Τι συμβαίνει όταν μια Πελοποννήσια παντρεύεται έναν Κορεάτη

Στην τελευταία κατηγορία ανήκουν τα videos της Artemis Chung, την οποία συνάντησα εντελώς τυχαία στο Tik Tok. Βλέπεις, η Άρτεμις είναι Ελληνίδα, με καταγωγή από την Τρίπολη της Αρκαδίας και παντρεύτηκε έναν Κορεάτη από τη Σεούλ. Μια σύνδεση δύο εντελώς διαφορετικών κόσμων. Μέσα από τα videos, που ανεβάζει συχνά στο Tik Tok, εξηγεί στο ελληνικό κοινό τα φαγητά και τα έθιμα της Κορέας, μάς μαθαίνει απλές καθημερινές κορεατικές εκφράσεις, ενώ μας δείχνει και πώς είναι η ζωή για μία Ελληνίδα στη Σεούλ.

Αφού, λοιπόν, κάναμε τις απαραίτητες συστάσεις, ας την αφήσουμε να μας πει με δικά της λόγια, τι συμβαίνει τελικά όταν ένας Κορεάτης, παντρεύεται μια Ελληνίδα;

«Αρχικά, ξεκίνησα με το blog μου. Έγραφα τις εμπειρίες μου και τις μοιραζόμουν με φίλους. Έπειτα, σκέφτηκα πως θα ήταν ωραίο κάποιοι Έλληνες, που ενδιαφέρονται για την Κορέα, να μπορούν να διαβάσουν κάτι στα ελληνικά και φυσικά από μια Ελληνίδα. Το Instagram υπήρχε χρόνια στη ζωή μου, αλλά άρχισε να αποκτά ενδιαφέρον όταν μοιραζόμουν και τα όσα έγραφα στο blog μου. Το Tik Tok άρχισα να το χρησιμοποιώ φέτος. Μάλιστα, όσο βρισκόμουν στην Ελλάδα τον Ιανουάριο για κάποιες υποχρεώσεις, ανέβασα ένα video με ένα μάθημα κορεάτικης γραμματικής και είδα ότι είχε μεγάλη απήχηση. Είπα, λοιπόν, να το συνεχίσω και επιστρέφοντας στην Κορέα.

Πριν έρθω στην Κορέα ήξερα να διαβάζω και να γράφω. Είχα αρχίσει να μαθαίνω τη γλώσσα. Ο συνολικός χρόνος που διάβαζα κορεάτικα, βέβαια, δεν ξεπερνούσε τους έξι μήνες. Στη συνέχεια έπιασα και δουλειά ήταν αρκετά δύσκολο, να τα κάνω παράλληλα. Παρόλα αυτά είμαι σε ένα αρκετά καλό επίπεδο.

Ο άνδρας μου, δυστυχώς, έχει ελάχιστο ελεύθερο χρόνο για να μάθει ελληνικά. Ξέρει να διαβάζει και να λέει ελάχιστες λέξεις. Για παράδειγμα ο διάλογος με τον πατέρα μου και τον άνδρα μου πάει πάντα κάπως έτσι: «Γεια σας». «Γεια σου τι κάνεις;». «Καλά». «Καλά κι εγώ».

Δέχομαι αρκετά μηνύματα στα social media καθημερινά, με τα περισσότερα από αυτά να είναι ερωτήσεις για το πώς μπορεί κάποιος να μείνει μόνιμα στην Κορέα και να δουλέψει. Μια κοπελίτσα, μάλιστα, μου είχε στείλει μια ερώτηση που με έκανε να γελάσω πολύ. Μου έλεγε πως ήταν στην Αθήνα και γνώρισε έναν Κορεάτη, αλλά δεν πρόλαβε να ανταλλάξει τα στοιχεία της μαζί του και με ρωτούσε αν μπορώ να τον εντοπίσω.

Με τον άνδρα μου γνωριστήκαμε το 2014 μέσω διαδικτύου. Είχαμε ένα κοινό ενδιαφέρον για μια αμερικανική σειρά κι έτσι ξεκινήσαμε να μιλάμε. Στην αρχή με μηνύματα περίπου μία με δύο φορές την εβδομάδα. Ακόμη και γράμματα μέσω ταχυδρομείου στέλναμε τότε. Το 2015 αρχίσαμε να μιλάμε περισσότερο και ο ένας απολάμβανε την προσωπικότητα του άλλου. Ακολούθησαν video κλήσεις και ήταν πια ξεκάθαρο ότι θέλαμε να γνωριστούμε κι από κοντά. Εκείνη την εποχή, ο άντρας μου αποφοιτούσε, οπότε κανόνισε ένα ταξίδι στην Ευρώπη και φυσικά ήθελε να με γνωρίσει. Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα.

