Η αντι-νοσταλγία του Last Night in Soho και οι άλλες 10 ταινίες της εβδομάδας

Από το Last Night in Soho και το Eternals της Marvel, μέχρι Godard και φρέσκο Tom Hanks, σχολιάζουμε τις ταινίες μίας ασφυκτικά γεμάτης κινηματογραφικής εβδομάδας.

Last Night in Soho

Η νεαρή Eloise (Thomasin McKenzie) εξιδανίκευε το Λονδίνο των 1960s μέχρι που ταξίδεψε επιτέλους στην αγαπημένη της μητρόπολη για να σπουδάσει μόδα. Αφού τα βρίσκει σκούρα στη φοιτητική εστία, αποφασίζει να μείνει μόνη της σε ένα δωμάτιο που νοικιάζει μία αυστηρή ηλικιωμένη γυναίκα (η Diana Rigg στον τελευταίο της ρόλο).

Το χάρισμα της ενσυναίσθησης όμως που έχει τη φέρνει σε επαφή με μία παλαιότερη ένοικο του δωματίου, τη Sandie (Anya Taylor-Joy), της οποίας την αληθινή καθημερινότητα στα ‘60s αρχίζει να ακολουθεί μέσα από προοδευτικά όλο και σκοτεινότερα όνειρα. Η Sandie είχε καλλιτεχνικές φιλοδοξίες όπως και η ίδια, αλλά το γκλάμουρ της βιομηχανίας της εποχής έκρυβε κακοτοπιές για τα νεαρά κορίτσια.

Το Last Night in Soho ήταν η πρώτη ιστορία με την οποία καταπιάστηκε ο Edgar Wright μετά την αποχώρησή του από το Ant-Man και μέχρι να φτάσει στις αίθουσες είχε περάσει από αρκετά drafts. Το σενάριο τελικά δουλεύτηκε με την Krysty Wilson-Cairns και η επιρροή της γυναικείας πένας είναι διάχυτη. Εκείνη ξέρει πως η νοσταλγία για εποχές που δε ζήσαμε είναι άκυρες για τις γυναίκες. Οι συνθήκες ζωής μας δεν έχουν αλλάξει τόσο δραματικά όσο θα θέλαμε να πιστεύουμε, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως κάθε πέρσι είναι και χειρότερα για εμάς. Αν η Eloise λαχταρούσε το μαλλί της Brigitte Bardot, τις λευκές της μπότες και το χοντρό eyeliner, θα προσγειωθεί απότομα όταν βιώσει την εκμετάλλευση και την αντικειμενοποίηση της γυναίκας πίσω από τις φωτεινές μαρκίζες.

Ολόκληρο το φιλμ όμως διακατέχεται από μία αίσθηση ξαφνικής αφύπνισης σε μια πραγματικότητα που μέχρι πρότινος δεν υπήρχε στο μυαλό του δημιουργού. Στην προσπάθειά του να κάνει δηλώσεις για την ανισότητα που ζουν στο πετσί τους οι γυναίκες, ο Wright έχει γεμίσει την ταινία με δραματικά γεγονότα που παρουσιάζονται επιδερμικά στην οθόνη. Αυτό που πρέπει να ξεκίνησε ως πυρετώδες όνειρο στο μυαλό του Wright κατέληξε απλώς πυρετώδες: επίμονο, καταπονημένο και τρομερά επαναλαμβανόμενο.

Θα μπορούσε να αφορά τη φύση του παρελθόντος, την πρόσβασή μας σε αυτό, τη δημιουργία και τη μετάδοση μύθων (που, φυσικά, δεν μπορούν να διαλυθούν χωρίς πρώτα να αναγνωριστούν), τα ήθη κάτω από την επιφάνειά τους, τον ρόλο τους στη διαμόρφωση και παραμόρφωση της κουλτούρας. Τελικά δε μπορεί να ενσωματώσει καν τις επιρροές του Giallo τρόμου πέρα από μέρος της αισθητικής του (και υπάρχουν πραγματικά πανέμορφες σεκάνς στην ταινία, όπως και έξοχες χρήσεις της αντανάκλασης). Αντί να επενδύσει στα βασανιστικά tracking shots του Argento και την ηδονοβλεπτική δυσφορία που δημιουργούσαν, αποπειράται το ένα αναιμικό jump scare μετά το άλλο.

