The Last Dance: Όχι, δεν είναι μια αγιογραφία του Jordan

Τι μάθαμε για τον Jordan σε αυτά τα 2 επεισόδια;

Με εντυπωσιάζει ο πάντα λίγο αμυντικός, λίγο ενοχλημένος, πολύ συγκροτημένος τρόπος με τον οποίο αντικρούει κάθε τι μεμπτό βρεθεί μπροστά του. Υποθέτω αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί, κι από το πώς αντιμετωπίζει τους αντιπάλους ως εχθρικά storylines που του δίνουν κίνητρο. Τα πάντα είναι μικροεμπόδια προς τον εκάστοτε στόχο. Εδώ ο στόχος δεν είναι κάποιο τρόπαιο αλλά το ίδιο του το legacy, οπότε παρόλο που το πρότζεκτ πραγματοποιείται με το δικό του ΟΚ, δεν νιώθεις πως παραλείπονται πράγματα ή πως πρόκειται για κανενός είδους αγιογραφία. Όσα τον ενοχλούν, όσα του καταλογίζονται, είναι εδώ για να τους επιθετεί head on και τα πάντα δίνονται στην κρίση του θεατή. Δεν είναι αγιογραφία- είναι απολογία. Θοδωρής Δημητρόπουλος

Mama’s boy και μπερδεμένος, αναποφάσιστος όταν χρειάστηκε να υπογράψει συμφωνία συνεργασίας με αθλητικό brand, μοναχικός και ιδιαίτερα εσωστρεφής σταρ, στα τέλη της σεζόν 1997-98. Το ‘Last Dance’ κάνει μια τίμια προσπάθεια να ακροβατήσει ανάμεσα στην αγιογραφία του Τζόρνταν και σε μια λίγο πιο αιχμηρή προβολή της προσωπικότητας του. Η εποχή της ενασχόλησης με τον τζόγο, το ‘Republicans buy sneakers too’, οι σκληρές κόντρες με αντιπάλους που συνεχίζονται και σήμερα, δεκαετίες αργότερα, αναλύονται μάλλον επιδερμικά και αποτελούν αχαρτογράφητα εδάφη που ο εξής ένας – κεντρικός πρωταγωνιστής- Michael Jordan δεν θα προβάλλει ποτέ ολοκληρωμένα, σε καμία τηλεοπτική κάμερα. Ο εγωισμός του είναι αρκετά μεγαλύτερος. Γιάννης Δημητρέλλος

Τι έχουμε να πούμε για την πρώτη Dream Team; Ποια είναι η ανάμνησή μας από αυτήν;

Δεν έχω καμία ανάμνηση από πρώτο χέρι από την Dream Team. Η πρώτη που είδα με τα δικά μου μάτια ήταν η δεύτερη, στο Μουντομπάσκετ του Τορόντο, με τις ομάδες του ενός ομίλου να προσπαθούν να κάνουν στρατηγικές ήττες για να αποφύγουν τα σταυρώματα με τους Αμερικάνους. Θυμάμαι τον Σακίλ Ο’Νιλ σε ένα εξώφυλλο στο Τρίποντο να δαγκώνει το μετάλλιο και την όλη ιδέα να είναι πως, ‘τώρα, σειρά μας’. Φυσικά κανείς δε θυμάται αυτή την ομάδα. Όταν οι Αμερικάνοι θέλανε να μαρκετάρουν την Dream Team III στην επόμενη Ολυμπιάδα θυμάμαι τον πατέρα μου σε φάση “καλά αυτά είναι *αηδίες*, Dream Team ήταν μία”.

