Ιωάννα Μαλέσκου, η ωραία της κάθε ημέρας

«Δεν δίνω βαρύτητα στην εξωτερική εμφάνιση. Θέλω απλώς να είμαι προσεγμένη και να γίνομαι καλύτερη, μέσα και έξω. Φέτος με έχει πιάσει και πάλι η τρέλα με τη γυμναστική και έχω πάρει ξανά τα βουνά και τα λαγκάδια. Την Πεντέλη π.χ. την ξέρω πλέον από την καλή και την ανάποδη. Συνήθως τρέχω το βράδυ, γύρω στη 1,5 ώρα κάθε μέρα».

Επίσης, -στα λιγότερο προφανή- η Ιωάννα είναι ευγενική. Αυθεντικά και αστικά ευγενική. Αν και, όπως έτρεξα να διατυμπανίσω μετά σε φίλους και γνωστούς, τίποτα δε με προετοίμασε για αυτό που ακολούθησε. Όταν δηλαδή μετά από δυο ραντεβού και έξι συνολικά ώρες συζήτησης κατάφερα να κερδίσω ελαφρώς την εμπιστοσύνη της.

Για την ακρίβεια κατάφερα να κερδίσω την εμπιστοσύνη της αρκετά ώστε να μου αποκαλύψει πράγματα προσωπικά. Γνωρίζοντας πολύ καλά ότι «ότι πει και μπορεί και σίγουρα θα χρησιμοποιηθεί εναντίον της». Ξεκινώντας από το που βλέπει τον εαυτό της όταν αποφασίσει να πει «ως εδώ».

«Δεν έχω μάθει στη ζωή μου να φεύγω, αλλά να ολοκληρώνω και να προχωρώ. Όταν, λοιπόν, κάποια στιγμή αποφασίσω ότι έχω χορτάσει όλο αυτό, ξέρω τι θέλω. Το να με αξιώσει ο θεός να γνωρίσω την πραγματική αγάπη, αυτήν που βρίσκεις μια φορά στη ζωή σου. Να είναι τα αισθήματα αμοιβαία. Να κάνω με αυτόν τον άνθρωπο ένα παιδάκι και να σηκωθώ να φύγω και να πάω στο εξωτερικό, εκεί που δε με ξέρει κανένας. Ονειρεύομαι να ξυπνάω σε μια παραλία με καθαρή, λευκή άμμο, να βλέπω τα γαλαζοπράσινα νερά και να νοιώθω την αλμύρα στο πρόσωπο μου. Να μη χρειάζεται ούτε να κοιταχτώ σε καθρέφτη, ούτε να αγχωθώ για το πως θα με δουν και τι θα πουν. Να έχω τον άνθρωπό μου, λίγο φαγάκι και να μεγαλώνω το παιδάκι μου μακριά από όλη αυτή την τοξικότητα»

Και συνεχίζοντας με το πότε πραγματικά είναι που αναγνωρίζει τον εαυτό της στον καθρέφτη.

«Κάθε φορά που τελειώνει η εκπομπή βγάζω τις βλεφαρίδες, αφαιρώ το make up, αφήνω στην άκρη ότι τρεσάκι μου έχουν βάλει, κάνω τα μαλλιά μου αλογοουρά, βάζω τη φόρμα και τα sneakers μου και αρχίζω να τρέχω. Τότε αρχίζω να ζω γιατί τότε είναι που αναγνωρίζω εγώ τον εαυτό μου. Αυτό που βλέπω δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ενδεχομένως βλέπουν οι άλλοι κοιτάζοντάς με. Σε σημείο που πολλές φορές στεναχωριέμαι να με βλέπω στην κάμερα γιατί αναρωτιέμαι αν αυτό που βγάζω ταιριάζει όντως με το μέσα μου».

Η αλήθεια είναι ότι η Ιωάννα δεν έχει μάλλον καμία σχέση με την Μαλέσκου. Αν μπορούσα να τη ζωγραφίσω θα έφερνε πιο κοντά σε ένα στοχοπροσηλωμένο «σπασικλάκι» που το μόνο που θέλει είναι να το αγαπήσουν για αυτό που είναι. Γιατί αν έχεις το μυαλό και τη διάθεση να κοιτάξεις πίσω από την ιλουστρασιόν επιφάνεια, αυτό που βιώνεις, αυτό που βίωσα στο πρώτο μισάωρο συνομιλίας μας, είναι μια απέραντη μοναξιά.

Εξού και, αφού πρώτα τη σκάναρα εξονυχιστικά για να τσεκάρω -με βάσει την 20ετή μου εμπειρία – πόσο πλαστική είναι (δεν είναι, φυλάω σταυρό) της έκανα αυθόρμητα μια και μόνο ερώτηση. Το «Σε έχουν αγαπήσει ποτέ πραγματικά;».

«Δεν έχω κάνει πλαστική στο πρόσωπο. Μέχρι τώρα έχω κάνει μόνο μια αισθητική επέμβαση στη ζωή μου γιατί ήταν κάτι που με ενοχλούσε και ήθελα να αλλάξω από πολύ μικρή».

Δεν έχει σημασία τι απάντησε. Σημασία έχουν τα 2,3 δευτερόλεπτα δισταγμού που μεσολάβησαν. Κάτι που, στη δική της περίπτωση που απαντάει δομημένα, άμεσα και με ρυθμό πυροβόλου, όντως αντιστοιχούν σε μια αιωνιότητα και μια μέρα.

