Αναστασία Παντούση, η νέα femme fatale της ελληνικής τηλεόρασης

Από τότε μεσολάβησαν δυο εξαιρετικοί πρωταγωνιστικοί ρόλοι της σε Κόκκινο Ποτάμι και, φέτος, στην καθημερινή Έξαψη του Mega. Δυο ρόλοι που επιβεβαίωσαν τη δυναμική και τον δυναμισμό που δε χρειάζεται να είσαι ειδικός για να διακρίνεις ότι διαθέτει. Συν, φρέσκο νέο, η πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση στην υπερ-παραγωγή Σμύρνη μου αγαπημένη της Tanweer σε πρωταγωνιστικό ρόλο.

Αλλά η δικιά μας Keira Knightley (σκέψου το λίγο και θα το δεις ότι έχουν αρκετά κοινά) επιμένει να μην το παίρνει πάνω της. Απόδειξη το πως μου απάντησε όταν τη ρώτησα αν αισθάνεται πλέον πρωταγωνίστρια ή ανερχόμενη.

«Δεν μπορώ να το κρίνω εγώ αυτό. Αυτή την αυτοπεποίθηση δε νομίζω, πάντως, να την αποκτήσω ποτέ. Εγώ ξέρω ότι κάθε φορά έχω άγχος. Κάθε φορά που τελειώνει η σεζόν περιμένω με αγωνία να δω τι θα γίνει. Σίγουρα έχω περισσότερες απαιτήσεις από εμένα. Αλλά δεν παύει να μη σταματάει ποτέ για μένα το να αναρωτιέμαι αν θα έχω τη δουλειά που ονειρεύομαι. Γι’ αυτό και δεν μπορώ να καταλάβω το ψώνιο ή την έπαρση που έχω δει κάποιους συναδέλφους να εκπέμπουν».

Αν και η ίδια δεν μπαίνει ποτέ στη φάση να μιλήσει για τα προσωπικά της, ξέρω ότι πέρασε όλη τη φάση της πανδημίας μόνη της (μένει ακόμη στο πατρικό της). Για την ακρίβεια πρώτα χώρισε και μετά έγινε το lockdown. Αυτό που λένε τέλειο timing.

«Στο πρώτο lockdown έχασα πολλά κιλά. Με πήρε από κάτω η όλη κατάσταση. Δεν είχα όρεξη για τίποτα. Κοιτώντας πίσω όλο αυτό το χρόνο, αυτό που έμαθα είναι να κάνω υπομονή με τον εαυτό μου. Επίσης, κατάλαβα πόσο σημαντική είναι η ψυχική υγεία. Αισθάνομαι ότι στερηθήκαμε την ελευθερία μας. Αισθάνομαι ότι δε ζούμε για να μην πεθάνουμε. Και αυτό με στεναχωρεί, με πονάει».

Ευτυχώς, τα γυρίσματα της Έξαψης, πέρα από πρόκληση, ήρθαν να της προσφέρουν εκείνο το είδος work therapy που πάντοτε της κάνει καλό και τη βοηθάει να συγκεντρωθεί και να καθαρίσει το μυαλό της.

«Γιατί να με δεις φέτος; Γιατί ο ρόλος που κάνω δεν έχει καμία σχέση με ό,τι έχω κάνει μέχρι τώρα. Η Κλαίρη είναι μια κοπέλα που είδε τη ζωή της να έρχεται ξαφνικά πάνω κάτω, οπότε έπρεπε να επιβιώσει μόνη της από πολύ μικρή ηλικία. Κάποια στιγμή ήρθε ένας παράνομος έρωτας στη ζωή της, αφού και οι δυο είναι παντρεμένοι. Και όχι, δεν είναι, όπως με ρωτάς, σε καμιά περίπτωση αντροχωρίστρα. Είναι απλά το συναίσθημα μεγάλο. Και, όπως ξέρεις, στον έρωτα δεν μπαίνει λογική. Προσπάθησε να παλέψει με το μέσα της και να αντισταθεί. Ήξερε ότι δεν είναι σωστό. Αλλά τελικά ποιος κρίνει ποιο είναι το σωστό και ποιος όχι; Ο έρωτας είναι ένα συναίσθημα μη ελεγχόμενο. Είναι όμορφο να ερωτευόμαστε και να ονειρευόμαστε».

Για την ακρίβεια αν τα γυρίσματα ήταν το work therapy, τότε η επιστροφή της από αυτά ήταν και είναι η ψυχανάλυσή της. Με εκείνη με το τιμόνι στο ένα χέρι και το ραδιόφωνο στην indie rock διαπασών να κάνει βόλτα στους άδειους δρόμους μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα.

«Αυτός είναι ο δικός μου τρόπος να ντιλάρω με το άγχος. Μπαίνω στο αυτοκίνητο, που πλέον είναι το καταφύγιό μου, και απλώς πηγαίνω. Έχω φτάσει από το Σούνιο μέχρι το Ναύπλιο».

Μια σειρά που φαίνεται πως έχει ανταπόκριση, πέρα από τα νούμερα, και από περιστατικά όπως την υπάλληλο των διοδίων που, όταν πέρασε πρώτα το αυτοκίνητο του ηθοποιού που υποδύεται τον άντρα της και μετά το δικό της, γύρισε και της είπε «Πέρασε πριν από λίγο ο άντρας σου. Του είπα να σε προσέχει και να μη σε βαράει τόσο. Τι άνθρωπος είναι αυτός; Αλλά και εσύ κορίτσι μου, εντάξει, τα έχεις μπερδέψει τα πράγματα».

