Ξέρεις ποια ήταν η μητέρα σου πριν γίνει η μητέρα σου;

Στο δεύτερο βιβλίο της “Woman No. 17”, μία από τις ηρωίδες της Edan Lepucki, της συγγραφέως που έκανε το best-seller ντεμπούτο της με το California λίγα χρόνια νωρίτερα, οραματίζεται ένα ιδιόμορφο art project. Θα ζητούσε από διάφορους ανθρώπους να της δώσουν φωτογραφίες από τη μητέρα τους, πριν γίνουν η μητέρα τους. Η Lepucki σκέφτηκε ότι μια αντίστοιχη πρωτοβουλία εκ μέρους της θα ήταν έξοχη προώθηση για το βιβλίο της, και έτσι έφτιαξε το Instagram Mothers Before.

Προσκάλεσε τον κόσμο να της στείλει φωτογραφίες από τις μητέρες τους στα νιάτα τους, μαζί με λίγα λόγια για την κάθε φωτογραφία και τα συναισθήματα που μπορεί να προκαλεί στα άτομα που τις γνώρισαν ως τις γυναίκες που τρέχουν όταν ακούν τη λέξη ‘μαμά’. Ο λογαριασμός μετράει πια πάνω από 60.000 ακόλουθους και η Lepucki κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο της “Mothers Before”, με πάνω από 60 ιστορίες και φωτογραφίες που εξερευνούν τις περίπλοκες, συγκινητικές, συχνά δύσκολες, συχνά και εμψυχωτικές, πολυδιάστατες ζωές που ζούσαν γυναίκες σαν και τη δική σου μαμά, πριν αναλάβουν την ταυτότητα «μητέρα».

Εάν έχεις αντιληφθεί και εσύ ότι ως παιδιά τους, το πρώτο πράγμα που συνδέουμε με τη μητέρα μας είναι κυρίως όσα έχει κάνει (ή δεν έχει κάνει) με εμάς ή για εμάς, εάν αναγνωρίζεις ότι αυτό το φίλτρο σε περιορίζει από το να αντιμετωπίσεις τη μητέρα σου ως ον που είχε όνειρα, απερισκεψίες, ρομάντσα και μάχες πολύ πριν σε αποκτήσει, τότε ρώτα τον εαυτό σου: Εσύ ξέρεις ποια ήταν η μητέρα σου πριν γίνει η μητέρα σου;

Η απάντηση δεν μοιάζει τόσο άπιαστη πια στις παρακάτω ιστορίες:

«Αυτή είναι μία εικόνα της μαμάς μου στα 33 όταν γνώρισε και παντρεύτηκε τον μπαμπά μου. Παντρεύτηκαν στην Ελλάδα το 1972 και μετακόμισαν στις Ηνωμένες Πολιτείες λίγο αργότερα. Άφησε όλη την οικογένειά της πίσω στην Ελλάδα και δεν ήξερε λέξη Αγγλικά τότε. Εκείνη και ο πατέρας μου έχτισαν μια ζωή μαζί εδώ. Έμαθε να μιλάει Αγγλικά και δούλευε σκληρά όλη της τη ζωή για να προσφέρει στην οικογένειά της. Φρόντιζε πάντα με το παραπάνω την οικογένειά της που ήταν πάντα πολύ σημαντική για εκείνη. Είναι τώρα στα 70 της, αλλά μοιάζει σαν να είναι 50. Της λέω πάντα ότι ελπίζω να κληρονόμησα τα καλά της γονίδια. Είναι ακόμα πολύ ενεργή και λατρεύει να περνάει χρόνο με την οικογένειά της που πλέον περιλαμβάνει και δύο μικρά εγγόνια». – Αγαθή, για τη μητέρα της, Βούλα

«Λατρεύω αυτή την εικόνα της μητέρας μου στα 20 της. Είναι μία από τις λίγες φωτογραφίες που διασώθηκαν αφότου έγινε εισβολή στο σπίτι της από στρατιώτες κατά τη διάρκεια του πολέμου στον Λίβανο. Το έσκασε για την Ελλάδα και ξεκίνησε από την αρχή. Ακόμα κι αν η μητέρα μου έχει περάσει αφάνταστα πράγματα στη ζωή της, δεν θα μπορούσες να το διακρίνεις κοιτώντας τη. Είναι πανέμορφη, αλλά δεν κατάλαβε ποτέ πόσο καταπληκτική είναι. Νομίζω αυτό είναι που την έκανε τόσο γοητευτική». – Kristie, για τη μητέρα της, Nancy

