Παλαιό Τρίκερι: Κι όμως, το νησί αυτό όντως υπάρχει

Πρόκειται για μία ελαφρώς καταπραϋντική ή βαρέως αγχωτική διαπίστωση – ανάλογα με τα πάγια ή συγκυριακά υπαρξιακά δυναμάρια που χρησιμοποιούνται για τη θεώρησή της. Δεν μπορεί, λες, να συμβαίνει όλο αυτό. Σε μια χώρα που, καλώς ή κακώς, ποντάρει τα πάντα στου τουρισμού τη βαριά βιομηχανία, δεν βγάζει νόημα η ύπαρξη έστω μιας «κουκκίδας στο χάρτη» όπως στο Παλαιό Τρίκερι που, είτε από συλλογική επιλογή (των λιγοστών κατοίκων, της περιφέρειας, κλπ) είτε από απραξία (των ιδίων) ναι μεν δεν φωνάζει «τουρίστα, πίσω και σε έφαγα», είναι όμως σαν να τον συμβουλεύει «άστο μωρέ καλύτερα, τι να ‘ρθεις να κάνεις εδώ».

Ίσως όμως να μη χρειάζεται να βγάλει νόημα όλο αυτό. Ίσως να μην υπάρχει καν νόημα. Ίσως να μην υπάρχει ούτε καν αυτό το μυστήριο, επίμονα αντιτουριστικό νησί -και πάλαι ποτέ τόπος εξορίας- που το αγαπούν πολύ πιο λίγοι απ’ όσους ασφυκτιούν μέσα στα γεωγραφικά του όρια μετά από 24, άντε το πολύ 48 ώρες.

Οι αριθμοί λένε μια κάποια αλήθεια: 

85 

Τα χιλιόμετρα που χωρίζουν τον Βόλο από την ηπειρωτική αφετηρία της μοναδικής επίσημης ακτοπλοϊκής σύνδεσης με το νησί. Αγριά, Κάτω και Άνω Λεχώνια, Κάτω Γατζέα, Καλά Νερά, Κορώπη, Άφυσσος, όλα αυτά δίπλα στη θάλασσα. Αφέτες, και Αργαλαστή πάνω στο βουνό. Mετά πάλι δίπλα στη θάλασσα σε μια διαδρομή που θυμίζει φιορδ, Χόρτο, Μηλίνα, Μαύρη Πέτρα, Μαραθιάς, Τζάστενη (η παραλία με το απόλυτο dream house που πιθανότατα να έχετε ήδη δει σε μία από τις εκατοντάδες φωτογραφίες του στο instagram), Κόττες. Μετά πάλι πάνω στο βουνό ως το ηπειρωτικό Τρίκερι, το ξακουστό ψαροχώρι με τον θρόνο του Ναπολέωντα στην εκκλησία του. Απομένουν λίγα ακόμη χιλιόμετρα (και μια στάση στην άκρη του δρόμου, στο μοναδικό σημείο που το νησί χωράει ολόκληρο σε μια φωτογραφία) ως τον Αλογόπορο. Αντίο αυτοκίνητο…

Αλογόπορος-Παλαιό Τρίκερι, 5 λεπτά υπόθεση.

2

Τα θαλάσσια ταξί που διανύουν σε 5 λεπτά τη διαδρομή ως απέναντι. Αν δεν έχεις δικό σου σκάφος, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να φτάσεις. Η εποχή που στο νησί έδενε τακτικά το ιπτάμενο δελφίνι που ξεκινούσε από τον Βόλο, φαντάζει πια μακρινή.

2,5 

Τα τετραγωνικά χιλιόμετρα της έκτασης του νησιού. Όπερ σημαίνει ότι ένας πεζοπόρος δεν θα χρειαστεί περισσότερες από 3-4 ώρες για να το δει ολόκληρο, απ’ άκρη σ’ άκρη, ακολουθώντας την υποτυπώδη σήμανση των λιγοστών μονοπατιών. Υπάρχουν δυο-τρία “mainstream”, τσιμεντοστρωμένα όπως όπως. Υπάρχουν όμως και τα άλλα, δύσκολες εξισώσεις για πιο τολμηρούς λύτες.