«Ναι…με έχουν αγαπήσει. Αν και προφανώς είναι δύσκολο να δει κανείς πίσω από το εξώφυλλο».

Και τώρα που μιλήσαμε για το μετά και το μέσα, ώρα να πάμε στο πριν. Στο πως δηλαδή η Ιωάννα από την Πρέβεζα, που ονειρευόταν να γίνει δικηγόρος, έγινε η Μαλέσκου.

Εκείνη που, κοίτα να δεις πράγμα, παρόλο που κανείς δεν της λέει ένα καλό λόγο για το πως είναι ως παρουσιάστρια, όλοι -όπως σωστά σχολίασε ο Γρηγόρης Αρναούτογλου όταν πήγε ως καλεσμένη στην εκπομπή του- επιμένουν να ασχολούνται μαζί της. Εννοείται χωρίς λόγο και όχι γιατί αισθάνονται απειλή. Σωστά;

Η ωραία της Πρέβεζας

Μεγαλωμένη σε ένα πορτοκαλεώνα λίγο έξω από την Πρέβεζα, η κόρη του γνωστού δικηγόρου της περιοχής είχε ονειρεμένα παιδικά χρόνια.

«Από το μπαλκόνι μου έβλεπα παντού πορτοκαλιές και στο βάθος το μπλε της θάλασσας. Μου άρεσε να βγαίνω, να ακουμπάω στα λευκά κάγκελα και να νοιώθω τον ήλιο στο πρόσωπό μου. Αυτή η επαφή με τη φύση πάντοτε με ηρεμούσε»

Καλό παιδί, άψογη μαθήτρια αλλά και επαναστάτρια. Όπως τότε, στα 17 της, που πήρε το σακίδιό της και έφυγε από το σπίτι επειδή τσακώθηκε με τον πατέρα της γιατί δεν ενέκρινε την τότε σχέση της.

«Κοιτάζοντας πίσω, συνειδητοποιώ ότι είχε δίκιο ο πατέρας μου. Ο οποίος ήρθε με το αυτοκίνητο, με πρόλαβε στη μέση του δρόμου, και με έφερε πίσω. Είμαι απλώς πεισματάρα. Και όταν υποστηρίζω κάτι, το υποστηρίζω μέχρι τέλους. Ταυτόχρονα, όσο παράδοξο και αν ακούγεται, ήμουν πάντοτε πολύ γειωμένη. Σε σημείο που οι φίλες μου με έλεγαν πάντα την «40άρα» της παρέας γιατί μιλούσα από μικρή σαν μεγάλη».

Ένα πανέμορφο, ήδη από την εφηβεία της, κορίτσι που έκοβε βόλτες με το ποδήλατο στην περιοχή. Κόβοντας ανάσες αλλά μη δίνοντας ποτέ δικαιώματα.

«Λατρεύω τους γονείς μου, αλλά ήταν πολύ αυστηροί. Δεν μου επιτρεπόταν π.χ. να φορέσω κοντή φούστα, μη τυχόν και προκαλέσω»

Εκείνη ήταν, και παραμένει, φουλ στοχοπροσηλωμένη. Στόχος της, τότε, να περάσει στη Νομική.

«Μου κόλλησε το “μικρόβιο” ο πατέρας μου τον οποίο πήγαινα και έβλεπα από μικρή να αγορεύει στις δικαστικές αίθουσες. Δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ να είμαι κάτι άλλο στη ζωή μου πέρα από δικηγόρος».

Ο πρώτος και μοναδικός μάλλον στόχος στη ζωή της στον οποίο απέτυχε. Ευτυχώς που, μετά από γαϊδουρινή επιμονή της καθηγήτριάς της, η οποία της έσκισε το μηχανογραφικό τρεις φορές, πείστηκε να προσθέσει και το παιδαγωγικό ως Plan B. Και αυτό γιατί πάντοτε της άρεσε να μεταδίδει γνώσεις και πάντοτε εκτιμούσε την αγνότητα των μικρών παιδιών.

«Πέρασα ένα καλοκαίρι μέσα στην κατάθλιψη, κλεισμένη στο δωμάτιό μου. Είχε πληγεί η υπερηφάνειά μου. Για πολύ καιρό δεν μπορούσα καν να κοιτάξω τον πατέρα μου στα μάτια. Όταν ξεκίνησα στο παιδαγωγικό, επειδή δεν άντεχα να δώσω ξανά πανελλήνιες, πήγα με μαύρο μαλλί και εντελώς κομμένες φτερούγες».

Η ωραία και γυμνασμένη της Θεσσαλονίκης

Ως φοιτήτρια στο παιδαγωγικό της Θεσσαλονίκης η Ιωάννα πέρασε τελικά υπέροχα. Χωρίς εξαλλοσύνες και με πολύ γυμναστική. Κάνοντας ένα πέρασμα από το μόντελινγκ (φωτογραφιζόμενη για e-shop) και τη νύχτα (δουλεύοντας ως υποδοχή). Πριν δηλαδή βρει δουλειά ως γραμματέας σε εταιρεία πληροφορικής στο δρόμο για την αποφοίτησή της με άριστα από τη σχολή.

«Παρότι από παιδί έκανα βόλεϊ και κολύμβηση, συστηματικά ξεκίνησα να γυμνάζομαι ως φοιτήτρια. Σταδιακά μου έγινε τρόπος ζωής».

