Οι καλύτερες ερμηνείες του 2021

Πραγματικά όμως: Όταν κι οι ψηφιακοί χώροι ή ακόμα κι ένα προωθητικό τουρ συνεντεύξεων γίνονται ερμηνευτικό πεδίο ή όταν το μεγαλύτερο σόου του πλανήτη μετατρέπεται εξ ανάγκης σε μια υπόθεση ανάμεσα σε ερμηνευτή και θεατή – όλα αυτά περφόρμανς δεν είναι; Ίσως και τίποτα από όλα αυτά να μην βγάζει νόημα.

Εμείς, για άλλη μια χρονιά, προσπαθήσαμε. Αυτή είναι μια σίγουρα ατελής, αλλά αρκετά χαρακτηριστική λίστα ερμηνειών που ξεχωρίσαμε φέτος, από όπου κι αν προέρχονται, σε ό,τι format κι αν τις απολαύσαμε.

***

H Jennifer Coolidge στο White Lotus

Jennifer Coolidge, The White Lotus

Έχοντας δεκαετίες προϋπηρεσίας στην mainstream κωμωδία, η Coolidge εμβαθύνει και προσθέτει πτυχές στην περσόνα μιας κάπως εκτός επαφής ωριμότερης, πιθανώς εγκατάστασης γυναίκας. Ως Tanya, μέρος ενός ensemble αδαών πλουσίων που διασκεδάζουν και χαλαρώνουν σε μια γη κλεμμένη, είναι ώριμη, σίγουρη, αστεία, τραγική. Κάθε τι που λέει διαθέτει βάρος, κρύβει σκοτάδι, μια ιδέα μαύρου χιούμορ και πολλή, πολλή αγωνία. Η τηλεοπτική ερμηνεία της χρονιάς.

 

Andrew Garfield, Tick, Tick… Boom!

Ο Garfield είναι τρομερά χαρισματικός, ευχάριστος, ανάλαφρος ακόμα κι όταν -με καθυστέρηση συνειδητοποιείς- σου λέει την πιο θλιμμένη ιστορία. Ερμηνεία που σε συμπαρασύρει, σε ένα πολύ καλό μιούζικαλ.

Penelope Cruz, Madres Paralelas

Στην όγδοη συνεργασία της με τον Almodovar, η Cruz παραδίδει μια αβιάστα περίτεχνη δραματική ερμηνεία, επιτρέποντας να αποτυπωθεί πάνω της το πέρασμα του χρόνου και η εναλλαγή μοτίβων και ύφους ενός εκπληκτικού φιλμ, που διαρκώς αποκαλύπτει νέες πτυχές του.

Elizabeth Olsen, WandaVision

Ο χαρακτήρας της Wanda πάντα ξέραμε πως είχε ζουμί και η Olsen πάντα ξέραμε πως ήταν ηθοποιός με πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες από ό,τι οι ταινίες της Marvel της προσέφεραν. Σε αυτό το έξυπνο τηλεοπτικό παιχνίδι, βρήκε περισσότερο υλικό αντάξιο του ερμηνευτικού της εύρους.

Anthony Hopkins, The Father

Πώς να βάλεις λόγια σε αυτό που κάνει ο Hopkins σε αυτή την ερμηνεία; Μοιάζει να σπάει σε κομμάτια έναν άνθρωπο μπροστά στα μάτια σου, έκπληκτος ακόμα κι ο ίδιος με αυτά που ανακαλύπτει. Υπό κανονικές συνθήκες δεν μπορείς αβίαστα να πεις για έναν ηθοποιό του μεγέθους του Hopkins πως έδωσε την ερμηνεία της καριέρας του, αλλά μετά το Father δεν έχεις και πολλές επιλογές.

Lee Jung-jae, Squid Game

Στην καρδιά του γεμάτου χρώματα, σχήματα και ευρήματα σύμπαντος του Squid Game, υπάρχει ένας ηθοποιός που καταφέρνει να βρει ερμηνευτικό και συναισθηματικό κέντρου βάρους – σε μια ιστορία που εύκολα θα μπορούσε να έχει ξεφύγει, χαμένη με ευκολία στο ίδιο το εφέ της ιδέας της.

Margaret Qualley, Maid

Κάποιες φορές φαίνεται σαν μια ηθοποιός να σηκώνει στους ώμους της ένα ολόκληρο πρότζεκτ. Κάθε κάδρο είναι πάνω της, κάθε δραματική εξέλιξη περνάει μέσα από το είναι της. Δεν ξέραμε ότι η Margaret Qualley μπορούσε να κάνει αυτό, αλλά τώρα δίνουμε προσοχή.