Υπάρχει μία καλή αρχική ιδέα εδώ που ο Wright τελικά πρόδωσε.

Η ταινία κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Tulip.

Eternals

Το Eternals είναι πολύ εξωστρεφές ως προς την αναπαράσταση της φυλής, της εθνικότητας, της αναπηρίας και του σεξουαλικού προσανατολισμού στο μπλοκμπάστερ σινεμά, και το καταφέρνει χωρίς να μυρίζει εταιρίλα όπως άλλες αστοχίες του MCU.

Η χρήση, επίσης, πραγματικών τοποθεσιών και του φυσικού φωτισμού που τόσο είχε ξαφνιάσει τον Kevin Feige (για να καταλάβεις πόσο χαμηλά είναι αυτά τα στάνταρ στις ταινίες του MCU) δίνουν αναμφίβολα ένα ξεχωριστό λουκ στην ταινία. Η δημιουργός χρησιμοποιεί συχνά εδώ την αγαπημένη της magic hour και αποχρωματίζει τα καρέ των εξωτερικών γυρισμάτων για να προσδώσει σοβαρότητα. Σε σχέση με τις υπόλοιπες τρίτες πράξεις αυτών των ταινιών που μοιάζουν πάντα να έχουν γυριστεί μπροστά από κάποιο background στο Zoom, η διαφορά είναι σημαντική.

Η Zhao όμως κινείται αδέξια. Τα προηγούμενα φιλμ της επικεντρώνονταν στην καθημερινότητα ταλαιπωρημένων outsiders της εργατικής τάξης στην αμερικανική επαρχία που έψαχναν τη θέση τους στον κόσμο. Θεωρητικά θα μπορούσε κανείς να δει χροιές από αυτό και στους Eternals, όμως οι ήρωές της είναι πολύ θεοί για να δημιουργήσουν οικειότητα και πολύ άνθρωποι για να εμπνεύσουν δέος.

Οι στιγμές τους που θα έπρεπε να προκαλούν θαυμασμό καδράρονται αδιάφορα και εκείνες που αφορούν την ανθρωπιά τους πνίγονται από άτσαλους διαλόγους. Η ταινία μοιάζει άτονη και κουρασμένη, κλειστοφοβική παρά την περιπλάνησή της στην υδρόγειο και τον γαλαξία. Λείπουν οι υφές, η προσοχή στη λεπτομέρεια που έχουμε μάθει να περιμένουμε από τη συγκεκριμένη auteur. Σχεδόν τίποτα δε μοιάζει βιωμένο στο Eternals.

Διάβασε την ολοκληρωμένη κριτική μας εδώ.

Η ταινία κυκλοφορεί στις αίθουσες από τη Feelgood.

Ερμιτάζ – Η Δύναμη της Τέχνης

Ο αγαπημένος Toni Servillo μάς ξεναγεί στο μουσείο Ερμιτάζ της Αγίας Πετρούπολης. Ένα λίκνο πίστης στην ικανότητα της ανθρωπότητας να ξεπερνάει τα όριά της, για να αγγίξει το θεϊκό μεγαλείο μέσα από την τέχνη.

Καθώς θα σε ταξιδεύει στην ιστορία του -από την ίδρυσή του από τον Πέτρο τον Α’ ως την Οκτωβριανή Επανάσταση και το σήμερα- ο Servillo θα απαγγέλει ποιήματα, θα διαβάζει αποσπάσματα από βιβλία και θα ακούει μουσική, αποτίοντας φόρο τιμής σε ένα ίδρυμα-γέφυρα λαών και πολιτισμών. Η λίστα έχει πολύ χειρότερες επιλογές από ένα άραγμα μαζί του σε ένα τέτοιο μνημείο ομορφιάς.

Η ταινία κυκλοφορεί στις αίθουσες από τη Rosebud.21.