Για την ακρίβεια πολύ γυμναστική και πολύ τρέξιμο. Τρίωρο τρέξιμο τα βράδια, στο κέντρο της πόλης, με ακουστικά στα αυτιά και χωρίς αίσθηση του κινδύνου καθώς προερχόταν από προστατευμένο περιβάλλον.

«Φοβήθηκα αρκετές φορές. Όπως όταν άρχισε ξαφνικά να τρέχει κάποιος πίσω μου να με πιάσει και βρήκα καταφύγιο σε ένα φωτισμένο περίπτερο. Το ίδιο μου συνέβη αργότερα και στο Ρέθυμνο όταν κάποιος όντως με γράπωσε από πίσω καθώς πήγαινα στο παραλιακό γυμναστήριο».

Περιστατικά στα οποία οφείλεται η άριστη περιφερειακή όραση της και το κοφτερό βλέμμα της (την παρατηρώ να παρατηρεί και ψυχολογεί τα πάντα).

«Ας πούμε ότι αισθάνομαι ότι τρέχω πάντα μόνη σε αυτή τη ζωή. Οπότε έχω μάθει να έχω μάτια παντού. Ειδικά πίσω μου. Δεν γίνεται να επιβιώσεις διαφορετικά»

Μια παρατηρητικότητα που αγγίζει τα όρια του ψυχογραφήματος. Άσχετα αν η ίδια δεν έχει πάει ποτέ σε ψυχαναλυτή επειδή δεν έχει εμπιστοσύνη ότι δεν θα κάνει βούκινο όσα του πει.

«Στους ανθρώπους της τηλεόρασης π.χ. παρατηρώ μικρά αλλά σημαντικά για εμένα πράγματα. Όπως το πόσο γρήγορα σβήνει το χαμόγελό τους όταν κλείσει η κάμερα ή το πως αλλάζει ο τόνος της φωνής και το βλέμμα τους»

Η ωραία δασκάλα της ορεινής Κρήτης

Μπορεί η Κρήτη στην πορεία να αποθέωσε τη Μαλέσκου, αλλά στην Ιωάννα, αρχικά, δε φέρθηκε πολύ καλά. Ξεκινώντας με τον ταξιτζή που, όταν οι τρεις αναπληρώτριες δασκάλες του είπαν το ξενοδοχείο στο οποίο πηγαίνουν, και το οποίο έκλεισαν επειδή ήταν το φθηνότερο, δεν τις προειδοποίησε ότι πρόκειται για γνωστό ξενοδοχείο ημιδιαμονής. Γυρίζοντας απλώς πίσω και κοιτάζοντάς τις με νόημα και πονηρό γελάκι.

«Ήμασταν τόσο κουρασμένες που δεν το πήραμε καν είδηση αρχικά. Πήγαμε στα δωμάτια, παραγγείλαμε σουβλάκια να φάμε και όταν ήρθε ο ντελιβεράς συνειδητοποιήσαμε ότι υπήρχε υπερβολική…κινητικότητα στο χολ».

Πιο ευγενικός μαζί της υπήρξε ο Μάκης, ο ευγενικός οδηγός του λεωφορείου που την παρέλαβε από τη στάση, στις 5 το πρωί, προκειμένου να την πάει για πρώτη φορά στο ορεινό χωριό που είχε διοριστεί. Επισημαίνοντάς της, σε πατρικό τόνο, πως η στάση της βρισκόταν ακριβώς στη μέση της περιοχής που έκαναν πιάτσα οι ιερόδουλες της πόλης.

«Θυμάμαι να μιλάω στο τηλέφωνο με τη μητέρα μου την ίδια ώρα που οι οδηγοί των σταματημένων αυτοκινήτων έλεγαν στις κοπέλες, που βρίσκονταν μερικές δεκάδες μέτρα μακριά, “κοπελιά πόσο πάει;”. Η μητέρα μου έκλαιγε και μου έλεγε να γυρίσω εδώ και τώρα πίσω στο σπίτι».

H Ιωάννα, όμως, δε γύρισε πίσω. Είπαμε, εκείνη κοιτάζει πάντα μπροστά. Συνέχιζε να ξυπνάει στις 5 το πρωί. Συνέχιζε να φθάνει στις 7 στο χωριό. Συνέχιζε να περιμένει για μια ώρα στο προαύλιο μέχρι να έρθει η ώρα για να μπει μέσα και να διδάξει. Και, τέλος, συνέχιζε να ζει πρωτόγνωρες καταστάσεις που εκείνη δεν θέλει να θυμάται και εγώ δεν τολμώ να γράψω.

Ας πούμε απλά ότι η αγγελική, μοσχοβολιστή, χαμογελαστή παρουσία της, δεν πέρασε απαρατήρητη. Ούτε από τους άντρες των χωριών, που μίλαγαν για εκείνη στα καφενεία, ούτε από τις συζύγους τους.

