Το ημερολόγιο καραντίνας του Δημήτρη Κουτσούμπα

Σας ξέρουμε πια, σας μάθαμε καλά. Τα ίδια Πα-ντε-λά-κη μου, τα ίδια Πα-ντε-λή μου. Έχει καεί η γούνα μας απ’ τα παχιά τα λόγια, ο λαός, οι εργαζόμενοι έχουν την πείρα και θα κάτσουν στο σπίτι τους, θα κάτσουν στην λαϊκή κατοικία για να αντιπαλέψουν τον κορονοϊό, τη γρίπη, μαζί με το Κά-πα Κά-πα Έ-ψι-λον.

Να μην έχει αυταπάτες όμως η μεγάλη εργοδοσία, καλό το Ασάσινς Κριντ, καλό και χρήσιμο το Εξ-μπόξ και το Πλέι-στεσιον, η πάλη όμως θα συνεχιστεί και έξω από την οθόνη, θα συνεχιστεί στους χώρους μόρφωσης και δουλειάς. Δεν θα σκοτώνουμε τέρατα και αρχαίους Έλληνες για πάντα, μην τολμήσετε να ξαναζεστάνετε την ξινισμένη σούπα της φο-ρο-λη-στεί-ας και των ματωμένων πλε-ο-να-σμάτων.

Ρωτάνε πολλοί πώς περνάω τη μέρα μου, ρωτάνε πώς συνεχίζω να μάχομαι, και μου λένε δήθεν από ενδιαφέρον να μην παίζω συνέχεια κουμπιούτερ και Φορτνάητ. “Δες Νέτφλιξ”, μου λένε. Και εμείς τους λέμε “εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν”. Τους λέμε “κάνε Γιάννο τη δουλειά σου, κι ύστερα και πάλι θεια σου”. 

Καμία εμπιστοσύνη σε όσους καλλιεργούν τον φόβο, την πολιτική ε-ξα-πά-τη-ση, σε όσους λίγο καιρό πριν μας έλεγαν τάχα μου τάχα να δούμε το Γουίτσερ και τώρα τολμούν να μας προτείνουν καινούργια σήριαλ. Να μη συναινέσει ο λαός μας στα παζάρια και στα αλισβερίσια τους, να μην επιτρέψει στην κερδοφορία να ανακάμψει στις πλάτες του. Έχουμε παίξει το βιντεοπαιχνίδι και γνωρίζουμε καλά, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι καμία σχέση δεν έχει ο γκριζομάλλης σούπερμαν με τον Γκέραντ οφ Ρίβια του ένα, του δύο και του τρία.

Λένε ότι κάθομαι μέσα. “Γριά το μεσοχείμωνο, θυμήθηκες πεπόνι”, θα τους πω εγώ. 

Δεν γνωρίζουν ότι χθες το απόγευμα φόρεσα τη μάσκα, φόρεσα τα γάντια μου και κατέβηκα να βάλω λίγο μπρος το αυτοκίνητό μου, να το βάλω λίγο μπρος για να μη μείνει από μπαταρία όπως λέει ο λαός μας.

Και όπως έφερνα τις βόλτες μου, όπως τι-θά-σευα την άσφαλτο την καυτή, ένα μηχανάκι, ένα μοτοσακό κόρναρε και μου φώναξε “πού πας από δω. Από δω είναι μονόδρομος”. “Μο-νό-δρο-μος” του απαντώ, είναι η συμπόρευση με το Κά-πα Κά-πα Έ-ψι-λον, μονόδρομος είναι οι εστίες αντίστασης και αντεπίθεσης στα νέα μέτρα, στο κουστούμι που μας ράβει η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι συμμαχίες της.

“Να σε κάψω Γιάννη μου, να σ’ αλείψω λάδι”, δηλαδή.

Χαιρετηθήκαμε και συνεχίσαμε τον δρόμο μας. Εκείνος για το σπίτι του, εγώ για την Ιστορία.

Εμείς, το Κά-πα Κά-πα Έ-ψι-λον, απευθύνουμε κάλεσμα, απευθύνουμε πρόταση πάλης και αντίστασης μέσω Ζοομ, λέμε ότι δεν πρέπει να χαθεί ούτε άλλη μία ώρα, ούτε μία στιγμή. Τώρα είναι η ώρα για να παραγγείλουμε, τώρα είναι η ώρα να πάρουμε τηλέφωνο για σουβλάκια και για αραβικές, για λαχματζούν και κλαμπ σάντουιτς. Έτσι κι αλλιώς, ας μη γελιόμαστε, στο τέλος, πάλι εμείς θα πληρώσουμε τον λογαριασμό, πάλι εμείς θα πληρώσουμε τα σπασμένα, ο λαός και η εργατική λαϊκή οικογένεια.

Τελειώνω με ένα βίντεο που δέχτηκα πριν κοιμηθώ χθες αργά το βράδυ, ένα βίντεο που δέχτηκα στο βάιμπερ από τον αγαπημένο τραγουδιστή της νεολαίας, από τον Βασίλη τον Παπακωνσταντίνου. “Δημήτρη”, μού έλεγε στο βίντεο. “Δημήτρη, κάποιος με φώναξε Σεμπάστιαν”. “Γιατί να σε πούνε Σεμπάστιαν, Βασίλη” του απαντώ, “γιατί τάχα μου τάχα κάποιος να φωνάξει αυτό το όνομα, γιατί να ψαρέψει στα θολά νερά της ονοματολογίας και της δικτατορίας των μονοπωλίων;”. “Δεν καταλαβαίνω” μου λέει, “δεν πειράζει”, του απαντώ, “δεν πειράζει γιατί καταλαβαίνω εγώ πολύ καλά. Καληνύχτα”.

Καλή δύναμη. Και καλόν αγώνα.