The Weeknd, Super Bowl

Με έναν πληγωμένα κουλ πόνο και κάτι το εσωτερικά ηλεκτρισμένο, μοιάζοντας διαρκώς χτυπημένος και horny, ο Weekend τρέχοντας σαν κυνηγημένος μέσα από ένα παροξυσμικό τούνελ από καθρέφτες, ανάμεσα σε παραμορφωμένες αντανακλάσεις του εαυτού του, ξεχύθηκε στο χορτάρι του γηπέδου περικυκλωμένος από κλώνους τους. Παίζοντας ένα γιγάντιο σόου σα να αφορούσε την προσωπική αγωνιώδη μοναξιά του κάθε θεατή, ένα σόου που έμοιαζε να μην ανήκει εκεί όπου συνέβαινε- μια απόκοσμη meme εξτραβαγκάντζα του Τώρα.

Kate Winslet, Mare of Easttown

Η Κέιτ Γουίνσλετ δίνει μια από τις ερμηνείες της καριέρας της καθώς εξαφανίζεται πλήρως μες στον καθηλωτικά σκληροτράχηλο χαρακτήρα της Μερ. Φανταστική τόσο όταν ανακαλύπτει κάτι καινούριο για την ίδια (όπως στο φινάλε), εξίσου φανταστική κι όταν απλώς ακολουθεί τις διεργασίες της, χαμένη μέσα στις μικρολεπτομέρειες ένος άψογα δομημένου χαρακτήρα. Θα μπορούσαμε να την παρακολουθούμε για δεκάδες ακόμα επεισόδια.

Βαγγέλης Μουρίκης, Digger

Σε μια από τις πιο μεστά ανθρώπινες και πονεμές ερμηνείες της καριέρας του, ο πιο αγνός μας κινηματογραφικός σταρ ωθεί το έτσι κι αλλιώς πολύ καλό Digger στο επόμενο επίπεδο. Βραβευμένος με Ίρις Α’ Ανδρικού Ρόλου.

Jean Smart, Hacks

Υπάρχουν φορές που το μοτίβο του ξεπερασμένου βετεράνου που μαθαίνει νέα πράγματα την στιγμή που διδάσκει κιόλας κάποιο νεαρό protege, μοιάζει βαρετό και προβλέψιμο. Και μετά, υπάρχουν οι φορές που το παίζει η Jean Smart.

Matthew Macfadyen, Succession

Σε πόσα επίπεδα μπορείς να παίξεις την βουτηγμένη στο άγχος και την αγωνία, αργόσυρτη συνειδητοποίηση της ίδιας σου της ασημαντότητας; Και σε πόσα από αυτά θα ήταν η ερμηνεία τόσο ανεξάντλητα ξεκαρδιστική;

Jeremy Strong, Succession

Το Succession, η #1 σειρά της χρονιάς, είναι κι η πιο καλοπαιγμένη, καμία έκπληξη εκεί. Κι αν βδομάδα με την εβδομάδα μοιάζει αδύνατον να ξεχωρίσεις κορυφαίο περφόρμερ, τότε ίσως κοιτώντας πίσω στο σύνολο της σεζόν γίνεται κάπως πιο εύκολο να φανεί το πόσο ξεχωρίζει ο Jeremy Strong. Από cringe αστείος γίνεται απύθμενα θλιβερός όσο στιαδιακά ο ίδιος καταλαβαίνει πως είναι βυθισμένος, πως είναι άδειος.

Erika Jayne, The Real Housewives of Beverly Hills

Το κεντρικό storyline της φετινής σεζόν των Housewives περιστράφηκε γύρω από το διαζύγιο της Erika από τον μεγαλοδικηγόρο Tom Girardi, ο οποίος κατηγορείται για υπεξαίρεση τουλάχιστον 20 εκατομμυρίων δολαρίων τα οποία είχε διοχετεύσει σε έναν λογαριασμό που συνδέεται με την Erika.

Με την ίδια λοιπόν να μη μπορεί ούτε να παρατήσει το σόου (μιας και πλέον είναι οικονομικά ανεξάρτητη), αλλά ούτε και να μιλήσει ανοιχτά για το τι συνέβη με τον Tom και τον γάμο της (μιας και κάθε παραδοχή μπορεί να είναι ενοχής), η Erika Jayne έχει περάσει μια σεζόν ακροβατώντας σε τεντωμένο σχοινί, μέσα από μισές αλήθειες και μισά ψέμματα, αλλάζοντας ιστορίες, αλλάζοντας διαθέσεις, με αποκορύφωμα το απίστευτο κάτι-σαν-ανοιχτό-κατηγορητήριο-reunion. Ένα reality περφόρμανς για το πάνθεον.

