‘La Révolution’: Γαλλική επανάσταση, αριστοκρατία και ζόμπι

***

Το ‘Emily in Paris’ ήταν μόνο η αρχή. Η κατά μέτωπον επίθεση του Netflix στην Γαλλική κουλτούρα συνεχίζεται για άλλο ένα τριήμερο καθώς με την πρεμιέρα της σειράς ‘La Révolution’ η μάχη μεταφέρεται πλέον μακριά από τα χιπ καφέ και την κουλτούρα του Instagram (που μια κοπέλα από το Σικάγο ήρθε να διδάξει τους Γάλλους που δεν ξέρουν από αυτά) και πιο κοντά στο τέλος του 18ου και στο πώς γράφεται και ξεγράφεται η Γαλλική Επανάσταση.

Η πρώτη κιόλας σκηνή, σε ένα σκοτεινό, χιονισμένο τοπίο καλυμμένο από αίμα (κόκκινο και μπλε) μας προϊδεάζει χάρη σε ένα voice over που εξηγεί πως την Ιστορία μπορεί να την γράφουν οι νικητές, αλλά δεν θα μάθουμε ποτέ για όλες εκείνες τις φορές που ξαναγράφεται, από βιβλία, από διηγήσεις.

Καθώς η ηρωίδα μας αφήνει νεκρό έναν κυριολεκτικά γαλαζοαίματο σχηματίζοντας μια ζόμπι τριλογία των χρωμάτων στο έδαφος, η δράση μεταφέρεται χρόνια πριν το μακελειό. Πριν τα σκοτάδια και τα αίματα κι όλα αυτά τα επαναστατικά, στην φανταστική επαρχία Montargis, λαμβάνει χώρα ένα μυστηριώδες περιστατικό την ώρα που το βασιλικό καθεστώς βρίσκεται σε μια γενικότερη παρακμή. Μια νεαρή κοπέλα δολοφονείται στο σκοτάδι ενός αμπαρωμένου υπογείου, υπό ασαφείς συνθήκες.

Οι κεντρικοί ήρωες που ακολουθούμε είναι η Élise de Montargis, μια τυπικά τηλεοπτικά αναχρονιστική ευγενής, πιο ικανή από τους άντρες γύρω της, και που δεν πολυσυμπαθεί αυτή τη ζωή προνομίου, και ο Joseph-Ignace Guillotin, ναι, αυτός, του γνωστού χρήσιμου εργαλείου. Ο Γκιλοτίνας ερευνά μια σειρά από μυστήριους φόνους και εξαφανίσεις της περιοχής και πέφτει πάνω στον Oka, τον καταδικασμένο για το φόνο της αρχικής κοπέλας. Ύστερα από μια μεταφυσικού τύπου επαφή μαζί του μαθαίνει από πρώτο χέρι για την ύπαρξη αυτού του μπλε αίματος.

Ρίξε μέσα λίγο από οράματα πυρετού (που βλέπει η αδερφή της Élise), κάτι σαν βουντού, απέθαντους πολεμιστές, κουκουλωμένες συνωμοσίες και μπόλικες καλοστημένες σκηνές δράσης και καταλαβαίνει εύκολα κανείς γιατί αυτό το κομμάτι ψευδο-ιστορικού τρομο-fantasy κερδίζει τον θεατή σε ένα “ας χαζέψουμε κάτι απόψε” πλαίσιο.

Δε χρειάζεται βέβαια να επεκταθούμε ιδιαίτερα πάνω στο πολιτικό υπόβαθρο του show, μιας και δεν το κάνει ούτε το ίδιο. Σε μια ‘Pride and Prejudice and Zombies’ λογική, η σειρά προσθέτει στοιχεία ανάμεσα στις υπαρκτές και μη γραμμές της Ιστορίας υποσχόμενη να αφηγηθεί την Γαλλική Επανάσταση όπως κανείς ως τώρα. Η ιδέα της εναλλακτικής fantasy αφήγησης μνημειωδών ιστορικών στιγμών δεν είναι απαραιτήτως κακή φυσικά- ποιος από εμάς δεν έχει σκεφτεί πόσο κουλ θα ήταν μια ιστορία με βαμπίρ τοποθετημένα σε καίριες περιόδους της Ελληνικής Ιστορίας, ας πούμε;

Όχι; Μόνο εγώ; ΟΚ τότε. (Η Ελληνική επαρχία είναι πολύ αδικημένη ως φόντο τέτοιων ιστοριών. Απλά πρέπει.)

Το πρόβλημα του ‘Revolution’ είναι πως δεν έχει κάτι ιδιαίτερα έξυπνο να πει μέσω της χρήσης αυτών των φαντασιακών στοιχείων. Ο δε συμβολισμός στον οποίον έχει ανάγει όλη τη Γαλλική Επανάσταση είναι πλήρως κενός: Στη σειρά, η μολυσμένη αριστοκρατία κυριολεκτικά τρώει και κατασπαράζει τους φτωχούς, όμως δεν υφίσταται η παραμικρή ταξική διαστρωμάτωση στον κόσμο του σόου. Η επαναστατική ομάδα είναι ένα τζενέρικ γκρουπ γεμάτο ανταλλάξιμες φιγούρες, η φτώχεια απλώς υφίσταται, κι αντί για γκιλοτίνες έχουμε Γκιλοτίνες.