«Αυτή είναι η μητέρα μου σε φωτογραφία που τράβηκε ο πατέρας μου κάποια στιγμή στα ‘70s, αφού μετακόμισε μαζί του. Η συγκατοίκηση πριν τον γάμο ήταν αμφιλεγόμενη. Μπορεί να έγινε την εποχή των λουλουδιών στην Ολλανδία, αλλά ήταν το δέκατο παιδί μιας καλής Καθολικής οικογένειας από τον Νότο της χώρας και κανείς δεν το είχε κάνει πριν από εκείνη. Η πόζα και το βλέμμα της στη φωτογραφία μού θυμίζει τον κουλ, επαναστατικό τρόπο της». – Wies, για τη μητέρα της, Philo

«Αθλήτρια, εξυπνάκιας, καπάτσα, εξαιρετική ζαχαροπλάστης, style icon. Αυτή είναι η μητέρα μου, που παίζει softball. Πριν από τρεις κόρες και έξι εγγόνια, πριν γίνει εξπέρ στην τέχνη του να κάνεις μία κανονική Τρίτη να μοιάζει με διακοπές. Πριν από μια μεγάλη και επιτυχημένη καριέρα, πριν γίνει μέντορας σε τόσους στην πορεία, πριν βρει χρόνο να υποστηρίξει εθελοντικά τις τοπικές λαϊκές αγορές και βοηθήσει όσους την είχαν ανάγκη. Πριν τον καρκίνο στους πνεύμονες και τη χημειοθεραπεία. Ήταν 66 όταν τη χάσαμε τον προηγούμενο Γενάρη. Δύναμη της φύσης μέχρι το τέλος. Με αιχμηρή αίσθηση του χιούμορ και επιμονή να κάνει τα πράγματα με τον δικό της τρόπο. Το να πω ότι λείπει θα ήταν πολύ μικρό μέρος της πραγματικότητας. Άφησε το σημάδι της. Ήταν μπροστά από την εποχή της. Ήταν εκπληκτικός άνθρωπος με πολύ φωτεινή σπίθα. Ο κόσμος λάμπει κάπως λιγότερο τώρα». – Amber, για τη μητέρα της, Barbara

«Συνήθιζε να μου λέει τρελές ιστορίες για LSD σε νεκροταφεία, ότι έλεγε ψέματα για την ηλικία της, ότι παντρεύτηκε με ένα τσιγάρο στο στόμα και ένα ροζ φουστάνι πάνω από το τζιν της, ότι είχε ζήσει μέσα σε έναν θάμνο και ότι κατασκεύαζε αυτοκίνητα με τον πρώτο της άντρα, για ένα αγόρι της που είχε αυτοκτονήσει μπροστά της, για μία σοφίτα σε ένα κοινόχρηστο σπίτι στη Μελβούρνη…. Όλα έμοιαζαν αδύνατα και συναρπαστικά, ειπωμένα με ξεγνοιασιά και γέλιο. Δεν ήμουν ποτέ σίγουρη πόσα απ’ αυτά ήταν αλήθεια, αλλά τα βλέπω όλα σε αυτή τη νεαρή γυναίκα!». – Keera, για τη μητέρα της, Pamela

«Αυτή είναι η υπέροχη μητέρα μου. Είχε κερδίσει το βραβείο Bar Maid της Χρονιάς στο αγγλικό της χωριό όταν ήταν περίπου 19 χρονών. Αυτό είναι το απόκομμα από την τοπική εφημερίδα. Γνώρισε τον μπαμπά μου που ήταν Αμερικανός τελικά και μετανάστευσε στην Αμερική. Το ζει ακόμα στα 67 της!». – Hayley, για τη μητέρα της, Frances

