Ο Κωνσταντίνος Τζούμας φλερτάρει με τη θέση του κριτή στο GNTM
Ο τελευταίος μεγάλος Αθηναίος μπον βιβέρ δίπλα στον Άγγελο Μπράτη και την Βίκυ Καγιά; Λόγια και σκέψεις από το ημερολόγιο του.
- 1 ΙΟΥΛ 2020
“Ανασαίνω λαίμαργα στη γωνιά του μονολόγου μου, ανάμεσα σε μαινόμενες σιωπές και παρενθέσεις. Αιφνιδιάζομαι. Η συμμετοχή μου στο GNTM, πρόταση που θέλγει και τρομοκρατεί, απροσδόκητη όπως το τελευταίο καρέ σε κάποιο φιλμ του Βισκόντι ή του Ζακ Τατί. Καταπληκτικό.
Μία τηλεοπτική τσιχλόφουσκα με αγόρια και κορίτσια που τα παρασέρνει η ιδέα να γίνουν μανεκέν, φυσιογνωμίες που πρέπει να συμφιλιωθούν με τον νεοϋορκέζικο αέρα και την γκροτέσκο φιγούρα μου. Αδύνατον. Ή μήπως όχι; Τι είναι το “αδύνατον” πέρα από μια υπενθύμιση;
Θυμάμαι την Εβελίνα, σε κάποιο μπιστρό της Λισαβόνας, να μου λέει ένα βράδυ εν μέσω καπνών και κοπλιμάν “Κωνσταντίνε, η παρουσία σου δεν έχει όνομα, και με τυλίγει. Ό, τι επιθυμήσεις μπορείς να το κάνεις, γι’ αυτό σε μισώ παράφορα”. Εκείνο το βράδυ κάναμε έρωτα και το επόμενο πρωί, ο σύζυγός της ο Γκασπάρ, ένας φαντεζί μεσόκοπος Νορμανδός, προσφέρθηκε να μου φτιάξει πρωινό και να μου αλείψει τα πόδια με μύρο. Θέλησε να με ευχαριστήσει για την ικανοποίηση που χάρισα στη σύντροφό του. Αλλά δεν με αφορούσε. Όταν ο έρωτας φύγει, το κενό θυμίζει χώρο εγκλήματος. Καταλαβαίνεις.
Μπορώ να γίνω κριτής στο GNTM; Τις βαριέμαι αφόρητα όλες αυτές τις τύπισσες που νομίζουν ότι περιπλανιούνται σε κάποια νουβέλα του Εμίλ Ζολά, τύπισσες κενές σαν την Ηλιάνα. Πιο πληκτικό κορίτσι δεν έχω συναντήσει ποτέ μου, είναι να μελαγχολείς, ευτυχώς γλιτώσαμε από την παρουσία της. Θυμάμαι στο πρώτο μίτινγκ την ματαιότητα της να μας επισκέπτεται, θυμάμαι να με συντρίβουν οι ψυχρές αποκρίσεις και τα αμίλητα φωνήεντα. Η εμμονή με το κινητό τηλέφωνο. Άσε μας καημένη.
Στην είσοδο, ένα νεαρό αγόρι γεμάτο κακόγουστα τατουάζ και προσδοκίες, την περίμενε μέσα σε ένα αυτοκίνητο, ξέρετε, απ’ αυτά που κάνουν θόρυβο με τη βουβή αμηχανία τους. Με άσχημα ελληνικά με ρώτησε αν θέλω να με πετάξει κάπου, έγινα για μια στιγμή ο μπρο του, έτσι με αποκάλεσε. “Μπρο”. Απεχθές. Έστριψα και χάθηκα στην αστική ερημιά της μητρόπολης, προτού ο θλιβερός εκείνος τυπάκος προλάβει να γρυλίσει κάτι ακόμα πιο ακαταλαβίστικο. Δεν με αφορούν όλα αυτά.
Τώρα περιπλανιέμαι στις βιτρίνες και στα καφέ σαντάν της πόλης, έξω από τα σκοτεινά σινεμά που αφουγκράζονται τα βήματα μου και με δελεάζουν με ενοχικά ψεύδη και προτεραιότητες. Στο Σαν Σεμπαστιάν, μπροστά από μια τέτοια βιτρίνα γνώρισα κάποτε και τον Άγγελο Μπράτη. Καλεσμένος του φεστιβάλ κινηματογράφου εγώ, εκείνος είχε έρθει για να δει από κοντά τις θαυμάσιες δημιουργίες του Ζαν Πατού, τα αυστηρά ταγέρ και τα ροζ πουδρέ φουλάρια, λάφυρα που στοίχειωσαν κάποτε την μπελ επόκ της εφηβείας μας. Δεν είχαν περάσει παρά μερικά λεπτά, όταν μια ελληνική έκφραση του ξέφυγε καθώς ονειροπολούσε μπροστά από μια πετρόλ δημιουργία.
“Γαμώ τον Χρ@#$% μου, γαμώ την Παν@@@# μου”, είπε. “Έλληνας;”, του λέω με μία σιγουριά; “Μάλιστα”, μου λέει. Εντυπωσιάστηκε.
“Με αυτό το πρόσωπο θα μπορούσατε να είστε ό,τι θέλετε”, συνέχισε “και επιλέξατε να είστε Έλληνας; Καταπληκτικό”. Οι κούκλες της βιτρίνας συμφώνησαν μαζί του. Μια ελεγειακή φιλία ξεκίνησε από εκείνη τη στιγμή, φιλία φορτωμένη με τυχαίες πράξεις, απρόσμενες γενναιοδωρίες και τα λοιπά και τα λοιπά.
Έχει νυχτώσει όμως κι ακούω τα βήματα μου πια να πλησιάζουν, δεν είμαι έτοιμος να με αντιμετωπίσω. Μού οφείλω μια εξήγηση και η σιωπή, αυτή η εξαίσια τεχνική συζήτησης, δεν με καλύπτει πλέον. “Η τηλεόραση είναι πρόστυχη, παίρνει μορφές και προσωπεία. Ξέρει να σαγηνεύει και να εξαπατεί”. Μού ζητάω συγγνώμη και την ίδια στιγμή με αποστρέφομαι. Καλύτερα να δίνεις παράσταση μπροστά σε άδειες καρέκλες παρά μπροστά σε άδεια πρόσωπα και αυτή τη στιγμή το πρόσωπό μου είναι κενό. Όλα για τα χρήματα, λοιπόν. Κριτής σε ριάλιτι για μουρλοκακομοίρες και φτηνούς βιρτουόζους του τίποτα.
Περίεργο, αλλά μερικές φορές νιώθω ότι η ζωή μιμείται την τέχνη και μόνο αν τα καταφέρει τότε είναι έτοιμη να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα και να μιμηθεί εμένα.
Τι λαμπρά λόγια, ε; Καταπληκτικό.”
