Η Κατερίνα Παναγοπούλου έχει άποψη και δεν φοβάται να την πει

“Από που θα ξεκινούσε μια ταινία για την ζωή μου; Από την μέρα που πέρασα στο πανεπιστήμιο. Μπήκα στην σχολή που ήθελα, η οποία ήταν η πρώτη μου επιλογή και που είχα προσπαθήσει πολύ για να τα καταφέρω. Αυτή ήταν η μέρα που χαλάρωσα και αποφάσισα να το απολαύσω. Εκείνη τη στιγμή νόμιζα ότι όλος ο κόσμος μου ανήκει”.

Δεν έχω, το παραδέχομαι, την ικανότητα να σου περιγράψω το πώς είναι αυτή η εντυπωσιακή γυναίκα όταν η κάμερα δεν είναι στραμμένη πάνω της / νομοτελειακά ερωτευμένη με τα κινηματογραφικά ζυγωματικά της.

“Είμαι πεισματάρα και στοχοπροσηλωμένη μέχρι αηδίας. Το έχω αυτό το ελάττωμα από παιδί. Ακόμη και παίζοντας με τα τουβλάκια μου, μπορούσα να κλειστώ στο δωμάτιό μου επί ώρες μέχρι να τα στερεώσω ακριβώς με τον τρόπο που ήθελα. Σε τέτοιο σημείο που η μητέρα μου ήθελε να μου τα πάρει από τα χέρια και να τα πετάξει στα σκουπίδια”.

Δεν έχει εφευρεθεί ακόμη ο τρόπος να σου μεταφέρω πειστικά πόσο θανάσιμα ερωτεύσιμο είναι το γέλιο της. Αληθινό, πηγαίο, γοητευτικό. Επίσης δύσκολο να το κερδίσεις. Γιατί, να το ξέρεις και να το θυμάσαι, τίποτα -όσον αφορά την Κατερίνα- δεν είναι εύκολο, αυτονόητο ή μονοδιάστατο.

“Έχει τύχει να βάλω τα κλάματα την ώρα του δελτίου και συγκεκριμένα στην διάρκεια ενός βίντεο που έδειχνε παιδιά να κάνουν bullying σε ένα παιδάκι που έπασχε από νανισμό. Έχω τρομερή ευαισθησία σε αυτό το θέμα. Δεν το έπιασε η κάμερα γιατί κατάφερα, λίγο πριν γυρίσει σε εμένα, να συνέλθω. Δεν ήθελα με τίποτα να πιστέψει κανείς ότι το κάνω επίτηδες”.

“Έχει τύχει να βάλω τα κλάματα την ώρα του δελτίου”.

Το μόνο που μπορώ να διακηρύξω με βεβαιότητα, αυτό που λένε βάζω το χέρι μου στην φωτιά, στην Βίβλο και σε ότι άλλο ιερό και όσιο χρειαστεί, είναι ότι η πάλαι ποτέ ταλαντούχα αθλήτρια ενόργανης γυμναστικής δεν είναι επουδενί μια ‘απλή’ παρουσιάστρια.

“Αισθάνομαι πάντα και απολύτως ρεπόρτερ. Και δεν θα πάψω ποτέ να αισθάνομαι έτσι. Το ξέρω ότι το σιχαίνεσαι αυτό που ακούς. Ότι είναι τρομερά κλισέ. Αλλά, για μένα, αν δεν έχεις περάσει από το ρεπορτάζ, δεν μπορείς να γίνεις καλός παρουσιαστής. Πρέπει να έχεις βγει εκεί έξω να δεις πως γίνεται. Κάτι που, προσωπικά, έχω κάνει επί πολλά χρόνια. Ακόμη και τώρα, τις ημέρες που δεν παρουσιάζω το δελτίο, κάνω συνεχώς ραντεβού και επαφές με πολιτικούς ή ειδικούς πάνω σε κάποιο συγκεκριμένο θέμα και φροντίζω να ενημερώνομαι. Δεν μπλέκω στην δουλειά των ρεπόρτερ, αλλά θέλω να έχω προσωπική αντίληψη του τι συμβαίνει”.