«Πήγα με σκοπό να αλλάξω τον κόσμο. Η πρώτη μου, όμως, χρονιά ως αναπληρώτρια δασκάλα, στα ορεινά χωριά της Κρήτης, ήταν η πιο δύσκολη της ζωής μου. Πήρα το βάπτισμα του πυρός ζώντας καταστάσεις που δεν μπορώ καν να περιγράψω. Μέχρι που δέχθηκα απειλές για τη ζωή μου. Ήρθαν στο σχολείο και μου είπαν ότι θα με βάλουν στη γη για πάντα»

Η ωραία του Ρεθύμνου

Μετά το αγροτικό της στα ορεινά χωριά του Ηρακλείου η Ιωάννα κατέβηκε στο Ρέθυμνο. Εκεί όπου και πάλι η παρουσία της μόνο απαρατήρητη δεν πέρασε. Με εκείνη, πάντως, να επιμένει να θέλει να αλλάξει τον κόσμο.

«Στο Ρέθυμνο ήταν η πρώτη φορά που δίδαξα σε παιδιά με προβλήματα (π.χ. αυτισμός, νοητική στέρηση) και που απαιτούσαν παράλληλη υποστήριξη. Ήταν μια τεράστια πρόκληση. Μέχρι τα Χριστούγεννα, οπότε και είδα πρόοδο, έκλαιγα κάθε μέρα γιατί αισθανόμουν ότι δεν επαρκούσα για να κάνω τη δουλειά μου».

Μια περίοδος άμεση συγκρίσιμη, όσον αφορά την “δακρύπτωση” με την περσινή. Όταν δηλαδή, εν μέσω πανδημίας και χωρίς ούτε ένα φίλο στην Αθήνα, μετακόμισε σε ένα διαμέρισμα στα βόρεια προάστια δίπλα στο στούντιο.

Παλεύοντας να βρει τα πατήματά της υπό το βάρος μιας κριτικής που δεν είχε νοιώσει ποτέ τη δεκαετία που μεσουράνησε ως η τηλεοπτική βασίλισσα της Κρήτης.

«Η περσινή ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά για εμένα. Επί μήνες, μετά την εκπομπή, πήγαινα σπίτι μου και έκλαιγα. Σκέψου ότι ήρθα χωρίς να ξέρω κανέναν. Και δεν έμαθα και κανέναν αφού, και λόγω πανδημίας, εκτός δουλειάς ήμουν κλεισμένη στο σπίτι μου. Και ναι, ομολογώ ότι υπήρχαν στιγμές που αναρωτιόμουν γιατί έφυγα από την Κρήτη. Αλλά είμαι υπερβολικά περήφανη και εγωίστρια για να επιτρέψω στον εαυτό μου να αισθανθεί έτσι. Δεν έχω μάθει να κλαίω τη μοίρα μου. Έχω μάθει, αντιθέτως, να λούζομαι τις συνέπειες κάθε απόφασής μου και να προχωράω μπροστά».

Η ωραία βασίλισσα της κρητικής TV

Παρότι η συμμετοχή της στα καλλιστεία Miss Κρήτη το 2013 ήταν για εμένα μια -παράταιρη για τον χαρακτήρα της- απόφαση, εκεί ήταν που την είδαν και της έκαναν την πρώτη τηλεοπτική της πρόταση.

«Η συμμετοχή μου στον διαγωνισμό ήταν μια απόφαση της στιγμής. Με έπεισαν να πάω στον διαγωνισμό κάποιοι, τότε κοντινοί μου, άνθρωποι. Δεν αισθανόμουν άνετα να με κρίνουν για την εξωτερική μου εμφάνιση. Εκεί πάντως με είδαν και μου έκαναν διάφορες προτάσεις, κυρίως για μόντελινγκ. Εκείνη που δέχθηκα είναι να περάσω από δοκιμαστικό για μια ραδιοφωνική εκπομπή»

Όταν την είδαν από κοντά και άρχισε να μιλάει, της ζήτησαν να κάνει δοκιμαστικό για τηλεοπτική εκπομπή fitness, ονόματι My Forma. Εκεί που, με τον Στέφανο τον καμεραμάν αγκαζέ, έκανε τα πάντα μόνη της. Από το όνομα και το concept μέχρι τη θεματολογία και τη σκηνοθεσία.

«Η αλήθεια είναι ότι δε μου αρέσουν καθόλου τα μαγνητοσκοπημένα. Δεν τα θέλω με τίποτα. Θεωρώ ότι στο ζωντανό είναι που φαίνονται τα αντανακλαστικά και η οξυδέρκεια σου».

Λίγους μήνες μετά η Ιωάννα ξεκίνησε ζωντανή μεσημεριανή εκπομπή στο TV Creta τα Σαββατοκύριακα (γιατί τις καθημερινές είχε σχολείο) μέχρι που πήρε μεταγραφή πολύ γρήγορα στο Κρήτη TV.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

WOMEN

5 φορές που η Ιωάννα Μαλέσκου μας έκανε να δούμε φανατικά Κρήτη TV

«Τότε ήταν που αποφάσισα να παραιτηθώ από το σχολείο. Πηγαίνοντας σε ένα άλλο “σχολείο”, τηλεοπτικό αυτή τη φορά. Εκεί που πραγματικά έμαθα απίστευτα πολλά πράγματα».

Αν και η ίδια δε μιλά για αυτό, αξίζει να αναφερθεί ότι το 2014 ήταν που πήρε την εκπομπή. Και, επίσης το 2014, ήταν η πρώτη φορά που της έκαναν πρόταση να ανέβει στην Αθήνα από μεγάλο κανάλι.

