Το μεγάλο προσκύνημα στην Ανδαλουσία

Μέσα στην αδρεναλίνη, τη μέθη και τη μέθεξη. Τα πρόσωπα των χριστιανών προσκυνητών λάμπουν από συναισθήματα κάθε που εκπληρώνουν το μεγάλο όνειρο: να ανταμώσουν στο μικρό χωριό El Rocío της νότιας Ισπανίας για την εορτή της Πεντηκοστής. Έχουν διασχίσει χιλιόμετρα μέσα από δάση, ποτάμια και χωμάτινους δρόμους για να τα καταφέρουν, αλλά κανείς δεν αγκομαχάει: όποιος έχει βρεθεί στη μεγάλη αυτή γιορτή κατάνυξης, γνωρίζει ότι η εμπειρία του El Rocío ξεκινά από τα μονοπάτια.

Κάθε περιοχή της Ισπανίας οργανώνει το δικό της καραβάνι: άνθρωποι, άλογα και φορτωμένες άμαξες με προμήθειες και αγαθά, προσφορές για το προσκύνημα και λοιπά απαραίτητα πράγματα για το μεγάλο έθιμο φεύγουν από τον τόπο τους, τουλάχιστον δυο μέρες πριν την Κυριακή της Πεντηκοστής.

Τη νύχτα κατασκηνώνουν και το πρωί αναχωρούν ξανά. Στον δρόμο συναντάνε άλλα καραβάνια και όλοι μαζί, σαν ένα σώμα, τραγουδούν, χορεύουν και σηκώνουν σκόνη διασχίζοντας τα τέσσερα καθιερωμένα μονοπάτια των προσκυνητών για να φτάσουν στο εκκλησάκι της Παρθένας.

Έχουν φορέσει όλοι τα πιο φαντεζί ρούχα από την γκαρνταρόμπα τους, εκφράζοντας την παράδοση της Ανδαλουσίας: οι άνδρες με ψηλά καπέλα και καλοσιδερωμένα πουκάμισα, οι γυναίκες με τρομερά φορέματα φλαμένκο που καταλήγουν σε βολάν. Το φαγητό, το ποτό και ο χορός, η φλόγα του φλαμένκο και γενικά της κουλτούρας τους αποτελούν την προσφορά τους στην Παναγία.

Η ανάγκη γίνεται εκτόνωση, μετατρέποντας την τελετή σε διονυσιακό γλέντι για τέσσερις ημέρες, το οποίο για τους γηγενείς είναι απόλυτη ευτυχία.

Αυτοί είναι οι λεγόμενοι “rocieros”, οι πιο θερμοί του προσκυνήματος, που ένιωσαν το πλήγμα μέσα τους με τις αναβολές της πανδημίας. Γι΄ αυτό και το προσκύνημα του El Rocío ήταν φέτος πιο ζωντανό από ποτέ, με αποκορύφωμα την ατμόσφαιρα στο Εθνικό Πάρκο Donana –όπου τα γραφόμενα λένε ότι εκεί βρέθηκε το γλυπτό της Παναγίας από έναν κυνηγό κατά τον 13ο αιώνα–, όπως και στην περιφορά.

Ωστόσο, ένα τεχνικό πρόβλημα ανάγκασε τη διακοπή της περιφοράς.