Η αλήθεια είναι ότι η Κατερίνα, που έχει ήδη δεχθεί και απορρίψει high level προτάσεις για να αναλάβει θέσεις που έχουν σχέση με την επικοινωνία, το κάνει αυτό. Έχει άποψη και δεν φοβάται να παίρνει θέση.

“Λένε κάποιοι ότι ο παρουσιαστής δεν πρέπει να παίρνει θέση και ότι πρέπει να παρουσιάζει ψυχρά τα γεγονότα. Εγώ, αντιθέτως, θεωρώ χρέος του δημοσιογράφου να λέει την αλήθεια, όσο δυσάρεστη κι αν είναι, και να παίρνει θέση χωρίς να σκέφτεται ότι θα χάσει νούμερα τηλεθέασης. Όταν παίζουμε για παράδειγμα ένα βίντεο με αρνητές της μάσκας που λένε ότι δεν υπάρχει Covid-19, εκείνη την ώρα νιώθω την ανάγκη -αφού τελειώσει το βίντεο- να το σχολιάσω λέγοντας ‘βέβαια σύσσωμη η επιστημονική κοινότητα λέει ότι αυτό δεν ισχύει’. Ως άνθρωπος λυσσάω να λέω την άποψή μου και φανατίζομαι όταν κάτι πιστεύω ότι είναι σωστό”.

Επίσης έχει εμμονή με την αλήθεια. Το να την λέει (σε εμάς και στον εαυτό της) και να την αναζητά. On και off κάμερα.

Απόδειξη πρώτη. Το τι μου απάντησε όταν την ρώτησα γιατί να κάτσω, ως τηλεθεατής, να την δω φέτος.

“Γιατί αυτό που θα σου πω είναι η αλήθεια. Μια αλήθεια που δεν περνάει από κανένα φίλτρο, κανένα συμφέρον, από τίποτα. Ότι είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα. Αυτός είναι ο στόχος μου. Να νοιώσεις εμπιστοσύνη. Το ξέρω ότι αυτό είναι κάτι που λένε όλοι, αλλά είναι αλήθεια. Επίσης θα ήθελα να γνωρίζεις ότι δεν θα χαϊδέψω αυτιά και δεν θα λαϊκίσω. Σιχαίνομαι τον λαϊκισμό.

“Σιχαίνομαι αυτούς που είναι άκριτα υπέρ κάθε σηκωμένης γροθιάς”.

Σιχαίνομαι αυτούς που είναι άκριτα υπέρ κάθε σηκωμένης γροθιάς. Σε αυτό το σημείο θεωρώ ότι η αισθητική και η φιλοσοφία που έχει το Mega ταιριάζει με την δική μου. Και νιώθω, παρότι είναι ακόμα αρχή, ότι πάμε καλά. Αυτό δεν σημαίνει μόνο νούμερα τηλεθέασης. Σημαίνει ότι το δελτίο είναι στο επίπεδο της δημοσιογραφίας που ενδιαφέρει εμένα να κάνω. Γιατί δεν μιλάμε για reality, αλλά για δελτίο ειδήσεων. Θα ενημερώνουμε με τον τρόπο που πρέπει να ενημερώνουμε. Αυτό για μένα είναι δελτίο ειδήσεων και όχι να δείξεις πέντε γυμνές και πέντε σκηνές από τις παραλίες”.

Απόδειξη δεύτερη. Το πόσο επιδέξια μου απάντησε όταν της επισήμανα, δήθεν αθώα, ότι το προαπαιτούμενο για να είσαι παρουσιάστρια είναι και η φωτογένεια. Ζητώντας της να τοποθετηθεί για το αν αισθάνεται αρκετά φωτογενής για το επάγγελμα που κάνει.

“Πολύ ενδιαφέρουσα η ερώτησή σου. Γενικά, δεν αισθάνομαι τόσο πολύ φωτογενής. Όμως αισθάνομαι αρκετά φωτογενής για να μπορώ να είμαι παρουσιάστρια. Καλώς ή κακώς σε κάθε επάγγελμα πρέπει να έχεις κάποια προσόντα. Το βρίσκω λάθος να μην παραδεχόμαστε ότι η φωτογένεια βοηθάει. Δεν λέω ότι πρέπει να είναι το μοναδικό κριτήριο, αλλά δεν μπορώ να κρύψω ότι αποτελεί ένα πλεονέκτημα”.

