Goonies και Απολογισμοί: Ημερολόγιο καραντίνας Oneman, ημέρα 46

Ένα μικρό χειροκρότημα από τον Χρήστο Χατζηιωάννου

Το πρώτο βράδυ που κυκλοφόρησαν εικόνες ανθρώπων σε μπαλκόνια να χειροκροτούν τους γιατρούς του ΕΣΥ, για κάποιο λόγο με έπιασε ένα αίσθημα ετεροντροπής. Δεν ξέρω γιατί. Νιώθω πολλές φορές αμήχανα μπροστά σε τέτοιες μαζικές εκδηλώσεις αγάπης ή θαυμασμού. Και για όλη την περίοδο του COVID-19 έμενα συνειδητά μακριά από τέτοιες εκδηλώσεις συναισθημάτων, όπως επέκρινα και λίγο την ροπή προς το συναίσθημα που έδειξε ξαφνικά το σύνολο των διαφημίσεων στην τηλεόραση. Χθες βράδυ όμως, στην άνεση του καναπέ του σπιτιού μου, αισθάνθηκα ένα τσικ υπερηφάνειας, όχι μόνο για την προσπάθεια όλων εκείνων που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή για να είμαστε εμείς ασφαλείς αλλά και για την προσπάθεια κάθε ενός από τους ανθρώπους που στερήθηκαν και στερούνται την καθημερινότητά τους για το κοινό καλό. Για όλους εμάς. Και αισθάνθηκα αυτό το μικρό συναίσθημα υπερηφάνειας, την ώρα που έβλεπα στην οθόνη του κινητού μου τον Πετρούνια, τον Διαμαντίδη, τον Γιαννιώτη και άλλους ανθρώπους που έχω και έχουμε τόσο ψηλά, να κάνουν και εκείνοι το ίδιο απλοϊκό πράγμα. Να χειροκροτούν. Αφήνω εδώ το βίντεο αυτό και θα τα ξαναπούμε, σε άλλα ημερολόγια, πιο πολύχρωμα.

Όχι ιδιαίτερα αισιόδοξη, η Νίκη Μπάκουλη

Ο Κωνσταντίνος μας ενημέρωσε σήμερα πως ‘με συγκίνηση και νοσταλγία φτάνουμε στην τελευταία ημέρα’ του ημερολογίου της καραντίνας. Του απάντησε πως μακάρι να διαψευσθώ, αλλά βλέπω να το επαναφέρουμε σύντομα. Όχι γιατί είμαι αρνητικός άνθρωπος -θα ‘χα κρεμαστεί από τις λάμπες πολλά χρόνια πριν, αν δεν είχα ‘πατάξει’ αυτήν την τύπισσα που είχα μέσα μου. Μάτια έχω και βλέπω τι γίνεται από την ημέρα που ανακοινώθηκε πως τον Μάιο θα λήξουν τα μέτρα. Ήταν σαν να έληξαν εκείνη την ημέρα. Από χθες λοιπόν, λάνσαρα τη μάσκα που ποτέ δεν φορούσα, αλλά επειδή η μ… είναι ανίκητη, έχω αποφασίσει πως δεν θα πληρώσω εγώ αυτές των άλλων. Από χθες απαγορεύω να με πλησιάζει κάποιος πέραν των δυο μέτρων και προφανώς δεν έχω σκοπό να πάω όπου θα έχει λαό. Πες με στριμμένη, πες με ξινή, πες με ό,τι θες, αλλά τις γελοίες ‘επαναστάσεις’ ενηλίκων που κυκλοφορούν -εδώ και μέρες- σε μπουλούκια σε πλατείες και προαύλια εκκλησιών, δεν θα τις πληρώσω εγώ. Είμαι οπαδός της ρήσης ‘οι μ… πληρώνονται’. Αλλά δεν θα πληρώνω εγώ αυτές των άλλων. Καλή λευτεριά, αδέλφια.

Mε ιστορίες για τον Λεκτικό Επεξεργαστή και διακριτικό τρόμο, ο Γιάννης Δημητρέλλος

 

