Bebop: Tο νέο συλλεκτικό δισκάδικο στη στοά Πανεπιστημίου που υμνεί τη τζαζ

Τα λόγια του αφορούσαν ένα πολύ συγκεκριμένο γεγονός: στη στοά της οδού Πανεπιστημίου 34 σήκωσε ρολά ένα τόσο δα δισκάδικο με το όνομα Bebop, το οποίο δηλώνει πανέτοιμο να αποδείξει ότι τα βινύλια χρειάζονται στέκια και ότι η μουσική μεγαλώνει με τις ανθρώπινες σχέσεις, όχι με τα απρόσωπα μαγαζιά και τα links.

Για να το θέσω αλλιώς, πόσοι δίσκοι πιστεύεις ότι χωράνε σε μαγαζί 30 τετραγωνικών μέτρων; Απάντηση: Σχεδόν 6.000. Και πόσοι μουσικοί, μέλη κριτικών επιτροπών από τζαζ φεστιβάλ και επαγγελματίες του ήχου θα περνούσαν τη γυάλινη πόρτα για να ξεφυλλίσουν τα ράφια ενός δισκάδικου, που ειδικεύεται στα συλλεκτικά κομμάτια και τις πρώτες κόπιες; Απάντηση: Πολλοί, πάρα πολλοί, πάνω από 100.

Τίποτα απ’ αυτά δεν εκπλήσσει βέβαια, εάν γνωρίζεις ποιος είναι πίσω από το Bebop που άνοιξε.

Βρίσκεται στη δισκογραφία πέντε γεμάτες δεκαετίες, δούλευε στο θρυλικό Jazz Rock στην Ηφαίστου στο Μοναστηράκι, ένα απ’ τα καλύτερα δισκάδικα των 90s, είχε ιδρύσει το beton7 στο Μεταξουργείο που πλέον τρέχει μόνο με ραδιοφωνικό πρόγραμμα, συμμετέχει στο Jazz on Tinos, ενώ στην περίφημη φωτογραφία από τη συναυλία του Rory Gallagher στην Αθήνα, όταν οι αστυνομικοί τον κατεβάζουν από τη σκηνή, το άτομο με την μπλούζα του Happening από πίσω (του δισκάδικου που διοργάνωσε τη συναυλία) είναι εκείνος.

Μιλάμε για τον Λουκά Δημητρέλο και το πάθος που έχει για την τζαζ μουσική. «Τη δεκαετία του ’90 έμεινα για μερικά χρόνια στην Αμερική και ενώ ήμουν ροκάς μού έκανε τρομερή εντύπωση στις τζαζ συναυλίες πόσο προσιτοί ήταν οι επιφανείς τζαζίστες της μουσικής. Κορυφαία ονόματα, όπως ο John Patton, με υποδέχτηκαν σαν να γνωριζόμασταν από πάντα – έτσι γνώρισα τη μαγεία της τζαζ και κόλλησα, ένα είδος που περπατάει περήφανα έξω από όρια».

Τότε ξεκίνησε το ταξίδι που 30 χρόνια μετά οδηγεί στο άνοιγμα του Bebop.

Bebop, ένα μικρό θησαυροφυλάκιο

Στο πνεύμα του Bebop δε θα άρμοζε κάτι λιγότερο για εγκαίνια από ένα ατελείωτο jam session με τζαζ ονόματα: μέσα στην αθηναϊκή στοά, το βράδυ μιας καθημερινής μεταμορφώθηκε σε εγκάρδια γιορτή, στο όνομα της μουσικής, του σαξόφωνου και της απελευθέρωσης, που όριζε πάντα τη μαύρη μουσική.

Η φωνή της Αγγελικής Τουμπανάκη, τα πλήκτρα του Γιώργου Αναματερού, το πνευστό του Βασίλη Βαζούρα, ο Ζωρζ Πιλαλί και άλλοι πολλοί πέρασαν από το session, όσο το πλήθος μεγάλωνε μπροστά σε αυτή την απρόσμενη αστική συναυλία.

Τα παραγεμισμένα ράφια του Bebop καλούσαν επιτακτικά για εξερεύνηση: στη συντριπτική τους πλειοψηφία αυθεντικά βινύλια και όχι επανεκδόσεις, τα οποία συγκεντρώθηκαν από τον Λουκά Δημητρέλο σε βάθος δεκαετιών.

Την περίοδο που έζησε στις ΗΠΑ, όσο και τη δεκαετία των 00s που έμεινε στην Πορτογαλία και τις χώρες της Ιβηρικής Χερσονήσου, είχε το χούι να ψάχνει τους πιο δυσεύρετους δίσκους, με σκοπό τις εισαγωγές. Αλλά πολλοί έμειναν στη συλλογή του και πλέον είναι τρομερά διαμάντια για όποιον ασχολείται με το άθλημα.

Περίπου το 80% των 6.000 δίσκων που έχουν συγκεντρωθεί ακουμπούν την τζαζ, σε κάθε πιθανή έκφανση και ύφος. Ο ίδιος, με μία γρήγορη ματιά, τρέχει με το χέρι του τα ράφια και βγάζει κομμάτια ζηλευτά: το θρυλικό live που είχε δώσει ο Sun Ra το 1984 στο Praxis ´84 στην Αθήνα, το τρομερό Ellingtonia του Duke Ellington, αλλά και εκτός τζαζ, όπως τα σπάνια Κοράλλια του Βαγγέλη Πιτσιλαδή, τις πρώτες κόπιες σε μονοφωνικό από άλμπουμ των Beatles και των Rolling Stones, είτε τις πρώτες κόπιες όλης της δισκογραφίας του Μάνου Χατζιδάκη.

«Κάποια από αυτά μου φαίνεται αδύνατο να υπάρχουν αλλού στο εμπόριο». Πέραν των συλλεκτικών, να αναφέρουμε ότι το Bebop καλύπτει και τις μεγάλες επικεφαλίδες από τις νέες κυκλοφορίες.

Ένα δισκάδικο που χτίζει σχέσεις

«Η ιεροτελεστία του βινυλίου είναι αυτό που θέλω να υποστηρίξω, επειδή απλά τη νιώθω μέσα μου», αναφέρει σε κάποιο σημείο ο Λουκάς Δημητρέλος. Η επαφή του με τα δισκάδικα ξεκινά από τη δεκαετία του ’80, όταν ήταν ιδιοκτήτης στο Top Ten στου Ζωγράφου, που άντεξε μια δεκαετία. Έκτοτε, πολλά άλλαξαν, αλλά σαν να εκτελέστηκε ένας πλήρης κύκλος και ο ίδιος βρίσκεται ξανά πίσω από τα βινύλιο, το έτος 2022.

Ποιος είναι ο ρόλος ενός δισκάδικου σήμερα;

«Εγώ θέλω να κάνω το Bebop ένα ζωντανό στέκι για την τζαζ και τη μουσική», απαντάει ο ίδιος, «θέλω να αποδείξω ότι αυτό που μετράει είναι οι σχέσεις που χτίζονται μέσα από τη μουσική, γι’ αυτό και είμαι ιδεολογικά αντίθετος στο ψηφιακό κατάστημα – τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει το συναίσθημα του να δίνεις ένα άγνωστο διαμάντι σε ακροατή και να βλέπεις τη σπίθα στα μάτια του».