«Η πρώτη πρόταση ήταν για να συμμετέχω σε πάνελ. Ακολούθησαν αντίστοιχες για π.χ. εκπομπές μόδες και τηλεπαιχνίδια. Όλοι μου έλεγαν ότι είμαι τρελή που πετάω έτσι ευκαιρίες. Εγώ θεωρώ ότι αυτό που για σένα είναι ευκαιρία για μένα μπορεί να είναι απλώς μια συγκυρία».

Η ωραία -και μόνη- της Αθήνας

Η πρόταση του ΣΚΑΙ ήταν αυτή που περίμενε. Και, μετά από πολύ σκέψη, ήρθε στην Αθήνα.

«Ο ΣΚΑΙ μου έδωσε, μεταξύ άλλων, την αίσθηση της οικογένειας. Αυτό που είχα δηλαδή ήδη βιώσει και στην Κρήτη. Το έβλεπα ως μια ευκαιρία να συνομιλήσω με περισσότερα ενδιαφέροντα πρόσωπα χωρίς να πρέπει να περιμένω πότε π.χ. θα κατέβουν για περιοδεία στο νησί».

Και, έτσι απλά, η Ιωάννα μπήκε στην τηλεοπτική Σούπερ Λίγκα. Όχι απονήρευτη, αλλά σε καμία περίπτωση προετοιμασμένη για αυτό που θα ακολουθούσε.

«Το να φύγω από την Κρήτη ήταν για μένα σαν ξεριζωμός. Δεν περίμενα φυσικά ότι, ερχόμενη στην Αθήνα, θα μου στρώσουν ροδοπέταλα. Αλλά ούτε φανταζόμουν ποτέ, επειδή δεν το είχα ζήσει ξανά, αυτό το επίπεδο ανθρωποφαγίας».

H αλήθεια είναι ότι έχω γνωρίσει πολλές παρουσιάστριες που πάσχουν από σύνδρομο καταδίωξης. Η Μαλέσκου είναι από τις λίγες που όντως δικαιολογείται να αισθάνεται έτσι.

«Αν αποφασίσω να “πάω πίσω στο χωριό μου”, όπως με ‘προτρέπουν’ αρκετοί, θα το κάνω. Δεν το βλέπω ως πισωγύρισμα. Γιατί τι είναι δηλαδή η Αθήνα; Εμένα δεν με συγκινούσε ποτέ το γεωγραφικό. Γι’ αυτό και απέρριψα στο παρελθόν αντίστοιχες προτάσεις να κατέβω. Επειδή ήξερα ότι αυτό που μου πρότειναν ήταν πολύ επιδερμικό για εμένα. Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτό που κάνω είναι τόσο “βαθυστόχαστο” και “φιλοσοφημένο”. Το λέω από άποψη της εμπλοκής μου και της περηφάνειας που νοιώθω για την εκπομπή. Αυτό που παρουσιάζουμε φέτος είναι άριστο και αξιοπρεπές για αυτά τα δεδομένα που έχει ως βάση».

Αντιμετωπίζοντας αντικειμενικά δυσανάλογη κριτική σε σχέση με αυτό που θα περίμενε κανείς. Ακόμη και για πράγματα που ένας καλοπροαίρετος θα περίμενε ότι θα λειτουργούσαν υπέρ της.

«Δεν περίμενα ποτέ στη ζωή μου ότι θα κατηγορούμαι τόσο επισταμένα και τόσο έντονα για το ότι π.χ. μιλάω καλά ελληνικά. Κατέληξα να βάζω μέσα μου τόσο τοξικότητα που νόμιζα ότι θα πέθανα. Οπότε φέτος αποφάσισα να αποστασιοποιηθώ. Να κάνω 10 βήματα πίσω και να φεύγω».

Μια φυγή τόσο μεταφορική όσο και κυριολεκτική αφού κάθε Σαββατοκύριακο η Ιωάννα παίρνει τα βουνά και λαγκάδια προκειμένου να έρθει σε επαφή με τη φύση. Όχι μόνη της, όπως φαίνεται τελευταία στο IG account της. Αν και αυτό δεν είναι κάτι που είναι έτοιμη να ανακοινώσει.

«Δε με νοιάζει πια τι λένε για μένα. Έχω ακούσει τόσα πολλά που κανονικά θα έπρεπε να έχω πάει να φουντάρω. Δεν έχω πλέον να χάσω κάτι. Το μόνο που κατάφερα τόσο καιρό προσπαθώντας να προστατεύσω την εικόνα μου ήταν να φτάσω να εγκλωβιστώ σε μια γυάλα χρυσόψαρου. Μια γυάλα μέσα στην οποία ούτε ανάσαινα ότι μπορούσα να έχω διαύγεια για το πως βλέπω τα πράγματα γύρω μου. Δεν θέλω να ξαναπεράσω αυτό που έζησα πέρυσι με μια Ιωάννα μονίμως λυπημένη, ανασφαλή και αγχωμένη. Δεν χάρηκα πραγματικά τίποτε»

Είναι φανερό ότι η Ιωάννα έχει μεγάλη καψούρα με τη ζωντανή τηλεόραση. Βλέπει, όπως κάνουν όλοι οι σταρ παίκτες, όσο πιο συχνά μπορεί τις εκπομπές της προκειμένου να διορθώσει τα λάθη της. Και γεμίζει περηφάνεια -η μόνη φορά στη συνέντευξη που εκπέμπει κάτι τέτοιο- όταν μιλάει για το πως παλιοί καλεσμένοι της από την εκπομπή της στην Κρήτη τρέχουν να έρθουν στη νέα της εκπομπή. Έχοντας εισπράξει από αυτή κάτι σπάνιο για παρουσιάστρια, δηλαδή σεβασμό και νοιάξιμο για όσα έχουν να της πουν.

