Ο μεγαλύτερος διαγωνισμός ποτού στην ιστορία

Σύμφωνα με τον ιστορικό ποτών David Wondrich, ο οποίος έχει κάνει έρευνα γύρω από το γεγονός και προσπαθεί να συνδέσει τις πηγές από το 2003, η πρώτη μαρτυρία του γεγονότος που βρήκε ήταν από τον μπάρμαν που έφτιαξε και σέρβιρε τα cocktail μέσα από μια συνέντευξή του στη New York Tribune. Στη συνέχεια, κατάφερε να επιβεβαιώσει μερικά από όσα είχε πει αλλά και να βρει την ταυτότητα του αντιπάλου του Λόρδου Louth.

Ο Διαγωνισμός των cocktail

Πάμε λίγο στα γεγονότα. Στις αρχές του 1867, πιθανότατα στο Λονδίνο, ο 34χρονος Λόρδος Louth, ο οποίος αποσύρθηκε από το 24ο Σύνταγμα του Βρετανικού Στρατού και ασχολήθηκε με τα σκάφη αναψυχής, ξεκίνησε μια κουβέντα με τον καπετάνιο Εdwin Ramsey Moodie. Ο Moodie, πλοίαρχος του βασιλικού ατμόπλοιου Java της Cunard Line, που τότε έκανε διαδρομές μεταξύ Λίβερπουλ και Νέας Υόρκης, πρότεινε να τον συνοδεύσει ο παθιασμένος με τη ναυσιπλοΐα λόρδος στο επόμενο ταξίδι του στη Νέα Υόρκη και μετά να γυρίσουν πίσω.

Στις 24 Μαρτίου, κρατώντας μόνο μια μικρή βαλίτσα, ο Λόρδος Louth επιβιβάστηκε στο Java που είχε δέσει στο Κουίνσταουν της Ιρλανδίας. Από εκεί τα πλοία Cunard πραγματοποιούσαν την τελευταία τους στάση πριν ξεκινήσουν το ταξίδι στον Βόρειο Ατλαντικό. Μετά από δύο γρήγορες στάσεις στο Χάλιφαξ και τη Βοστώνη, έδεσε στη Νέα Υόρκη στις 3 Απριλίου και ο Louth με τη βαλίτσα του κατέφυγαν στο Clarendon Hotel, ένα δημοφιλές σημείο διαμονής με επισκέπτες κυρίως Ευρωπαίους αριστοκράτες. Το Clarendon Hotel βρισκόταν στη γωνία της Τέταρτης Λεωφόρου (τώρα Park Avenue South) και της 18ης Λεωφόρου.

Μία ή δύο μέρες αργότερα, βρισκόταν στο μπαρ ενός ξενοδοχείου της Νέας Υόρκης (στο Μπρόντγουεϊ στο Γουέβερλι Πλέις), ένα στέκι που μαζεύονταν κυρίως αξιωματικοί του στρατού του Νότου, δηλαδή πρώην Συνομοσπονδιακοί. Εκεί, μίλησε με τον Albert Haller Tracy τον νεότερο, ο οποίος καταγόταν από το Μπάφαλο της Νέας Υόρκης. Ήταν ένας 32χρονος δικηγόρος και απόφοιτος του Andover και του Yale, με τη φήμη του «ζωντανού και χιουμοριστικού» συνομιλητή.

Ο πατέρας του, Albert Haller Tracy ο πρεσβύτερος, ήταν βουλευτής και ένας από τους κορυφαίους πολιτικούς του Μπάφαλο. Ήταν επίσης και πάρα πολύ πλούσιος και όταν πέθανε το 1859 η περιουσία του πήγε στον Haller Tracy, όπως ήταν γενικά γνωστός ο Albert Jr. Ο Haller Tracy, από τη στιγμή που πήρε στα χέρια του την κληρονομιά του πατέρα του, ζούσε ζωή bon viveur, μοιράζοντας το χρόνο του μεταξύ Μπάφαλο, Νέας Υόρκης και Ευρώπης. (Πολύ συχνά βρισκόταν στο Λονδίνο και είναι μάλιστα πολύ πιθανό το1866 να γνώρισε εκεί πρώτη φορά τον Λόρδο Louth ).