Το σκεφτόμουν αυτό μιας και το 5ο επεισόδιο αφορά ολοκληρωτικά στο branding και στο πώς ο παίχτης γίνεται σταρ μέσω του πακεταρίσματος της εικόνας και του ονόματός του. Ο Jordan πάντα θα ήταν υπεράνθρωπος ως αθλητής, αλλά πόσο μεγάλο κομμάτι αυτό που ξέρουμε σήμερα ως Jordan οφείλεται στην ιδέα του «Air» μπρανταρίσματος; Και για την Dream Team το ίδιο ισχύει. Όλοι αυτοί οι παίχτες ήταν θρύλοι καθένας ξεχωριστά, αλλά κάποιες φορές χρειάζεται ένα ‘Avengers’ για να μπουν τα πάντα σε νέο κόντεξτ. Όπως μετά το πρώτο ‘Avengers’ όλες οι σόλο ταινίες που ακολούθησαν ήταν πιο πετυχημένες από τις προηγούμενες, έτσι και μετά την Dream Team τίποτα δεν ήταν ξανά ίδιο, ούτε για τον Jordan, ούτε για το ΝΒΑ. Θοδωρής Δημητρόπουλος

Εντάξει, η προπόνηση που δείχνει από τον αγώνα επίδειξης στο Μόντε Κάρλο ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΗ, από μόνη της, είναι ανατριχιαστική. Τόσο ταλέντο, τόσα εγώ μαζί, μια εξωπραγματική σύνθεση και κατάφεραν με κάποιο τρόπο να το κάνουν να δουλέψει και να γίνουν ομάδα. Ίσως το ότι αντιλήφθηκαν ότι το αφεντικό ήταν ο Jordan να βοήθησε. Η μόνη μου σοβαρή ανάμνηση από αυτή την ομάδα είναι κασέτες, βίντεο στο YouTube και φωτογραφίες και ίσως το προτιμώ έτσι, να το έχω σαν μια θολή φαντασίωση της καλύτερης ομάδας μπάσκετ που μαζεύτηκε ποτέ στην ιστορία. Κωνσταντίνος Αμπατζής

“Αυτός που σκέφτεσαι δεν θα είναι στην ομάδα”. Isiah Thomas was robbed;;

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και τίμοι, ναι. ΞΕΚΑΘΑΡΑ. ο Isiah άξιζε να είναι στην ομάδα και δεν βρέθηκε σε αυτή για άλλους λόγους. Από την άλλη, well, αν μανουριάζεις με όλους κάποια στιγμή θα το βρεις μπροστά σου. Κωνσταντίνος Αμπατζής

Αν ο αντικειμενικός στόχος του ντοκιμαντέρ είναι να σφραγίσει το πολύπλοκο legacy του Jordan, είναι πολλά τα παράπλευρά μικροπράγματα που καταλήγω να θαυμάζω παράλληλα. Το πόσο μπόμπα μοιάζει σήμερα ο Horace Grant, για παράδειγμα. Η φωνή του Pippen. Το “go Jerry, go Jerry”. Και τα πάντα που αφορούν τον Thomas και τους Pistons. Το ευγενικό παρουσιαστικό του σε σχέση με την μπαρουτοκαπνισμένη παρουσία του στο γήπεδο. Και το μίσος που παραμένει άσβεστο ανάμεσά τους. Φυσικά και τον κλέψανε τον Thomas, φυσικά και δεν υπήρχε άλλος δρόμος. Τι τα θες. Ακόμα και οι θρύλοι είναι άνθρωποι με κυρίαρχο κίνητρο τους μικρο-εγωισμούς τους. Θοδωρής Δημητρόπουλος

Εμφάνιση Toni Kukoc! Είναι ζωντανός! (Ή όπως λέει ο Charles Barkley, ‘Κούκοκ’.) Πώς σχολιάζουμε την με το καλημέρα έχθρα του με τους μελλοντικούς συμπαίκτες του;

Μιλώντας για μικρο-εγωισμούς. Οι άλλοι, κοτζάμ ζωντανοί θρύλοι στο ΝΒΑ, κατέβηκαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες για να ισοπεδώσουν έναν Κροάτη που δεν είχαν συναντήσει στη ζωή τους ενώ ο άλλος ήταν σε φάση “huh; πώς με ξέρετε είπαμε…;”. Φοβερό! Ο Jordan ήταν εκτελεστής, όχι αστεία. Τελοσπάντων, χάρηκα που τον είδαμε τον Kukoc, χάρηκα που ο Jordan τον παραδέχθηκε στον τελικό (αυτή θα ήταν απολαυστικά cheesy στιγμή σε αθλητικό δράμα από αυτά που παίζουν Κυριακή μεσημέρι τα κανάλια της παλιάς τηλεόρασης), και ελπίζω να τον δούμε περισσότερο όταν έρθει η ώρα της έλευσής του στους Bulls. Θοδωρής Δημητρόπουλος

