Το Guardians of Justice είναι η νέα υπερηρωική, αλλόκοτη σειρά του Netflix: 4 ταινίες + 2 σειρές για το ΣΚ

Η μία εξ αυτών, το The Guardians of Justice από τον δημιουργό του Castlevania, είναι ίσως η πιο αλλόκοτη σειρά που μας έχει δώσει το Netflix.

ΣΕΙΡΕΣ:

The Guardians of Justice

Ο Adi Shankar, δημιουργός του Castlevania – της καλύτερης video game μεταφοράς στην ιστορία – δημιουργεί μία παράφρων, καλειδοσκοπική όπερα υπερηρώων, φτιαγμένη από live action, παραδοσιακό animation, claymation, χαρτοκομμένα κινούμενα σχέδια και 8-bit video game υλικό.

Ακολουθεί τον Marvelous Man, έναν εξωγήινο υπερήρωα που έχει διατηρήσει την ειρήνη στη γη ήσυχη εδώ και 40 χρόνια. Όταν όμως ένα καταστροφικό μυστικό και οι τραγικές συνέπειές του ρίχνουν τον κόσμο μας στο χάος, εναπόκειται στον πικρόχολο, βίαιο υπολοχαγό Knight Hawk και στον ιδεαλιστή The Speed να σταματήσουν τον πυρηνικό πόλεμο.

Το αυτοπροσδιοριζόμενο ως art house σάτιρα της κλασικής πια υπερηρωικής αφήγησης γεννήθηκε στην πιο δύσκολη περίοδο στη ζωή του Shankar, όταν είχε διαγνωστεί με κατάθλιψη και είχε ξεκινήσει φαρμακευτική αγωγή για την αντιμετώπισή της. Η εναρκτήρια σκηνή της σειράς, μία φορτισμένη στιγμή απολογισμού για τη Γη σχετικά με τους υπερήρωές της, ξεπήδησε από το μυαλό του όταν άλλαζε η χημεία του εγκεφάλου του, και στη συνέχεια της έμπνευσής του συνέβαλε το έργο του Paul Verhoeven και το Dr. Strangelove.

«Καθώς με έπιανε το φάρμακο σκεφτόμουν, τι θα γινόταν αν ήμουν Wolverine και ο Wolverine δε μπορούσε να μεθύσει επειδή δε μπορούσα να μεταβολίσει το φάρμακο; Η θεραπευτική του δύναμη πιάνει και στο μυαλό του; Και τι θα γινόταν αν ήμουν ο Superman; Κυριολεκτικά εξωγήινος δηλαδή. Είμαι μετανάστης. Δεν είμαι από την Αμερική. Ήρθα εδώ μόνος μου όταν ήμουν 15 ετών, οπότε υπάρχει ένα επίπεδο στο οποίο αισθάνομαι διαρκώς σαν αουτσάιντερ. Από εκεί προήλθε. Τι θα γινόταν αν το σώμα μου δεν μπορούσε να μεταβολίσει αυτό το φάρμακο που με βοήθησε και ένιωθα τόσο υπέροχα;».

Αυτή ήταν η αφετηρία του Guardians of Justice και, πέρα από τον πιλότο του, ο Shankar βρίσκει χώρο για ένα μυστήριο δολοφονίας, για μικροπαρεκβάσεις στις ιδιορρυθμίες των legacy υπερήρωων, και για μία μεγαλύτερη εικόνα για την επιρροή του καπιταλισμού στην παγκόσμια βία και το αναπόφευκτο του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου, τόσο πιο τεταμένο πλέον υπό τη συνθήκη της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία. Η σειρά δεν κάνει την πιο περίπλοκη κριτική της πολιτικής οικονομίας που έχει καταγραφεί ποτέ, αλλά δε φοβάται να δείξει στον πρόεδρο των Η.Π.Α. να δείχνει περισσότερο ενδιαφέρον για τη διατήρηση της εξουσίας από τις ανάγκες του λαού του, ούτε φοβάται να κατονομάσει τον φασισμό όσο και αν και μιλάει για τον ολοκληρωτισμό και τον αυταρχισμό με απροσδιόριστο τρόπο.