«Αυτή είναι η μαμά μου στα 28, πριν γεννηθούμε ο αδερφός μου και εγώ. Ο πατέρας μου έφτιαξε ένα άλμπουμ με φωτογραφίες των δυο τους πριν από μας και μου το έδωσε πέρσι για τα 40ά μου γενέθλια. Το ξεφύλλισα και αναγνώρισα τις περισσότερες φωτογραφίες από παλιά μας άλμπουμ, αλλά αυτή δεν την είχα ξαναδεί. Ειλικρινά, με σόκαρε. Τη σκέφτομαι εδώ κι εκεί επί δέκα μήνες τώρα. Πρώτα, αυτή η κόκκινη ολόσωμη φόρμα είναι τόσο τολμηρή, και η μητέρα μου δεν υπήρξε τολμηρή στις στιλιστικές της επιλογές όσο είμαι εν ζωή. Είναι δύσκολο να εκφράσω πόσο σοκαριστικό είναι αυτό για μένα… σε βαθμό που προσπάθησα να φανταστώ πού την αγόρασε, να τη βάζει στο δοκιμαστήριο, ένα πόδι μέσα, μια σύντομη ταλάντευση, μετά και το άλλο πόδι. Δεν μου βγάζει κανένα νόημα.

Δεύτερον, με σόκαρε να βλέπω τη μητέρα μου με τόσο από το συναίσθημα που ερμηνεύω ως ‘ανέμελη χαρά’. Το ποδήλατο, τα μαλλιά να ανεμίζουν στο πρόσωπό της, το πλατύ της χαμόγελο. Μοιάζει χαρούμενη και παιχνιδιάρα. Ακόμα και ο τρόπος που τεντώνει το αριστερό της χέρι με αυτοπεποίθηση, έτοιμη να πατήσει φρένο, με έχει εκπλήξει. Όταν περνάει το σοκ, είναι λυπηρό να την κοιτάω. Ξέρω ότι όλες οι φωτογραφίες κρατούν απώλεια μέσα τους και τη νιώθω έντονα εδώ. Με κάνει να αναρωτιέμαι, πού πήγε εκείνο το πνεύμα; Γιατί δεν πρόλαβα να δω περισσότερο απ’ αυτό; Νιώθω τη συγγένεια με τη γυναίκα της φωτογραφίας, σχεδόν σαν το άγριο πνεύμα της να την εγκατέλειψε και να μπήκε μέσα μου όταν γεννήθηκα». – Christine, για τη μητέρα της, Marcy

«Ένα από τα πιο παράξενα πράγματα που διαπίστωσα όταν έγινε κι εγώ μητέρα, ήταν ότι συνειδητοποίησα πως τόσα από όσα είμαι ή ήμουν δεν θα τα δουν ποτέ τα παιδιά μου, γιατί για εκείνα είμαι η μητέρα τους. Αυτή η φωτογραφία της μαμάς μου τραβήχτηκε έναν χρόνο πριν γεννηθώ και την κρατούσα για χρόνια ο μπαμπάς μου στο πορτοφόλι του. Αποτυπώνει τόσα πολλά από όσα ούτε κι εγώ είχα δει ποτέ επειδή ήταν η μητέρα μου. Είναι η χαρά της ζωής στη φωτογραφία, όπως ξέρω ότι είναι, αλλά αποτυπώνεται και μία στιγμή στον χρόνο όπου δυο άνθρωποι είναι τόσο νέοι και ανέμελοι. Το γεγονός ότι ο μπαμπάς μου την κρατούσε στο πορτοφόλι του μου δείχνει ότι υπήρξαν τόσα στη ζωή και στην αγάπη τους που δεν τα γνωρίζω γιατί νόμιζα ότι ήταν ‘απλά οι γονείς μου’». – Molly, για τη μητέρα της, Nancy

«Εδώ είναι η μαμά μου 15 χρονών στο Λύκειο του Hyde Park, στο Σικάγο, το 1959. Σε δυο χρόνια από τότε θα το έσκαγε στη Νέα Υόρκη με την πρώτη της μεγάλη αγάπη, τον πατέρα μου. Έμεινε έγκυος σε μένα στα 17 και, σαν κορίτσι που είχε μπλέξει, είχε γυρίσει πίσω στη μητέρα της που επέμενε να δώσει το μωρό της για υιοθεσία. Η μαμά δεν παντρεύτηκε ποτέ τον μπαμπά μου. Ο χωρισμός μας στη γέννα ήταν καθοριστική στιγμή για τη δική της και για τη δική μου ζωή, και ως αποτέλεσμα μείναμε και οι δύο πληγωμένες και τραυματισμένες για δεκαετίες. Τριάντα χρόνια αργότερα το 1992, και πριν το Ίντερνετ, εκείνη κι εγώ βρήκαμε η μία την άλλη ενάντια στις πιθανότητες.

