Μάγειρες της διπλανής πόρτας μοιράζονται το αγαπημένο τους υλικό
Επτά foodies, ο καθένας με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο, ορκίζονται στο αγαπημένο τους συστατικό όταν μαγειρεύουν.
- 3 ΟΚΤ 2022
Οι συνταγές είναι εξαιρετικοί οδηγοί, αλλά συχνά υπάρχουν άγραφα συστατικά που μπορούν να πάνε το φαγητό σε ένα εντελώς νέο επίπεδο. Λίγο ξύσμα λεμόνι χαρίζει τη φρεσκάδα και το άρωμα που χρειάζεται ένα πιάτο για να απογειωθεί ή ένα πραγματικά καλό ελαιόλαδο είναι υπεύθυνο για τη γεύση ενός φαγητού.
Κάποιες φορές, τα υλικά μπαίνουν τυχαία στα πιάτα, ενώ άλλες αποτελούν τη βάση για να δημιουργήσεις κάτι νόστιμο. Όσοι αγαπούν τη μαγειρική πάντως, ορκίζονται σίγουρα σε ένα υλικό, που αγαπούν λίγο παραπάνω, που είναι το (ίσως και όχι τόσο) μυστικό τους όταν μπαίνουν στην κουζίνα.
Ζητήσαμε από επτά foodies, με τον καθένα να έχει τη δική του ξεχωριστή σχέση με το φαγητό και τη μαγειρική, να μοιραστούν το αγαπημένο τους υλικό.
Το καρότο για τη Δήμητρα Γραμματικάκη
Καρότο. Άραγε το αγάπησα επειδή είναι πορτοκαλί (που είναι το αγαπημένο μου χρώμα και οριακά έχω εμμονή με αυτό) ή επειδή είναι τόσο πολύπλευρο και πολυτάλαντο; Ενδεχομένως και για τα δύο. Πώς γίνεται όμως να μην αγαπώ ένα υλικό που, εκτός από πανέμορφο (βγαίνει και σε άλλα χρώματα, πλην του πορτοκαλί), είναι πασπαρτού: τρώγεται εξίσου ευχάριστα ωμό, ψητό, βραστό ή στον ατμό. Μόνο του ή συνοδεία άλλων λαχανικών για σαλάτα.
Γίνεται βάση για σούπες και χυμούς. Ταιριάζει και σε γλυκές (carrot cake, energy balls, γλυκό του κουταλιού, για να αναφέρω μερικές) και σε αλμυρές συνταγές. Είναι πανεύκολο να το βρεις, είτε στα μανάβικα, είτε στα σουπερμάρκετ, είτε στη λαϊκή. Καθαρίζεται γρήγορα, χωρίς πολλά-πολλά. Είναι οικονομικό. Διατηρείται μέρες. Και το πιο βασικό: είναι τόσο νόστιμο. Στο κάτω-κάτω, δεν ξέρει ο Bugs Bunny και ξέρουμε εμείς;
* Η Δήμητρα Γραμματικάκη είναι η food blogger Η Pastryκιά.
Το κρεμμύδι για τη Βίκυ Δάγλα
Κρεμμύδι. Το outsider των υλικών που θα αναδείξει τον πρωταγωνιστή. Και σε ρωτώ: «Τι θα ήταν ένα κουνέλι στιφάδο χωρίς τα κοκάρια; Η σάλτσα ντομάτας χωρίς τα τσιγαρισμένα κρεμμύδια; Ο πουρές σελινόριζας χωρίς – σιγομαγειρεμένα στο βούτυρο – λευκά κρεμμύδια; Η πίτα γύρος απ΄όλα; Η χωριάτικη σαλάτα; Το hot dog χωρίς τα crispy onions; Το burger χωρίς καραμελωμένα κρεμμύδια;» Ένα τίποτα. Στη Δ’ δημοτικού είχα γράψει ένα ποίημα. Σου αφιερώνω λοιπόν την εξομολόγηση ενός κρεμμυδιού που έχει ερωτευτεί τη μαγείρισσα του.
Ένα ξερό κρεμμύδι μόνο,
δεν ξέρω τι να πω
Πολλές φορές με ακούμπαγε
Κι έκλαιγε χωρίς σκοπό
Στον πάγκο της με ανέβαζε
Και μου έβγαζε τα πουκάμισα
Να πάθω πνευμονία
Θεέ μου, όμως δεν άργησα…
Σκληρό και ξεραμένο απ’ έξω,
μα μέσα μου, τρυφερό και ζουμερό
Να σε βλέπω δακρυσμένη
Αχ, καρδιά μου, δεν μπορώ.