Όμως το καστ είναι φωτογενέστατο, η φωτογραφία ικανότατη και οι σκηνές μάχης καλά στημένες, με τα fantasy scares να δίνουν και να παίρνουν σε ένα αναπολογητικά ανιστόρητο Ιστορικό πλαίσιο. Μια χαρά περνάει η ώρα δηλαδή. Η Emily θα ήταν περήφανη.

***

Το top-10 του Netflix σήμερα:

1. Emily in Paris
2. The Haunting of Bly Manor
3. The Trial of the Chicago 7
4. La Révolution
5. To the Lake
6. Someone has to Die
7. Hubie Halloween
8. Enola Holmes
9. A Babysitter’s Guide to Monster Hunting
10. The Last Kids on Earth

*Το χρυσό μετάλλιο πάει: Μιλώντας για ‘Emily in Paris’, η σειρά κερδίζει οριστικά και αμετάκλητα τον μήνα. Κόσμος ακόμα την βλέπει (πιθανώς και για δεύτερη φορά) απλά και μόνο επειδή είναι τόσο άδεια και εύκολη και φαν. Μην τα υποτιμάμε αυτά τα χαρακτηριστικά, είναι δύσκολες οι εποχές. Στον κόσμο του ‘Emily in Paris’ όχι μόνο δεν υπάρχει πανδημία, αλλά ούτε έχει υπάρξει και ούτε θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει. Νιώθεις ήδη μια ασφάλεια.

Η σειρά του Darren Star επιστρέφει λοιπόν στο #1 ύστερα από μια παρένθεση τρόμου για το ‘Haunting of Blegh Manor’ και καθώς βαδίζουμε ολοταχώς προς το Χάλογουιν.

*Πιθανότερες στολές στο φετινό Χάλογουιν βάσει του τοπ-10 του Netflix: Έχουμε ζόμπι, έχουμε κρυμμένα φαντάσματα στο ‘Bly Manor’, έχουμε κεφάτο Sacha Baron Cohen στους ‘7 του Σικάγου’ του Aaron Sorkin, έχουμε Enola (και Sherlock!) Holmes, έχουμε τον ίδιο τον Hubie Halloween και κατ’επέκταση κάθε πιθανό χαρακτήρα του Adam Sandler, αλλά αν είχα τον χρόνο και τα λεφτά (και δεν είχαμε πανδημία, συγγνώμη που επιστρέφω συνέχεια σε αυτό) εγώ και η παρέα μου ξεκάθαρα θα ντυνόμασταν το Instagram feed της Emily. Καθένα από εμάς και άλλη φωτογραφία. Ολόκληρη κολεξιόν βγαίνει.

*ZombieBowl: Ρώσικα creepy ζόμπι ή Γαλλικά αλληγορικά ζόμπι; Το ‘To the Lake’ κρατά για 2η βδομάδα στην πεντάδα χωρίς κανείς απολύτως να μη μιλάει για αυτό, και το ‘La Revolution’ του κάνει παρέα από αυτό το τριήμερο από μια θέση πιο ψηλά. Είναι εμφανές πως η όρεξη του κόσμου για φανταστικές επεκτάσεις της παρούσας θλίψης μας, είναι μεγάλη. Τι συζητάμε τώρα; Η ταινία-φαινόμενο της περσινής άνοιξης ήταν το ‘Contagion‘! Είναι λες και τα πράγματα για τα οποία έχουμε τη μεγαλύτερη όρεξη σαν θεατές αυτή τη στιγμή, να είναι αυτά που μας θυμίζουν *απόλυτα* την κατάσταση που βιώνουμε, κι αυτά που μας πάνε όσο γίνεται πιο μακριά. Τα υπόλοιπα είναι αδιάφορες μέσες λύσεις.

*Σικάγο εναντίον Σικάγο: Η Emily έμαθε τους παριζιάνους να πουλάνε τα προϊόντα τους ως Σόσιαλ Εμπειρίες αλλά οι 7 του Σικάγο έμαθαν σε μια χώρα να στέκεται σθεναρά υπέρ των πραγμάτων στα οποία πιστεύει. Δεν ξέρω, είναι σκληρή η μάχη.

Η ‘Δίκη των 7’ σε σενάριο και σκηνοθεσία Aaron Sorkin βρίσκεται στο #3 της δεκάδας ύστερα από ένα run 2 εβδομάδων στις αίθουσες (για τις οποίες φυσικά δεν διαθέτουμε νούμερα κατά την κλασική τακτική του Netflix, αλλά μπορούμε με ασφάλεια να υποθέσουμε πως δεν έγινε και καμιά κοσμοσυρροή). Είναι κλασικού τύπου ταινία που και ευχάριστα βλέπεται και νιώθεις πώς Μάθαμε Και Κάτι Απόψε, με λίγη κλασική σορκινική αισθητική γραφής. Είναι ό,τι πιο γνώριμα ‘90s βρίσκεται στη δεκάδα αυτή τη στιγμή.

*Δεν το ξέρω, αλλά θέλω να ξέρω: «Αφού στρατολογείται από μια κρυφή κοινωνία από babysitters» ΝΑΙ, sold, δεν χρειάζεται να ξέρω περισσότερα, έχεις το τζάμπα play μου, ‘A Babysitter’s Guide to Monster Hunting’.

*Δεν είναι στην 10άδα, αλλά δείτε το: ‘BLACKPINK: Light Up the Sky’. Το αγαπημένο μου kpop γκρουπ, ευχαριστώ Netflix, σχεδόν σου συγχωρώ το ‘Rebecca’, που κάνει πρεμιέρα αύριο.

Σχεδόν.