Οι Future Islands γιόρτασαν το νέο τους άλμπουμ με ένα live κι εμείς ήμασταν εκεί

Δεν περίμενα ότι μετά την εφηβεία θα μπορούσα πάλι να αγαπήσω τόσο βαθιά ένα συγκρότημα, πόσο μάλλον μετά τα 30. Αλλά το ‘Singles’ του 2014 έδωσε δυνατή σφαλιάρα στο ξερόλα που κρύβω μέσα μου και το ‘The Far Field’ του 2017 δεν μπήκε καν στον κόπο να ασχοληθεί μαζί του. Τον είχε άνετα.

Οπότε καταλαβαίνεις ότι το νέο τους άλμπουμ το περίμενα πως και πως -αν και ακόμη δεν με έχει κερδίσει όσο τα προηγούμενα. Μπάσο, μπάσο, synths και ξανά μπάσο κάτω απ’ την θεατρινίστικη φωνή του λαμπρότερου ψυχασθενή που κυκλοφορεί εκεί έξω. Ένας φόρος τιμής στους New Order των mid ’80s έσπευσαν να πουν πολλοί, ένα άλμπουμ που όμως ίσως χρειάζεται τον χρόνο του για να το αγαπήσεις. Δεν ξέρω, τα προηγούμενα με είχαν χτυπήσει κατακέφαλα, εδώ είμαι λίγο συγκρατημένος ακόμα.

Το live της Παρασκευής – ή όπως τέλος πάντων λέγεται το “έχω μπάντα και παίζω σε ζωντανή σύνδεση απ’ το στούντιο”-, απέδειξε γιατί είναι μία συναυλιακή απόλαυση οι Future Islands. Τώρα μάλιστα που είχε συσσωρευτεί μέσα τους και το πάθος τόσων μηνών που δεν είχαν ξανανέβει στη σκηνή, και ανυπομονούσαν να ξεσπάσουν, έστω και με αυτόν τον αποστειρωμένο τρόπο, η ενέργειά τους ήταν πολλαπλάσια.

Ουσιαστικά το ‘A stream of you and me’ έκανε τρία πράγματα: παρουσίασε κομμάτια του νέου άλμπουμ ‘As long as you are’, παρουσίασε το νέο μέλος της μπάντας, τον drummer Michael Lorey, -από το 2014 μέχρι και σήμερα αποτελούνταν από τρία άτομα- και βοήθησε τον Samuel Herring να μας θυμίσει γιατί πάνω στη σκηνή είναι ο κορυφαίος αυτή τη στιγμή. Ταπεινή μου γνώμη, δεν την αλλάζω με ΤΙ ΠΟ ΤΑ.

Ζεστάθηκαν με το ‘Hit The Coast’, απ το νέο τους άλμπουμ, άρχισαν να ανεβαίνουν με το‘Beauty Of The Road’ -πόσο θα προτιμούσα το ‘Through the Roses’ δεν λέγεται- και απογειώθηκαν με το μυθικό ‘A Dream Of You And Me’ -που όμως πατάει σε τόσο απλούς και γήινους στίχους. Συνέχισαν με τα καινούργια ‘For Sure’, ‘The Painter’ και  ‘Born In A War’ -πολύ δυνατά και τα τρία. Ο ιδρώτας και τα ψευτομπλακ μέταλ φωνητικά ξεσπάσματα του Sam κρατούσαν το βλέμμα σου στην οθόνη, το οποίο ζάλισε όπως αναμενόταν με το ‘Seasons (Waiting On You)’, το τραγούδι που τους έκανε viral σε μια νύχτα χάρη σε εκείνο τον τρελό χορό στο σόου του Letterman.

Λογικά όταν στο τέλος της χρονιάς το Spotify θα μου βγάλει τι έχω ακούσει περισσότερο φέτος, στην κορυφή της λίστας των τραγουδιών θα είναι το Moonlight με τη μπασογραμμή που προκαλεί εμμονή. Δεν ξέρω αν θα γίνει κάτι ανάλογο και συνολικά με το άλμπουμ, αυτό όπως είπα ακόμα το ψάχνω, είναι πολύ νωρίς, τώρα βγήκε για όνομα του Θεού!

Η ξενέρωτη πρόσκληση για encore μέσω του chat που υπήρχε μονίμως δίπλα στην εικόνα τους, σκόρπισε μια μικρή θλίψη, αλλά το κάναμε και αυτό γιατί φύγανε για κανένα τέταρτο και νομίζαμε ότι τέλειωσε όντως το live. Στις κανονικές συναυλίες δεν ψαρώνεις πια, αλλά στις ιντερνετικές ακόμη είμαστε άμαθοί. Και μακάρι έτσι να μείνουμε. Μπήκαμε, λοιπόν, στο chat και γράφαμε ό, τι γραφικότητα μας κατέβαινε για να γυρίσουν. Και γύρισαν, για να παίξουν τα ‘In The Fall’, ‘Vireo’s Eye’ και ‘Little Dreamer’, το πιο ονειρικό κατά τη γνώμη μου τραγούδι τους στην προ ‘Singles’ εποχή.

Λοιπόν, αυτό ήταν. Ένα live μέσω ίντερνετ, κάτι που θα μπορούσε να είναι και απλώς ένα βίντεο του 2017 που έβαλες κάποια στιγμή να παίζει χαζεύοντας στο YouTube. Κρατάνε πάντως και λίγο τη φωτιά αναμμένη αυτές οι πρωτοβουλίες, παίζουν με τα κάρβουνα να μη σβήσει τελείως, να μη ξεχάσουμε τα όμορφα που στερούμαστε αυτόν τον καιρό. Και όταν έρθουν ξανά να μην τα κοιτάμε με επιφύλαξη και περιέργεια αλλά να βουτήξουμε μέσα τους όπως παλιά. Σε μια όμορφη μετα-covid εποχή.