Keanu Reeves, The Matrix Resurrections

Ίσως η πιο γενναιόδωρη ερμηνεία της χρονιάς. Ο Keanu Reeves επιστρέφει στον πιο εμβληματικό ρόλο της καριέρας του επιτρέποντάς του να φανεί γερασμένος, πολύ πληγωμένος, κι ακόμα περισσότερο ευαίσθητος. Σε ένα Χόλιγουντ γεμάτο με πλαστικούς σταρ τύπου Rock η Vin Diesel, που γράφουν συμβόλαια για το πόσες γροθιές επιτρέπεται να τους ρίξει ο αντίπαλός τους στην οθόνη, ο Keanu είναι γιατρικό.

Hidetoshi Nishijima, Drive My Car

Το δεύτερο φετινό φιλμ του Ryusuke Hamaguchi διασκευάζει Murakami, παίχτηκε στη Θεσσαλονίκη και σύντομα έρχεται στις αίθουσες πάνω στην ώρα για μια πιθανή οσκαρική του εμφάνιση. Έχοντας στο κέντρο του μια θαυμάσια ερμηνεία από τον Nishijima, στου οποίου τη γλώσσα του σώματος αποτυπώνεται όλο το κενό, η απώλεια και αίσθηση βουβής αναζήτησης του φιλμ.

Andrew Garfield, Spider-Man: No Way Home

Ένα 60-65% του λόγου που λειτουργεί ως ταινία αυτό το νοσταλγικό παραλήρημα, είναι ο Garfield ως «Peter νούμερο τρία!!». Πουλάει κάθε χιλιοστό συναισθήματος, χαράς και έκπληξης που περνάει από πάνω του, και μας χαρίζει μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές της χρονιάς. «Είσαι εντάξει;» – «Εσύ είσαι εντάξει;». Chills.

Σοφία Κόκκαλη, Σελήνη, 66 Ερωτήσεις

Την απίστευτη ικανότητα της Κόκκαλη να μας βυθίζει τόσο εγκεφαλικά όσο και συναισθηματικά στον κόσμο των ηρωίδων της δεν την διαπιστώσαμε τώρα. Αλλά στην ταινία-θαύμα της Ζακλίν Λέντζου (ένα εντυπωσιακό σκηνοθετικό ντεμπούτο που παίχτηκε σε Βερολίνο και Θεσσαλονίκη και για το οποίο θα μιλήσουμε όταν κυκλοφορήσει στις αίθουσες) οτιδήποτε απλώνεται στην οθόνη είναι ο κόσμος της, κι εμείς βρισκόμαστε εκεί, μαζί της. Όσο επίπονο κι αν είναι.

Dan Stevens, I’m Your Man

Η καριέρα του Dan Stevens μετά το Downton Abbey είναι μια από τις πιο φαν εκπλήξεις των τελευταίων χρόνων, αλλά ακόμα και μέσα στο πλαίσιο αυτών των απρόβλεπτων κινήσεων δε ξέρω αν κανείς μπορούσε να προβλέψει τη στιγμή που θα έπαιζε σπαρταριστά τον γκόμενο-ανδροειδές σε μια φανταστική Γερμανική ρομαντική κομεντί(!).

Simon Helberg, Annette

Είναι εύκολο να προσπεραστεί δεδομένου ότι (α) είναι ένας τύπος από το Big Bang Theory που για κάποιο λόγο βρίσκεται στη νέα ταινία του Leos Carax και (β) ο πρωταγωνιστής της εν λόγω ταινίας δίνει την ερμηνεία της χρονιάς, αλλά ο Helberg ως μαέστρος δίνει την ερμηνεία-κλειδί του φιλμ, εντοπίζοντας μια συχνότητα στην οποία συνυπάρχει ο ευθύτατος συναισθηματισμός με την αποδόμηση της ίδιας της φιλμικής αφήγησης.

Colman Domingo, Zola

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που απλά σε ζεσταίνουν με την παρουσία, την ενέργεια, τη φωνή τους. Ο Colman Domingo (παρών και στην περσινή λίστα για έναν ακόμα μικρό ρόλο του) είναι ένας από αυτούς, ακόμα κι όταν έξαφνα και στιγμιαία μεταμορφώνεται στο πιο τρομακτικό ον του κόσμου.

Virginie Efira, Benedetta

Η άνοδος της Efira ως απόλυτη σταρ μοντέρνων ερωτικών δραματικών θρίλερ είναι μια από τις πιο σημαντικές ιστορίες του ευρωπαϊκού σινεμά των τελευταίων χρόνων. Στο Benedetta πιάνει αβίαστα στον ιδιοσυγκρασιακό τόνο του Verhoeven παίζοντας την αμαρτία και την πίστη σα να μην διαχωρίζονταν ποτέ.