Ζούσα στο Λονδίνο, με οκτώ ζώνες ώρας και τον Ατλαντικό Ωκεανό ανάμεσά μας. Ήταν πραγματικά ένα θαύμα και ταξίδεψα στο Seattle για να συναντηθούμε για πρώτη φορά εκείνη τη Γιορτή των Ευχαριστιών. Δεν χάσαμε ποτέ ξανά επαφή. Το περασμένο καλοκαίρι η μητέρα μου πέθανε στα χέρια μου υποκύπτοντας στον καρκίνο. Είχαμε 26 χρόνια μαζί για να επανορθώσουμε για τον χαμένο χρόνο. Ήταν η πιο απίστευτη γυναίκα που γνώρισα και τη λάτρευα. Στις ζωές και των δυο μας, δεν υπήρξε τίποτα ισχυρότερο από τον δεσμό μητέρας-κόρης μεταξύ μας». – Laura, για τη μητέρα της, Virgina

«Αυτή η εικόνα της μητέρας μου στο μάθημα Βιολογίας στο Λύκειο με την κολλητή της να την κοιτάει αηδιασμένη με κάνει πάντα να γελάω. Κρατάει τους φίλους της για μια ζωή και είναι ο τύπος ανθρώπου που πάντα τραβούσε τους άλλους. Είναι ανοιχτό βιβλίο, δεν κρίνει ποτέ ψυχή και είναι πάντα έτοιμη να γελάσει. Παρά τις πολλές δοκιμασίες που της έφερε η ζωή δεν είναι ποτέ πολύ κουρασμένη για να σε ακούσει ή να γίνει ώμος για να κλάψεις. Ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές, έχει παραμείνει πηγή αισιοδοξίας και μου έχει εμφυσήσει την αυτοπεποίθηση ότι μπορώ να κάνω και να γίνω ό,τι θέλω. Θα είναι για πάντα ο βράχος μου και η καλύτερή μου φίλη». – Gabrielle, για τη μητέρα της, Kris

«Η θρυλική μανούλα μου ήταν drummer στη Motown. 100% That Bitch! Εδώ είναι στο στούντιο ηχογράφησης στις αρχές των 1970s». – Elizabeth, για τη μητέρα της, Bobbye

«Αυτή είναι η μαμά μου το 1938, στο Λονδίνο, όταν ήταν μόλις 13 χρονών, πριν τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Την τράβηξε το μοναδικό της αδέρφι, ο μεγαλύτερος αδερφός της που ήταν φωτογράφος. Ήταν φανατική αναγνώστρια μέχρι τον θάνατό της στα 92. Λάτρευε να κουβεντιάζει, να ταξιδεύει, και αγαπούσε τον μπαμπά μου επί 72 χρόνια». – Kate, για τη μητέρα μου, Pearl Rose

«Έχω συχνά ευχηθεί να ήξερα αυτή την εκδοχή της μαμάκας μου: Το κορίτσι από την Καλιφόρνια που τριγυρνούσε στους δρόμους του San Diego με τον μπλε μαρέν σκαραβαίο της και είχε κόλλημα για χρόνια με ένα αγόρι που πήγε στο Βιετνάμ αλλά δεν γύρισε ποτέ. Που σιδέρωνε καμιά φορά τα μαλλιά της και χρησιμοποιούσε πένσες για να κλείσει τις καμπάνες της. Το κορίτσι που αγαπούσε τα παπούτσια, τα κοκτέιλ White Russians, το μεξικάνικο φαγητό, τον Donovan και τον George Harrison με το ίδιο πάθος. Το κορίτσι που ανακάλυψε τη yoga από ένα βιβλίο και έγινε χορτοφάγος πριν γίνει της μόδας. Την περιπετειώδη βιβλιοφάγο που είχε ήρεμη δύναμη και μια καρδιά που μαγνήτιζε. Είμαι σίγουρη ότι αυτή η ψηλή ξανθιά κούκλα ήταν τόσο αξιαγάπητη τότε, όσο ακριβώς είναι και τώρα». – Brooke, για τη μητέρα της, Cynthia