Peter Rabbit 2

Η Bea, ο Thomas και τα κουνέλια έχουν δημιουργήσει μία δική τους οικογένεια, όμως παρά τις προσπάθειές του ο Peter δεν φαίνεται να μπορεί να αποδιώξει τη φήμη του άτακτου. Βγαίνοντας πια έξω από τον κήπο του, ο Peter βρίσκει τον εαυτό του σε έναν κόσμο που μοιάζει να αποδέχεται τις αταξίες του, αλλά όταν η οικογένειά του θα ρισκάρει τα πάντα για να τον βρει, εκείνος θα πρέπει να αποφασίσει τι είδους κουνέλι θέλει να είναι.

Η ταινία είναι αρκετά fun και έχει αυτογνωσία. Αν σου άρεσε η πρώτη, θα σου αρέσει και τούτη.

Η ταινία κυκλοφορεί στις αίθουσες από τη Feelgood.

Charter

Μετά το Sami Blood, το ντεμπούτο της που γύρισε τον κόσμο μαζεύοντας βραβεία (συμπεριλαμβανομένου του βραβείου Ανθρώπινων Αξιών στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης), η Σουηδή σκηνοθέτης-σεναριογράφος Amanda Kernell επιστρέφει με μία ιστορία παιδιών σε κατάσταση κινδύνου. Αιτία είναι η μητέρα τους που, εν μέσω μίας πολύ ζόρικης διαδικασίας διαζυγίου, αποφασίζει να τα απαγάγει και να καταφύγει μαζί τους στις Κανάριες Νήσους.

Η Kernell δεν ανακαλύπτει την πυρίτιδα εδώ αλλά το πορτραίτο που σκιαγραφεί είναι τόσο λεπτομερές και συναισθηματικά αξιόπιστο που τελικά προκαλεί τον θεατή να αντιμετωπίσει την πολυπλοκότητα της κατάστασης. Το άγχος, η αβεβαιότητα και η παραδρομή των κεντρικών χαρακτήρων – και πρώτα απ’ όλα της μητέρας που υποδύεται εξαιρετικά η Ane Dahl Torp – κάνουν τη θέαση δύσκολη, αλλά πρέπει να θαυμάσεις τα κότσια της Kernell που μπήκε τόσο άφοβα σε μια ζούγκλα συναισθημάτων αναζητώντας την καρδιά του θέματος.

Η ταινία κυκλοφορεί στις αίθουσες από τη Rosebud.21.

200 Μέτρα

Ο Mustafa και η γυναίκα του, Salwa, ζουν 200 μέτρα μακριά σε χωριά που τα χωρίζει το τείχος στη Λωρίδα της Γάζας. Μία μέρα ο Mustafa δέχεται το τηλεφώνημα που τρέμει κάθε γονιός: ο γιος του έχει πάθει ένα ατύχημα. Τρέχει να περάσει από το Ισραηλινό checkpoint, αλλά δεν του επιτρέπεται η είσοδος λόγω μιας ασήμαντης λεπτομέρειας. Η αγάπη του πατέρα όμως δεν το βάζει κάτω και ο Mustafa θα κάνει τα πάντα για να φτάσει στον γιο του. Μια απόσταση 200 μέτρων γίνεται μια οδύσσεια 200 χιλιομέτρων, καθώς θα προσπαθήσει να περάσει λαθραία στην άλλη πλευρά του τείχους.

Αυτή είναι η πρώτη ταινία του Ameen Nayfeh που γράφει και σκηνοθετεί εδώ, έχοντας στο κέντρο μία εκπληκτική ερμηνεία από τον Ali Suliman και αποτυπώνοντας με πειστικότητα τις καθημερινές προσβολές που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι.

Η ταινία κυκλοφορεί στις αίθουσες από το Cinobo.

Το Βιβλίο της Εικόνας

Ένα καλειδοσκοπικό δελτίο για την κατάσταση του κόσμου μας από τον Jean-Luc Godard που αναρωτιέται και ρωτάει το εξής: Παρακολουθεί κανείς;

Είναι γκονταρδιανές ειδήσεις για τον πλανήτη και μία σπάνια περίπτωση έργου του που έχει την αύρα ταινίας τρόμου (είναι γεμάτο με εικόνες βίας που συνδυάζουν παλιές ταινίες και νεότερες φρικαλεότητες). Τα δύο συναισθήματα δεν είναι ασύνδετα. Το Βιβλίο Εικόνων είναι ένα ενημερωτικό δελτίο, και ο κόσμος που κοιτάζει μέσα από το κορεσμένο καλειδοσκόπιό του είναι ένας κόσμος που έχει βγει εκτός ελέγχου. Ή είναι υπό μεγαλύτερο έλεγχο απ’ ότι θα έπρεπε.