Όλα αναλύονται υπό το πρίσμα της εχθρικής σχέσης με τον Jerry Krause. Τον ήθελε ο Krause στην ομάδα και πίστευε στο ταλέντο του; Ο Jordan έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να τον διαλύσει. Ο Kukoc εδώ είναι ένα παράξενο white boy που πάει να χωθεί στα παιχνίδια των Μεγάλων του NBA και μοιάζει ‘μυστήριο φρούτο’ σε όλους. Βρίσκομαστε στο 1998 άλλωστε και το NBA μοιάζει ακόμα πολύ μακρινό όνειρο για κάθε Ευρωπαίο. Του αξίζει μεγαλύτερο credit. Και δεν το παίρνει. Γιάννης Δημητρέλλος

Μου φάνηκε κάπως γραφική αυτή η έχθρα. Θέλω να πω, είστε ο Τζόρνταν και ο Πίπεν, δεν γίνεται να έχετε έχθρα με έναν λιγνό Ευρωπαίο επειδή κουβάλησε τον αντίπαλο της Dream Team στους Ολυμπιακούς. Μπορεί να έχει κι ένας Ευρωπαίος ταλέντο, κανείς δεν είπε ότι είναι καλύτερός σας και ξέρωγω, η λογική λέει ότι θα έπρεπε να θέλετε καλούς συμπαίκτες, όχι; Είμαι με τον Τόνι, στον οποίο πάντα έτρεφα τεράστια συμπάθεια και το γεγονός ότι τα ξεπέρασε όλα αυτά δείχνει πολλά. Κωνσταντίνος Αμπατζής

“Όσοι δεν εμπνέονταν από αυτά που έκανα, ας ακολουθούσαν κάποιον άλλον”. Jordan vs. politics. Είχε ευθύνη; Κι αν ναι, μας κάλυψε σε αυτό το επεισόδιο;

Τα τελευταία πέντε λεπτά του έκτου επεισοδίου. Η επίγευση των πανηγυρισμών από το τρίτο σερί πρωτάθλημα της σεζόν 1992-93, το ερώτημα για το αν υπάρχει κίνητρο τελικά για περισσότερο καλό μπάσκετ, νίκες και τρόπαια. Θα ακολουθήσει μια αρκετά παράξενη σεζόν για τους Bulls, συνοδευόμενη από ένα ‘αντίο’… Γιάννης Δημητρέλλος

Την ευθύνη στο τέλος της μέρας την έχουν πάντα οι άνθρωποι που περιμένουν από τους αγαπημένους τους διάσημους να μιλούν εκ μέρους τους. Ο Jordan πάρα πολύ σωστά λέει πως αν δεν σου κάνω, τράβα ακολούθα άλλον, όμως και η συλλογική πίεση πολύ φυσιολογικά ήρθε γιατί το όλο brand του Jordan ήταν «γίνε σαν εμένα που είμαι ολόσωστος». Θέλω να πω, δε μπορείς να τα έχεις όλα. Θοδωρής Δημητρόπουλος

Όταν ο Barkley λέει πως “είναι ΟΚ να χάνεις από τον Mike” κάποιοι πιστέψαμε πως θα ακολουθούσε ξέσπασμα με κλάματα “αλλά ΝΑ ΧΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ JOHN PAXSON;;!!”. Έτσι όμως έληξαν τα θρυλικά πλέι-οφ του ’93. Ποιο ήταν το χαϊλάιτ μας, είτε από τις αναμνήσεις μας είτε από όσα μας έδειξε το επεισόδιο;