«Αυτή είναι η μητέρα μου, τόσο πριν γεννηθώ, όσο και μετά. Παρότι δεν την είδα ποτέ με τα μακριά, εβένινα μαλλιά που έφταναν μέχρι τους γοφούς της – και παρότι ποτέ ξανά δεν έκανε την ξέγνοιαστη ζωή με την οποία είναι συνώνυμα τα καφτάνια – έχει την ίδια σφοδρή ομορφιά και χάρη μέχρι και σήμερα. Και τα ζυγωματικά της κόβουν ακόμα σαν γυαλί». – Jean, για τη μητέρα της, Karen

«Αυτή είναι μια φωτογραφία με τη μητέρα μου σε μία παρέλαση υπέρ της Τροπολογίας Ίσων Δικαιωμάτων στη Νέα Υόρκη το 1977. Φοράει το μαύρο μπλουζάκι και το λευκό παντελόνι. Μεγάλωσε σε ένα αυστηρό σπίτι εργατικής τάξης στο Long Island από Κουβανούς γονείς, και δεν της είχε δοθεί πολλή ελευθερία. Αφού έφυγε από το πατρικό της, δούλεψε και έκανε εκστρατείες για πολλούς κοινωνικούς σκοπούς και σπούδασε στην Ευρώπη. Πάντα θα θαυμάζω την περιέργειά της για τα πράγματα και τη θηριώδη της ευφυΐα». – Lourdes, για τη μητέρα της, Consuelo

«Αυτή είναι η μητέρα μου όταν ήταν δεκαπέντε, πίσω στο Μεξικό το 1976. Νομίζω ότι αυτή ήταν η ίδια χρονιά που πήρε αποβολή επειδή απελευθέρωσε ένα κλουβί γεμάτο ζωντανά περιστέρια στα οποία θα έκαναν ευθανασία και ανατομία στη Βιολογία. Αυτή η ιστορία είναι τόσο η μητέρα μου: τολμηρή, ζωηρή, και αποφασισμένη να βοηθήσει εκείνους που έχουν ανάγκη, σε σημείο να ρισκάρει την προσωπική της ευημερία. Είχε μία από τις δυσκολότερες ζωές απ’ όσους έχω γνωρίσει – παραλίγο να πέσει αρκετές φορές θύμα απαγωγής στους δρόμους του Μεξικό, βίωσε τραύματα που κανείς δεν θα έπρεπε να υπομείνει, μία μετανάστρια που μεγάλωσε μόνη τα τρία της παιδιά με κουπόνια, την ίδια στιγμή που παρακολουθούσε τη σχολή της και δούλευε πολλαπλές δουλειές – κι όμως, είναι επίσης και ο πιο χαρούμενος άνθρωπος που ξέρω.

Είναι γνωστή για τον χορό της, το μεταδοτικό της γέλιο, και τον αψεγάδιαστο τρόπο που κάνει φίλους όπου κι αν βρίσκεται. Έχω αντιμετωπίσει πολλές δυσκολίες στη ζωή, αλλά βλέπω την πανέμορφη μητέρα μου σαν παράδειγμα του καλού που μπορεί να βγει από τον πόνο και τα βάσανα. Κάθε μέρα, όλο και πιο πολύ, νιώθω σαν αυτή τη γυναίκα, και αυτό μου δίνει την ελπίδα ότι γίνομαι ένας άνθρωπος που ο κόσμος χρειάζεται». – Ellen, για τη μητέρα της, Martha