Και κάνει τα παραπάνω με το πολύ δικό του στιλ. Ακόμα κι όταν οι υπερηρωικές σειρές ή ταινίες καταπιάνονται με το πολιτικό ήθος των υπερηρώων (The Boys, Peacemaker, Invincible, Harley Quinn, Umbrella Academy, Jupiter’s Legacy), ή αμφισβητούν το κυρίαρχο οπτικό στυλ στο είδος, κανένας από τους δημιουργούς τους δεν έχει επιχειρήσει αυτό που κάνουν ο Adi Shankar και οι συνεργάτες του εδώ οπτικά.

Η σειρά στριμάρει στο Netflix.

The Andy Warhol Diaries

1968. Όταν τον πυροβολούν, ο Andy Warhol αρχίζει να καταγράφει τη ζωή και τα συναισθήματά του. Τα ημερολόγια κι αυτή η σειρά ντοκιμαντέρ βλέπουν πίσω από την περσόνα. Η νέα σειρά ντοκιμαντέρ του Netflix τιμά την επιθυμία του επιδραστικού καλλιτέχνη που θα προτιμούσε να ήταν μηχανή, χρησιμοποιώντας τεχνητή νοημοσύνη αιχμής για να αναστήσει τη φωνή του Warhol για την αφήγηση.

Ο Andrew Rossi, δημιουργός της σειράς του Netflix σε παραγωγή του Ryan Murphy, αναφέρει: «Ένιωσα πως η φωνή της τεχνητής νοημοσύνης θα τιμούσε δύο χαρακτηριστικά της ζωής και της καλλιτεχνικής πρακτικής του Andy, που πηγάζουν από την επιθυμία του “να είναι μηχανή”. Ο Andy θαύμαζε το γεγονός ότι “οι μηχανές έχουν λιγότερα προβλήματα», λέγοντας «έχω συναισθήματα αλλά θα ήθελα να μην είχα”. Είχε φτιάξει ακόμη και τον εαυτό του σε ολόγραμμα κατά τη διάρκεια της ζωής του λέγοντας, “ο λόγος που ζωγραφίζω με αυτόν τον τρόπο είναι ότι θέλω να γίνω μηχανή”. Σκέφτηκα λοιπόν ότι η κλωνοποίηση της φωνής του Andy θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν πορτρέτο του Warhol και το Ίδρυμα [Andy Warhol] το ενέκρινε».

Η σειρά στριμάρει στο Netflix.

ΤΑΙΝΙΕΣ:

Turning Red

Το Turning Red ακολουθεί τη Meilin (Rosalie Chiang), μία 13χρονη έφηβη από τον Καναδά με καταγωγή από την Κίνα που, χάρη σε ένα χάρισμα των γυναικών της οικογένειάς της, αρχίζει να μεταμορφώνεται σε ένα γιγάντιο κόκκινο πάντα κάθε φορά που βιώνει έντονα συναισθήματα. Είναι μία μεταφορά για την εφηβεία που η Domee Shi, η οσκαρική σκηνοθέτρια της ταινίας που μόλις έγινε η πρώτη σκηνοθέτρια με σόλο δουλειά στην Pixar, εμπνεύστηκε από τοτέμ της teen ποπ κουλτούρας όπως το Teen Wolf και το Lizzie McGuire, ή το θεμελιώδες για τα κορίτσια των Ηνωμένων Πολιτειών και του Καναδά βιβλίο νεανικής λογοτεχνίας της Judy Blume Are You There God? It’s Me, Margaret.