70.000 

Τα ελαιόδεντρα που υπολογίζεται ότι υπάρχουν στο κατάφυτο νησί. Ανάμεσά τους κόβουν βόλτες από πρόβατα μέχρι πέρδικες και -κρατηθείτε- αγριογούρουνα που φημολογείται ότι μεταφέρθηκαν στο νησί από κάποιους οικολόγους ή κυνηγούς. Ελάχιστοι ντόπιοι τα έχουν δει. Ξέρουν όμως ότι ζουν ανάμεσά τους από τα σημάδια που αφήνουν πίσω τους αναζητώντας τροφή και νερό. 

25 

Οι μόνιμοι κάτοικοι το χειμώνα. This is hardcore…

Σαν καρτ ποστάλ.

1 

Και μοναδικός ο οικισμός του νησιού, που αναπτύσσεται για κάποιες εκατοντάδες μέτρα με αφετηρία το μικρό, αναπόφευκτα γραφικό λιμανάκι του Αγίου Ιωάννη. Εκεί υπάρχει η πλειοψηφία των ούτως ή άλλως λίγων ενοικιαζόμενων δωματίων. Εκεί υπάρχουν οι δύο ψαροταβέρνες του νησιού. Εκεί υπάρχει και το κουφάρι ενός μπαρ που κάποιος ωραίος τρελός τόλμησε να ανοίξει, ποιος ξέρει γιατί, στο νησί, όταν ακόμη δεν είχε καλά καλά ρεύμα (πριν από 40 χρόνια). Εκεί δεν υπάρχει πια το μίνι μάρκετ που έκλεισε προ τριετίας, κάτι που κάνει τη ζωή λίγο πιο δύσκολη ή, αν προτιμάτε, περιπετειώδη, μιας και ό,τι μπορεί να χρειαστεί κανείς για προσωπική χρήση στο δωμάτιο ή στην παραλία (από τσιγάρα μέχρι φρούτα) πρέπει να τα πάρει μαζί του από απέναντι. Από τον πολιτισμό…

1 

Η υδροφόρα που είναι δεμένη δίπλα στα ψαροκάικα και προμηθεύει το νησί με νερό για τα βασικά. Και όταν λέω βασικά, δεν εννοώ την πόση.

5.000 

Οι αριστερές αγωνίστριες που εξορίστηκαν, από το μετεμφυλιακό κράτος, στο Τρίκερι από το 1948 ως το 1953. Κοιμόντουσαν σε αντίσκηνα, τουλάχιστον όταν αυτά δεν κατέρρεαν υπό το βάρος της βροχής ή όταν δεν τα γκρέμιζαν οι ανθρωποφύλακες, και σύμφωνα με τις μαρτυρίες τους, οι ελιές που έκοβαν από τα δέντρα τις βοήθησαν να αντέξουν την πείνα και τις κακουχίες και να κρατηθούν στη ζωή. Στο νησί σώζονται μέχρι και σήμερα το μαγειρείο τους καθώς και το υποτυπώδες, πέτρινο θέατρο που είχαν χτίσει κακήν κακώς για να ψυχαγωγούνται όποτε τους επιτρεπόταν.

Πηλιορείτικο γκόθικ.

 

129 

Τα μέτρα της ψηλότερης κορυφής του νησιού. Εκεί δεσπόζει το εντυπωσιακό καστρο-μοναστήρι της Παναγίας, που χτίστηκε λίγα χρόνια μετά την Επανάσταση του ’21. Στις 9 Σεπτεμβρίου γίνεται μεγάλο πανηγύρι, γιατί μια τέτοια μέρα ένας μοναχός ανακάλυψε κάτω από τα λιόδεντρα την εικόνα ξέρετε ποιας.

