Οι επικίνδυνες απόψεις του Σάββα Πούμπουρα δεν πρέπει να μένουν αναπάντητες

Λίγο πριν, έχει ειρωνευτεί τους γιατρούς, μηχανικούς και επιστήμονες που αναζητούν -μάταια πολλές φορές- δουλειά πάνω στο αντικείμενό τους. Λίγο μετά, μέσα σε λίγες προτάσεις και με ύφος εκείνου που κατέχει την απόλυτη αλήθεια εκφωνεί ένα προφορικό μανιφέστο που θα μπορούσε να έχει τίτλο «Προς μία υπεράσπιση της δωρεάν εργασίας, από τον Σάββα Πούμπουρα».

Όπως ήταν λογικό και αναμενόμενο, ακολούθησε ένας κακός χαμός στο Twitter. Ανάμεσα στον χαβαλέ και την κατακραυγή, ειπώθηκαν πολλές αλήθειες και αρκετές βέβαια υπερβολές.

Δυστυχώς, όμως, τα όσα είπε ο γνωστός παρουσιαστής και επιχειρηματίας της εστίασης δεν αποτελούν «καινά δαιμόνια». Είναι επικίνδυνες απόψεις βαθιά ριζωμένες στο μυαλό μεγάλου μέρους της κοινωνίας – απλά επανήλθαν δριμύτερες την πιο ακατάλληλη στιγμή.

Μία άβολη συγγνώμη από τον Σάββα Πούμπουρα

«Είμαι τρομακτικά απελπισμένος για τους 4-5-6-10 μήνες. Αυτός ο φίλος, λοιπόν, που δεν έχει δουλειά, δεν είναι διατεθειμένος να κάνει τα πάντα για να βρει εργασία. Τα πάντα. Και αυτό σημαίνει κάποιος να δουλέψει δωρεάν, χωρίς μισθό, για μια εταιρεία» ήταν η προτροπή του Σάββα Πούμπουρα στο επίμαχο βίντεο. Μέσα σε 48 ώρες όμως από τη στιγμή που ξεκίνησε η αρνητική δημοσιότητα για το πρόσωπό του, κυκλοφόρησε ένα νέο βίντεο για να ανασκευάσει τις θέσεις του ζητώντας μία (κάπως άβολη) συγγνώμη.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να κρεμαστεί ένας παρουσιαστής στα σκοινιά για κάποιες άστοχες δηλώσεις. Μάλιστα, όταν κάποιος ζητά συγγνώμη καλό είναι μάλλον να τη δεχόμαστε χωρίς ναι μεν και αλλά – αν και η αλήθεια είναι πώς στη συγκεκριμένη περίπτωση η απολογία ακούγεται πάρα πολύ κοντά στο περιβόητο «δεν είναι αυτό που νομίζεις».

Σε τελικά ανάλυση, έχουμε χορτάσει ανθρωποφαγία στη δημόσια σφαίρα, δε χρειάζεται άλλη. Δεν υπάρχει δηλαδή κανένας λόγος να δικάζεται ιντερνετικά ξανά και ξανά ο Σάββας Πούμπουρας επί προσωπικού. Οι απόψεις όμως που εξέφρασε είναι μια άλλη πολύ μεγάλη και ιδιαίτερα πικρή κουβέντα.

Στο σπίτι του άνεργου δε μιλάς για δωρεάν εργασία

Στα χρόνια της Ελληνικής Κρίσης τα αυτιά μας άκουσαν πολλά και τα μάτια μας είδαν ακόμα περισσότερα – ακόμη και ανθρώπους που πρόσκεινται στη συντηρητική παράταξη να κάνουν λόγο για αξιοποίηση των ανέργων σε «τάγματα εθελοντικής εργασίας».

Μάλιστα, ύστερα από τόσα Μνημόνια, τα στατιστικά στοιχεία παραμένουν απογοητευτικά: τον Δεκέμβριο του 2020 σύμφωνα με την Eurostat η ανεργία στην Ελλάδα κυμαινόταν στο 15,8% ενώ στους νέους εκτοξευόταν στο 34,2%. Αυτά, χωρίς να υπολογιστεί το γεγονός πως υπάρχουν στρατιές από ανθρώπους που ζουν στο φάσμα της ανεργίας (χρόνια άνεργοι, περιστασιακά εργαζόμενοι) αλλά δεν καταγράφονται πουθενά.

Και αν όλες αυτές οι δηλώσεις είχαν να κάνουν με τον θεσμό του intership, ο οποίος δε διαρκεί (κανονικά) πάνω από δυο-τρεις μήνες; Δυστυχώς, ήταν φανερό πως δεν αναφέρονταν μόνο σε αυτό αλλά σε ολόκληρο τον εργασιακό μηχανισμό της Ελλάδας. Εκεί, δηλαδή, που ακόμα και άνθρωποι με δύο πτυχία μπορούν εύκολα να βρεθούν -στην καλύτερη των περιπτώσεων- να εργάζονται service στην εστίαση χωρίς να τους κολλάνε καν ένσημα.

Ναι, η κατάσταση είναι κάπως βελτιωμένη σε σχέση με τη «μαυρίλα» του 2011-2015 αλλά όχι ακόμα τόσο καλή για να δίνουμε συγχαρητήρια στον εαυτό μας. Πέρα, όμως, από τα στατιστικά υπάρχει μία πολύ λεπτή κόκκινη γραμμή που ξεπερνούν τέτοιου τύπου απόψεις: το κοινωνικό στίγμα της ανεργίας.

Μίας κατάστασης, δηλαδή, που είναι υπεύθυνη για πολλές αυτοκτονίες τα τελευταία χρόνια. Μπορεί οι απόψεις του Σάββα Πούμπουρα να ακούγονται αρχικά σαν σκληρές αλήθειες κάποιου πολύ επιτυχημένου και αυτοδημιούργητου μάνατζερ, πίσω από αυτές όμως κρύβεται ένας επικίνδυνος κοινωνικός ρατσισμός.

Η ρετσινιά που θέλει όσους μένουν χωρίς δουλειά να είναι άχρηστα μέλη μίας κοινωνίας που τους κοιτά αφ’ υψηλού. Το στίγμα του άνεργου, του αποτυχημένου, αυτού που δε φέρνει φαγητό στην οικογένεια και τα παιδιά του. Σε μια χώρα που έχει βιώσει στο πετσί την ανεργία σε νέους, ικανότατους ακόμα και ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων πτυχιούχους  αυτά δεν είναι απλά απόψεις. Είναι μια επικίνδυνη αναθεώρηση της ίδιας της πραγματικότητας.

Καλό είναι λοιπόν, αυτές οι εύκολες λύσεις για να βρει κανείς δουλειά να μη μένουν αναπάντητες. Το ζήτημα είναι τρομερά πολύπλοκο για να αντιμετωπίζεται με την κλασική ατάκα που λένε πολλοί σκληροί Ρεπουμπλικάνοι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού: «Δεν υπάρχει δεν μπορώ να βρω δουλειά, υπάρχει δε θέλω».

Άλλωστε, πόσοι και πόσοι από εμάς δε γνωρίζουμε ιστορίες από πρώτο χέρι όπου Έλληνες επιστήμονες χτυπούσαν τη μία πόρτα μετά την άλλη σε άσχετες δουλειές για να φάνε ξανά και ξανά απορρίψεις; Σε αυτούς τι ακριβώς θα πούμε; Ίσως, τίποτα, αφού ένα μεγάλο ποσοστό από αυτούς αναγκάστηκε, τελικά, να μεταναστεύσει.