Το Turning Red τοποθετείται στο Τορόντο το 2002, άρα εκτός από τα Tamagotchi που πρέπει να ταΐζουν η Mei και οι φίλες της, τα χάντρινα βραχιολάκια τους, και τα τετράδια που γέμιζαν με σκέψεις και ζωγραφιές ακατάλληλες για γονείς και άτομα έξω από τον στενό κύκλο των κολλητών τους, μιλάμε για την κορύφωση του φαινομένου των boybands παγκοσμίως.

Είναι φυσικά ένα φαινόμενο που ακόμα και όταν αφορούσε μπάντες κοινώς αποδεκτές όπως οι Beatles, γινόταν αφορμή για να υποτιμηθούν τόσο οι ίδιες οι μπάντες όσο και τα κορίτσια που τις ακολουθούσαν και τις ακολουθούν. Αυτά που φανατίζουν τα νεαρά κορίτσια δε θεωρούνται κουλ, ακριβώς επειδή το target group τους είναι “τα κοριτσάκια”. Η παρέα του Turning Red λατρεύει τους 4*Town που επινοεί η ταινία (τα τραγούδια τους έχουν γραφτεί από τη Billie Eilish και τον αδερφό της, Finneas) και, παρότι αυτή τους η εμμονή οδηγεί σε μερικά από τα καλύτερα αστεία της ταινίας, αυτά σου ζητούν να γελάσεις με τη Mei και τις φίλες της αλλά ποτέ εναντίον τους.

Το μήνυμα της ταινίας μπορεί να είναι το να μην καταπιέζεις τα συναισθήματά σου – άρα κάτι οικουμενικό και προσιτό σε όλους – αλλά η επιλογή της Shi και της all-female ομάδας της να γίνουν συγκεκριμένες με τη γυναικεία ενηλικίωση κάνει το Turning Red φρέσκο και πρωτοποριακό, ειδικά για μία τόσο μεγάλη και mainstream ταινία κινουμένων σχεδίων που ανήκει στη Walt Disney Company. Ακόμα και στο live-action, οι απενοχοποιημένες αφηγήσεις όπως το Pen15 ή το Booksmart είναι τόσο λίγες. Διάβασε εδώ για το πώς το Turning Red γράφει ιστορία για τις γυναίκες και ετοιμάσου για την πιο αστεία Pixar που έχεις δει ποτέ.

Η ταινία κυκλοφορεί στις αίθουσες από τη Feelgood.

Boiling Point

Το Boiling Point (Σημείο Βρασμού στα ελληνικά) είναι ένα καθαρό μονοπλάνο 80 και κάτι λεπτών, χωρίς κανένα cut, και εμπνέει ακριβώς αυτό στο οποίο στοχεύει: την αδυσώπητη ένταση.

Ο Philip Barantini αναπτύσσει το αναγνωρισμένο, μικρού μήκους του Boiling Point από το 2019, σε ένα απρόσμενο θρίλερ όπου τα μαχαίρια κόβουν αρνί και ραπανάκια αντί για ανθρώπινη σάρκα, αλλά μπορούν να είναι εξίσου θανατηφόρα. Ακολουθεί ξανά εδώ τον Stephen Graham σε ρόλο ενός σεφ σε οριακό προσωπικό και επαγγελματικό σημείο, κατασκευάζοντας ένα δράμα που μοιάζει περισσότερο με κούρσα επιταχυμένου sportscar, από αυτές που κατευθύνονται σίγουρα πάνω σε τοίχο. Η δράση τοποθετείται σε εστιατόριο του ανατολικού Λονδίνου όπου είναι Head Chef ο Andy (Graham), αλλά θα χωρούσε άνετα στο φρενήρες, ιδρωμένο σύμπαν των αδελφών Safdie.

Διάβασε εδώ την κριτική μας.

Η ταινία κυκλοφορεί στις αίθουσες από το Cinobo.