Κι έτσι απ’ τον πάγκο της κύλησα
Κι έπεσα μες στα σκουπίδια
Κι ας μύριζαν τόσο άσχημα
Από τα χθεσινά παΐδια.
* Η Βίκυ Δάγλα είναι Chef de partie.
Το ξύσμα λεμόνι για τη Χρύσα Πετροχείλου
Κατά καιρούς τρώω διάφορα κολλήματα με υλικά και τα βάζω παντού -χωρίς απαραίτητα να ταιριάζουν-, τυριά, ξηρούς καρπούς, μπαχαρικά όπως το ras el hanout. Κολλάω τόσο πολύ που μετά δε θέλω να τα ξαναδώ μπροστά μου. Υπάρχει όμως ένα υλικό που δε βαριέμαι ποτέ και πάντα με εκπλήσσει. Το ξύσμα λεμόνι.
Χειμώνα-καλοκαίρι πάντα υπάρχει μισό λεμόνι κάπου στο ψυγείο. Τόσο απλό αλλά με άπειρες δυνατότητες. Ξεκίνησα να το ρίχνω πάνω σε ταλιατέλες με βούτυρο και παρμεζάνα, την «περιβόητη» μακαρονάδα της μαμάς μου, και ήταν το κάτι που ήθελε. Μετά το πρόσθεσα στο porridge μου το πρωί μαζί με blueberries και φιστίκια Αιγίνης, σε μια κρύα σαλάτα με φασόλια, σε όλες μου τις κατά τα άλλα βαρετές πράσινες σαλάτες, στα αυγά ή ακόμα καλύτερα στο αβοκάντο τοστ με αυγά, στο γιαούρτι, στο τσάι, στο νερό -παντού-. Δίνει νομίζω λίγο ουσία ακόμα και στα πιο αδιάφορα πράγματα.
* Η Χρύσα Πετροχείλου είναι foodie και προσεχώς αρχιτέκτονας.
Τα τηγανητά κρεμμύδια για τη Μαριάννα Γκιτσάκη
Μου αρέσει πολύ να ψαχουλεύω και να δοκιμάζω καινούρια υλικά. Τον τελευταίο ένα και βάλε χρόνο έχω φάει κόλλημα με τα τηγανητά κρεμμύδια. Τα βρίσκεις στα ασιατικά markets σε μεγάλες σακούλες και είναι αρκετά οικονομικά. Το μαγικό με αυτά είναι ότι πέρα από τραγανά, έχουν και απίστευτο βάθος γεύσης, κάτι που δε βρίσκεις π.χ. στα κρουτόν.
Στην αρχή τα πασπάλιζα δειλά δειλά πάνω σε ασιατικά πιάτα, όπως κάρυ, νουντλς, τηγανητό ρύζι. Μετά ξεθάρρεψα και άρχισα να τα βάζω οπουδήποτε χρειάζεται λίγο κραντς και λιγο γεύση παραπάνω, δηλαδή (σχεδόν) παντού. Αγαπημένοι συνδυασμοί είναι με αβοκάντο, που η κρεμώδης υφή του σε συνδυασμό με τα τραγανό των κρεμμυδιών είναι αλλού, πάνω σε αβγά οποιασδήποτε μορφής, ειδικά τηγανητά με τον κρόκο να τρέχει, μέσα σάντουιτς και μπέργκερ, πάνω από μακαρονάδες με απλή σάλτσα όπως aglio e olio, σε σούπες αντί για κρουτόν και σε σαλάτες είτε πάνω, είτε ανακατεμένα μέσα στο ντρέσινγκ.
* Η Μαριάννα Γκιτσάκη είναι η food blogger Σουρτούκω.
Το κοκκινοπίπερο για την Έλενα Παπάζογλου
Η σχέση μου με τη μαγειρική από παιδάκι είναι υπό εξέταση. Περνάω φάσεις που μπορεί να κάνω τέσσερα φαγητά την ημέρα και άλλες που το τοστ είναι ό,τι πιο γκουρμέ μπορώ να σκεφτώ για να επιβιώσω. Πολλές φορές μάλιστα, ούτε καν αυτό. Μια φέτα ψωμί με βούτυρο και λίγο τυρί μπορεί να γίνει ο παράδεισός μου πάνω στη γη.