Οι οικογένειες και των δυο μας βρέθηκαν όλοι μαζί το τελευταίο Πάσχα χωρίς κορονοϊό. Ο πεθερός μου με τον μπαμπά μου τα βρήκαν από την πρώτη στιγμή, που είδε ο ένας τον άλλο. Και οι δυο τους έχουν ενδιαφέρον για το κόκκινο ξηρό κρασί, οπότε τώρα πλέον ο πεθερός περιμένει τον πατέρα μου στην Κορέα για να ανοίξει, όπως λέει, το καλό κρασί που φυλάει για εκείνον.

Η σχέση μου με τα πεθερικά μου είναι άριστη. Όπως λένε και οι δύο, τώρα έχουν δύο κόρες αντί για μία. Είναι πολύ ζεστοί άνθρωποι και με προσέχουν πολύ. Όλη η οικογένεια του άντρα μου.

Ο γάμος μου δεν μπορώ να πω ότι εξέπληξε τους φίλους μου. Νομίζω το περίμεναν κιόλας, από τη στιγμή που έμαθαν ότι έχω δεσμό με κάποιον από την Κορέα. Η κολλητή μου, μού έλεγε συνέχεια «άντε θα σας παντρέψω» και τελικά όντως έγινε κουμπάρα.

Τον έχω ξεναγήσει στην Πελοπόννησο. Νομίζω ο άνδρας μου έχει πάει σε όλα τα μέρη, που δεν θα πάει ποτέ ξένος. Τον πήγα στην Τρίπολη, αλλά και σε πολλά χωριά. Του άρεσε που είναι μια μικρή πόλη και μπορείς να την περπατήσεις. Και μάλιστα του άρεσαν κάποια κτίρια, όπως για παράδειγμα το Μαλλιαροπούλειο Θέατρο και το κτίριο του Δικαστηρίου. Από όσα έχουμε επισκεφτεί στην Ελλάδα, βέβαια, η μεγάλη του αγάπη είναι το Ναύπλιο.

Οι Κορεάτες, αν δεν τους πω ότι είμαι Ελληνίδα, νομίζουν ότι είμαι από την Αμερική για κάποιο λόγο. Μόλις ακούνε ότι είμαι Ελληνίδα, μου λένε αμέσως «Σαντορίνη». Μια φορά κάποιος μου είπε και «Ιθάκη». Δεν ξέρω γιατί το έχουν αυτό, αλλά από όποια χώρα και να είσαι, σου αναφέρουν κάτι, το οποίο έχουν συνδέσει με αυτή τη χώρα. Το πιο κουλό ήταν σε μια φίλη μου από Αγγλία που της είπαν «Harry Potter». Παρόλα αυτά, οι Κορεάτες διδάσκονται ελληνική και ρωμαϊκή μυθολογία, οπότε γνωρίζουν πράγματα και μάλιστα τους κάνει εντύπωση το όνομά μου.

Ένα από τα πιο αστεία πράγματα που μου έχουν συμβεί στην Κορέα, θα έλεγα πως είναι ένα περιστατικό στο αεροδρόμιο. Ήμουν στο ασανσέρ και μπαίνει ένα παιδάκι με τη μαμά του μέσα. Το παιδάκι μάλλον δεν είχε ξαναδεί άνθρωπο σαν εμένα, οπότε ρώτησε τη μαμά του, «τι είναι αυτό;», με εκείνη να του απαντά «δεν είναι αυτό. Είναι άνθρωπος».

Η αλήθεια είναι πως σχεδόν κανένα έθιμο τους δεν μου φαίνεται περίεργο. Τουλάχιστον από αυτά που έχω δει. Ίσα ίσα που πιστεύω ότι η κινεζική πρωτοχρονιά είναι σαν το δικό μας Πάσχα. Μαζεύεται όλη η οικογένεια, θείοι, ξαδέρφια, τρώνε όλοι μαζί, πίνουν και λένε ιστορίες.

Το πιο ιδιαίτερο μέρος, που έχω επισκεφτεί στη Σεούλ, είναι το Dongdaemun Design Plaza (DDP). Ήταν το πρώτο μέρος, που με πήγε ο άντρας μου στην Κορέα. Το κτίριο είναι εκτός λογικής, σαν εξωγήινο. Όσο για το πιο περίεργο μέρος που έχει επισκεφτεί εκείνος στην Ελλάδα, θα σου έλεγα η Σπάρτη. Κι αυτό γιατί μετά από πολύ κάψιμο στο Assassin’s Creed Odyssey, είχε δημιουργήσει μια εντελώς διαφορετική εικόνα για την πόλη στο μυαλό του. Όταν, λοιπόν, τον πήγα δεν ήταν ακριβώς αυτό που περίμενε και σίγουρα το ύφος στο πρόσωπό του ήταν περίεργο.