«Είναι Αμερικανίδα, αλλά μεγάλωσε στο Sao Paulo όπου τραβήχτηκε και η φωτογραφία. Αυτή είναι η γιαγιά μου από πίσω. Είπε κάποιος στη μαμά μου κάποτε: ‘Είσαι πιο αστεία στα Πορτογαλικά’. Η μαμά μου είναι τέλεια οπότε δεν φαντάζομαι να ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά δεν ξέρω στα σίγουρα γιατί εκείνη και ο μπαμπάς μου μεγάλωσαν την αδερφή μου κι εμένα στην κομητεία του Westchester και δεν μάθαμε ποτέ τη γλώσσα. Η φωτογραφία με κάνει να αναρωτιέμαι πάντως». – Eleanor, για τη μητέρα της, Linn

«Έκλεψα αυτή τη φωτογραφία από το άλμπουμ των γονιών μου γιατί είναι μία από τις αγαπημένες μου με τη μαμά. Αγαπώ το ευθύ της βλέμμα – είναι σχεδόν τόσο επίμονο όσο της Mona Lisa. Ο μπαμπάς μου την τράβηξε στον μήνα του μέλιτός τους στο Petoskey, Michigan. Είχαν παντρευτεί στο δημαρχείο στο Ann Arbor νωρίς εκείνο το πρωί, είχαν πάει για πρωινό, και μετά επέστρεψαν στη δουλειά. Όταν εμφανίστηκε στο γραφείο τη μέρα του γάμου της, το αφεντικό της την έστειλε άναυδος στο σπίτι. Η μαμά μου είχε πάντα ελάχιστη έννοια να κάνει τα πράγματα με τον τρόπο που τα κάνουν οι άλλοι, ένα από τα πολλά που είμαι ευγνώμων ότι της πήρα». – Alyssa, για τη μητέρα της, Adrienne

«Αυτή είναι μία από τις αγαπημένες μου φωτογραφίες της μαμάς μου. Είναι στα καλύτερά της: Στιλάτη, δυνατή, παιχνιδιάρα. Και όλο αυτό το κόκκινο μαλλί! Νομίζω η αδερφή της την τράβηξε. Την τύπωσε σε 8×10″ και την έσωσε στη μητέρα μου πριν λίγα χρόνια. Η μαμά μου δεν ήθελε να την κρατήσει. Έγινε μητέρα πολύ νέα, ήταν έγκυος στον αδερφό μου στα 17 της και τώρα όταν βλέπει φωτογραφίες της μικρή, λέει, ‘Ήμουν ανίδεη’. Αλλά νομίζω ότι μοιάζει γεμάτη αυτοπεποίθηση και θαρραλέα, με τον τρόπο που μόνο οι νέοι άνθρωποι είναι έτσι. Βαδίζει σε ένα μέλλον αβεβαιότητας και πόνου με ένα γλειφιτζούρι στο στόμα. Την έχω κάνει κορνίζα και την έχω κρεμάσει σε όποιο διαμέρισμα έχω ζήσει έκτοτε». – Tanya, για τη μητέρα της, Irma

«Αυτή είναι η μαμά μου κατά τη διάρκεια προπόνησης στην ενόργανη στο Λύκειο. Αγαπώ την εικόνα απόλυτης προσπάθειας και συγκέντρωσης στο πρόσωπό της στο κατακόρυφο: Είναι το πιο πεισματάρικο άτομο που ξέρω και φαίνεται σε αυτή τη φωτογραφία. Τώρα είναι στέλεχος, αναρριχήτρια, vegan, μητέρα τριών παιδιών, χήρα, και μπορεί ακόμα να κάνει κατακόρυφο». – Emma, για τη μητέρα της, Gail

«Αυτή είναι μια φωτογραφία που τράβηξε τη μητέρα μου ο πατέρας μου όταν ήταν νεόνυμφοι – ήταν 21. Νομίζω ότι έβλεπε τη θλίψη της σαν κάτι όμορφο και της πήρε 20 χρόνια να συνειδητοποιήσει ότι αυτό δεν ήταν υγιές». – Erin, για τη μητέρα της, Paige