Πάμε να κάνουμε μια ανακεφαλαίωση (όχι, δεν ακολουθούν γραπτές εξετάσεις, μην σκιάζεσαι). Η Κατερίνα είναι όμορφη, έξυπνη, κομψή, ετοιμόλογη, αυτοσαρκαστική και ειλικρινής. Μια εσαεί αριστούχα μαθήτρια η οποία, όταν ξεπέρασε την κοριτσίστικη φάση Αλίκη Βουγιουκλάκη, αποφάσισε -ήδη από την έκτη δημοτικού- ότι θέλει να γίνει δημοσιογράφος. Επηρεασμένη και από ότι το σπίτι της ήταν πάντοτε γεμάτο εφημερίδες αφού οι γονείς της είχαν την σχετική Κυριακάτικη συνήθεια-ιεροτελεστία.

“Παρότι γενικότερα δεν ήμουν εξωστρεφές παιδί, μέχρι τα τέλη δημοτικού, όπου καθόμουν και όπου βρισκόμουν, και στο σπίτι και στο σχολείο, έκανα όντως κανονικά show Βουγιουκλάκη. Πάντως, την συγκεκριμένη εμμονή, που είχε η οικογένειά μου με τις εφημερίδες και γενικότερα την ενημέρωση, την έχω κληρονομήσει και εγώ. Έτσι ξεκινάει και έτσι τελειώνει πάντα η μέρα μου, ακόμη και όταν είμαι σε διακοπές”.

Αυτό που τελικά κατάφερε να γίνει, ήδη από το δεύτερο έτος της σχολής, όταν βρέθηκε να κάνει την πρακτική της στο ραδιόφωνο του FLASH. Η ιδιότητά της ως ρεπόρτερ του υπουργείου Εργασίας ήταν που την οδήγησε για πρώτη φορά μπροστά στον τηλεοπτικό φακό, την περίοδο που το  Star έκανε στροφή στην ενημέρωση. Μια ρεπόρτερ που λάτρευε εμφανώς την δουλειά της. Ειδικά την περίοδο της τρόικας όταν βρέθηκε να ξημεροβραδιάζεται έξω από το Χίλτον.

“Μου άρεσε πάρα πολύ ότι ήμουν εκεί όταν λαμβάνονταν αποφάσεις που επηρέαζαν τις ζωές όλων μας. Η αίσθηση ότι ήμουν παρούσα όταν γραφόταν ιστορία, με ξετρέλαινε πραγματικά. Μου έδινε ζωή αυτό το πράγμα”.

 

Με την θέση της παρουσιάστριας του κεντρικού δελτίου ειδήσεων του καναλιού να έρχεται και να προσγειώνεται μπροστά της κάποια χρόνια αργότερα.

“Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που είδα τυπωμένο το όνομά μου. Ήταν μια εργασία της σχολής για το e-shopping. Είχα χαρεί εξωφρενικά. Νόμιζα ότι άλλαζε ο κόσμος. Όπως δεν θα ξεχάσω και την πρώτη φορά που βγήκα στην κάμερα. Με έβγαλαν να κάνω το πρώτο μου ζωντανό την δεύτερη ημέρα που πήγα στο κανάλι και παρότι εγώ, ως τότε, δεν είχα δει ποτέ ξανά κάμερα στην ζωή μου. Δεν μου είχαν κάνει ούτε ένα δοκιμαστικό. Μπράβο τους που μου έδειξαν τόση εμπιστοσύνη”.

Και τώρα που κάναμε ένα πέρασμα από τα ουσιαστικά, πάμε να μιλήσουμε για τρίχες. Συγκεκριμένα την κομβική στιγμή που η δημοσιογράφος έγινε παρουσιάστρια, ‘θυσιάζοντας’ στον βωμό της ενημέρωσης τα μακριά, ξανθά μαλλιά που είχε από παιδί.