«Αυτό είναι το παράσημο μου και η μεγαλύτερη ικανοποίησή μου. Οι ωραίες συζητήσεις με ωραίους ανθρώπους, στους οποίους είχα τον απαιτούμενο τηλεοπτικό χρόνο να διαθέσω».

Η αλήθεια είναι ότι η Ιωάννα (που ζηλεύει τo My Νext Guest needs no introduction του David Letterman στο Νetflix για τον χρόνο που έχει να αφιερώσει στους καλεσμένους του) είχε συνηθίσει, όλο αυτό τον καιρό στην Κρήτη, να είναι one woman show και σαφώς πιο ανακατεμένη με τη θεματολογία της εκπομπής της. Χώρο που διεκδικεί φέτος. Για την ακρίβεια φέτος και στο εξής.

«Χρειάζεσαι πάντα χρόνο για να βρεις τα πατήματά σου. Εγώ φέτος, και στο εξής, είμαι πιο έντονα η Ιωάννα. Δε φτιάχνω την εκπομπή όπως έκανα στην Κρήτη. Βάζω, όμως, τις πινελιές μου όλο και περισσότερο».

Είναι, με άλλα λόγια, περισσότερο ο εαυτός της. Άρα πιο ήρεμη, πιο χαρούμενη. Κάτι που προφανώς και γράφει στον φακό.

«Πέρασα πολλές φουρτούνες. Αλλά έτσι έχω συνηθίσει. Γιατί ποτέ στη ζωή μου δεν βρήκα θάλασσα λάδι για να κολυμπήσω. Και ποτέ δεν με τρόμαξε αυτό. Είπαμε, κοιτάζω πάντα μπροστά».

Η ωραία -αλλά άτυχη και δύσπιστη- στην αγάπη

Αξίωμα. Η Ιωάννα Μαλέσκου δε μιλάει ποτέ για τα προσωπικά της. Για αυτό και δεν υπάρχει παρά μόνο μια παλιά φωτό που την δείχνει με κάποιο σύντροφό της. Μια απαράβατη αρχή της που προφανώς και δεν σεβάστηκα. Οπότε και την ρώτησα το γιατί.

«Πάντοτε ήθελα και θέλω η προσωπική μου ζωή να είναι πάντα δυο βήματα διακριτικά πίσω. Ούτε μου αρέσουν οι διαχυτικότητες, όπως αγκαλιές και φιλιά, όταν βρίσκομαι με τον άνθρωπό μου κάπου έξω».

Η Ιωάννα δεν μιλάει για καμία από τις μακροχρόνιες σχέσεις της, ούτε επιβεβαιώνει σχέσεις που της έχουν «χρεώσει» όπως π.χ. δεσμό με τον πρώην μπασκετμπολίστα του Παναθηναϊκού Μάριο Χεζόνια, ούτε για τι συμβαίνει τώρα στη ζωή της.

«Δεν πρόκειται να σου απαντήσω παρά μόνο για να σου πω, μια και επιμένεις τόσο, ότι πλέον είμαι πολύ καλά. Πέρυσι απέρριπτα τα πάντα και ήμουν καχύποπτη. Επίσης, δεν με ενδιαφέρουν άνθρωποι του χώρου, αλλά άνθρωποι που κάνουν άλλα πράγματα».

Οπού στα πάντα που απέρριπτε συμπεριλαμβάνονται και αρκετές προτάσεις (live ή online) για να βγει έξω μαζί τους από καλεσμένους της.

«Συνέβη και ήταν αμήχανο. Δεν απαντάω γενικότερα ποτέ σε ό,τι μου στέλνουν online. Και αυτό γιατί τα γραπτά μένουν. Δεν θέλω να δώσω σε κανένα δικαίωμα να λέει πράγματα για εμένα. Αν και ξέρεις πόσο κόσμο θα μπορούσα να κάψω μόνο και μόνο με αυτά που μου έχουν κατά καιρούς στείλει; Ειδικότερα αυτούς που στο παρελθόν πήγαν να με προσεγγίσουν διαφορετικά, τους έβαλα φρένο και οι οποίοι τώρα μου επιτίθενται».

Μια στάση που θεωρώ λογικό κατάλοιπο του να έχεις το φιζίκ της Ιωάννας και να μεγαλώνεις ή να εργάζεσαι σε επαρχιακές πόλεις. Εκεί που είναι πολύ εύκολο για τους κακοπροαίρετους να σε πιάσουν στο στόμα τους και σχεδόν ακατόρθωτο να σε αφήσουν. Με τα πράγματα στην Αθήνα να είναι εννοείται ακόμη πιο βάρβαρα.

«Δεν έχω σκελετούς στην ντουλάπα μου. Κανείς δεν μπορεί π.χ. να γυρίσει να πει “εγώ την έφτιαξα την Μαλέσκου”. Δεν είχα ποτέ μου “χορηγούς” ή “πλάτες”».

