Η πιο παρανοϊκή ιστορία που θα διαβάσεις στο βιβλίο του Γιώργου Πατούλη

Εμείς, εξασφαλίσαμε ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο, και συγκεκριμένα μερικές σελίδες απ’ τα χρόνια που ο νεολαίος Γιώργος Πατούλης, υπηρετούσε τη θητεία του στον ελληνικό στρατό. Μία αληθινή ιστορία που έδειξε από νωρίς ότι αυτός ο άνθρωπος μπορεί να γεννήθηκε και για κάτι ανώτερο.

Συγκίνηση.

«1986, Φλεβάρης, Ρίζια Έβρου. Μεσάνυχτα. Μετράω τις τελευταίες μέρες της θητείας μου στο Υγειονομικό, είμαι ο γιατρός του στρατοπέδου κι απόψε έχω βάρδια.

Το θερμόμετρο έχει αγγίξει τους -11 °C. Το χιόνι έχει καλύψει τα πάντα, ο δυνατός αέρας ανταγωνίζεται τα ουρλιαχτά των λύκων, το κρύο ανταγωνίζεται την παγωμένη ανάσα του θανάτου.

Ανοίγω το παράθυρο του ιατρείου. Έχω σκάσει, τρεις ώρες το ερκοντίσιον στο φουλ, φλερτάρω με τη θερμοπληξία. Χαιρετάω με το κοντομάνικο τον φαντάρο στην απέναντι σκοπιά, κλείνω το παράθυρο, προτού η πέτρα με βρει στο κεφάλι.

Χαμηλώνω το ερκοντίσιον και ετοιμάζομαι να συνεχίσω τη βάρδια μου, πάντα με την ίδια αίσθηση ευθύνης. Αλλά ούτε και τώρα θα καταφέρω να κοιμηθώ.

Από τον διάδρομο ακούγονται βήματα, ένα άγριο ποδοβολητό που πλησιάζει και τελικά κοπάζει απότομα έξω απ’ την κλειστή μου πόρτα.

-Ναιιιι, ποιος είναιιιιι; φωνάζω.

-Γιατρέ, άνοιξε, μου λέει η γνώριμη φωνή του Δόκιμου. Σου φέρνουμε έναν πολυτραυματία.

Ανοίγω την πόρτα για να υποδεχτώ κάποιο απ’ τα γνώριμα φίδια που οι αρβύλες θα του προκάλεσαν μία σειρά από φονικές φουσκαλίτσες, ίσως και μία επικίνδυνη φαγουρίτσα στο δεξί κότσι.

Όμως αυτό το πρόσωπο το βλέπω για πρώτη φορά.

-Γρήγορα, ξάπλωσε τον.

-Δεν χρειάζεται. Το έχω έτοιμο το χαρτί. Ελεύθερος Υπηρεσίας για πέντε μέρες. Έλα μπούλο τώρα, έχει επανάληψη Μπονάντσα στην ΕΡΤ-2.

-Δεν κατάλαβες. Αυτή η περίπτωση είναι διαφορετική…

Ο αμίλητος μέχρι εκείνη την ώρα φαντάρος, θα βγάλει το τζόκεϊ και μια πλούσια καστανή κόμη θα κυματίσει πάνω απ’ τους ώμους του. Ένα γυναικείο άρωμα θα απλωθεί στον χώρο.

Για μια στιγμή… Μα, βέβαια. Αυτό το πρόσωπο κάτι μου θυμίζει, κάπου το έχω ξαναδεί… Αλλά πού;

-Μήπως είσαι η γυναίκα μου, τη ρωτάω;

-Είναι η Αλίκη, η κόρη του διοικητή, μου εξηγεί ο Δόκιμος.

-Μα, βέβαια, είσαι η μικρότερη κόρη του Κατσίβελη. Σε θυμάμαι απ’ τη βραδιά οπλίτη. Και τι δουλειά έχεις εδώ; Δεν πιστεύω εσείς οι δύο να…

-Σσσσσσ… Θες να μας ακούσουν, μου λέει η ίδια ενώ δαγκώνει τα χείλη της απ’ τον πόνο.

-Ναι, γιατρέ, ακριβώς αυτό που φαντάζεσαι είναι, συνεχίζει ο Δόκιμος.

-Οκ, φεύγω τότε για λίγο, αλλά κάντε γρήγορα γιατί…

-…έχει την Μπονάντσα. Να, πάρτα. Για άλλο λόγο ήρθαμε… Και κάνει ένα έτσι και σκίζει το χιτώνιο της. Η φουσκωμένη κοιλιά της, οι πόνοι της, όλα έδειχναν ότι η Αλίκη που κρυβόταν ντυμένη ως φαντάρος, κάτω απ’ τη μύτη του αυστηρού αλλά δίκαιου πατέρα της, περίμενε παιδί από στιγμή σε στιγμή…

Ο όρκος του Ιπποκράτη είναι ιερός. Ένιωσα το καθήκον να με καλεί.

-Γρήγορα, φωνάξτε ασθενοφόρο. Δεν έχω ιδέα. Πρέπει να την πάτε στο νοσοκομείο. Τα νερά έσπασαν.

-Σσσσσ… Δεν έχουμε να πάμε πουθενά. Είναι πολύ αργά, θα μας δουν, θα το μάθει όλο το στρατόπεδο. Εσύ θα τη ξεγεννήσεις.

-Μακάρι να ήταν προβατίνα να βοηθούσα, παραπάνω δεν ξέρω. Επίσης είμαι ορθοπεδικός. Ξέρεις… χέρια, πόδια, τέτοια μαστορεύω.

Οι συσπάσεις της κοπέλας δεν άφηναν άλλα περιθώρια για καθυστερήσεις. Ο μικρός έσπρωχνε να βγει από μέσα της, διψούσε για φως και ζωή. Έπρεπε να δράσω και μάλιστα γρήγορα. Φόρεσα τα γάντια μου και άρχισα τα μαγικά μου.

Ο αυτοσχεδιασμός πήγε καλά. Σύντομα ένα υγιέστατο αγοράκι πρέπει να ήταν ζωντανό από όσα μπορούσα να καταλάβω.

Το ντύσαμε και αυτό με στρατιωτικά για να μην κινήσει υποψίες και το δώσαμε στην αγκαλιά της μητέρας του.

Και το πρωί, όταν πια η πύλη του στρατοπέδου άνοιξε και οι Καναδέζες άρχισαν το καθημερινό τους πηγαινέλα, ήρθε η ώρα να δράσουμε. Κρύψαμε τη μητέρα μαζί με το μωρό σε ένα απ’ τα οχήματα και δύο φαντάροι ανέλαβαν να τους μεταφέρουν στο πλησιέστερο νοσοκομείο.

Τέλος καλό, όλα καλά, λοιπόν, για τη μάνα, το παιδί, τον Δόκιμο, αλλά όχι και για μένα, το πραγματικό θύμα αυτής της περιπέτειας. Ο βραδινός ύπνος δεν αναπληρώνεται, και δεν χρειάζεται να είναι κανείς γιατρός για να το γνωρίζει αυτό».

*Εννοείται ότι τίποτα απ’ τα παραπάνω δεν βρίσκονται μέσα στο βιβλίο του Γιώργου Πατούλη και ότι τα βγάλαμε απ’ το μυαλό μας. Ελπίζουμε όμως σε πολύ χειρότερα.