«Μέχρι πριν δυο χρόνια, δεν είχα δει ποτέ φωτογραφίες της μαμάς μου από πριν μετακομίσει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Όταν βρήκαμε επιτέλους αντίγραφα που έστειλε η θεία μου, έμεινα εμβρόντητη. Αυτή είναι η μαμά μου στο Βιετνάμ, 16 ή 17 χρονών το 1970. Σε μια χώρα σαρωμένη από τον πόλεμο και κάτω από ένα αυστηρό κομμουνιστικό καθεστώς, εδώ είναι η μάνα μου να το ζει με μία μίνι φούστα. Αγαπώ αυτή τη φωτογραφία γιατί μπορώ επιτέλους να βάλω εικόνα στο κορίτσι από τις ιστορίες που μου έλεγε απ’ τα παιδικά της χρόνια. Αυτό είναι το κορίτσι που έμπλεκε σε καβγάδες με αγόρια, που ξεκίνησε δική της επιχείρηση, που κέρδισε βραβεία για την αφήγησή της. Έμεινε έγκυος με τον μεγαλύτερο αδερφό μου εκείνη περίπου την περίοδο και παρά τις δυσκολίες που θα έρχονταν στη ζωή της, αυτό το φωτεινό, ζωντανό, τρυφερό κορίτσι δεν έφυγε ποτέ». – Tiffany, για τη μητέρα της, Minh

«Αυτή είναι η μητέρα μου το 1977. Είχε πάει σπίτι από το κολέγιο στη Βοστόνη και διασκέδαζε με τη σκυλίτσα του αδερφού της (που ονομαζόταν Tequila). Ήταν η πρώτη από την οικογένειά της που πήγε στο κολέγιο, σπούδασε μαθηματικά και προχώρησε για να πάρει Masters και να δουλέψει στον σχεδιασμό πυραύλων στο MIT. Έκανε τα παιδιά της αργότερα στη ζωή και σκόπευε να επιστρέψει αμέσως στη δουλειά, αλλά συνειδητοποίησε ότι λάτρευε να είναι μητέρα. Με παρότρυνε να μείνω στις θετικές επιστήμες, ακόμα και μπροστά στον σεξισμό και την απογοήτευση, και θα την αγαπάω για πάντα που μου εμφύσησε αυτή την επιμονή». – Stephanie, για τη μητέρα της, Diana

«Αυτή είναι η ‘ama’ μου (μητέρα στη γλώσσα του Sikkim) όταν είχε μόλις αποφοιτήσει από το σχολείο και έκανε αίτηση στο πανεπιστήμιο στο Δελχί, στην Ινδία. Προερχόταν από ένα μικρό χωριό στο Sikkim, ένα απομακρυσμένο μέρος της Ινδίας. Πήγε σε ένα από τα καλύτερα κολέγια στην Ινδία και έγινε επιτυχημένη δικηγόρος στο Δελχί. Υπερνίκησε πολύ ρατσισμό και σεξισμό ως βορειοανατολίτισσα γυναίκα στην ενδοχώρα, αλλά δεν άφηνε τίποτα να τη σταματήσει από το να πετύχει τους στόχους της. Έφυγε το 2016 από εγκεφαλικό, πάνω που θα γινόταν δικαστής. Μου λείπει κάθε μέρα το πρότυπό μου. Τώρα που είμαι μεγαλύτερη συνειδητοποιώ πόσο δυνατή ήταν και ότι έχω κληρονομήσει το μαχητικό της πνεύμα». – Tsewang, για τη μητέρα της, Rinchen ongmu bhutia

«Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε κατά τη διάρκεια της τελετής αποφοίτησης της μαμάς μου στις Φιλιππίνες. Θα εργαζόταν ως νοσοκόμα στις Ηνωμένες Πολιτείες και θα μεγάλωνε πέντε παιδιά. Δύο από αυτά έγιναν νοσοκόμες, συμπεριλαμβανομένης εμού. Έχει διαμορφώσει τόσα από τη ζωή μας, και αυτή η φωτογραφία εκπροσωπεί τόσα για αυτή και για τη μελλοντική της οικογένεια που είναι δύσκολο να το περιγράψω με λόγια». – Melodee, για τη μητέρα της, Medy