Τα μέτρα της άρσης της καραντίνας φαίνεται πως έχουν λίγο από πιέσεις στον πρωθυπουργό από την εκκλησία, από επιχειρηματίες, από το γεγονός ότι πάμε με πολύ μικρό καλάθι στις διαπραγματεύσεις με την Ε.Ε για την εξεύρεση πόρων επανεκκίνησης της οικονομίας μας και σίγουρα έχουν και πολύ yolo. Στην Ευρώπη δεν υπάρχει ενιαία φωνή για το πότε πρέπει να αρθεί η καραντίνα, οι γνώσεις για το ενδεχόμενο όπου το επερχόμενο καλοκαίρι θα ‘σβήσει’ τον ιο είναι μάλλον συγκεχυμένες, ο κόσμος κυκλοφορεί έξω σε σμηνη γιατί – υποθέτω πώς- έφτασε σε κάποιο ψυχολογικο όριο κλεισμένος μέσα, ενώ την ίδια στιγμή δεν υπάρχει ακόμα πρόσβαση σε μαζικά τεστ. Στα μέτρα άρσης και πάλι, η πρόσβαση σε εκκλησίες θα επιτρέπεται, ενώ οι μουσικοί και οι θεατρικοί ηθοποιοί και όσοι κάνουν τεχνικές εργασίες σε παραστάσεις/συναυλίες μένουν χωρίς δουλειά τουλάχιστον για το καλοκαίρι, αν δεν αλλάξει κάτι πολύ άμεσα. Η μια αντίφαση κοντράρει την άλλη, πάντου υψώνεται ένα ‘μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα’ και μια κατάσταση όλιγον τι φλου. Πιστεύω πως κάπου μέσα σε όλα αυτά θα υπάρξει ένα θετικό Plot twist και κάπως θα τραβήξει το φετινό καλοκαίρι λίγο πιο μακριά από αγαπημένες μας συνήθειες, αλλα τουλάχιστον με υγεία και κοντά σε φίλους.

Ένα από τα λίγα θετικά πράγματα που βλέπω σε αυτή την εποχή, είναι η διαθεση των μουσικών να χρησιμοποιήσουν ψηφιακά μέσα για να χαρίσουν άφθονο πρωτογενές content στον κόσμο που είναι μέσα και δεν θα τους δει φέτος το καλοκαίρι σε συναυλίες. Βγάζω το καπέλο στον Taki Tsan για τα Taki Tsan Stories με τις όμορφες ιστορίες για τον Λεκτικό Επεξεργαστή, μια θρυλική φυσιογνωμία του ελληνικού hip hop, του BCC Crew, έναν από τους τελευταίους που αντιμετώπισαν αυτήν την μουσική σαν ένα κομμάτι μιας ολόκληρης street κουλτούρας και όχι σαν αφορμή για flexing και πιθηκισμό ξένων rappers.

Τα Γκούνις, ο Ιντιάνα και τα άλλα παιδιά από τον Πάνο Κοκκίνη

Με την 10χρονη κόρη μου να αρνείται πεισματικά να κατέβει έως καν την πυλωτή, την γυναίκα μου να είναι φουλ σπιτόγατα και την δουλειά μου να είναι έτσι και αλλιώς ταμάμ τηλεργασικάτη, η άρση των μέτρων δεν αλλάζει δραματικά κάτι στην καθημερινότητά μου. Εκτός από το γεγονός ότι θα σταματήσει να με κουρεύει, σαν γίδι, η γυναίκα μου στο μπαλκόνι. Το μόνο που αγχώνομαι μήπως τελειώσει, ταυτόχρονα με τους περιορισμούς, είναι η movie night που έχουμε στάνταρντ καθιερώσει. Εκεί που έχω την χαρά να βλέπω την μικρή να παρακολουθεί για πρώτη φορά Indiana Jones, Jumanji, Γκούνις, Ghostbusters και λοιπά αγαπημένα από την παιδική μου ηλικία. Ναι, μέχρι και το Διακοπές με τον Τσέβι Τσέις την έχω βάλει να δει. Εκείνη -που βαριέται τραγικά τα παιδικά- χαίρεται. Και εγώ αισθάνομαι 18 χρονών ξανά.

Σύντομος απολογισμός για τον Χρήστο Δεμέτη

Τώρα που η καραντίνα φτάνει στην πρώτη φάση τερματισμού της μέχρι την επόμενη, έκανα ένα μικρό απολογισμό. Εντός καραντίνας λοιπόν κατάφερα να τελειώσω το Peaky Blinders και την τελευταία σεζόν Σέρλοκ που μου είχε ξεμείνει, διάβασα τον Τρόφιμο του Φίτζεκ (εκδόσεις Διόπτρα), τον Ελέφαντα του Ρέιμοντ Κάρβερ (Μεταίχμιο) και για ακόμη μια φορά τα Διηγήματα του Παπαδιαμάντη (Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη), έκανα ένα πέρασμα από τα άπαντα του Τζιμ Τζάρμους, έκλαψα με το After Life, γέλασα με το Community, νοστάλγησα με το Last Dance, και εν γένει αλήθεια πείτε μου, εσείς που βλέπετε ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΕΙΡΕΣ υπό κανονικές συνθήκες, που τον βρίσκετε το χρόνο;

Τέλος πάντων, λέω να κρατήσω και για το επόμενο διάστημα την “μετακίνηση 6”, δηλαδή το χαλαρό τρέξιμο στο πάρκο, και χαίρομαι που δεν μπήκα στη διαδικασία με το Challenge παιδικής φωτογραφίας ούτε στο Challenge “δέκα δίσκοι που μου άλλαξαν τη ζωή” γιατί ακόμα θα μετρούσα. Κρατάω και το φτιάξιμο κέικ, σε μια άλλη ζωή θα μπορούσα να γίνω ζαχαροπλάστης. Θα το σκεφτώ.

