To Office είναι μία λοξή ματιά στο παράδοξο της ανθρώπινης ζωής
Mερικά ακόμα bytes στο internet όπου ένας millennial γκρινιάζει και σχολιάζει τι συμβαίνει γύρω του. Σήμερα, για το Office και τη λοξή ματιά στο ανθρώπινο παράδοξο.
- 2 ΔΕΚ 2021
Πας σε μία συνέντευξη για δουλειά και τα έχεις προγραμματίσει όλα στην εντέλεια. Φτάνεις και είσαι έτοιμος να κάνεις χειραψία. Ο μέλλων εργοδότης σου σού κάνει και αυτός χειραψία αλλά με γροθιά. Προσπαθείτε ξανά αλλά τώρα ο καθένας κάνει το αντίστροφο, οπότε βγαίνει ένας περίεργος συνδυασμός που μοιάζει σαν να τσακώνονται κοτόπουλα. Παριστάνετε και οι δύο ότι αυτό που συμβαίνει είναι φυσιολογικό. Και όλη αυτή είναι μία στιγμή που υμνεί με την ίδια του την ύπαρξη το Office.
Μπορεί να μην το έχουμε συχνά στο μυαλό μας αλλά αυτό που λέμε αμηχανία πιάνει ένα τεράστιο μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης, μα ένα ελάχιστο μέρος στη μνήμη μας. Αν το καλοσκεφτείς, η αμηχανία σε συνοδεύει καθημερινά σε διάφορες στιγμές της ζωής σου και αυτό αφορά ακόμα και τους ανθρώπους με τα τρομερότερα social skills. Δεν είναι μόνο η συχνότητά της, είναι και οι πολύ σημαντικές στιγμές της ζωής σου όπου σε συνοδεύει. Η πρώτη μέρα στο Πανεπιστήμιο, η πρώτη μέρα στη δουλειά, το πρώτο ραντεβού.
Το Office, που όσοι δεν το έχετε δει μπορείτε πλέον να το βρείτε πάνω-πάνω στην αρχική σελίδα του Netflix, είναι η σειρά που πήρε αυτή την παραγνωρισμένη πραγματικότητά μας και την απογείωσε στον σκελετό μίας ολόκληρης σειράς. Αν ο Γιάννης Πάριος είναι ο τροβαδούρος του έρωτα, το αμερικανικό Office είναι της αμηχανίας. Από εκεί ξεκινάει, εκεί τελειώνει.
Σε πρώτο επίπεδο, είναι προφανώς ξεκαρδιστικό και είναι ξεκαρδιστικό για έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο. Η αμηχανία είναι μία αίσθηση που βρίσκεται στο περιθώριο της κοινωνικής κανονικότητας και των συμβάσεών της. Στο κλασικό meme, o Μουφάσα δείχνει στον Σίμπα όλο το βασίλειο που πρόκειται να του κληρονομήσει. Όλα είναι λαμπερά και στην εντέλεια εκτός από ένα σκιερό μέρος κάπου στην άκρη. Εκεί είναι η αμηχανία. Και γι’ αυτό καμιά φορά είναι και τόσο ειλικρινής, τόσο ανθρώπινη.
Το Office, λοιπόν, έρχεται να μιλήσει για όλο αυτό το απρόβλεπτο αλλά και το κωμικό της ανθρώπινης ζωής ως το κατεξοχήν workplace sitcom. Κοροϊδεύει όλα αυτά που επαινούμε ως «επαγγελματισμό», φτιάχνει καρικατούρες ανθρώπων προκειμένου να δημιουργήσει μέσα τους ένα πραγματικό love story, βλέπει στις ρίζες του το εγγενές παράδοξο του να μαζεύονται στον ίδιο χώρο 15-20 άνθρωποι και να περνάνε μαζί το μεγαλύτερο μέρος της μέρας τους.
Θα πει κάποιος ότι το να φτιάχνει κανείς καρικατούρες είναι ένα δείγμα κακού γραψίματος. Δεν είναι. Η εμβάθυνση σε χαρακτήρες έχει γίνει το νέο Ευαγγέλιο αλλά δεν μπορεί να γίνει καθολικό. Το Office δεν θα μπορούσε να φτιάξει χαρακτήρες με βάθος, ακριβώς επειδή είναι μία σειρά που ασχολείται με μία συνθήκη –τη ζωή στο γραφείο– που είναι γεμάτη υποχρεώσεις και παράδοξα.
Ο Jim και η Pam είναι οι μόνοι μη χάρτινοι χαρακτήρες γιατί μέσα σε αυτό το μουντό και μίζερο περιβάλλον ερωτεύονται. Ο πρώτος αλλάζει πόλεις και γραφεία σαν τα πουκάμισα προκειμένου να αντέξει, βάζοντας αυτή και όχι τη δουλειά σαν προτεραιότητα. Εκείνη μετεξελίσσεται μέσα από μία μεταβατήρια τελετή περπατήματος πάνω σε αναμμένα κάρβουνα από ένα άβουλο και φοβισμένο ον σε μία δυναμική γυναίκα.
To Office σε βάζει τόσο πολύ μέσα του που σε γεμίζει αναφορές. Γίνεται κάτι σαν φίλτρο πρόσληψης της καθημερινότητά σου. Οι στιγμές που λέγαμε πριν ότι διαφορετικά απλώς θα προσπερνούσες τώρα έρχονται στο προσκήνιο. Ο συνάδελφός σου πετάει ένα χαρτάκι στον κάδο απέναντι αλλά αυτό καταλήγει 2-3 μέτρα μακριά. Τόσο το ίδιο το γεγονός, όσο και το ύφος του, είναι Office. Γελάς. Μία υπενθύμιση της παραδοξότητας την οποία ζεις μέσα στο γραφείο. Μία ανάσα γέλιου από το Matrix του ύστερου καπιταλισμού.
Τις τελευταίες εβδομάδες έκανα κάτι που συνήθως αποφεύγω από μία τάση που έχω να ψάχνω καινούργια πράγματα. Άρχισα να ξαναβλέπω το Office το οποίο είναι μάλλον το προσωπικό μου comfort show. Είναι σαν να άρχισα και πάλι να βλέπω από την κλειδαρότρυπα όλο αυτό το παράδοξο, πανέμορφο, ανοίκειο, μίζερο και αστείο πράγμα που είναι η ανθρώπινη ζωή.
