Η στιγμή των Μουντιάλ που με σημάδεψε
10 προσωπικότητες από διαφορετικούς χώρους θυμούνται εκείνη τη στιγμή από περασμένα Μουντιάλ που παραμένει δυνατά χαραγμένη στη μνήμη τους.
- 8 ΔΕΚ 2022
Καθώς μπαίνουμε πια στην τελική ευθεία του Μουντιάλ του Κατάρ, ετοιμαζόμαστε για τις αληθινά μεγάλες συγκινήσεις που έρχονται στα ντέρμπι των προημιτελικών και σε όσα θα ακολουθήσουν σε ημιτελικούς και τελικό.
Κακά τα ψέμματα, το γκολ του Messi, ο θρίαμβος του Μαρόκο, το ρεκόρ του Cristiano Ronaldo, έχουν ήδη μπει στη λίστα των σπουδαίων στιγμών των Παγκοσμίων Κυπέλλων από τα φετινά ως τώρα πεπραγμένα, όμως εκείνες οι αναμνήσεις που δεν σβήνουν με τίποτα, προέρχονται συνήθως από σπουδαίες προσωπικότητες που έκριναν προκρίσεις σε τελικούς ή κατακτήσεις τροπαίων.
Κάπως έτσι, Κώστας Νικούλι, Χρήστος Αρμάντο Γκέζος, Zastro, Βαγγέλης Μουλαράς, Δημήτρης Φραγκιόγλου, Λαμπρίνα Καραγιαννίδου, Δημήτρης Κουλουμάσης, Γιώργος Καφετζόπουλος, Γιώργος Κεντρωτής και Στέλιος Δημόπουλος, καταθέτουν τις δικές τους σημαντικές στιγμές που τους έρχονται πρώτες στο μυαλό, όταν θυμούνται κάποιο από τα προηγούμενα Παγκόσμια Κύπελλα.
Το παράξενο κούρεμα του Ronaldo το 2002, για τον Κώστα Νικούλι
Το πρώτο Μουντιάλ που θυμάμαι είναι αυτό του 2002, που διεξήχθη στη Νότια Κορέα και στην Ιαπωνία. Ήμουν τότε 8 χρονών και δε γνώριζα πολλά πράγματα για το ποδόσφαιρο γενικά. Με ρώτησε λοιπόν ο αδερφός μου ποια ομάδα θα υποστηρίξω στη διοργάνωση, μιας και εκείνος θα ήταν με τη Βραζιλία και τυχαία, του απάντησα την Αγγλία.
Όταν όμως η Αγγλία διασταυρώθηκε με τη Βραζιλία και ο Ronaldinho έβαλε ένα γκολ από τη μέση σχεδόν του γηπέδου, έχοντας κερδίσει φάουλ, τρελάθηκα. Μου φάνηκε απίστευτο και έγινα και εγώ Βραζιλία.
Όπως κάθε καλοκαίρι, ήμουν με τον αδερφό μου για διακοπές στο χωριό μας στους Αγίους Σαράντα. Εκεί, παρακολουθήσαμε όλο το Μουντιάλ και θυμάμαι χαρακτηριστικά τον τελικό με τη Γερμανία, που ενώ στη Νότια Κορέα έγινε βράδυ, στην Αλβανία ήταν μεσημέρι. Ήταν η ώρα που μας έπαιρνε η γιαγιά ενός φίλου μας με άλλα παιδιά της γειτονιάς και μας πήγαινε για μπάνιο στη θάλασσα μέχρι αργά το απόγευμα. Έλα όμως που εμείς θέλαμε να δούμε τον τελικό.
Τελικά, κάτσαμε όλοι μαζί μπροστά από την τηλεόραση καθηλωμένοι να βλέπουμε το «φαινόμενο» Ronaldo με αυτό το περίεργο κούρεμα να θριαμβεύει. Το συγκεκριμένο κούρεμα το είχε κάνει έτσι ώστε ο κόσμος να ασχολείται με τα μαλλιά του και όχι με τον τραυματισμό που τον ταλαιπωρούσε. Στον τελικό έβαλε δύο γκολ και η Βραζιλία κατέκτησε το μουντιάλ.
Η ζέστη ήταν ανυπόφορη και εμείς πανηγυρίζαμε τρελαμένοι. Εκείνη τη βουτιά στη θάλασσα δε θα την ξεχάσω ποτέ.
Ο Κώστας Νικούλι είναι ηθοποιός. Αυτή την περίοδο, βρίσκεται σε γυρίσματα για τη σειρά της ΕΡΤ1, Παραλία.
