Τι βλέπεις όταν κοιτάζεις από ψηλά τη γιορτινή Αθήνα;
Εργοτάξια και βιαστικοί περαστικοί φορτωμένοι με δώρα, αμείωτα πολλοί τουρίστες που ψάχνουν την off-Broadway Αθήνα και αντιθέσεις που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο οξύνωνται.
- 15 ΔΕΚ 2023
Πόση ώρα χρειάζεσαι για να διασχίσεις το κέντρο της πόλης, από τη μία άκρη στην άλλη, τρέχοντας; Ή μάλλον, αυτό δεν κάνεις συνέχεια, ακόμη και τώρα που μυρίζει Χριστούγεννα και υποτίθεται ότι οι σκοτούρες παγώνουν για την αλλαγή της χρονιάς; Υποτίθεται. Οι ρυθμοί παραμένουν διαστημικοί και μέχρι να έρθει το ρεβεγιόν μοιάζεις με άλογο που προσπαθεί να πιάσει το καρότο: υποχρεώσεις, ψώνια, δώρα, μηνύματα στο κινητό, emails, και κάπου στο βάθος οι γιορτινές μελωδίες από τα καρουζέλ και τις χριστουγεννιάτικες αγορές.
Είναι μέρες που η Αθήνα έχει φορέσει τα γιορτινά της – τα λαμπάκια και τα φωτεινά αστέρια στις κεντρικές λεωφόρους, το μεγάλο έλατο στην πλατεία Συντάγματος, τα χριστουγεννιάτικα χωριά που ξεπήδησαν στις γειτονιές, το Πεδίον του Άρεως και η ολοζώντανη Δημοτική Αγορά Κυψέλης πιο πάνω, το νέο φωτισμένο Μινιόν, μέχρι το τέλος της Συγγρού και το λαμπερό Πάρκο Σταύρος Νιάρχος.
Με ένα drone, θα ξεχώριζαν από ψηλά οι μεγάλες ρόδες λούνα παρκ από τα θεματικά πάρκα, τα φωτεινά installations και γενικά η λάμψη μιας πόλης που γιορτάζει. Η πόλη στην πιο φωτογενή, πιο παραμυθένια εκδοχή της. Από ψηλά, πολύ ψηλά.
Το παραμύθι, βέβαια, αποκτά μια ιδιαίτερη, αναπάντεχη και πάντα άξαφνη όσο και η πόλη τροπή όσο πλησιάζεις χαμηλότερα στο έδαφος, διακρίνοντας τις πρώτες λεπτομέρειες από τα πλήθη, τα μαγαζιά, τους δρόμους.
Τέτοια θέση παρατήρησης μπορείς να πάρεις από διάφορα σημεία, από την ταράτσα του ΕΜΣΤ (όπου μόλις εγκαινιάστηκε μια σειρά νέων εκθέσεων αποκλειστικά με έργα γυναικών), από τα γνωστά μαγαζιά με ταράτσα στο Εμπορικό Τρίγωνο, από τον λόφο Φιλοπάππου και τον άγνωστο λόφο Φινοπούλου στην Ευελπίδων, ή το αγαπημένο «μπαλκόνι» στον Φάρο του Κέντρου Πολιτισμού ΙΣΝ – κάθε σημείο και μια άλλη πραγματικότητα που αναδύεται μέσα από αντιθέσεις.
Οι πολλές αθηναϊκές στιγμές
Εργοτάξια παντού, ακινητοποιημένα για την περίοδο των γιορτών – στην Ακαδημίας, την Βασιλίσσης Όλγας, τις πολυσυζητημένες πλατείες σε Εξάρχεια και Κολωνάκι. Δίπλα απ’ τις λαμαρίνες, κόσμος περνάει βιαστικά φορτωμένος με τσάντες. Τουρίστες σουλατσάρουν στωικά με ένα σακίδιο στην πλάτη, στην προσπάθεια να εξερευνήσουν την off-broadway Αθήνα, χωρίς τον χαμό του καλοκαιριού. Αλλά μάταια, αφού δεν ήταν οι μόνοι με αυτή την ιδέα (για άνοδο 15-20% στον χειμερινό τουρισμό της πόλης κάνουν λόγο νέα στοιχεία).
Περισσότερη κίνηση, περισσότερες κόρνες, περισσότερες μουσικές, περισσότερος χαμός.
Η Πανεπιστημίου παραμένει ένα έργο σε εξέλιξη, σαν installation σύγχρονης τέχνης, άραγε μέχρι πότε, άραγε για ποιο λόγο; Στο Σύνταγμα, την Ερμού και το Μοναστηράκι, επικρατεί το συνηθισμένο πανδαιμόνιο, ενώ άμα γλιστρήσεις το βλέμμα σου στους μέσα δρόμους προ ίσως πετύχεις ζευγάρια να φωτογραφίζονται ξεκλέβοντας μια στιγμή ευτυχίας. Μπορεί να δεις παρέες να γελάνε δυνατά πίνοντας το ποτό τους, παιδιά να παρακαλούν τους γονείς τους για ένα δώρο και καστανάδες να τρίβουν τα χέρια τους προσπαθώντας να ζεσταθούν.
Λατέρνες και πλανόδιες μπάντες φαίνονται σαν να προσπαθούν να παγώσουν τον χρόνο. Οι πόρτες από τα πολυκαταστήματα ανοίγουν και κλείνουν διαρκώς. Σε ένα διπλανό κτίριο που παραμένει με κατεβασμένα ρολά από τα χρόνια της βαθιάς κρίσης, άστεγοι ρίχνουν ακόμη μια κουβέρτα επάνω τους για να ζεσταθούν. Άραγε παραμένουν και αυτές τις μέρες αόρατοι για τους περισσότερους; Ο ήχος του κέρματος δίνει την απάντηση.
Τι διαφέρει σε σχέση με τις υπόλοιπες εποχές; Ότι η διάθεση για διασκέδαση είναι κατά κανόνα πολύ πιο μεγάλη. Τα Χριστούγεννα υπάρχει η αίσθηση του ότι πρέπει να περάσεις καλά, να δώσεις και να πάρεις αγκαλιές, ανταλλάσσοντας με ζέστη το κρύο των ημερών, το σκοτάδι με φως, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κάποιες στιγμές θα τα καταφέρεις και άλλες όχι. Είναι και αυτό μια αντίθεση στη χαοτική σύνθεση που αποτελεί μια πόλη έξι εκατομμυρίων κατοίκων, τελικά.