Εννέα χρόνια πριν όταν ο έρωτας μού χτύπησε την πόρτα αγκαλιά με ένα κιβώτιο κοκκινοπίπερα, είπα μέσα μου «Εδώ έχουμε ζήτημα». Όχι ότι ξεκίνησα να μαγειρεύω κάτι ιδιαίτερο, αλλά διστακτικά στην αρχή και με εμμονή στη συνέχεια άρχισα να προσθέτω κοκκινοπίπερο παντού, γλυκό ή καυτερό από τις ομελέτες, τις σούπες, τα όσπρια, τα κοκκινιστά και τα λαδερά, μέχρι τα ψητά, τις σαλάτες και τα παγωτά.
Κλασικό αγαπημένο πιάτο κορφιάτικης κουζίνας, η μανέστρα κολοπίμπιρι ή μπούρου – μπούρου, ένα πιάτο ύμνος στο κοκκινοπίπερο που μου έμαθε η άλλη μου οικογένεια στην Κέρκυρα. Θεραπευτικό, ζωηρό, γνήσια νόστιμο. Unconditional Love.
* Η Έλενα Παπάζογλου είναι συνιδιοκτήτρια της Strategic Fox.
Το τυρί για τον Κωνσταντίνο Μπόλα
Πέρασα ένα Σαββατοκύριακο να σκέφτομαι ποιο είναι το υλικό που λατρεύω να χρησιμοποιώ στην κουζίνα. Αυτό που έχω χρησιμοποιήσει πιο πολύ από όλα, που τα κάνει όλα πιο λαχταριστά, που κάθε του εκδοχή είναι και ένα ταξίδι και μια μνήμη. Ξημερώματα Δευτέρας βγήκε από την καμινάδα μου στο Παγκράτι λευκός καπνός. Φυσικά και είναι το τυρί.
Η ποικιλία των ειδών του, οι προελεύσεις και οι παρασκευές του και η πολυπλοκότητα στη γεύση τους δε θα σε αφήσει ποτέ να το βαρεθείς. Τα επίπεδα στη γεύση, στην όσφρηση και στην υφή, αμέτρητα. Οι πρώτες συλλογικές μνήμες όλων μας, ψημένο τοστ με Gouda, μια πικάντικη βαρελίσια φέτα, απαραίτητη δίπλα στα γεμιστά και στη χωριάτικη, η πρώτη «γνωριμία» με το roquefort που όσο μίσησα τότε, τόσο λαχταρώ τώρα, το πιο απλό κι όμως πλούσιο πιάτο του κόσμου, φρέσκια ζουμερή mozzarella, ελαιολάδο, ντομάτα και βασιλικός, εύκολο κέρασμα σε φίλους, ιδρωμένα βραχάκια Parmigiano reggiano με focaccia και prosecco σε έναν πεζόδρομο στην Πάρμα.
Όποιο πιάτο και να σκεφτώ, η προσθήκη τυριού το κάνει δέκα φορές πιο λαχταριστό. Οι φίλοι με δυσανεξία στη λακτόζη πλέον ξέρουν. Πριν από κάθε τραπέζι, λαμβάνουν μήνυμα. «Πάρε χάπι, έβαλα τυρί ακόμα και στο γλυκό» (πράγμα που συμβαίνει επίσης συχνά).
* Ο Κωνσταντίνος Μπόλας είναι ο food blogger This Cooking Man.
Το έξτρα παρθένο ελαιόλαδο για τη Δανάη Ίσαρη
Σκέφτηκα τη γλύκα του μπαχαριού. Μετά το άρωμα μπαλαντέρ του αποξηραμένου κόλιανδρου. Έπειτα θυμήθηκα την εκλεπτυσμένη γεύση του ανθού του μοσχοκάρυδου. “Εγώ είμαι όμως το αγαπημένο σου υλικό” είπε αυτάρεσκα το έξτρα παρθένο ελαιόλαδο.
«Θυμήσου πώς νοστίμευα τους ανθούς της γιαγιάς σου ή πόσο σου αρέσουν οι πατάτες που τηγανίζονται σε μένα. Θυμήσου αυτή την πρώτη μπουκιά προζυμένιου ψωμιού που βυθίζεις κάθε χρόνο στο ολόφρεσκο αγουρέλαιο από τις ελιές του χωραφιού στο χωριό και τις σταγόνες ωμού λαδιού που στάζεις στα ήδη λαδερά φασολάκια». Εντάξει, κέρδισες, σκέφτηκα. Εσύ, θα έχεις πάντα την πρωτιά.
*H Δανάη Ίσαρη είναι φωτογράφος.
