Η σημαντικότερη στιγμή του σύγχρονου αθλητισμού είναι εδώ και δεν έχουμε τι να φωτογραφίσουμε
Οι μπασκετμπολίστες των Milwaukee Bucks αποφάσισαν, όταν τα πράγματα έγιναν αδιαπραγμάτευτα, ότι η εικόνα τους θα είναι σημαντικότερη ακριβώς μέσα στην απουσία της.
- 27 ΑΥΓ 2020
Οι Milwaukee Bucks, η ομάδα του Γιάννη Αντετοκούνμπο, ήταν ελάχιστα μακριά από το να πάρουν τη νίκη κόντρα στους Orlando Magic, να κάνουν το 4-1 και να περάσουν τη σειρά, έχοντας πια ανοιχτό δρόμο για τους ΝΒΑ Finals. Κάτι που, αν πετύχαιναν, θα τους οδηγούσε σε μια ιστορική στιγμή. H πρώτη συμμετοχή της ομάδας σε τελικούς μετά το μακρινό 1974. Τελικά έγραψαν ακόμα μεγαλύτερη ιστορία πολύ πριν. Και με έναν παράξενο τρόπο, την έγραψαν από τα αποδυτήρια.
Ο χώρος των αποδυτηρίων είναι παραδοσιακά ένας χώρος που στον αθλητισμό και δη στον αθλητισμό αυτού του επιπέδου συνδέεται με κάτι αιωνίως παράλληλο στην κεντρική αφήγηση. Κάτι που υπάρχει αλλά υπάρχει συμπληρωματικά. Στα αποδυτήρια θα γίνουν οι πλακίτσες μεταξύ των παικτών. Στα αποδυτήρια θα πλακωθούν οι διάφοροι παράγοντες. Εκεί θα πέσει το ξύλο είτε εκεί θα πανηγυρίσει η ομάδα το πρωτάθλημα. Εκεί θα δεις τον Αλκέτα Παναγούλια να βρίζει ανελέητα σε κρυφό βίντεο. Γενικά εκεί θα βρεις απλώς το ερμηνευτικό κλειδί για πράγματα που γίνονται μέσα στο γήπεδο. Με έναν παράδοξο, λοιπόν, τρόπο είδαμε τη σημαντικότερη στιγμή στην ιστορία του σύγχρονου αθλητισμού μέσα στα αποδυτήρια. Ή για την ακρίβεια εκεί ήταν που δεν την είδαμε.
Αυτό που έκανε η ομάδα και το προπονητικό team των Bucks ήταν πρακτικά απεργία. Ίσως να φοβόμαστε τις λέξεις. Ίσως να μην μας ταιριάζουν με σταρ που μετράνε εκατομμύρια στο συμβόλαιό τους. Ήταν όμως ακριβώς αυτό. Ούτε καν κάτι σαν αυτό. Οι παίκτες των Bucks που πληρώνονται για να βγουν να καθαρίσουν το Game 5 και να προχωρήσουν στο πρωτάθλημα ξαφνικά αποφάσισαν να απέχουν. Το συζήτησαν μεταξύ τους. Αποφάσισαν συλλογικά να το κάνουν. Δεν βγήκαν ποτέ. Μερικά σουτάκια προπόνησης του άχαρου Lopez. Μετά σιωπή. Και αυτή η απουσία τους ήταν το απόλυτο δείγμα ότι μπάσκετ χωρίς αυτούς δεν υπάρχει. Πίσω από εκατομμύρια φώτα και κάμερες απλά δεν γυρνάνε τα γρανάζια του.