Το αποτέλεσμα είναι ένα κολάζ από βίντεο που ισοπεδώνουν τη σημασία του λόγου και παντρεύουν την αληθινή με τη μυθοπλαστική βία από έναν auteur που -εκτός από τους ηθοποιούς- έχει αφήσει πίσω το art house και έχει γίνει ο ίδιος μουσειακό έκθεμα (εικόνες από την ταινία είχαν κάνει περιοδεία σε μεγαλουπόλεις ως installations).

Όπως λέει ο ίδιος πάντως, στην Ευρώπη οι δράσεις των πολιτών δε μπορούν να απομονωθούν από τις δράσεις των κυβερνήσεων. Ο Godard δείχνει με το δάχτυλο μόνο όταν μπορεί να δείξει τους πάντες.

Η ταινία κυκλοφορεί στις αίθουσες από τη Weird Wave.

Ο Τσαρλατάνος

Η Agnieszka Holland του Europa Europa επιστρέφει με ένα ακόμη ενδιαφέρον αλλά άνισο ιστορικό βιογράφημα.

Ο Τσαρλατάνος μας συστήνει την περίεργη περίπτωση του Jan Mikolášek (Ivan Trojan), ενός βοτανοθεραπευτή που είχε αρνηθεί να κρατικοποιήσει το ιατρείο του στη μεταπολεμική Τσεχοσλοβακία, προς έκπληξη και ταραχή του κομμουνιστικού κόμματος της χώρας. Βέβαια δεν ήταν γιατρός.

Ήταν ένας θεραπευτής της πίστης που υποτίθεται μπορούσε να γιατρέψει τον κόσμο με ένα άγγιγμα και να διαγιγνώσκει ασθένειες κοιτώντας τα ούρα σου. Κούραρε επίσης τον αρχηγό του επιτελείου του Χίτλερ, ήταν ομοφυλόφιλος σε μια εποχή που η ομοφυλοφιλία ήταν αδίκημα, και λογάριαζε την εξουσία του πάνω από όλα γιατί θεωρούσε την ανημποριά τη μεγαλύτερη κατάρα.

Μεταξύ ενός φόρου τιμής στα ιατρικά επιτεύγματα του Mikolášek και μιας φιλόδοξης εξέτασης των ηθικών παραβάσεων του, ο Τσαρλατάνος δεν προσπαθεί να προκαλέσει στοργή στο κοινό του για τον πρωταγωνιστή. Η πρόκληση που βρίσκει σε αυτό η Holland δίνει στην ταινία την πιο ενδιαφέρουσα διάστασή της, αλλά ποτέ δεν καταφέρνει να ικανοποιήσει την περιέργεια που εγείρει.

Η ταινία κυκλοφορεί στις αίθουσες από τη Filmtrade.

Red Notice

Ο Rock, ο Deadpool και η Wonder Woman μπαίνουν σε ένα μουσείο. Ο στόχος των δύο τελευταίων, του «σπουδαιότερου ληστή τέχνης του κόσμου» και της «κορυφαίας καταζητούμενης κλέφτρας του κόσμου», είναι να πάρουν το Αυγό της Κλεοπάτρας. Ένα από τα τρία τέτοια δηλαδή, για τα οποία προτίθεται να πληρώσει όσο-όσο ένας Αιγύπτιος μεγιστάνας ως γαμήλιο δώρο στην κόρη του.

Ο Rock είναι ο πράκτορας του FBI που θεωρητικά καλείται να τους μπουζουριάσει, αλλά καθώς μπλέκεται στην πλεκτάνη τους βρίσκεται κι ο ίδιος να δραπετεύει από την Interpol.