Η αλήθεια είναι ότι η Ιωάννα έχει περάσει πολλά. Μεγάλες προδοσίες και μικρές ταπεινώσεις / μικρότητες που εκείνη δε θέλει να θυμάται και εγώ απαξιώ να καταγράψω.

«Ας πούμε απλά ότι όταν είσαι αναγνωρίσιμη, μαθαίνεις τα πάντα με ταχύτητα φωτός. Συμπεριλαμβανομένων των απιστιών και των προδοσιών για τις οποίες με ρωτάς. Εκεί ήταν που κατάλαβα τι αποθέματα δύναμης και υπομονής έχω και το μέχρι που μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος όταν θέλει να σε δουλέψει. Εκεί συνειδητοποίησα ότι οι άνθρωποι, ακόμη και αν τους ξέρεις χρόνια, μπορούν να σε δουλεύουν μέσα στη μούρη σου».

Nαι, εννοείται πως μια τέτοια γυναίκα έχει γνωρίσει την απιστία. Και μάλιστα πάνω από μια φορά. Με την πιο επώδυνη να είναι πάντα η πρώτη.

«Δεν πρόκειται να σου πω κάτι συγκεκριμένο παρά μόνο ότι ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά στη ζωή μου που τα έσπασα όλα. Έσπασα ότι υπήρχε στο σπίτι μου το οποίο γενικότερα θέλω να είναι τακτοποιημένο. Πόνεσα πολύ. Εκεί αναρωτήθηκα αν πρέπει ποτέ να αφήνεσαι ολοκληρωτικά σε εκείνο το οποίο νοιώθεις. Γιατί εγώ, όπως πάντα, όταν είμαι σε μια σχέση, είμαι δοσμένη, πέφτω με τα μούτρα».

Ένα είδος προδοσίας είναι, βέβαια, και αυτό που κάνω τώρα. Γιατί η Ιωάννα δεν ήθελε να γραφτούν όλα αυτά. Είπαμε, εκείνη προτιμά να βάζει Χ στους ανθρώπους και να προχωράει μπροστά. Αλλά θεωρώ σημαντικό το να επιτρέψει στο κοινό να δει και αυτή την πιο ευάλωτη πλευρά της.

«Έχω πολλά χρόνια να νοιώσω τη διάθεση να αφεθώ στον έρωτα. Αλλά μου λείπει αυτό. Και κάτι μέσα μου μού λέει ότι θα γίνει. Είμαι πλέον σε φάση να κάνω οικογένεια. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ποτέ ανάγκη να παίξω. Είμαι απλώς πολύ επιλεκτική. Ψάχνω το πρότυπο του πατέρα μου. Έναν σοβαρό άνθρωπο που έχει τη σοβαρότητα και την υπευθυνότητα των λόγων και των πράξεων του».

Επειδή όμως η Ιωάννα, στο τέλος της ημέρας ήταν και παραμένει δασκάλα, αυτό που έχει αξία είναι το επιμύθιο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δηλαδή το τι έμαθε από όλες αυτές τις προδοσίες.

«Είναι κάποια πράγματα που λες “αποκλείεται να συμβεί αυτό σε εμένα”. Και σου συμβαίνει. Και εκεί ανοίγουν τα μάτια σου. Συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για κανέναν. Για αυτό και για κανέναν, σχέση ή φίλη μου, δε βάζω το χέρι μου στη φωτιά. Επειδή ακριβώς έχω καεί».

Και εδώ βρίσκεται ο πυρήνας του χαρακτήρα της. Ο λόγος που, μερικές φορές, βγαίνει υπερβολικά «ατσαλάκωτη» στις συνεντεύξεις της. Το ότι, μετά από όλα αυτά που έζησε, δεν εμπιστεύεται κανέναν πέρα από τον εαυτό της και την πανταχού παρούσα (μέχρι και φωτό της υπάρχει στην πόρτα του καμαρινιού της) Μπαλού.

«Πάντοτε λειτουργώ προστατευτικά απέναντι στους ανθρώπους που έχω στη ζωή μου. Σαν τη μάνα με τα κλωσόπουλα. Εγώ, από την άλλη, ποτέ δεν έχω υπάρξει κλωσόπουλο. Δεν έχω αφεθεί να υπάρξω γιατί δεν είχα την απαραίτητη εμπιστοσύνη».

Γι’ αυτό και η Ιωάννα, που πίσω από την ηρεμία είναι ένα ηφαίστειο που βράζει, εκτονώνεται/εκτονωνόταν με το να τρέχει. Και με το να δίνει όλη της την αγάπη στην Μπαλού.

«Αυτή η μικρούλα είναι όλος μου ο κόσμος. Ήταν πάντοτε σε όλα μαζί μου. Μου έχει δώσει τόση αγάπη και τόση στήριξη όσο κανείς άνθρωπος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν, μόλις την είχα πρωτοπάρει, που -όντας αποστεωμένη- έπρεπε να αποβάλει αλλιώς θα πέθαινε. Γέννησε ολόκληρα μωρά. Τα κάτασπρα πλακάκια του σπιτιού γέμισαν αίματα. Εκείνη θρηνούσε. Και εγώ καθόμουν δίπλα της, έκλαιγα και την κράταγα σφιχτά στην αγκαλιά μου».

