Λαμπάδες και πειραματισμοί: Ημερολόγιο καραντίνας Oneman, ημέρα 32

Ανάμεσα σε λαμπάδες και σοκολατένια αυγά ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Φέτος τη λαμπάδα δεν θα την φέρει η νονά και ο νονός. Όχι ότι τα άλλα χρόνια τρέχουν δηλαδή αλλά κατάλαβες. Οπότε στο τελευταίο νούμερο 2 οι γονείς καλούνται να πάρουν και λαμπάδα με δώρο και σοκολατένιο αυγό. Το “τι να την κάνουμε την λαμπάδα” δεν υπάρχει σαν ερώτηση γιατί για το παιδί το θέμα όλο είναι το παιχνίδι που έρχεται παρέα με τη λαμπάδα. Η χρήση της ούτως ή άλλως είναι για εκείνα τα 10 λεπτά προ και μετά Αναστάσεως. Με τα περισσότερα σούπερ μάρκετ να έχουν παίξει δυνατή μπάλα σε λαμπάδες και σοκολατένια αυγά, με τα παιχνιδάδικα να λειτουργούν μόνο online, οι επιλογές της τελευταίας στιγμής ήταν πραγματικά λίγες. Κι αν στο θέμα λαμπάδα σε οδηγεί ξεκάθαρα το δώρο, στο σοκολατένιο αυγό η φάση είναι πολύ ζόρικη. Κι αυτό γιατί από τη μία έχεις αυγά από αγαπημένες σοκολάτες με τραγικά δώρα και από την άλλη έχεις αυγά αμφιβόλου προελεύσεως με δώρα ιδανικά για παιδιά. Η δική μας ζυγαριά έγειρε στο να πάρουμε απ’ όλα. Να φάμε τις ωραίες σοκολάτες, να λιώσουμε τις άλλες για κάνα γλυκό και να μοιραστούμε τα δώρα σαν παιδιά κι εμείς, μικροί μεγάλοι. Τι; Δεν χρειαζόμουν εγώ παιχνιδάκι για το Πάσχα;

Τελικός ευρωλίγκας 2010 και πουλιά, για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

Η Ευρωλίγκα συνεχίζει να στριμάρει παλιούς τελικούς στη σελίδα της στο FB κι εγώ συνεχίζω να τους βλέπω, ακόμη κι αν με εκνευρίζουν. Τον χθεσινό τελικό, αυτόν του 2010 στο Παρίσι ανάμεσα στον Ολυμπιακό και την Μπαρτσελόνα είχα κι έναν λόγο παραπάνω να τον δω, αφού είχα ταξιδέψει για να τον δω από κοντά. 24 χρονών, μετά το φανταρικό και πριν φύγω για μεταπτυχιακό στο Λονδίνο, ωραία χρόνια. Μετά την αρχική νοσταλγία για το ταξίδι και τα νιάτα μου βέβαια, τη θέση της πήρε ο εκνευρισμός για τον χαμένο τελικό. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ τον αγώνα εκτός από μέσα από το γήπεδο και όσα είδα ήταν απογοητευτικά. Τρομερά ποιοτικοί παίκτες (διάολε παίζαμε με Τεόντοσιτς-Παπουλακά-Τσίλντρες-Κλέιζα-Σόφο-Βούισιτς-Μπουρούση, ο Μαυροκεφαλίδης και ο Μπέβερλι έμπαιναν για μερικές άμυνες), οι οποίοι δεν θύμιζαν ούτε καν στοιχειώδη ομάδα. Κανένα πλάνο, διαρκώς νεύρα, τσακωμοί και γκρίνιες και προφανώς ήττα με κάτω τα χέρια. Τουλάχιστον μας έμεινε το ταξίδι, αν και από τότε έχω πάει στο Παρίσι 3-4 φορές ακόμα. Για να ηρεμήσω, είδα τα ‘Πουλιά’ του Μπάμπη Μακρίδη και ΟΚ, με πήρε και λίγο ο ύπνος, μην κρίνετε.

Με Λάμπρο Φισφή ο Ευθύμιος Σαββάκης

Οι γνώσεις μου για το ελληνικό Stand Up είναι σαν τις γνώσεις μου για την κορεάτικη διάλεκτο. Ανύπαρκτες. Ωστόσο, από όλα αυτά που έχουν περάσει από μπροστά μου, θεωρώ ότι ο Λάμπρος Φισφής είναι το ποιοτικό 10αρι της Εθνικής μας. Επίπεδο, (γαμάτο) χιούμορ, φοβερή ικανότητα να πιάνει ακόμα κι έναν ήχο και να τον κάνει αφήγηση. ΛΑΤΡΕΨΑ το αεροδρόμιο, τα περιστέρια και το Σούπερμαν – Λόις . ΕΝΤΑΞΕΙ. Και την Ελληνίδα μάνα.

