Δεν τις φτιάχνουν όπως το Mortal Kombat του 1995 πια

Στη σκάλα κραυγών στο μεταξύ, από το “πάτησα ένα Lego” ως τον Μίστερ Μπούτια ας πούμε, είναι τόσο επιτακτική. Από τα σπλάχνα μέσα. Έχει την αποφασιστικότητα του Aragorn μπροστά από τις πύλες της Mordor. Έχει την αποφασιστικότητα που θα έχεις εσύ σαν θα αντικρίσεις το αγαπημένο σου μπαρ όταν μας λευτερώσουν. MORTAL KOMBAT!1!!

Έχει την ενέργεια του απόλυτου fuck it, αλλά όχι ενός fuck it παραίτησης. Είναι το fuck it ανθρώπων που καταπιάστηκαν με την ταινία αφού το στούντιο είχε καταραστεί την ώρα και τη στιγμή που την ανέλαβε, αλλά και που είχαν αποφασίσει συνειδητά ότι ξέρεις τι, θα περνούσαν τέλεια ό,τι και να γινόταν. Είχε επίσης το fuck it ταινίας που θα ακολουθούσε την πιο ανίερη τριάδα μεταφορών video games των ’90s: Super Mario Bros, Double Dragon, Street Fighter. Τι το χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί μετά απ’ αυτά;

Οπότε MORTAL KOMBAT!1!!

Για καμία, ωστόσο, από τις τρεις εκείνες ταινίες δεν είχε δοθεί η εντύπωση ότι κάποιος από τους συντελεστές ήξερε πώς να εμπνευστεί από τα παιχνίδια τους. Το Super Mario Bros για παράδειγμα, εκτυλισσόταν σε μία δυστοπική μεγαλούπολη όπου η βασική σου αντίσταση κατά της αρχής θα ήταν να φορέσεις μποτάκια-πυραύλους. Το Street Fighter που ξεπέρασε τις προσδοκίες στο box office (οι άλλες δύο ταινίες της τριάδας πάτωσαν) ανταπέδωσε το κοινό του με σχεδόν μηδενικό street fighting.

Ο παραγωγός του Mortal Kombat το πίστευε πιο πολύ και απ’ ότι πίστευαν οι δημιουργοί στο παιχνίδι τους.

«Είναι το Star Wars συναντά το Enter the Dragon», έλεγε ο Larry Kasanoff στον Neil D. Nicastro, τον επικεφαλής της Midway Games. «Δεν είναι απλώς ένα arcade game. Αυτό είναι ολόκληρο φαινόμενο. Αν μου δώσετε τα δικαιώματά του, σας υπόσχομαι θα κάνω την παραγωγή του, όχι μόνο σε ταινίες, αλλά σε κάθε μέσο στον κόσμο. Με κοίταξε και μου είπε, όλο μαλακίες λες! Είναι απλώς ένα arcade game! Έτσι ξεκίνησε μία τρίμηνη διαδικασία εκ μέρους μου, να προσπαθώ να τους πείσω πως δεν ήταν μόνο ένα arcade game. Δεν το πίστευαν».

«Όλοι μου έλεγαν ότι δεν θα λειτουργούσε και ότι η καριέρα μου θα τελείωνε. Συμπεριλαμβανομένης και της New Line. Είχαν ήδη δώσει το πράσινο φως στην ταινία και ο επικεφαλής του στούντιο μπήκε μέσα με το σενάριο, το έριξε στο τραπέζι και είπε, το μισώ, μισώ αυτήν την ταινία. Μας φώναζε για καμιά ώρα και μετά είπε, συνεχίστε και κάν’τε τη».

Ο Paul W. Anderson είχε κάνει μονάχα μία ταινία ως τότε, το Shopping με τον Sean Bean και τον Jude Law. Ο Kasanoff το είχε δει σε μία προβολή στο agency του και τον ήθελε απευθείας. Ο Anderson έμενε τότε ακόμα στην πόλη όπου είχε γεννηθεί και πήγαινε στο Λονδίνο μόνο για meetings. Είχε μπόλικο χρόνο να σκοτώσει και έπαιζε πολύ Mortal Kombat. Όταν άκουσε πως θα έφτιαχναν ταινία βασισμένη το παιχνίδι και έβλεπε άλλους σκηνοθέτες να μιλούν υπεροπτικά για το πρότζεκτ, εκείνος είχε ενθουσιαστεί. Πριν αναλάβει τη σκηνοθεσία, πήγε σε ένα βιβλιοπωλείο και αγόρασε ό,τι βιβλίο μπορούσε να βρει για τα οπτικά εφέ, για να τους πείσει πως ήξερε για τι πράγμα μιλούσε. Δεν είχε ιδέα στην πραγματικότητα, αλλά θα είχε τουλάχιστον την ορολογία με το μέρος του.

Η συνθήκη αυτή, ότι δεν ήξερε ακριβώς τι έκανε, θα έπρεπε να είναι η ίδια συνταγή για την καταστροφή που είχε βρει την προηγούμενη τριάδα. Αντιθέτως λειτούργησε απελευθερωτικά.

Η ταινία δεν έχει ίχνος επιτήδευσης. Σε κανένα της σημείο δεν απαιτεί να πάρεις σοβαρά το γεγονός ότι διαγαλαξιακοί νίντζα παίζουν κλωτσομπουνίδια με movie stars και αστραπόγιαννους, και αυτό δεν ενοχλεί πουθενά. Είναι μία από τις πολλές αρετές της.