Κατά τη διάρκεια της συνομιλίας τους, ο Λόρδος Louth είπε στον Haller Tracy την επιθυμία του να δει τους Καταρράκτες του Νιαγάρα και ο Tracy προσφέρθηκε να τον φιλοξενήσει κάνοντας και μια γρήγορη περιοδεία στο Μπάφαλο, που τότε ήταν μια από τις κορυφαίες πόλεις της Αμερικής χάρη στους Καταρράκτες. Μία μέρα πριν από την προγραμματισμένη εκκίνηση του ταξιδιού τους, συναντήθηκαν ξανά στο μπαρ για να συζητήσουν τις λεπτομέρειες.

Όλα ήταν καλά μέχρι που ο Louth παρήγγειλε δυο λεμονάδες φτιαγμένες όπως του άρεσε να τις πίνει. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του José “Panama Joe” Fernandez, του μπάρμαν του ξενοδοχείου που γεννήθηκε στην Ισπανία, επρόκειτο για «stirred σε ψηλό ποτήρι, και αποτελούνταν από ένα τρίτο λεμονάδα και δύο τρίτα ρούμι». Κάθε ποτό υπολογίζεται ότι είχε 350 ml αλκοόλ μέσα του και είναι λογικό ότι ο Haller Tracy στο τρίτο τα παράτησε.

Αυτό ήταν ένα πλήγμα για τον «αρχοντα» του Μπάφαλο αφού είχε μία φήμη να υπερασπιστεί. Όπως είπε ο Fernandez, ο Haller Tracy μπορούσε «να νικήσει στο ποτό όποιον του έβαζε κόντρα σε όλη την Αμερική». Αν δεν μπορούσε να αντέξει τις λεμονάδες του λόρδου, θα μπορούσε, ορκίστηκε μέσα του, να πιει τόσα κοκτέιλ ουίσκι όσο κανένας άλλος. Ο Louth δε θα μπορούσε να αφήσει την πρόκληση αυτή αναπάντητη.

Το ραντεβού δόθηκε την επόμενη μέρα στο μπαρ. Ο Fernandez, φυσικά, θα έφτιαχνε τα ποτά, με τον σερβιτόρο να κρατάει τον αριθμό. Να υπογραμμίσουμε σε αυτό το σημείο ότι λόγω της επικινδυνότητας του αγώνα οι κανόνες ήταν ίδιοι με εκείνους των μονομαχιών με πιστόλια στην Άγρια Δύση. Ο κάθε ένας από τους διαγωνιζόμενους είχε ορίσει αντικαταστάτη: από τη μία ο λόρδος έναν «στρατηγό Ρόουαν» (δεν έχουν βρεθεί λοιπά στοιχεία για αυτόν) και για τον Haller Tracy, τον στρατηγό John Bankhead Magruder, νικητή της μάχης του Big Bethel, μιας από τις πρώτες μάχες στον Εμφύλιο Πόλεμο.

Το ραντεβού ορίστηκε για τις τρεις το επόμενο απόγευμα. Το μπαρ ήταν γεμάτο. Οι άντρες, και οι δύο τους καλοντυμένοι, πήραν τις θέσεις τους στη μία άκρη του μπαρ. Τότε δόθηκε και το σήμα έναρξης. «Ανακάτεψα τα πρώτα κοκτέιλ και τα έβαλα μπροστά στους δύο γίγαντες», θυμάται ο Fernandez το 1883. «Κατέβηκαν αστραπιαία και τα άδεια ποτήρια γυρίστηκαν ανάποδα στο μπαρ».

2-2 το σκορ και τα κοκτέιλ ουίσκι είχαν τη σειρά τους. Πέντε, δέκα, δεκαπέντε, είκοσι γύροι ποτών και ακόμα συνέχιζαν οι δύο τους στην μπάρα. Είχε περάσει σχεδόν ένα δίωρο και το πλήθος συνεχώς αυξανόταν, ενώ οι δύο άντρες συνέχιζαν να πίνουν. Είκοσι πέντε γύροι, τριάντα γύροι και συνέχιζαν να πίνουν όσο ο Fernandez έφτιαχνε τα ποτά τους. Τελικά, μετά το 35ο κοκτέιλ ουίσκι του José “Panama Joe” Fernandez, ο Albert Haller Tracy, Jr. φώναξε «τέλος, αρκετά!».