Αγωνία για τον Σταύρο Καραΐνδρο

Αφού δεν έχουμε τράπουλα στο σπίτι (για να δείτε κατάντια, που άλλες εποχές είχαμε 5-6 να υπάρχουν) είπαμε να παίξουμε ‘αγωνία’ με τη γυναίκα μου μέσω κινητών. Ξεκινήσαμε στις 5 νίκες γιατί το είχα εύκολο. Έχασε 5-2. Το πήγαμε στα 10 για να κάνω την ανατροπή. Έχασα 10-7. Κλείσαμε στα 20 μπας και σώσω τίποτα. Έχασα 20-12. Παλιά, πετούσες τα χαρτιά και αποχωρούσες έξαλλος από το τραπέζι. Τώρα είναι κρίμα να πετάξεις το κινητό. Κατά τα λοιπά, μεταφορική εταιρεία με πήρε τηλέφωνο για να με ενημερώσει ότι έφτασε αυτό που είχα παραγγείλει την προηγούμενη Τετάρτη. Μόνο που με -σχεδόν επιτακτικό τρόπο- ενημέρωσε ότι θα πρέπει να περάσω από το κατάστημα για να παραλάβω το δέμα. Εσείς, τι άλλα νέα;

Με vegan πειραματισμούς και αντιεμβολιαστές, ο Γιάννης Δημητρέλλος

Ξαφνικά η κουζίνα μου είχε γεμίσει από κολοκυθάκια, ντομάτες, καρότα, πιπεριές. Όλα πολύχρωμα και άφθονα, σαν ρέιβ πάρτι του Μπάρμπα-Στάθη. Αποφάσισα να μαγειρέψω κάτι σαν vegan εκδοχή σουβλακιού, με κομμάτια μανιταριού να παραπέμπουν σε μια υπερ-φιλόδοξη εκδοχή γύρου. Το αποτέλεσμα ήταν συμπαθητικό, μια ακόμα από εκείνες τις βραδιές που σκέφτεσαι “τι άλλο θα κάνω μέσα σ’αυτή την καραντίνα” και δεν αποκλείεται να το επαναλάβω. Σε άλλα νέα, έκανα το λάθος να παρακολουθήσω μια συνέντευξη Τύπου του κυβερνήτη της Καλιφόρνια που έλεγε το αυτονόητο: Ότι ενώ οι ΗΠΑ βρίσκονται στο επίκεντρο της πανδημίας και μετράνε χιλιάδες νεκρούς καθημερινά, οποιαδήποτε σκέψη για ‘mass gatherings’ μέσα στο καλοκαίρι, όπως συναυλίες, συνέδρια, αθλητικοί αγώνες, με την παρουσία χιλιάδων θεατών, είναι μη εφαρμόσιμη και πως με τα μέχρι στιγμής δεδομένα, μόνο μετά την παραγωγή ενός εμβολίου μπορούν να υπάρξουν μαζικές συγκεντρώσεις. Αντιλαμβάνομαι πως όταν η χώρα σου ξεκληρίζεται σε καθημερινή βάση από έναν ιό και ο Πρόεδρος της τσακώνεται με τους ανθρώπους που έχουν αναλάβει την καταπολέμηση του (Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας), είναι μάλλον τελευταία προτεραιότητα στο μυαλό σου το πότε θα διεξαχθεί το Coachella Festival και το αν θα γίνει φέτος η νέα περιοδεία του Kanye West. Αλλά το χειρότερο ήταν πως αυτοί που καυγάδιζαν στα comments του video ήταν αντιεμβολιαστές, οι οποίοι σε πλήρη τρικυμία εν κρανίω φώναζαν “ΜΗΝ ΤΑ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΑΥΤΑ”, “ΕΊΝΑΙ ΠΛΕΚΤΑΝΗ ΤΟΥ ΜΠΙΛ ΓΚΕΗΤΣ Ο ΙΟΣ, ΜΑΣ ΤΟΝ ΦΎΤΕΨΕ ΓΙΑ ΝΑ ΠΟΥΛΗΣΕΙ ΤΑ ΕΜΒΟΛΙΑ ΤΟΥ”. Πάτησα log out από το YouTube, από το Facebook, έκλεισα το λαπτοπ, όχι άλλο κάρβουνο, ειλικρινά.