100

Τα κελιά του μοναστηριού, χτισμένα περιμετρικά της εκκλησίας που βρίσκεται στο κέντρο της κατάφυτης αυλής. Σε αυτά κάποτε ζούσαν προφανώς μοναχοί, αργότερα οι δεσμοφύλακες των πολύπαθων εξορίστων, ενώ σύμφωνα με μαρτυρίες ντόπιων, εδώ έμεινε κάποτε και η μποέμισσα Γκρέτα Γκάρμπο, μεταξύ άλλων επιφανών καλεσμένων του αμφιλεγόμενου Ελληνολάτρη Αυστριακού αναχωρητή Αλφόνς Χοχάουζερ που λάτρεψε το Πήλιο, πέθανε εκεί το 1981, και έδωσε την έμπνευση στον διακεκριμένο και best seller Βολιώτη συγγραφέα Κώστα Ακρίβο να γράψει το βιβλίο «Ποιος θυμάται τον Αλφόνς» (εκδ. Μεταίχμιο). Τις τελευταίες δεκαετίες στα λιγοστά κελιά που παραμένουν ανοιχτά μπορεί να μείνει οποιοσδήποτε, πληρώνοντας ένα πολύ μικρό αντίτιμο (10-15 ευρώ). Αρκεί να είναι ολίγον τι τολμηρός. Κοινές τουαλέτες και λοιπές σπαρτιάτικες συνθήκες…

5

Οι επίσημες παραλίες του νησιού, όλες τους πεντακάθαρες, με μικρό πλάτος αμμουδιών. Τι να την κάνεις όμως την άμμο, όταν μπορείς να απλώσεις την πετσέτα σου κάτω από τη φυσική σκιά των λιόδεντρων που φτάνουν μέχρι μια δρασκελιά από το νερό; Οι πιο εύκολα προσβάσιμες, μέσω τσιμεντοστρωμένων διαδρομών, είναι της Αγίας Σοφίας και του Αγίου Γεωργίου. Οι πιο ζόρικες, οπότε κατά πάσα πιθανότητα εντελώς άδειες, είναι η Αφέτκα και η Πράσινη Άμμος.

1

Άντε δύο, σε κάποια σημεία, οι μπάρες του σήματος στο κινητό. Όσο για τα «ζωτικής σημασίας» G, πείτε τους ότι ακόμη τα ψάχνω…

Και οι φωτογραφίες συνθέτουν τη Μεγάλη Εικόνα ενός τόπου τόσο μικρού και τόσο περίεργου.

Απέναντι το Πήλιο.

Νάτη πετιέται η...

...πανσέληνος του Αυγούστου

"Ταμπέλα" ενδεικτική της σήμανσης προς τις παραλίες.

Πράσινη -από το χρώμα των ελλιών- Παραλία

Τα απομεινάρια του μικρού θεάτρου που κατασκεύασαν οι εξόριστες αγωνίστριες.

Το μονοπάτι που οδηγεί εκεί που ζούσαν.

Ψαρονήσι γαρ...

Η υδροφόρα του νησιού...

...ένα πλωτό «θηρίο» πάνω από το οποίο ορισμένοι ρίχνουν πετονιά.

Ο ένας και μοναδικός οικισμός του νησιού.

Κάν'το όπως ο Bob Ross.

Η υποτυπώδης παραλία μπροστά από το χωριό.

Ευτυχώς όχι αγριογούρουνα.

Τυπικό μονοπάτι του νησιού.

Η παραλία του Άι Γιώργη...

...με τις ελιές ως εκεί που σκάει το κύμα.

Η Πράσινη Άμμος από ψηλά.

Σεβασμός.

Το εσωτερικό του μοναστηριού της Παναγίας.

Γύρω γύρω τα κελιά

Οι πόρτες των λιγοστών κελιών που διατίθενται σε τολμηρούς επισκέπτες

Άποψη του κατάφυτου νησιού από το παράθυρο ενός κελιού στο μοναστήρι.

Η αφετηρία της διαδρομής προς το μοναστήρι.

Το στρωμένο με τσιμέντο μονοπάτι που οδηγεί στο μοναστήρι μέσα από μία δύσκολη, ανοδική διαδρομή, με δυο-τρία παγκάκια σε σοφά επιλεγμένα σημεία για πιτ στοπ υπό σκιά.

Στο νησί δεν υπάρχουν μηχανοκίνητα. Παντού όμως υπάρχει ένα στρογγυλοφάναρο.

Το εκκλησάκι του Αγ.Ιωάννη στο λιμάνι του νησιού.

Το μνημείο των αγωνιστριών.

Η περαντζάδα στο λιμάνι.

To the left...

...to the right.

To κουφάρι του μπαρ που υπήρχε στο νησί προ αμνημονεύτων ετών.

Και του μίνι μάρκετ που έκλεισε προ τριετίας. Κλαψ...

Να μείνει κανείς ή να μη μείνει;