H ήττα των Βραζιλιάνων στον τελικό του 1998, για τον Χρήστο Αρμάντο Γκέζο
Γεννήθηκα το 1988. Δύο χρόνια νωρίτερα, ο ημι-συνονόματος Diego Armando Maradona είχε χαρίσει στην Αργεντινή το Παγκόσμιο Κύπελλο, με δύο από τα πιο θρυλικά γκολ όλων των εποχών.
Η στιγμή που θυμάμαι όμως αφορά τον αιώνιο άσπονδο αντίπαλο της Αργεντινής. Τη δεκαετία του ‘90 μεγαλώναμε έχοντας τους Βραζιλιάνους κάτι σαν μια μικρή εξωγήινη φυλή της μπάλας. Έτσι, η ήττα τους στον τελικό του 1998 ήταν μια εμπειρία πρώιμης ενηλικίωσης. Η ομάδα αυτή, το φαβορί του τίτλου, η μεταφυσική σύναξη, με μπροστάρη μάλιστα τον Ronaldo, τον ορίτζιναλ, το Φαινόμενο, να ταπεινώνεται από τους… Γάλλους; Μα, αυτοί από πότε έμαθαν ποδόσφαιρο; Για μπαγκέτες και κρασί δεν ήταν διάσημοι; Αλίμονο, πού ξέραμε τότε εμείς τον Platini.
Και το χειρότερο; Ενορχηστρωτής του θριάμβου των Φράγκων ήταν ένας λεπτοκαμωμένος αγύμναστος τύπος, με αραίωση από τα 25 του. Δύο κεφαλιές τους έβαλε, κι έτσι ξεκίνησε η μυθική καριέρα του μαέστρου εκείνου. Με μία κεφαλιά, χρόνια αργότερα, θα τέλειωνε.
*Ο Χρήστος Αρμάντο Γκέζος είναι συγγραφέας. Το τελευταίο του μυθιστόρημα Χάθηκε βελόνι κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Gol di Grosso, Gol di Grosso, με τους Γερμανούς το 2006 για τον Zastro
Καλοκαίρι 2006, Sesto San Giovanni, Cologno Monzese. Η παρέα μεικτή, στο τραπεζάκι του σαλονιού κουτιά με μισοφαγωμένες πίτσες, αναψυκτικά, μπύρες, όλα όσα παραπέμπουν σε σκηνικό μουντιάλ. Στην οθόνη ο ημιτελικός της οικοδέσποινας Γερμανίας με «εμάς», τη Squadra Azzurra.
Το ματς «βουβό», κολλημένο σε ένα από τα πιο ανιαρά 0-0 στην ιστορία των ημιτελικών Παγκοσμίου Κυπέλλου. Στην ομήγυρη ψελλίζουν ήδη ότι δεν θα ξαναντέξουν την πολλοστή τραγωδία στα πέναλτι.
Σε μια σκοτωμένη φάση η Ιταλία κερδίζει το κόρνερ. Ένας εκ των ηρώων του ’82, ο Beppe Bergomi που σχολιάζει το ματς στην τηλεόραση αφήνει να του φύγει ένα “andiamo ragazzi” – «πάμε παιδιά». Η μπάλα καταλήγει στον Andrea Pirlo, τον έναν και μοναδικό με διαύγεια πνεύματος και την απαραίτητη ποδοσφαιρική σοφία για να κάνει τα πράγματα να συμβούν.
Ο Andrea δε γέμιζε ποτέ το μάτι εξ όψεως. Θα μπορούσε να είναι σομελιέ, στιλίστας, γητευτής αλόγων ή τέλος πάντων κάτι εντελώς άσχετο με το ποδόσφαιρο, εάν δεν ήταν ο πιο ταλαντούχος Ιταλός κεντρικός χαφ των ‘00ς. Τινάζει το μαλλί, γυρίζει το βλέμμα και βλέπει ξεμαρκάριστο μονάχα τον Fabio Grosso, μέχρι τότε άσημο αριστερό μπακ της Παλέρμο που κλήθηκε από σπόντα σε εκείνη την ομάδα του Marcello Lippi.
Η πάσα είναι αριστούργημα. No look through pass στο 119ο λεπτό ημιτελικού μουντιάλ. Ο Grosso δεν έβλεπε τέρμα. Σούταρε πιο πολύ με το ένστικτο, με την αίσθηση του χώρου και τη βαθιά πεποίθηση ότι θα βρει εστία. Η μπάλα πήρε απίθανα φάλτσα, πέρασε μαγικά απ’ όλα τα σώματα και με έναν υπέροχο, περιστροφικό τρόπο αφέθηκε στην αγκαλιά των δικτύων του Γερμανού τερματοφύλακα.