Στην πορεία αυτή η κίνηση οδήγησε σε ένα ξέσπασμα. Από το εξοργισμένο tweet του Lebron James στην ακύρωση όλων των προγραμματισμένων παιχνιδιών του NBA και στη συνέχεια του MLS. Και αυτή τη στιγμή κανείς απολύτως δεν μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει στη συνέχεια. Γιατί αυτό που επέλεξαν να κάνουν οι Bucks έχει τεράστιους συμβολισμούς. Αδιαμφισβήτητα. Έχει όμως και τελείως πραγματικό αντίκτυπο. Το ΝΒΑ είναι το μεγαλύτερο αθλητικό show που εξάγουν οι ΗΠΑ στον πλανήτη. Τα λεφτά είναι αμέτρητα. Το ίδιο και οι ζημιές. Και όσο περισσότερο κρατήσει αυτή η αποχή τόσο λιγότερη κατανόηση θα δείχνουν όσοι χάνουν. Δεν ήταν βέβαια η πρώτη κίνηση διαμαρτυρίας των αθλητών του NBA.
Τα συνθήματα στις φανέλες. Οι δηλώσεις. Τα tweet. Όλα αυτά ήταν σίγουρα κάτι. Κάτι όμορφο. Αυτό που ξεχωρίζει το χθεσινό όμως είναι ότι όλα τα προηγούμενα ήταν μέρος του show. Eίχαν ένα καθαρά συμβολικό φορτίο. Κατά βάση μια -για καλό- χρήση της δημοσιότητας, του δημοσίου βήματος που φέρνει το να είσαι star του NBA. Εδώ όμως δεν έχουμε κάτι τέτοιο. Οι Bucks δεν βγήκαν καν στο γήπεδο. Ένας πεινασμένος για περισσότερες εικόνες πλανήτης, μια αδηφάγα οπτική κουλτούρα, έπρεπε να βρει την εικόνα μιας από τις σημαντικότερες στιγμές στην ιστορία του αθλητισμού. Και βρέθηκε σε αμηχανία. Είτε θα φωτογράφιζε άδειες καρέκλες είτε θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει εικόνες από προηγούμενους αγώνες, όταν ακόμα οι Bucks συμμετείχαν διαμαρτυρόμενοι. H πιο σημαντική στιγμή του σύγχρονου μπάσκετ, του μπάσκετ της εποχής μας, δεν έχει τρόπο να εικονογραφηθεί.
Έτσι, λοιπόν, αφού η δύναμη της εικόνας ξεσήκωσε τις αντιδράσεις για τη δολοφονία του Floyd ή τον πυροβολισμό του Βlake, η απουσία της γίνεται ένα μόνο κομμάτι της διαμαρτυρίας. Του πολέμου για έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο. Γιατί ακόμα και σε μια βιομηχανία δισεκατομμυρίων που θαρρείς και κινείται μαζικά προς προκαθορισμένες κατευθύνσεις, υπάρχουν ακόμα τα υποκείμενα με το δικό τους πολιτικό πρόσημο. Οι μπασκετμπολίστες και τα προπονητικά τιμ. Οι σταρ που παίρνουν εκατομμύρια δολάρια, όταν τα πράγματα έγιναν αδιαπραγμάτευτα, έδρασαν συλλογικά. Χρησιμοποίησαν το δημόσιο βήμα τους όχι φτιάχνοντας νέες δυνατές εικόνες αλλά κλείνοντας τις εικόνες αυτές στα αποδυτήρια. Απεργώντας.
Ο dr Naismith, ο άνθρωπος που επινόησε το μπάσκετ, είχε τον βαρύ χειμώνα του 1891 την υποχρέωση να φτιάξει ένα άθλημα μέσα σε 14 μέρες. Σκοπός του αθλήματος αυτού θα ήταν να λειτουργήσει αυτό ως απόσπαση προσοχής, ως τρόπος ελέγχου μιας άτακτης τάξης του Springfield. Ενθουσιασμένοι με αυτό το άθλημα, οι συμμετέχοντες-φοιτητές θα ήταν πιο εύκολα διαχειρίσιμοι. Μετά από 129 χρόνια, στη φούσκα που προέκυψε λόγω της πανδημίας, οι απομονωμένοι νέοι πρωταγωνιστές του αθλήματος αυτού θα έδιναν μια κάπως συναρπαστική τροπή στην ιστορία. Μέσω της απουσίας τους θα καθίσταντο τελικά και πάλι μη ελεγχόμενοι.