“Σε όλη μου την ζωή είχα πολύ μακριά και πλούσια μαλλιά. Όταν κάναμε τα πρώτα δυο δοκιμαστικά για το δελτίο ειδήσεων, που πήγαν καλά, μου είπαν ‘Σε θέλουμε. Αλλά υπάρχει ένα ζήτημα. Δεν μπορείς να βγεις με τα μαλλιά μέχρι την μέση. Πρέπει να τα κόψεις’. Εκείνη την ώρα ένιωσα λίγο Σαμψών, αλλά πήγα όντως και τα έκοψα όλα ένα ασύμμετρο γαλλικό καρέ, εμπιστευόμενη τα έμπειρα χέρια του Βαγγέλη Χατζή. Τώρα πλέον, μπορώ να σου πω ότι μου αρέσουν περισσότερο έτσι”.

Ένα κομβικό, κατ’ εμέ, σημείο, όπου μετατράπηκε, με μια ψαλιδιά, σε Claire Underwood. Την αγαπημένη δηλαδή τηλεοπτική της ηρωίδα.

“Τρελαίνομαι για Ηouse of Cards. Το έχω ήδη δει 3-4 φορές. Μου αρέσει η Claire. Μου αρέσει ότι στηρίζει τον άντρα της, ότι είναι μια ήρεμη δύναμη πίσω του και μαζί καταστρώνουν σχέδια”.

Αυτό που δεν θα περίμενε κανείς είναι ότι, εκτός από την Claire Underwood, βλέπει και Κατερίνα Γιουλάκη και το υπόλοιπο cast του Ρετιρέ. Μια σειρά την οποία χρησιμοποιεί ως white noise για να συγκεντρωθεί τα πρωινά που έπαιζε σε επανάληψη, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που οι ‘κανονικοί’ άνθρωποι ακούν τζιτζίκια, ρυάκια και λοιπούς ήχους της φύσης.

“Το ξέρω ότι είναι ξεκαρδιστικό. Το ξέρω ότι ακούγεται γραφικό. Και έχω φάει πολύ δούλεμα για αυτό, ήδη από την εποχή του Star.  Είναι η ένοχη απόλαυσή μου. Το ‘παρακολουθούσα’ τα Σαββατοκύριακα, πηγαίνοντας από πολύ νωρίς στο κανάλι για να προετοιμαστώ διαβάζοντας εφημερίδες. Όταν ξεκινούσε να παίζει η επανάληψη, ανέβαζα λίγο τον ήχο και συνέχιζα την δουλειά μου. Γενικά πάντως μου αρέσει να βλέπω στον υπολογιστή παλιές σειρές, τύπου Απαράδεκτους, Τρεις Χάριτες, Δύο Ξένους, Ντόλτσε Βίτα και οι φίλοι μου, μου κάνουν γι’αυτό πολύ πλάκα”.

Πίσω στην Claire και την κατάστρωση σχεδίων. Ένα από τα αγαπημένα ‘αθλήματα’ της Κατερίνας, ήδη από την εποχή του λυκείου. Με τον αστερίσκο ότι αυτή η petite γυναίκα (των 166 αψεγάδιαστων εκατοστών) ότι θέλει συνήθως το πετυχαίνει.

“Αυτό που θα σου έλεγαν πρώτα από όλα οι κολλητές μου για μένα είναι ‘Η Κατερίνα που κάνει ασκήσεις επί χάρτου για το πως θα καταφέρει κάθε φορά αυτό το οποίο θέλει’. Θυμάμαι, στο σχολείο, τις 4 μας να καταστρώνουμε άπειρα σχέδια για να πετύχουμε διάφορα. Ακόμα και το πως όταν ήμουν τρίτη Γυμνασίου θα γνώριζα ένα παιδί από την τρίτη Λυκείου που μου άρεσε. Τι εννοείς τι έγινε τελικά; Τα κατάφερα!”.

Αυτή τη στιγμή η Κατερίνα Μαργαρίτα (δυο ονόματα, δυο πλευρές) είναι αφοσιωμένη στο να τα πάει καλά στο δελτίο ειδήσεων, με τα επόμενα πλάνα της να περιλαμβάνουν μια δική της εκπομπή με συνεντεύξεις. Παρότι εγώ συνεχίζω να εύχομαι κάποια στιγμή η show woman πλευρά της -την οποία συγκρατεί- να πάρει το πάνω χέρι και να την δούμε και σε ένα πιο ανάλαφρο ρόλο. Ένας διχασμός που βρίσκεται στον πυρήνα της ύπαρξής της και την καθιστά, στα μάτια μου, ακόμη πιο πολύπλοκη και μυστηριώδη.