Τιναχτήκαμε όλοι, δεν ακούσαμε τη φωνή μας γιατί όλη η γειτονιά είχε σηκωθεί στο πόδι, είναι βέβαιο ότι και στα υπόλοιπα σαλόνια αγκαλιάζονταν και φώναζαν όπως κι εμείς.
Πολύ μετά, στο replay και στα highlights είδαμε το πνιχτό ουρλιαχτό, το κούνημα του κεφαλιού και τα δάκρυα του Grosso. Ακριβώς ότι έκανε ο Tardelli στον τελικό του ’82 με τη Γερμανία, σε μια από τις εμβληματικότερες στιγμές στην ιστορία του ποδοσφαίρου.
Στην παρέα κοιταχτήκαμε. Πλέον ήμασταν βέβαιοι ότι είναι γραφτό. Και ήταν.
Ο Zastro είναι ιντερνετική περσόνα και κινητή αθλητική και όχι μόνο βιβλιοθήκη.
Η μαγεία του Ronaldinho με την Αγγλία το 2002, για τον Βαγγέλη Μουλαρά
2002. Είμαι δώδεκα χρονών. Πρώτη φορά βλέπω Μουντιάλ και καταλαβαίνω τι μου γίνεται. Στηρίζω Βραζιλία λόγω Rivaldo που φορούσε το δέκα στην πλάτη. Αλλα σιγά-σιγά παθαίνω κάτι με τον τύπο που φορούσε το έντεκα. Τον Ronaldinho.
Προημιτελικός. Η Αγγλία του Beckham κόντρα στη Βραζιλία του Ronaldo. Το σκορ είναι 1-1. Γίνεται φάουλ στον χώρο του κέντρου. Σε ιδανικό σημείο για σέντρα στην περιοχή. Ο Roni αναλαμβάνει την εκτέλεση.
Ο τερματοφύλακας της Αγγλίας -που μοιάζει με υδραυλικό από τα Midlands- ο David Seaman βρίσκεται αρκετά μακριά από το τέρμα του. Πολύ λογικά υποθέτει πως κανείς δεν πρόκειται να επιχειρήσει απευθείας εκτέλεση. Αλλά κάνει λάθος.
Ο Ronaldinho κάνει ακριβώς αυτό. Στέλνει την μπάλα στο βάθος της εστίας και τη Βραζιλία στα ημιτελικά. Μαγεία, ρε. Μόνο αυτός θα μπορούσε να το σκεφτεί αυτό. Και να το επιχειρήσει. Και να το φέρει εις πέρας στην εντέλεια.
Έτσι συστήθηκε σε όλους μας ο Gaucho. Στραβά δόντια, μαλλί μπούκλα και jogo bonito. Όλοι παίζουν ποδόσφαιρο, αυτός παίζει μπάλα. Και το χαίρεται. Και φαίνεται.
Ακολούθησαν πολλά. Σβήσιμο τσιγάρου, elastico, μπουζούκια. Αλλά εκείνο το γκολ ήταν που έκανε έναν ολόκληρο πλανήτη -και τον δωδεκάχρονο εαυτό μου- να πει τέσσερις λέξεις: «τι παικταράς, Θεέ μου».
Ο Βαγγέλης Μουλαράς είναι κωμικός.
Το δράμα των Γάλλων το 1982, για τον Δημήτρη Φραγκιόγλου
Ένας ημιτελικός με πολύ δυνατές συγκινήσεις. Ένας αγώνας που δε θα ξεχάσω ποτέ. Στο φοιτητικό 2αράκι της Αγίου Μελετίου έχουν έρθει δυο φίλοι, για να δούμε παρέα τον αγώνα στην καινούργια μου έγχρωμη τηλεόραση. Είμαστε και οι τρεις με τους τρικολόρ του Platini. Μας αρέσει η μπάλα που παίζει η Γαλλία και ανυπομονούμε να τη δούμε στον τελικό. Πατατάκια, σνακς και οι απαραίτητες μπύρες. Ο αγώνας ξεκινάει.