Η ωραία που δεν παίρνει τα βουνά στα δύσκολα

Ένα από τα πιο γοητευτικά κομμάτια της ταμένης Ιωάννας (στον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο στην Εύβοια) είναι η αυτογνωσία και η αυτοκυριαρχία που έχει κατακτήσει. Εκείνη που της επιτρέπει να αναγνωρίσει τα λάθη που έχει κάνει έως τώρα. Και, ταυτόχρονα, να τα τιμήσει αναγνωρίζοντας ότι αυτά ήταν που την έφεραν ως εδώ. Έχοντας πάντα ως γνώμονα την πολύτιμη πατρική συμβουλή «Λάθη να κάνεις, αρκεί να είναι αναστρέψιμα».

«Στη ζωή μου, όταν έχει έρθει η δύσκολη στιγμή κομβικών αποφάσεων, οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι με συμβούλευαν να κάνω ακριβώς το αντίθετο από αυτό το οποίο επέλεγα».

Και την προδιάθεση, στα δύσκολα, να μην ακούει κανέναν παρά το ένστικτό της και τον παφλασμό των κυμάτων.

«Όταν είναι να πάρω μια δύσκολη απόφαση μπαίνω στο αμαξάκι μου και πάω εκεί που σκάει το κύμα. Εκεί, κοιτάζοντας τη θάλασσα, είναι που ακούω ξεκάθαρα τη φωνή μου. Οπτικοποιώ αυτά που είναι να έρθουν και βλέπω, χωρίς να το παίζω μέντιουμ, πως βλέπει η Ιωάννα την Ιωάννα στο κοντινό μέλλον».

Όσον αφορά τα όνειρά της για το μέλλον, αυτά είναι τεράστια και την κάνουν να χαμογελά πλατιά.

«Παλιότερα, όταν με ρώταγαν στις συνεντεύξεις, έλεγα πάντα ότι δεν κάνω όνειρα. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε και κάνω όνειρα και είναι πολύ μεγάλα. Σε σημείο που κάνουν την καρδιά μου να χτυπά δυνατά. Έχω κάνει μπλοκ στα αρνητικά σχόλια και νοιώθω ότι βαδίζω σε ένα μονοπάτι που βλέπω τον ήλιο στο βάθος. Αισθάνομαι ότι, για εμένα, έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου σε όλα τα επίπεδα».

Μια μπαρουτοκαπνισμένη πλέον γυναίκα που έχει πίστη στον εαυτό της. Όχι λόγω ψώνιου, αλλά λόγω καλού κάρμα.

«Έχω μεγάλη πίστη στον εαυτό μου γιατί δεν έχω βλάψει, ούτε έχω σκεφτεί ποτέ κακό για κάποιον. Δίνω μόνο ωραία πράγματα. Και όταν κάτι αρνητικό, είτε λίγο ζήλια, είτε λίγο σύγκριση, μπει στο μυαλό μου, δεν το αφήνω να φωλιάσει. Το διώχνω γιατί αλλιώς αρρωσταίνω και δε με αναγνωρίζω. Θεωρώ τον εαυτό μου, όσο αλαζονικό και αν ακούγεται ενδεχομένως, ότι είμαι καλός άνθρωπος. Κοιτάζω μόνο την καμπούρα μου, όχι των άλλων»

Μια γυναίκα που μιλάει τόσο γρήγορα όσο σκέφτεται και η οποία αναγκάστηκε και ωρίμασε γρήγορα. Έχοντας πέσει από πολλούς γκρεμούς στη ζωή της. Μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά.

«Έπεσα με το αυτοκίνητο, όταν ήμουν μικρή, σε ένα γκρεμό. Ήταν Κυριακή του Πάσχα και πηγαίναμε στο χωριό, εγώ και ο αδελφός μου, με τα ξαδέλφια μου. Σωθήκαμε από θαύμα επειδή έτυχε να πέσουμε σε οργωμένο χωράφι. Γενικότερα αισθάνομαι ότι παραωρίμασα γρήγορα όσον αφορά τα δύσκολα. Αυτό που λες ‘αυτή την πίστα δεν την περνάω’. Αφού δεν κλάταρα και δεν κράσαρα έως τώρα δε φοβάμαι τίποτα. Για αυτό σου λέω. Νοιώθω ότι με αγαπάει και με προστατεύει ο Θεός».

Εγώ πάντως επιμένω ότι σε πολύ λίγα χρόνια από τώρα η Ιωάννα θα είναι βουλευτής. Κάτι που της έχουν ήδη προτείνει (και για Πρέβεζα και για Κρήτη) λόγω δημοφιλίας. Χωρίς να γνωρίζουν ότι ο απώτερος στόχος της Ιωάννας είναι το να προσφέρει, το να δώσει βήμα σε ανθρώπους και σκοπούς που το αξίζουν.

«Προφανώς και υπάρχει περίπτωση κάποια στιγμή να πω ‘ως εδώ’. Και τότε, ήρεμα και ήσυχα, χωρίς πομπώδεις ανακοινώσεις, θα με δεις να κάνω πράγματα που δε θα τα πιστεύεις. Γιατί στη ζωή μου προτιμώ να χτίζω σιγά-σιγά τα όνειρά μου. Πηγαίνοντας πάντα από τα σκαλιά και όχι από το ασανσέρ. Και ότι είναι να έρθει, ας έρθει».

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ENTERTAINMENT

Το oriental της Ιωάννας Μαλέσκου είναι η πιο σέξι τηλεοπτική στιγμή του 2021