Είμαι πρώην ναύτης, ακούω επιστράτευση και κρύβομαι

Η αλήθεια είναι πως δεν μπήκα στην διαδικασία να ψάξω ή να αγχωθώ ιδιαίτερα. Όχι γιατί έχω βρει κάποια καβάτζα -όπως συνέβη στην κανονική θητεία μου– που μου εξασφαλίζει ότι θα την βγάλω σχετικά καθαρή, αλλά επειδή το concept του ‘παίρνω το όπλο μου και πολεμάω’ μου φαίνεται το ίδιο εξωγήινο όσο το να δω τον Ε.Τ. τον εξωγήινο να λιάζεται, παρέα με τον Alf, στην διπλανή ξαπλώστρα του beach bar στο Ξυλόκαστρο, παραγγέλνοντας φρέντο καπουτσίνο λάτε σκέτο.

Προφανώς και εθελοτυφλώ. Προφανώς και οφείλουμε να είμαστε, σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο, έτοιμοι για τα δύσκολα, αλλά η επιστράτευση (ως πρώτο βήμα σε κάτι πιο ‘χοντρό’ και επώδυνο) είναι κάτι που δικαιούμαστε να αισθανόμαστε ως ξένο.

Γιατί εντάξει, η γενιά μας όντως είναι προνομιούχα, από την άποψη ότι τα δυο πιο hardcore πράγματα που αντιμετωπίσαμε ως τώρα ήταν η οικονομική κρίση και η πανδημιά (και όχι παγκόσμιοι πόλεμοι, εμφύλιοι και δικτατορίες, όπως οι προηγούμενοι). Αλλά δεν νομίζεις ότι είναι ελαφρώς too much -από καρμικής άποψης- να πρέπει να ντιλάρουμε back to back με πανδημία και επιστράτευση; Άσε που δεν νομίζω ότι το Netflix (εννοείται είδος βασικής ανάγκης) είναι κάτι που πιάνει / επιτρέπεται στα αμπάρια των φρεγατών του στόλου μας.

Και εντάξει, πες ότι μου έρχεται το χαρτί και πάω στο στρατόπεδο, πλοίο ή την μονάδα μου. Τι ακριβώς θα κάνω εκεί εγώ που έριξα με όπλο 5 σφαίρες όλες κι όλες, πριν καταλήξω βύσμα στο Ναύσταθμο Σαλαμίνας. Εκεί που βασικά οργάνωνα ένα γραφείο και έτρωγα σαν να μην υπάρχει αύριο (θρυλικό το παντρεμένο βρώμικο στην καντίνα που βρίσκεται ακριβώς απέξω). Παίζοντας 6 μέσα μια έξω και παίρνοντας σε ένα χρόνο 35 ολόκληρα κιλά.

Σκέψου ότι, αν και εφόσον γυρίσω, η ειδικότητά μου (για την οποία ποτέ δεν προετοιμάστηκα) είναι αρμενιστής. Κάτι που δεν ξέρω ακριβώς τι είναι. Νομίζω, αν θυμάμαι καλά, ότι κάτι σχοινιά δένω. Κάτι καταστρώματα πλένω. Και κάτι σκοπιές φυλάω (όχι φτου ξελευτερία, σκέτες -αν και έχω παίξει και μια χαρά κρυφτό σε αντιτορπιλικό).

Πραγματικά θεωρώ ότι εγώ, όπως και άλλοι πολλοί της ηλικίας και της νοοτροπίας μου, θα είμαστε περισσότερο χρήσιμοι αν μας ‘δανείσουν’ στο αντίπαλο στράτευμα. Αυτό που λένε ‘δώσε το παλτό σου στο γείτονά σου και ρίξτο στο γιαλό’. Ή, τέλος πάντων, κάτι σε αυτή την λογική. Με άλλα λόγια, δηλώνω εντελώς απροετοίμαστος (και σωματικά και ψυχολογικά) να συνεισφέρω στην εθνική προσπάθεια.

Από την άλλη, σε σύγκριση με 20 χρόνια πριν, κάτι άλλο που έχει αλλάξει στη ζωή μου είναι πως έχω γίνει πατέρας. Και αν, για να προστατεύσω το παιδί μου, αυτό που χρειάζεται να κάνω είναι να φορέσω φούμο στην μούρη όπως ο Stallone στο Rambo και να χωθώ στη ζούγκλα (ή έστω, στα πευκοδάση της Σκιάθου) τότε θα το κάνω. Ακόμη και αν δεν είμαι έτοιμος για αυτό.

Υποθέτω ότι και οι προηγούμενοι, αυτοί που αντιμετώπισαν τα δύσκολα, στην ίδια φάση με εμάς ήταν. Ίσως όχι τόσο φυτεμένοι στον καναπέ όπως εμείς, αλλά πάντως απρόθυμοι να θυσιαστούν. Τουλάχιστον αυτό το feedback πήρα από τον πατέρα μου που βρέθηκε από γιος ζαχαροπλάστη από το Πλωμάρι να πολεμάει επί πέντε χρόνια με το Πολεμικό Ναυτικό στην Μεσόγειο, πριν καταλήξει καταζητούμενος επειδή έσπρωξε ένα Γερμανό λοχία κάτω από κάτι σκάλες στην Ομόνοια.

Άλλωστε, μεταξύ μας, τα δείγματα που δείξαμε ως έθνος στην πρώτη φάση της πανδημίας (βλέπε αλληλεγγύη και εθελοντισμός) με έκαναν όντως να νιώσω, για πρώτη φορά μετά την νίκη της Παπαρίζου στην Eurovision (just joking), εθνικά υπερήφανος. Ελπίζω να μην χρειαστεί να νιώσω ξανά έτσι. Αλλά, just in case, έχω αρχίσει crossfit και μαθήματα κόμπων.