Το μόνο που έμενε ήταν ο Fernandez να φτιάξει για τον Λόρδο Louth ένα ακόμα, 36ο, κοκτέιλ και ο Λόρδος Louth να το πιει. Το έκανε και κέρδισε. «Πολλά χρήματα άλλαξαν χέρια εκείνη την ημέρα μεταξύ των θεατών», έγραφαν χαρακτηριστικά οι εφημερίδες την επόμενη μέρα. Οι διαγωνιζόμενοι σηκώθηκαν, βγήκαν όρθιοι από το μπαρ και χώρισαν τους δρόμους τους. Ωστόσο, όπως είναι φυσικό, το ταξίδι στους καταρράκτες του Νιαγάρα την επόμενη ημέρα δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ και ο Louth έπρεπε να ανέβει στο καράβι της επιστροφής στις 17 Απριλίου.

Μερικές Σημειώσεις

Όπως αναφέρει ο David Wondrich: «Είμαι αρκετά πεπεισμένος ότι πράγματι συνέβη το γεγονός και ότι περιελάμβανε τον Λορντ Louth και τον Haller Tracy, αν και ένα από τα εννέα διαφορετικά άρθρα εφημερίδων που βρήκα και το αναφέρουν, λέει ότι ήταν ένας Λόρδος Seymour και ο αδερφός του Haller, Frank. Αλλά αυτό ήταν το τελευταίο χρονικά από τα άρθρα που αναφέρουν το γεγονός, το οποίο εκτυπώθηκε 1913.

Είμαι όμως λιγότερο σίγουρος για το πότε ακριβώς έγινε και, βασικά, πόσα κοκτέιλ ήπιαν οι δυο τους. Μόνο ένα από τα εννέα άρθρα δίνει ακριβής ημερομηνία – Σεπτέμβριος, 1872 – αλλά έχει λάθος άλλες λεπτομέρειες. Ο στρατηγός Magruder, ο αντικαταστάτης του Tracy, είχε πεθάνει τότε και δεν ήταν στη Νέα Υόρκη τα τελευταία τρία χρόνια. Αλλά ο Fernandez έδωσε μια εξαιρετική πληροφορία όταν είπε ότι ο Louth ήρθε με τον καπετάνιο Moodie, γιατί στη στήλη ειδήσεων του Guardian στις 29 Απριλίου 1867, υπάρχει ένα σημείωμα για την άφιξη της Java από τη Νέα Υόρκη, με καπετάνιο τον Moodie. Θαμμένο ανάμεσα στα ονόματα των επιβατών είναι και το Λόρδος Louth. Αυτό είναι το μόνο στοιχείο που μπόρεσα να βρω μετά από εκτεταμένη αναζήτηση που συνδέει τον Louth με τη Νέα Υόρκη εκείνη την περίοδο».

Το άλλο ερώτημα σχετικά με τον ακριβή αριθμό των ποτών είναι λίγο πιο δύσκολο. Εδώ, δεν έχουμε απλά λίγες πληροφορίες, αλλά πάρα μα πάρα πολλές. Ο σύντομος απολογισμός της Sun για το ματς, και ο πρώτος που τυπώθηκε, λέει «μετά από τριάντα πέντε κοκτέιλ ο κύριος Tracy εγκατέλειψε και ο Λόρδος Louth ήπιε το ένα τριακοστό έκτο». Ωστόσο, λίγες εβδομάδες αργότερα, ο “Panama Joe” είπε στην Tribune: «Ο σερβιτόρος, στον οποίο είχα δώσει εντολή να κρατήσει το μέτρημα, έδωσε ως αποτελέσματα σαράντα τέσσερα για τον κύριο Tracy και σαράντα πέντε για τον Λόρδο Louth.

Θα το θεωρούσα οριστικό αν ο Fernandez δεν είχε ξαναμιλήσει δέκα χρόνια αργότερα, αυτή τη φορά στη New York Herald, όπου έλεγε ότι οι δύο άντρες ήπιαν 55 κοκτέιλ ο καθένας και ότι ο Louth κέρδισε μετά από απόφαση της επιτροπής». Η αλήθεια ποτέ δε θα μαθευτεί αλλά πάντα θα ξέρουμε ποιος έχει το ρεκόρ στην κατανάλωση αλκοόλ καθώς και μια ωραία ιστορία για να διηγούμαστε.