Η Γερμανία προηγείται γρήγορα αλλά ο Platini ευτυχώς ισοφαρίζει. Η κανονική διάρκεια λήγει με το σκορ να είναι 1-1. Και πάμε για παράταση. Η Γαλλία βάζει γρήγορα ένα γκολ και λίγα λεπτά μετά ένα δεύτερο. Μέσα σε 10 λεπτά προηγείται με 3-1. Στο σπίτι έχουμε στήσει πανηγύρι. Έχουμε πιστέψει πως ο αγώνας είχε λήξει και η Γαλλία είναι στον τελικό…
Κανείς μας δεν μπορεί να φανταστεί το τι θα ακολουθήσει. Η Γερμανία ισοφαρίζει 3- 3. Και ξεκινάει η διαδικασία των πέναλτι. Οι Γάλλοι αστοχούν στο τελευταίο πέναλτι. Λήξη. Ο Schumacher, ήρωας της βραδιάς, έχει αποκρούσει δύο πέναλτι των Γάλλων. Απογοήτευση και θυμός. Το μπουκάλι εκσφενδονίζεται με δύναμη προς την τηλεόραση – ευτυχώς αστόχησα. Τα υπόλοιπα μπουκάλια έσκασαν στο πάτωμα. Το φοιτητικό καθιστικό θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο. Πέρασαν χρόνια για να ξανακαλέσω φίλους να δούμε αγώνα μαζί. Εκείνο το καλοκαίρι δεν ήπια άλλη μπύρα.
O Δημήτρης Φραγκιόγλου είναι ηθοποιός. Ερμηνεύει τα μονόπρακτα του Ιάκωβου Καμπανέλλη Ο Γουόλτερ Μίττυ και ο Πανηγυρικός, στον Πολυχώρο Vault.
Γράφοντας Zinedine Zidane με αντιηλιακό στην πλάτη το 1998, η Λαμπρίνα Καραγιαννίδου
Ήμασταν οικογενειακές διακοπές το καλοκαίρι του 1998 όταν ο αδελφός μου είχε την εξής φαεινή ιδέα: αποφάσισε -λίγες μέρες μετά τον τελικό του Μουντιάλ ανάμεσα στη Βραζιλία και τη Γαλλία- να γράψει με αντηλιακό στην πλάτη του τόσο τον αριθμό της φανέλας όσο και το ονοματεπώνυμο του σπουδαίου Zinedine Zidane.
Οι βόλτες που έκανε στο ξενοδοχείο ήταν η αφορμή για μία ανάμνηση που δε θα ξεχάσω ποτέ: στο ξενοδοχείο έμεναν πολλοί Βραζιλιανοί τουρίστες, οι οποίοι παρότι δεν άνοιξαν το στόμα τους, κοιτούσαν με φανερό μίσος έναν τύπο που κυκλοφορούσε με νούμερο 10 της Εθνικής Γαλλίας στην πλάτη. Είχαν άλλωστε περάσει μόλις λίγες ώρες από τα δύο γκολ του Zidane…
* Η Λαμπρίνα Καραγιαννίδου είναι διευθύντρια σκηνής στο Εθνικό Θέατρο
“Maradona you are primadona” το 1994 κόντρα στην Ελλάδα, ο Δημήτρης Κουλουμάσης
Είναι 1994, είμαι στην Πρώτη Γυμνασίου και έχω πάει με τον πατέρα μου στις ΗΠΑ. Προσγειωνόμαστε στη Νέα Υόρκη και βλέπουμε πρώτο παιχνίδι την Ιταλία ενάντια στην Ιρλανδία. Μετά ταξιδεύουμε κάμποσα χιλιόμετρα μέχρι τη Μασαχουσέτη για το επόμενο ματς: Ελλάδα-Αργεντίνη.
Εκεί είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου τον Diego Maradona, σε ένα γήπεδο που θύμιζε πραγματική αρένα (και είχα δει αρκετά γήπεδα μέχρι εκείνη τη στιγμή, αφού ο πατέρας μου με έπαιρνε παντού, σε κάθε χώρα που έπαιζε ο Παναθηναϊκός).
Η ατμόσφαιρα ήταν τελείως διαφορετική από ό,τι είχα συνηθίσει: ο κόσμος έπινε μπύρες και έτρωγε πίτσες σε ένα στάδιο χωρίς καν σκέπαστρο, όσο πάνω από τα κεφάλια μας πετούσε ένα νοικιασμένο από Έλληνα αεροπλάνο που έγραφε ειρωνικά “Maradona you are primadona” για να τρολάρει τον σπουδαίο Αργεντινό.
Αυτό που θυμάμαι είναι ότι ξεκινήσαμε νωρίς και δε σταματήσαμε να τρώμε γκολ σε όλον τον αγώνα.
*O Δημήτρης Κουλουμάσης είναι καθηγητής χημείας ενώ στον ελεύθερό του χρόνο κάνει πειράματα στα social media κάτω από το παρατσούκλι Mr Chem. To βιβλίο του κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος.