Υπάρχει, ως ένα βαθμό, μία αξία στη συνάντηση των τριών αυτών σούπερ σταρ στην οθόνη (175 εκατομμύρια για το Netflix συγκεκριμένα), αλλά το Red Notice είναι μία αντιπροσωπευτική υπενθύμιση για το γεγονός ότι πολλές από τις ταινίες του Hollywood σήμερα φτιάχνονται από charts και επιτροπές. Η ταινία μιμείται τον ρυθμό που νιώθει ότι περιμένουμε από μία τέτοια περιπέτεια, τόσο προβλέψιμα όσο κάθε επόμενο delivery ατάκας από τον Ryan Reynolds, και περιφέρεται υποτίθεται στην υδρόγειο σε σετ που μοιάζουν χάρτινα.

Η ταινία κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Odeon. Από τις 12/11 θα στριμάρει στο Netflix.

The Harder They Fall

Όταν ο παράνομος Nat Love (Jonathan Majors) ανακαλύπτει ότι ο εχθρός του Rufus Buck (Idris Elba) απελευθερώνεται από τη φυλακή, μαζεύει τη συμμορία του για να τον εντοπίσει και να τον εκδικηθεί. Αυτοί που τον συνοδεύουν σε αυτή την αποστολή είναι η πρώην αγαπημένη του (Zazie Beetz), δύο άντρες που είναι το δεξί και το αριστερό του χέρι (Edi Gathegi και R.J. Cyler), και ένας αντίπαλος που πλέον είναι σύμμαχος.

Ο Rufus Buck έχει το δικό του τρομακτικό crew, συμπεριλαμβανομένων των Trudy Smith (Regina King) και Cherokee Bill (LaKeith Stanfield). Μία ομάδα που δεν ξέρει πώς να χάνει.

Ντεμπούτο από τον Jeymes Samuel που σκιαγραφεί εδώ πολύχρωμους χαρακτήρες, με τον Boaz Yakin (Now You See Me, Remember the Titans) στο σενάριο. Η ιστορία είναι φανταστική αλλά οι χαρακτήρες βασίζονται σε αληθινούς παρανόμους στην Άγρια Δύση του 19ου αιώνα.

Η ταινία στριμάρει στο Netflix.

A Cop Movie

Ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση, η Teresa και ο Montoya εντάσσονται στην αστυνομία. Η εχθρότητα που θα αντιμετωπίσουν από το δυσλειτουργικό της σύστημα θα συντρίψει τις πεποιθήσεις και τις ελπίδες τους, με μοναδικό τους σωσίβιο τον συναισθηματικό τους δεσμό.

Ο Alonso Ruiz Palacios του Museo χρησιμοποιεί πειραματική, ντοκιμαντερίστικη αφήγηση για να μελετήσει τη διαφθορά σε έναν θεσμό βαθιά αμφιλεγόμενο στο Μεξικό, που τσακίζει ακόμα (ακόμα περισσότερο μάλλον) και τους πιο ειλικρινείς αστυνομικούς στους κόλπους του. Η στολή γίνεται κοστούμι και το φιλμ ό,τι πιο μακρινό από copanganda.

Βραβείο Καλλιτεχνικού Επιτεύγματος για το μοντάζ του Yibran Asuad στο φετινό Φεστιβάλ του Βερολίνου.

Η ταινία στριμάρει στο Netflix.

Finch

Το Finch –πρώην τίτλος Bios– ακολουθεί τον μοναδικό επιζώντα μίας παγκόσμιας αποκάλυψης (Tom Hanks) που ξεκινά ένα επικίνδυνο ταξίδι για να βρει νέο σπίτι για την απίθανη οικογένειά του: το σκυλί του και ένα ρομπότ που μόλις δημιούργησε.

Ένας μετα-αποκαλυπτικός Ναυαγός δηλαδή, όχι τόσο αξιομνημόνευτος όσο το πρώτο ξέβρασμα του Hanks σε έναν αφιλόξενο κόσμο, αλλά τη δουλειά του θα την κάνει. Εκτός από τον Hanks που ζει την Αξιόπιστος Daddy δεκαετία του, το highlight της ταινίας είναι το voiceover του Caleb Landry Jones στον ρόλο του ρομπότ.

Το Finch έχει γυριστεί από τον Miguel Sapochnik, έναν από τους βασικούς σκηνοθέτες των ύστερων σεζόν του Game of Thrones σε επεισόδια που είχαν ως κύριο συστατικό το στοιχείο της μάχης, όπως το Battle of the Bastards και το The Bells.

Η ταινία στριμάρει στο Apple TV+.