Εύχομαι όσοι πήραν σκύλο αυτό το διάστημα να μην τον αφήσουν και όσοι δεν πήραν τα λεφτά του voucher Σκόιλ Ελικίκου να τα εισπράξουν κάποια στιγμή. Καλά μυαλά, υπομονή και μάσκες να έχουμε.  Κρίση ήταν, θα ξανάρθει.

Αποχαιρέτησε τον Bojack ο Ευθύμιος Σαββάκης

Δεν ξέρω αν ήταν καλή ιδέα να μαζέψω τα τελευταία επεισόδια του BoJack Horseman και να τα δω σε μία περίοδο εγκλεισμού. Πιθανότατα όχι. Γιατί το αγαπημένο μας άλογο δεν ήταν μία εύκολη και χαρούμενη σειρά. Σίγουρα ΟΧΙ. Αντιθέτως, αυτή η οριακή – μεταιχμιακή φιγούρα φρόντισε να αφήσει μπόλικες νυχιές μέσα μας. Πρώτα στο στομάχι και μετά στο μυαλό. Νυχιές που ένιωθες κάθε φορά που έβλεπες ξανά ένα επεισόδιο. Γιατί πολύ απλά στη συγκεκριμένη σειρά έπρεπε να δεις τα επεισόδια (τουλάχιστον) δύο φορές. Μία φορά για να δεις τί γίνεται και μία για να καταλάβεις τί συμβαίνει. Ακόμα και τώρα που τα τελευταία καρέ έχουν πέσει, πιστεύω ότι δεν κατάλαβα αρκετά πράγματα από το σύμπαν ενός αλόγου που αποχαιρετώ με λύπη. Βαθιά λύπη. Γιατί ήταν ευφυέΣΤΑΤΟ, ΤΟΣΟ ρεαλιστικά στενάχωρο και ΤΟΣΟ βαθιά ανθρώπινο (όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται με τους χαρακτήρες του). Γιατί μας χάρισε ένα από τα καλύτερα επεισόδια που έχουν παιχτεί στο σύμπαν του είδους, το «Fish out of water» (το περίφημο επεισόδιο κάτω από το νερό). Αντίο λατρεμένε BoJack. Τιμή μας.

Φοβάται ότι δεν ήταν η τελευταία καραντίνα και ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Θα αντιγράψω την Νίκη μας και θα πω ότι κι εγώ πιστεύω ότι δεν ήταν η τελευταία φορά που το ζήσαμε αυτό. Το εμβόλιο και η θεραπεία δεν είναι ακόμα εδώ, σε αντίθεση με τον ιό και επειδή βλέπω μια τάση επιστροφής στην προ κορονοϊού καθημερινότητα, χωρίς να έχουμε ξεφύγει από τον κίνδυνο, θεωρώ θέμα χρόνου να το ξαναζήσουμε αυτό. Μακάρι να διαψευστώ, αλλά σε κάθε περίπτωση, όλο αυτό το μένουμε σπίτι ήταν παράξενο, ωστόσο προς Θεού, τα πραγματικά προβλήματα τα είχαν/έχουν όσοι έχασαν αγαπημένους/δουλειές και τη δική τους υγεία. Εμείς που απλά μείναμε σπίτι, ζοριστήκαμε λίγο, αλλά ΟΚ, πιστεύω θα το ξεπεράσουμε.

 

Μακριά από την κανονικότητα, ο Σταύρος Καραΐνδρος

Δεν ξέρω αν από Δευτέρα μπούμε σε μία διαφορετική καθημερινότητα, πάντως κανονικότητα δεν θα είναι. Και δεν θέλω να σας απογοητεύσω, αλλά φοβάμαι ότι σύντομα θα αρχίσουμε νέο ημερολόγιο καραντίνας. Μόνο που στην επόμενη καραντίνα όχι άλλο Τανιμανίδη και Μπόμπα. Όχι άλλο Πετρετζίκη. Όχι άλλο μιζέρια. Το αύριο είναι ζοφερό, το ξέρουμε. Δεν αντιμετωπίζεται, όμως, Tik Tok. Τώρα που το τέλος πλησιάζει (Καζαντζίδη εσύ) ας αναλογιστούμε τα μηνύματα που στέλναμε εν μέσω πανδημίας. Και δεν εννοώ τα sms. Μέχρι την επόμενη καραντίνα, στην υγειά μας!