Δεν είχα ιδέα για πολλά πράγματα σχετικά με την Κορέα πριν μετακομίσω εκεί. Ήξερα τον τρόπο του χαιρετισμού τους και κάποια βασικά πράγματα κουλτούρας. Για φαγητά, όμως, δεν είχα καμία ιδέα. Έβλεπα κάτι κόκκινες σάλτσες σε σειρές και νόμιζα πως ήταν ντομάτα. Έλα που, όμως, δεν ήταν ντομάτα και ήταν πάστα καυτερής κόκκινης πιπεριάς; Στην αρχή μου φαινόταν πολύ δύσκολο να προσαρμοστώ στο φαγητό. Έτρωγα κάτι και δάκρυζα από το πόσο καυτερό ήταν.

Από τα αγαπημένα μου φαγητά στην Κορέα είναι σίγουρα το chimaek (τσίμεκ), το οποίο ουσιαστικό είναι τηγανιτό κοτόπουλο που το σερβίρουν μαζί με μπύρα (maekju – μπύρα). Στο top3 των γεύσεων που λατρεύω είναι το το bingsu (μπίνγκσου), ένα γλυκό το το οποίο φτιάχνεται από πάγο (συνήθως πάγο από γάλα) και από πάνω βάζουν διάφορα πράγματα, όπως σοκολάτα, μπισκότα, φρούτα. Το παραδοσιακό είναι με γλυκό κόκκινο φασόλι. Τέλος, θα έλεγα και το dasik, από γύρη πεύκου. Ουσιαστικά είναι γύρη, μαζί με μέλι, τα οποία μπαίνουν σε ένα ειδικό καλούπι, για να σχηματίσουν κάτι σαν μπισκότο. Δεν ακούγεται κάτι τρελό, αλλά η γεύση του είναι τόσο ντελικάτη, που θα μπορούσε να σταθεί και σε πολλά μεγάλα εστιατόρια ως έδεσμα.

Το καλό με τη Σεούλ είναι ότι έχει πράγματα για όλα τα γούστα σε υπερθετικό βαθμό. Σε κάποιον που θα επισκεφτεί την πόλη για πρώτη φορά, θα πρότεινα να πάει στο καφέ Seoulism με υπέροχη θέα του Seoul Sky Tower. Φυσικά να δει τα παραδοσιακά tea houses στην Insadong, αλλά και να δοκιμάσει παραδοσιακό φαγητό στο Korea House, όπου μάλιστα προ κορονοϊού έκαναν και χορευτικές παραστάσεις με τις παραδοσιακές τους φορεσιές.

Αυτό που με δυσκολεύει είναι ότι δεν μπορώ να κατανοήσω πλήρως τη γλώσσα και νιώθω λίγο περιορισμένη. Κατά τα άλλα δεν έχω κάποια δυσκολία θα έλεγα. Αυτή τη στιγμή διαβάζω για τις εξετάσεις ορκωτών λογιστών. Το να βρεις δουλειά στο αντικείμενο της λογιστικής, ενώ είσαι ξένος, είναι λίγο δύσκολο. Ας ελπίσουμε ότι θα τα καταφέρω.

Θα μείνουμε μόνιμα στην Κορέα. Αν και έχουμε συμφωνήσει με τον άνδρα μου πως όταν με το καλό γεράσουμε, θα έρθουμε να ζήσουμε στην Ελλάδα. Η αλήθεια είναι πως βλέπω ένα τεράστιο ενδιαφέρον πλέον από Έλληνες για την Κορέα και χαίρομαι. Πιστεύω ότι η πρεσβεία της Κορέας κάνει πολύ καλή δουλειά στο να διαδώσει όσο περισσότερο γίνεται τον πολιτισμό και την κουλτούρα της Κορέας και θα ήθελα να το δω τον ίδιο από τη δική μας πλευρά στην Κορέα.

Η Κορέα δεν έχει καραντίνα αυτή τη στιγμή. Αν τα κρούσματα φτάσουν τα χίλια ημερησίως, θα κλείσει όλα τα καφέ και θα λειτουργεί μόνο take away. Υπάρχει, βέβαια, υποχρεωτική καραντίνα 14 ημερών, αν επιστρέψεις στη χώρα από κάποιο ταξίδι σου. Προς το παρόν, η χώρα δεν δέχεται τουρίστες και μπαίνουν μόνο όσοι έχουν βίζα. Τα κρούσματα αυτές τις ημέρες κυμαίνονται στα 400-450 την ημέρα. Επίσης, σκέψου πως για να μπεις σε ένα καφέ πρέπει να σε θερμομετρήσουν, αλλά και σκανάρεις ένα QR κωδικό, που είναι μοναδικός για τον κάθε ένα μέσω μιας εφαρμογής. Αυτό γίνεται σε περίπτωση που υπάρξει κάποιο κρούσμα σε αυτό το μέρος, να μπορούν να βρουν όλους όσους βρέθηκαν εκεί και να εξεταστούν.