Mike Faist, West Side Story

Από όλες τις αποκαλύψεις ενός σχεδόν αψεγάδιαστου καστ, ο Faist είναι η πιο εντυπωσιακή. Ο υποψήφιος για βραβείο Τόνι ηθοποιός παίζει τον Riff, τον ηγέτη των Jets, με μια ζωώδη ωμότητα που κάνει το κείμενο πιο πλούσιο και κάθε τι που βρίσκεται στην τροχιά του, να μοιάζει πιο επικίνδυνο.

@ioannis.manos.p, TikTok

Κάνοντας lip sync τα viral βιντεάκια της Helena Drechos, τα μετατρέπει σε απολαυστικά μονόπρακτα γεμάτα χιούμορ και επιθυμία. Ο τρόπος με τον οποίο υπογραμμίζει κάθε υπονοούμενο και κάθε -γεμάτο λαχτάρα- «…ναιιιι…» χρησιμοποιώντας τόσο τον χώρο όσο και το εκφραστικό του πρόσωπο, μετατρέπει μια καλτ μονοτονία σε κάτι ολοζώντανο. Αν αυτό δεν είναι περφόρμανς τότε τι είναι;

Vincent Lindon, Titane

Το Titane έμοιαζε να πηγαίνει σε ένα σωρό διαφορετικές κατευθύνσεις ως ταινία αλλά ποτέ δεν λειτουργούσε καλύτερα από όσο η αφήγηση εστιάζε στον πατέρα που έπαιζε ο Lindon, έναν άνθρωπο που η απώλεια έχει μετατρέψει σε σκληρό και αδιαπέραστο ον γεμάτο αιχμές και άμυνες – και το πώς με έναν αδιανόητο τρόπο, ανακαλύπτει ξανά πως μπορεί να αισθάνεται.

Ben Affleck, The Last Duel

Jared Leto, House of Gucci

Στα δύο φετινά έργα του Ridley Scott έμοιαζε σα να μπορούσες να βρεις ερμηνείες από καμιά ντουζίνα διαφορετικές ταινίες, κάτι που τις έκανε πιο απολαυστικές, κάθε μία με τον τρόπο της. Αλλά τίποτα δεν ήταν πιο διασκεδαστικό από αυτούς τους δύο β’ ρόλους, με Affleck και Leto να φυσάνε και να ξεφυσάνε σαν πολύχρωμες καρτούν καρικατούρες, έξαλλες που βρέθηκαν με κάποιο περίεργο τρόπο στον αληθινό κόσμο και κανείς δεν τους καταλαβαίνει. Camp μεγαλείο.

Lady Gaga, House of Gucci

Η Gaga πέρα από φυσική και αδιαμφισβήτητη σταρ ξέρει -ενστικτωδώς ίσως- τι σημαίνει να γεμίζεις ερμηνευτικά την οθόνη. Έχει κάτι το ασυγκράτητο, στις κινήσεις του σώματός της, των χεριών της, των ματιών της. Το βλέμμα της διαρκώς παράγει ενέργεια και ως θεατής θες πάντα να το ακολουθείς, την ώρα που η ορμή της την οδηγεί (και εμάς μαζί) από το ένα κεφάλαιο στο άλλο, μέσα από μια μεταμόρφωση και μια ιστορία απότομης ανόδου. Αν υπάρχει συνεκτικός ιστός στο φιλμ του Ridley Scott, είναι αυτή.

Andrew Garfield, κάθε συνέντευξη όπου αρνήθηκε πως παίζει στο νέο Spider-Man

Ήταν μια καλή χρονιά για τον Andrew Garfield.

Adam Driver, Annette

Στον πρωταγωνιστικό ρόλο της ταινίας της χρονιάς, ο Adam Driver αποδεικνύει εκ νέου το μέγεθος του ταλέντου και της κινηματογραφικής του προσωπικότητας. Ηθοποιός που μοιάζει να έχει γεννηθεί για να καταρρίψει το ερμηνευτικό στιλιζάρισμα, φαινομενικά αδιάφορος απέναντι στην ίδια του την εικόνα, σαν ζωγραφισμένος για τη μεγάλη οθόνη, γεμάτος παράλογα χαρακτηριστικά και διαστάσεις, και μια ενέργεια σα να επρόκειτο μονίμως να απέχει μια στιγμή από το να εκραγεί. Γίνεται μαριονέτα στα χέρια του Carax, όπως παλιότερα έχει συμβεί με τον Denis Lavant στο Holy Motors. O Driver είναι ο σπάνιος χολιγουντιανός ηθοποιός που μπορεί να εξαφανιστεί μέσα στο παραλήρημα μιας ερμηνείας αφήνοντας πίσω μανιέρα και στυλ.