“Έχεις πέσει 150% μέσα στο ότι το show woman στοιχείο της προσωπικότητάς μου είναι κάτι που συγκρατώ. Το συγκρατώ πάρα πολύ γιατί δεν ταιριάζει με τον ρόλο μου. Είμαι όντως, υπό μια έννοια, δυο προσωπικότητες. Κάτι που πρέπει να το έχουν καταλάβει μετά βίας 10 άνθρωποι στην ζωή μου”.

Τι άλλο γνωρίζουν μόνο οι άνθρωποι που την ξέρουν καλά (συν οι σερβιτόροι στο Escoba στο Κεφαλάρι); Ότι, παρά το γυμνασμένο φιζίκ της, η Κατερίνα τρώει γενναία, γενναίες ποσότητες.

“Το ξέρω ότι θα με μισήσουν που το λέω αυτό, αλλά τρώω τα πάντα και δεν παίρνω κιλό. Κάτι που επίσης πιστεύουν μόνο οι άνθρωποι που με ξέρουν. Μου αρέσει πολύ το fast food. To αγαπημένο μου είναι ένα τερατώδες εκτός μενού burger, με διπλά μπιφτέκια και διπλά όλα, που φτιάχνουν ειδικά για εμένα στο Escoba στο Κεφαλάρι. Μου το έφτιαξαν για πρώτη φορά κάποια χρόνια πριν. Οπότε  πλέον τους λέω ‘Θα μου φέρετε ξανά εκείνο το burger που μου είχατε φτιάξει εκείνη την φορά;”.

Είπαμε, η Κατερίνα -που μιλάει και φέρεται σαν κανονικός άνθρωπος- είναι οτιδήποτε άλλο από μονοδιάστατη. Επιπλέον έχω την αίσθηση ότι η θετική ενέργεια και η χαρά που τόσο αβίαστα εκπέμπει (στο γυαλί και στην ζωή) κρύβει πολύ πόνο και εσωστρέφεια πίσω της.

“Είμαι ένας πολύ χαρούμενος άνθρωπος με ανθρώπους που δεν με ξέρουν καλά. Δείχνω πολύ εξωστρεφής, παρότι στην πραγματικότητα είμαι πολύ εσωστρεφής. Όταν π.χ. έρχονται στο δρόμο και μου λένε ‘Σας βλέπουμε’, ‘Μπράβο’ και τέτοια, προφανώς και τους απαντώ πολύ ευγενικά, αλλά επειδή ακριβώς αισθάνομαι πολύ άβολα απαντώ και φεύγω γρήγορα και φοβάμαι ότι μπορεί καμία φορά να βγαίνει η εικόνα ότι είμαι σνομπ ενώ είμαι το ακριβώς αντίθετο”.

Τι άλλο χρειάζεται να ξέρεις; Ότι η Κατερίνα, ως χαρακτήρας, είναι ικανή να διαβάσει διαγώνια όλα τα καλά που έχω γράψει παραπάνω για εκείνη, σκανάροντας να βρει το αρνητικό. Εκεί δηλαδή που θα εστιάσει. Εκείνο που θα κάτσει να υπερ-αναλύσει στο κεφάλι της, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει κατά πόσο κρύβει αλήθεια μέσα του. Είπαμε, το μόνο που ψάχνει είναι η αλήθεια. Μια αναζήτηση που νομοτελειακά ξεκινά από τα μέσα προς τα έξω.

“Δεν με νοιάζουν τα δημοσιεύματα που διαβάζω”.

“Έχω καταφέρει να το φιλτράρω αυτό. Δεν τρελαίνομαι πάντα. Εξαρτάται από ποιος είναι αυτός που θα μιλήσει αρνητικά. Αν μιλήσει κάποιος που εμπιστεύομαι, ακόμη και αν μιλάει όλη η Ελλάδα θετικά για εμένα, εγώ θα πέσω στο πάτωμα, θα πέσω σε κατάθλιψη. Δεν με νοιάζουν τα δημοσιεύματα που διαβάζω, αλλά οι άνθρωποι που εμπιστεύομαι”.