Αυτά τα πλέιοφ ήταν τα καλύτερα της πρώτης τριετίας των Bulls και άνετα θα τα έβλεπα ως rewatch α λα Euro ’96 στο Contra. Και μεγάλη έχθρα με τους Knicks σε εκείνο το μαγικό παραθυράκι χρόνου που υπήρξαν άξουαλι καλοί, και μεγάλη σειρά τελικών κόντρα σε μια από τις εμβληματικότερα ’90s ομάδες, και μεγάλες dissing ατάκες («να βγάλουν αυτά τα πράγματα από τα παράθυρα», go off Sir Charles) και ό,τι τραβάει η όρεξή σου. Αλλά το απόλυτο highlight για μένα είναι αυτό το μουσειακό fail, ένα αληθινό σεμινάριο πάνω στο πώς να μην σκοράρεις, από τον Charles Smith των Knicks. Αδιανόητο. Θοδωρής Δημητρόπουλος

Φαίνεται πως η σειρά υπονοεί πως πρόκειται να πάρει θέση ως προς την προσωρινή απομάκρυνση του Jordan, πως οφειλόταν περισσότερο στην κούραση του MJ από τον τύπο, από το κοινό, από το περιβάλλον, παρά συγκεκριμένα στον τζόγο. Τι πιστεύουμε σχετικά με το θέμα του τζόγου, που πάντα ήταν η “μεγάλη πληγή” της τέλειας δημόσιας περσόνας του Jordan;

Θα έχουμε πολύ ψωμί λογικά στο επόμενο επεισόδιο πάνω σε αυτό, αλλά θυμάμαι αυτή να είναι η μόνιμή μου απορία μικρός. Δεν ξέρω αν ο τζόγος ήταν η προφανής απάντηση που όλοι χρειαζόμασταν για να δικαιολογήσουμε κάτι ανεξήγητο ή αν ήταν όντως ο λόγος, πάντως το ντοκιμαντέρ κάνει καλή δουλειά στο να στήσει το ψυχολογικό αγκομαχητό ως λετζίτ εξήγηση. Ώσπου να κερδίσουν το 3ο τους πρωτάθλημα, νιώθεις κι εσύ ως θεατής κουρασμένος. Βλέπεις έναν αθλητή που θέλει να κερδίσει επειδή πρέπει να κερδίσει, κι όχι να κερδίζει επειδή είναι καλύτερος. (Παρόλο που ήταν.) Ανυπομονώ για τη συνέχεια. Θοδωρής Δημητρόπουλος

ΟΚ, όλοι βλέπουμε τον ελέφαντα στο δωμάτιο, όσο κι αν η σειρά προσπαθεί να το περάσει κάπως διακριτικά. Όλες οι αποχωρήσεις του Jordan καλύπτονται από ένα πέπλο μυστηρίου και μπόλικη παραφιλολογία, όμως δύσκολα μπορείς να πειστείς πως η πίεση και η κούραση οδήγησε στο τέλος του MJ. Ο τύπος ήταν ρομπότ, δεν έβλεπε κανέναν, δεν νομίζω ότι θα τον κατέβαλαν τα ΜΜΕ και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Ο τζόγος υπάρχει για να μας θυμίζει ότι ακόμα και ο Jordan ήταν ένας θνητός με αδυναμίες και είμαι πολύ ΟΚ με αυτό. Κωνσταντίνος Αμπατζής

Τι άλλο έχουμε να σχολιάσουμε; Free space! Σουτάρετε από όπου θέλετε μες στο γήπεδο!

Στις σκηνές που έδειχνε και μιλούσε ο Kobe, έπιασα τον εαυτό μου να δυσκολεύεται να πιστέψει ότι δεν είναι πια ζωντανός. Ωραία παρουσίαση της διαδοχής της γενιάς, ωραία παραδοχή του Kobe πως όσα μας έδωσε, ήταν κληροδότημα του MJ. Μοιραία, θυμήθηκα και τα λόγια του Jordan στο tribute του Kobe μετά το θάνατό του. Κωνσταντίνος Αμπατζής

Paxson και ΜΕΣΑ. Θοδωρής Δημητρόπουλος

Ειλικρινά, ΔΩΣΤΕ ΕΝΑ SPINOFF ΣΤΟΝ TRAVIS ΤΟΝ ΣΕΚΙΟΥΡΙΤΑ. Γιάννης Δημητρέλλος