O Joel Embiid παίζει επιτέλους σαν πραγματικός MVP

Τόσο εκτυφλωτικά καλή που ανάγκασε πριν από λίγες ώρες τους 76ers να «ξεμουλαρώσουν», όσον αφορά τη στάση τους απέναντι στον Ben Simmons (που αρνείται να παίξει από το καλοκαίρι και μετά), και να του φέρουν δίπλα του τον James Harden, κυριολεκτικά με το σφύριγμα της λέξης του trade deadline.

 

Για την ακρίβεια να δώσουν γη και ύδωρ στους Brooklyn Nets (βλέπε Ben Simmons, Seth Curry, Andre Drummond και δυο first round draft picks) προκειμένου να βάλουν δίπλα του ένα δεύτερο All Star παίκτη. Διασφαλίζοντας ότι, με τη φόρα που έχει πάρει ο Joel (βλέπε «καταστρέφει όποια άμυνα βρεθεί μπροστά του»), θα έχουν την ευκαιρία να διεκδικήσουν με αξιώσεις το τρόπαιο.

Μια μεταγραφή που εκλιπαρούσαν οι πάντες (φανς, σχολιαστές, βετεράνοι παίκτες, αντίπαλοι παίκτες) να συμβεί, αφού στο σημερινό ΝΒΑ είναι σχεδόν «ανήθικο» να σπαταλάς μια τόσο επιβλητική επίδοση όσο αυτή.

Γιατί μπορεί ο Joel (με το παρατσούκλι -που έδωσε μόνος του στον εαυτό του- the Process εκ του Τrust the process) και ο Harden να είναι διαφορετικοί στα όλα τους, ωστόσο φέτος έχουν ένα κοινό σκοπό. Πεινάνε για το τρόπαιο και αυτό θα φανεί, θεωρώ, ήδη από τον πρώτο αγώνα που θα παίξουν μαζί.

Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο Joel το έχει ήδη στο τσεπάκι του το τρόπαιο του MVP αφού, παρότι βρίσκεται στην πρώτη θέση, τον ακολουθούν από κοντά οι Nikola Jokic και Γιάννης Αντετοκούνμπο (απέναντι στον οποίο θα βρεθεί και στο All Star Game όπου και οι δυο είναι βασικοί με αντίπαλες ομάδες).

Κοιτώντας στα μάτια τον Hakeem Olajuwon

Πόσο καλός είπαμε είναι φέτος ο πάλαι ποτέ No3 στο draft του 2014, που κατέληξε λόγω τραυματισμών να ντεμπουτάρει το 2016; Τόσο ώστε οι ειδικοί να συμφωνούν ότι έχει τη δυναμική να ξεπεράσει (κατά κάποιους μάλιστα το έχει ήδη κάνει) το εφηβικό του είδωλο, τον Hakeem Olajuwon. Εκείνον που πρωτοείδε, στα 16 του, σε μια βιντεοκασέτα the great centers of the 90s που του έδωσε ο προπονητής του.

Μια βιντεοκασέτα που αποτέλεσε ουσιαστικά την έναρξη της καριέρας του, με τον Joel να προσπαθεί -μεταξύ άλλων- να αντιγράψει το Dream Shake. Καθώς επίσης να στέκεται επί ώρες δίπλα στο καλάθι, στο σαραβαλιασμένο γήπεδο της επαρχιακής πόλης του, φορώντας γιλέκα με βάρη, και πηδώντας όσο πιο ψηλά μπορεί για να πιάσει και να καρφώσει την μπάλα.

Αυτό που οφείλεις να κατανοήσεις για τον απίστευτο αυτό τύπο (θανάσιμo trash talker και αξιαγάπητο τρολ) είναι ότι είναι συνηθισμένος να μην θεωρείται ο καλύτερος παίκτης της λίγκας του.

 

Αυτό του συνέβη όταν ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ στο Καμερούν, όταν βρέθηκε με υποτροφία στη Montverde Academy στη Φλόριντα, όταν πήγε στο κολέγιο στο Κάνσας ή όταν επιτέλους μπήκε στο NBA. Αυτό του συνέβη ακόμη και όταν έκλεισε το πενταετές συμβόλαιό του, ύψους 148 εκ. δολαρίων, με τους 76ers. Παρότι εκείνη τη χρονικά στιγμή είχε καταφέρει να παίξει μόλις 31 παιχνίδια μαζί τους.

Αυτή η αμφισβήτηση, είτε των ικανοτήτων του είτε του αν θα καταφέρει να μείνει υγιής για μεγάλο χρονικό διάστημα, είναι που τον τρέφει. Η κριτική τον κάνει να δουλεύει ακόμη σκληρότερα, τον κάνει να είναι ακόμη πιο πεινασμένος.

Με τη λάμψη στα μάτια του

Και αυτό, η πείνα για διάκριση, η λάμψη στα μάτια του, είναι που τον κάνει τον πιο επικίνδυνο (μαζί με τον Ja Morant) παίκτη της λίγκας. Γιατί είναι ακριβώς η ίδια που είχε πάντα στην καριέρα του (και συνεχίζει να έχει ως τώρα) και ο Γιάννης. Και όλοι είδαμε που έφτασε εκείνος εξαιτίας της.

Η μεγαλύτερη διαφορά είναι ότι ο Joel, που έχει ήδη ένα γιο με τη Βραζιλιάνα Sports Illustrated μοντέλο και μόνιμη σύντροφό του Anne de Paula, είναι πολύ πιο media friendly.

Έχοντας προφανώς μελετήσει την πορεία του Shaq, που επίσης φρόντισε να αναδείξει την αστεία πλευρά του για να είναι πιο εμπορεύσιμο το brand του, είναι δεδομένο ότι -και αφού κρεμάσει τα παπούτσια του- θα έχει μια δεύτερη καριέρα, αυτή στα μίντια, που θα τον περιμένει.

Αν και δεν νομίζω και πάλι να μείνει ικανοποιημένος. Γιατί το δικό του ανεκπλήρωτο παιδικό όνειρο είναι το μοναδικό που δεν μπορεί να του εξασφαλίσει το -σαν φτιαγμένο σε εργαστήριο γενετικής- κορμί του. Το να γίνει δηλαδή αστροναύτης. Αν και, υπό μια έννοια, το έχει καταφέρει αφού αυτό, αστεράκια,  είναι που βλέπει κάθε αντίπαλος που καλείται να τον αντιμετωπίσει.