After Yang

Τι σημαίνει η ύπαρξή σου την κάθε στιγμή και τι σημαίνει όταν αυτή παύει; Τι ρόλο παίζει η καταγωγή σου στην ταυτότητά σου; Τι είναι αυτό που σε κάνει άνθρωπο;

Το After Yang, η πρώτη συναρπαστική sci-fi ταινίας της χρονιάς, αποτυπώνει τη γλυκόπικρη συνειδητοποίηση της παροδικότητας των πραγμάτων, τη λύπη για το πέρας τους, και το υπαρξιακό πένθος που πυροδοτείται όταν αποδεχόμαστε αυτή τη συνθήκη ως ουσία της ζωής. Ελάχιστες, άλλωστε, εσωτερικές διαδικασίες στη ζωή μπορούν να σε βγάλουν έξω από τον εαυτό σου ώστε να επαναπροσδιορίσεις εσένα και το περιβάλλον σου όπως μπορεί να το κάνει το πένθος.

Αυτά όλα θα συμβούν όταν, σε ένα κοντινό, αρκετά ασαφές μέλλον, η οικογένεια του Jake (Colin Farrell) θα χάσει τον Yang, το ανδροειδές που είχαν αγοράσει με σκοπό να μεταδώσει στην υιοθετημένη από την Κίνα κόρη τους τον πολιτισμό της καταγωγής της. Η απώλεια του Yang θα ωθήσει κάθε μέλος αυτής της μικρής οικογένειας να αποφασίσει όχι μόνο πώς θα προχωρήσει χωρίς αυτόν, αλλά ποιος ήταν ο Yang και τι σήμαινε για αυτούς εξαρχής. Μπορεί να αγοράστηκε για να μάθει στη μικρή μανδαρινικά και να τη συνδέσει με την καταγωγή της, όμως δεν ήταν απλώς μία περίτεχνη συσκευή babysitting. Ήταν ευγενικός, υποστηρικτικός και ευαίσθητος με τις ανάγκες όλων τους, όχι μόνο της Mika. Όταν λοιπόν καταρρέει, το ίδιο κάνει και η οικογένεια, με μικρούς και μεγαλύτερους τρόπους.

Η ταινία κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Tanweer.

A Beautiful Day in the Neighborhood

Η ταινία της Marielle Heller που βρίσκεις στο Netflix καταπιάνεται με την πραγματική περίπτωση του δημοσιογράφου Lloyd Vogel (Matthew Rhys) που κλήθηκε κάποτε να γράψει ένα προφίλ για λογαριασμό του περιοδικού Esquire γύρω από τον Fred Rogers (Tom Hanks), μίας εμβληματικής φιγούρας στην παρουσίαση για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όχι, μόνο για την ευαίσθητη, διόλου διδακτική αντιμετώπιση των παιδιών στην εκπομπή του, αλλά και για την ανοιχτόκαρδη στάση ζωής του.

Η Heller καταπιάνεται με ιστορίες που προσφέρονται για τις πιο τυποποιημένες χολιγουντιανές αφηγήσεις, με τις ιστορίες ενηλικίωσης στο Diary of a Teenage Girl ή με τα βιογραφικά δράματα στο Could You Ever Forgive Me?, αλλά δεν κάνει ποτέ το αναμενόμενο.

Στο A Beautiful Day in the Neighborhood δεν επιλέγει καθόλου τυχαία τον Hanks για να υποδυθεί μία τόσο καλόγνωμη προσωπικότητα –ο ηθοποιός που ήταν υποψήφιος για Όσκαρ για την ερμηνεία του εκπροσωπεί την αγιότητα που έχουμε συνδέσει σε προσωπικό επίπεδο μαζί του– το κέντρο της ταινίας όμως είναι στην πραγματικότητα ο χαρακτήρας του Rhys, μέσω του οποίου η Heller εξετάζει τελικά τη ματαιότητα του κυνισμού.

Η ταινία στριμάρει στο Netflix.