Ο Anderson δεν είχε ολοκληρώσει την τεχνική του ως σκηνοθέτης δράσης ακόμη. Θα ακολουθούσαν το Event Horizon και τα Resident Evil όπου θα γινόταν πιο ξεκάθαρη, όμως και εδώ, στην πιο μεταβατική του ταινία τελικά, η κίνηση του είναι ρευστή και ρυθμική. Με παλαιωμένα εφέ που δεν έχουν όλα αντέξει στον χρόνο – τα πρώτα wire-fu στο Hollywood ωστόσο! – αλλά είναι αβαρής και γρήγορη. Δεν είχε την ευθύνη που σέρνει ένα blockbuster. Ήξερε τις γωνίες του, τη διάταξη και τη διάρκεια των πλάνων του.

Πες ό,τι θες για τα σενάρια που τον εμπνέουν, αλλά ο άνθρωπος ήξερε πάντα να στήνει ένα καρέ.

Πήρε την ολόσωστη απόφαση να προσλάβει τον Robin Shou για τον ρόλο του Liu Kang, έναν έμπειρο ηθοποιό που είχε κάνει ταινίες πολεμικών τεχνών στο Χονγκ Κονγκ κι είχε συνεργαστεί με τον Jackie Chan, που θα μπορούσε να βοηθήσει τον Pat E. Johnson στις χορογραφίες. Ενθάρρυνε τον Linden Ashby (Johnny Cage) και τον Christopher Lambert να αυτοσχεδιάσουν στα περιθώρια του σεναρίου και να του προσδώσουν χιούμορ (“Those were $500 sunglasses, asshole!”). Οι διάλογοι είναι γεμάτοι διαμάντια κακής φαντασίας που έχουν ωριμάσει σαν το παλιό καλό κρασί.

«Γνωρίζω καλά τις επικράτειές μου, μάγε».

«Η ουσία του Mortal Kombat δεν αφορά τον θάνατο, αλλά τη ζωή».

WTF.

Μπράβο.

Ο Anderson όχι μόνο δεν προσπάθησε να καμουφλάρει το επίπεδο άγνοιας που είχε κατεδαφίσει τους προηγούμενους, αλλά το απενοχοποίησε τελείως και στράφηκε σε αυτούς που μπορούσαν όντως να τον βοηθήσουν. Τους φαν.

Δεν υπάρχουν πολλά τεκμήρια υπέρ της επιρροής που μπορεί να ασκήσουν οι φαν όταν συμβαίνει άκριτα (οι σειρές του CW στην πλειοψηφία τους είναι όλες οι αποδείξεις που μπορεί να χρειάζεσαι), στο Mortal Kombat όμως η συμβολή τους ήταν νευραλγικής σημασίας και ο Anderson ήταν έτοιμος να την πάρει στα σοβαρά. Ήταν ο ίδιος φαν του παιχνιδιού και ήξερε ποιοι είχαν προτεραιότητα.

Χάριν καταλληλότητας δεν μπορούσε να συμπεριλάβει αιματηρά fatalities (η ταινία της Warner Bros δεν φαίνεται να έχει τέτοια προβλήματα), όμως όταν του είπαν μετά από πρώιμες προβολές ότι η ταινία χρειαζόταν περισσότερες μάχες, τους άκουσε. Έτσι είδαμε τη φανταστική μάχη μεταξύ Johnny Cage και Scorpion, και αυτή του Liu Kang με Reptile. Όταν του είπαν πως το ορχηστρικό αρχικό σάουντρακ δεν ταίριαζε στην ταινία, συμφώνησε.

Το σάουντρακ!

Ο Paul W.S. Anderson στο Comic-Con Convention του 2012 / Photo by Eric Charbonneau/Invision/AP Images

«Το σάουντρακ ήταν το πρώτο πλατινένιο EDM άλμπουμ στην ιστορία”, έχει αναφέρει ο Kasanoff. “Επιμείναμε στη χρήση ηλεκτρονική μουσικής που για τότε ήταν τρελό. Μας έδιωξαν από δύο δισκογραφικές. Είχαμε μία συμφωνία με τη Sony για πολλά λεφτά. Εκείνη την εποχή μπορούσες να βγάλεις πολλά λεφτά για ένα σάουντρακ – όχι πια. Μπαίνουμε μέσα και λέμε, αυτή είναι η ιδέα μας. Ηλεκτρονική. Και λένε όχι, αυτή είναι η δική μας ιδέα. Ο Buckethead! Ήταν ένας τύπος που έπαιζε μουσική με έναν κουβά στο κεφάλι. Είπαμε κοιτάξτε, είναι καλός κιθαρίστας… Ήθελαν να κάνει μονομαχία ο Buckethead με τον Eddie Van Halen ή κάτι τέτοιο. Τότε είπαμε για την ηλεκτρονική και μας πέταξαν έξω».

«Μετά πάμε στη Virgin Records. Μπαίνουμε μέσα και λέμε έχουμε τέλεια ιδέα, την ηλεκτρονική. Και λένε ναι ok, τι λέτε για Janet Jackson; Επί τη ευκαιρία, λατρεύω την Janet Jackson, αλλά τι; Για το Mortal Kombat; Μας πετάξαν έξω. Δεν είχαμε συμφωνία για δίσκο. Το στούντιο φέρθηκε τέλεια. Το δώσαμε σε αυτή τη μικρή δισκογραφική που κανείς δεν είχε ξανακούσει και βγάλαμε το πρώτο πλατινένιο EDM σάουντρακ».

Δεν τους χάλασε! Και δεν είναι λεπτομέρειες όλα αυτά.

Είναι η camp απόλαυση που έκανε την ταινία cult χιτ. Αδιαμφισβήτητο μέρος της κληρονομιάς του παγκόσμιου φαινομένου Mortal Kombat. Πόσες μεταφορές video game μπορούν να το πουν αυτό;

MORTAL KOMBAT!1!!