Φεστιβάλ Λοκάρνο: O Gaspar Noe ένιωθε πως σκηνοθετούσε μέσα σε ένα υποβρύχιο

***

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που απλά είναι πού δύσκολο να μην είναι ενδιαφέροντες, ό,τι κι αν κάνουν, υπό όποιες συνθήκες κι αν συμβαίνει αυτό. Έχουμε δει ας πούμε προβοκάτορες να ανεβαίνουν και να γκρεμοτσακίζονται, να προκαλούν και να συζητιούνται για ένα διάστημα αλλά μετά να ξεχνιούνται, όμως ο Gaspar Noe επιβιώνει.

Κι όχι απλά επιβιώνει, αλλά συνεχίζει να δημιουργεί σινεμά εντελώς προσωπικό, ποτέ συμβιβαστικό, αλλά ταυτόχρονα εξελισσόμενο. Πριν 2 χρόνια τον ρωτούσα πώς του φαίνεται που το Climax αρέσει στους πάντες κι ένιωσα σχεδόν να του πέφτει το τηλέφωνο από το χέρια με το θράσος της ερώτησης. Ήταν λίγο αστείο, αλλά από την άλλη έκρυβε και κάτι πολύ ειλικρινές απέναντί του, έναν θαυμασμό για το πώς η αφοσίωση σε ένα προσωπικό στυλ έχει πλέον ξεπεράσει την ιδέα της πρόκλησης και έχει εξελιχθεί κάτι πιο μεστό.

Όπως συμβαίνει με το Vortex, τη νέα του ταινία, την οποία γύρισε αφότου είχε μια εμπειρία που τον έφερε κοντά στον θάνατο, κάνοντάς τον να επανεκτιμήσει διάφορα πράγματα- όχι πάντως την ιδέα πως το σινεμά πρέπει να κρύβει μια αίσθηση αναζήτησης. Ύστερα από μια αιμορραγία στον εγκέφαλο που τον οδήγησε στο νοσοκομείο, ο Noe έπρεπε να μείνει σπίτι για τους επόμενους δύο μήνες- και τότε ήταν που ξέσπασε η πανδημία και τα λόκνταουν. Με αποτέλεσμα ο Noe να μείνει σε πλήρη απομόνωση για ένα εξάμηνο, σπίτι, βλέποντας ταινίες και ζώντας «την πιο ήρεμη περίοδο όλης της ζωής μου».

Αυτή η αίσθηση διοχετεύεται στο νέο του φιλμ, πολύ πιο πράο σε τόνο αλλά και πάλι φορμαλιστικά περιπετειώδες. Το Vortex εκτυλίσσεται σχεδόν εξ ολοκλήρου σε ένα split screen που ακολουθεί έναν άντρα (που παίζει ο θρυλικός σκηνοθέτης Dario Argento) και τη σύζυγό του, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών τους σε ένα μικρό διαμέρισμα καθώς εκείνη σταδιακά χάνει τα λογικά της.

Η ταινία προβλήθηκε στην αχανή Piazza Grande του Λοκάρνο, κι ο Noe που ανέβηκε να την παρουσιάσει υπό τις φωνές ενθουσιασμού του κοινού, είπε πως ελπίζει να μη βρέξει γιατί «είναι μια πολύ στενάχωρη ταινία και δεν θα είναι πολύ διασκεδαστικό αν η βροχή μπλεχτεί με τα δάκρυα των θεατών».

Τι άλλο είπε ο Noe για το Vortex, το οποίο ελπίζουμε να δούμε σε κάποιο από το επερχόμενα Φεστιβάλ Αθήνας ή Θεσσαλονίκης και μετά, με το καλό, στις αίθουσες;

Για την ιδέα πως το Vortex δεν είναι μια τυπική ταινία του Gaspar Noe: «Όλες μου οι ταινίες, εκτός από το ντεμπούτο μου, Μόνος Εναντίον Όλων, είναι για νέους ανθρώπους που ανακαλύπτουν το σεξ κι άλλες χαρές της ζωής. Αυτό είναι για ένα γερασμένο ζευγάρι στο τέλος των ζωών τους».

Για την επίδραση της πανδημίας στην ταινία: «Το να κάνω την ταινία σε ένα μικρό, λαβυρινθώδες διαμέρισμα με τους πάντες να φοράνε μάσκες ήταν κάπως κλειστοφοβικό. Ένιωθα πως ήμουν για δυο μήνες σε ένα υποβρύχιο, οπότε όταν τελειώσαμε το γύρισμα ξεφύσηξα. Δεν υπήρχε ένταση στο σετ, απλά πραγματικά δε μου αρέσει να φοράω μάσκα».

Για το πόσο γρήγορα σκηνοθετεί: «Μου αρέσει να κάνω πράγματα πολύ γρήγορα, χωρίς αληθινό σενάριο. Το καλό του να ολοκληρώνεις μια ταινία σε 4 μήνες είναι πως μετά έχεις 8 μήνες ξεκούρασης ως το επόμενο Φεστιβάλ».

Για το να σκηνοθετεί τον Dario Argento: «Τον έβλεπα να κάνει την εισαγωγή σε ταινίες του σε προβολές στο Παρίσι, μίλαγε για μια ώρα και ο κόσμος χειροκροτούσε. Απορούσα πάντα γιατί κανείς δεν είχε σκεφτεί να τον χρησιμοποιήσει ως ηθοποιό. Τα προγράμματά μας λειτούργησαν επειδή ένα δικό του πρότζεκτ καθυστέρησε λόγω της πανδημίας».

Το Φεστιβάλ πλησιάζει προς την ολοκληρωσή του, αλλά το να βλέπεις μια ταινία του Gaspar Noe, πόσο μάλλον και τον ίδιο, σε μια φεστιβαλική προβολή (και πόσο μάλλον στην Piazza Grande) είναι δεδομένο highlight.

*Ευχαριστούμε το Φεστιβάλ του Λοκάρνο για τη φιλοξενία.