Ένα κορίτσι που μοιάζει γενετικά κατασκευασμένο να πρωταγωνιστεί σε αμερικάνικα indie rom com (τουλάχιστον στο μυαλό μου) και η οποία ήταν και παραμένει πολύ δεμένη με την οικογένειά της. Με τον πατέρα της, που έτσι και αλλιώς της έχει τυφλή εμπιστοσύνη, να έρχεται και να της λέει -σοκαρισμένος σε σχέση με όλη τη φάση MeToo- «Αγάπη μου, το ξέρω ότι αν είχε συμβεί το οτιδήποτε θα μας το είχες πει. Παρόλ’ αυτά σε ρωτάω και τώρα. Εσένα δε σου έχει συμβεί πότε κάτι τέτοιο, σωστά;».

«Στο συγκεκριμένο θέμα ήμουν όντως τυχερή. Παρότι όταν πρωτομπήκα στη δουλειά ήμουν πολύ επιφυλακτική, έχοντας και εγώ ακούσει τα περί του χώρου. Με τους ανθρώπους που έχω συνεργαστεί ως τώρα πραγματικά μόνο μου έμαθαν πράγματα και με πήγαν μπροστά».

Τι άλλο χρειάζεται να ξέρεις; Ότι η Αναστασία έχει, όπως κάθε ωραία γυναίκα που έχω γνωρίσει στη ζωή μου, αρκετές ανασφάλειες σε σχέση με την εξωτερική της εμφάνιση. Αλλά όχι ιδιαίτερη διάθεση να τις μοιραστεί μαζί μου.

«Αν σε ενδιαφέρει, έχω και φοβίες. Είμαι λίγο κλειστοφοβική σε σημείο που δεν μπαίνω στο ασανσέρ. Στο Μετρό μπαίνω μόνο αν έχω καλή διάθεση. Μόνο το αεροπλάνο ξεπέρασα για να μη στερηθώ τα ταξίδια».

Εκείνο που αξίζει να συγκρατήσεις είναι ότι, παρότι η ίδια δε θα το παραδεχθεί επειδή το θεωρεί κλισέ, όντως στον έρωτα είναι εγκεφαλική. Θέλει, όπως μου έχουν επιβεβαιώσει οι κολλητές της, να γνωρίσει καλά τον άλλο.

«Για την Αναστασία η εξωτερική εμφάνιση δεν παίζει τον πρώτο ρόλο. Εκείνη θέλει να ερωτευτεί πρώτα και πάνω από όλα το μυαλό και το λόγο του άλλου. Κάτι που, εν μέσω καραντίνας, είναι δύσκολο να συμβεί».

Αυτό που παραδέχεται, από την άλλη, η Αναστασία είναι ότι είναι κρυφό-ρομαντική.

«Τελικά, μεγαλώνοντας, έχω καταλάβει ότι μάλλον αυτό είμαι. Αν και το κρύβω και από τον ίδιο μου τον εαυτό. Μάλλον γιατί δε θέλω να πληγωθώ. Γιατί μια χαρά ακούγεται στα χαρτιά το κεραυνοβόλο της υπόθεσης. Αλλά, στην πραγματικότητα, όλο αυτό το κατακούτελο, πόση διάρκεια μπορεί όντως να έχει;».

Κρυφό-ρομαντική και, ταυτόχρονα, πολύ ζηλιάρα. Μια από τις πολλές, γοητευτικές αντιφάσεις που την ορίζουν και τη χαρακτηρίζουν.

«Είμαι όντως πολύ ζηλιάρα. Και έντονη, όσον αφορά τους καβγάδες. Έχω τραβήξει χειρόφρενο και έχω αρχίσει να χτυπιέμαι από τα νεύρα στο τιμόνι. Φαντάσου, για να στο κάνω εικόνα, το τέρας της Τασμανίας μέσα σε ένα αμάξι. Προφανώς δεν ξεφεύγω με το παραμικρό. Πρέπει να με βγάλει εντελώς εκτός ορίων ο άλλος. Ας μην το αναλύσουμε, όμως, άλλο. Ας πούμε απλά ότι κάποιος σίγουρα δε βαριέται ποτέ μαζί μου».

Δεν είναι τυχαίο ότι η Αναστασία ταιριάζει ταμάμ να παίζει παθιασμένους ρόλους αφού, στην πραγματικότητα, και η ίδια αυτό είναι. Ένα καζάνι γεμάτο συναισθήματα που βράζουν.

«Το Κόκκινο Ποτάμι ήρθε εκεί που δεν το περίμενα και μου άλλαξε πραγματικά τη ζωή. Ήταν σταθμός για εμένα. Θυμάμαι ότι, αφού μου είχαν κάνει την πρόταση και επέστρεφα στο σπίτι, είδα ξαφνικά ένα τεράστιο αστέρι να πέφτει από τον κατάμαυρο ουρανό. Το πήρα ως σημάδι. Αισθάνομαι ότι, από τότε, αυτό το αστέρι με συνοδεύει».

Ένα φωτογενές πλάσμα, φτιαγμένο για τη μικρή και τη μεγάλη οθόνη, που γελάει έντονα, κλαίει έντονα, γκρινιάζει έντονα.

«Ήθελα πάντα να κάνω κινηματογράφο. Χαίρομαι που οι άνθρωποι της συγκεκριμένης παραγωγής με επέλεξαν. Είναι άλλωστε μια εποχή, αυτή στο Σμύρνη μου αγαπημένη, που με αγγίζει».

Και, πάνω από όλα, αγαπάει να ζει έντονα. «Η αλήθεια είναι ότι βιώνω τα πάντα έντονα, στο πετσί μου. Θέλω ένταση στη ζωή μου». Ένταση, Αναστασία. Ή, μήπως, Έξαψη;