«Η μητέρα μου είναι από τη Σεούλ, στη Νότια Κορέα. Έμεινε ορφανή τεσσάρων ετών στη διάρκεια της ύφεσης στην Κορέα. Πιστεύει ότι η μαμά της μάλλον πέθανε, αλλά ότι ο μπαμπάς της ζει στη Βόρεια Κορέα. Δεν έχει καθόλου οικογένεια εκεί και πάντα αναρωτιόμουν αν θέλησε ποτέ να επιστρέψει για να τους ψάξει. Μιλάει σπάνια για τη ζωή της όταν ήταν νεαρή, αλλά το λατρεύω όταν το κάνει γιατί παίρνω έτσι κομματάκια της μαμάς μου εδώ και εκεί. Ο μπαμπάς μου ήταν στρατιώτης και τη γνώρισε όταν τον είχαν στείλει εκεί στα ‘70s. Είναι παντρεμένοι για πάντα από σαράντα χρόνια και εγώ επισκέφθηκα πρόσφατα τη Νότια Κορέα για πρώτη φορά αφού αφήσαμε την Ασία το 1992. Ήταν και είναι τόσο όμορφη». – Christina, για τη μητέρα της, Chun Nam

«Απλά λατρεύω αυτή τη φωτογραφία της μαμάς μου που τραβήχτηκε το 1961, όταν ήταν στην επιτροπή στο event “International Six Day Trial” για off road οδήγηση στην Ουαλία. Με εμπνέει να πιστεύω ότι μπορώ να κάνω τα πάντα, πως τα πάντα είναι πιθανά. Η μαμά μου θα γίνει 90 φέτος και εξακολουθεί να τρέχει έναν οργανισμό διάσωσης κύκνων που ίδρυσε πάνω από τριάντα χρόνια πίσω». – Tracey, για τη μητέρα της, Ellen

«Η μαμά μου ήταν πάντα τόσο γλυκιά και τόσο ακέραια. Την κορόιδευαν συχνά επειδή ήταν εύγλωττη και αγαπούσε τη rock (οι Mötley Crüe ήταν οι αγαπημένοι της). Με το μαύρο eyeliner και τα βαμμένα της νύχια, δεν ήταν συνηθισμένο για μια γυναίκα του χρώματός της. Αυτή η φωτογραφία είναι από το δωμάτιο του αγοριού της (του μπαμπά μου) όπου άνοιξε την επιστολή αποδοχής της από το δημόσιο Πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο. Έφυγε το 2016 σε ηλικία 48 ετών». – Dez, για τη μητέρα της, Veronica

«Επαναδημιούργησα κάποιες από τις φωτογραφίες της από παλιά για τα γενέθλιά της κάνα-δυο χρόνια πριν, και αυτή ήταν μία από αυτές. Έβαλε τα κλάματα. Είναι μία από τις αγαπημένες μου γιατί αποτυπώνει τέλεια την ομορφιά που είχε χωρίς καν να προσπαθεί. Είναι αυτή στο πρώτο πλάνο με τα γυαλιά. Δεν ήξερα μέχρι πριν δυο χρόνια ότι ήταν επαγγελματίας μοντέλο στο τέλος της εφηβείας της, αλλά έχει λογική. Εδώ ψώνιζε στη στρατιωτική βάση στο Hanau της Γερμανίας και τη φωτογράφισαν εν μέσω κουβέντας. Με κάνει χαρούμενη να τη βλέπω χαρούμενη». – Adrienne, για τη μητέρα της, Alicia

«Η μαμά μου έχει διδακτορικό στην ψυχοβιολογία και πράσινη ζώνη στο tae kwon do. Ήταν αυτοδίδακτη στο banjo και καβαλούσε μονόκυκλο. Συνήθιζε να κάνει αναρριχήσεις, οδηγούσε μία γαλάζια κάμπριο Mustang του 1965 μέχρι που σαραβαλιάστηκε σε μία χαλαζόπτωση και, όπως μπορείτε να δείτε, καβαλούσε και μηχανή. Άρα είναι το τελειότερο πρότυπο όλων των εποχών». – Rose, για τη μητέρα της, Barbara

Για περισσότερες ιστορίες, μπορείς να ακολουθήσεις το Mothers Before εδώ ή/και να αγοράσεις το βιβλίο Mothers Before: Stories and Portraits of Our Mothers As We Never Saw Them εδώ.