Τα πανηγύρια των Γάλλων το 1998, για τον Γιώργο Καφετζόπουλο
Ήμουν πολύ μικρός και ήταν τότε ο τελικός μεταξύ της Βραζιλίας και της Γαλλίας. Νομίζω στο Παρίσι, στην έδρα των Γάλλων. Στη Βραζιλία έπαιζε ο αγαπημένος μου Ronaldo, γνωστός και ως «φαινόμενο» και πριν αρχίσει το ματς ήμουνα σίγουρος ότι η Βραζιλία θα νικήσει 3-0. Εγώ γενικά πάντα υποστηρίζω τη Βραζιλία λόγω των παιχταράδων που είχε αλλά και για το χαρακτηριστικό άναρχο φαντεζί ποδόσφαιρο που έπαιζε, τις ντρίμπλες, τα κόλπα κλπ.
Οπότε αυτός ο τελικός με βρίσκει πολύ πιτσιρικά να κάθομαι σε ένα καφέ στην Τζιά γεμάτο Γάλλους τουρίστες, φορώντας τη φανέλα του Ronaldo. Δυστυχώς, όμως τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα υπολόγιζα, φάγαμε τρία γκολ, τα δυο από τον Zidane και δεν ήξερα πού να κρυφτώ. Ήταν μεγάλη η απογοήτευση μου γιατί ήμουν παραπάνω από σίγουρος πως θα το σήκωνε η Σελεσάο. Και μετά κλασικά είχε καζούρα από τους Γάλλους και αγκαλιές. Μου έλεγαν «μη στεναχωριέσαι» νομίζοντας ότι είμαι Βραζιλιάνος.
Θυμάμαι ότι πήγα σπίτι μου που εμένα με τη γιαγιά μου και έβγαλα τη φανέλα της Βραζιλίας και έβαλα μια άλλη μπλούζα για να μη με πειράζουν οι Γάλλοι. Κάπως να περνάω απαρατήρητος. Για κάποιο λόγο είχα στεναχωρηθεί πολύ…
Σήμερα δεν το παθαίνω και τόσο με το ποδόσφαιρο, εκτός αν παίζει η ΑΕΚ που με πιάνουν κάτι στεναχώριες όταν χάνει, αλλά γενικώς προσπαθώ να αποστασιοποιούμαι και να τα βλέπω πιο χαλαρά. Καλώς ή κακώς όμως το ποδόσφαιρο σε γεμίζει με πολλά συναισθήματα. Τι να κάνουμε.
O Γιώργος Καφετζόπουλος είναι ηθοποιός και θεατρικός συγγραφέας. Συμμετέχει στην παράσταση ΡΙΣΚΟ στο Θέατρο Olvio, ενώ από τα μέσα Ιανουαρίου 2023 θα ανέβει το έργο του ΤΑΟ στο Θέατρο Επί Κολωνώ, σε σκηνοθεσία Δανάης Σπηλιώτη με τον ίδιο και τους Αντώνη Καφετζόπουλο, Θοδωρή Σκυφτούλη, στην ερμηνεία.
Το στοιχειωμένο Αργεντινή-Ολλανδία του 1978, για τον Γιώργο Κεντρωτή
1978, Μπουένος Άιρες, Στάδιο Μονουμεντάλ. Τελικός Παγκοσμίου Κυπέλλου Αργεντινή – Ολλανδία. Υποστήριζα και τις δύο ομάδες από παλιά – την Αργεντινή από το 1965, την Ολλανδία από το 1974. Βλέποντας τον δολοφόνο Videla στην οθόνη της τηλεόρασης είπα «Κάτω ο φασισμός, Ζήτω η Ολλανδία», και νόμισα ότι έλυσα το πρόβλημα. Αμ δε! Στο πρώτο γκολ του Kempes δε λυπήθηκα καθόλου.
Στην ισοφάριση του Naninga πετάχτηκα κι έκανα σαν τρελός. Το σουτ του Rensenbrick στο 90 βρήκε το δοκάρι – μάλλον χάρηκα. Στο δεύτερο γκολ του Kempes σκέφτηκα ότι σε λίγο θα ισοφάριζε η Ολλανδία. Ο Bertoni βάζει το τρίτο γκολ της Αλμπισελέστε και ο Pasarella σηκώνει το κύπελλο. Πιάνω τον εαυτό μου να μη λυπάται, χωρίς και να χαίρεται.
Πήγα στο σπίτι, έβαλα ένα τάνγκο στο πικάπ, βγήκα στο μπαλκόνι για τσιγάρο. «Έπαιξαν καλύτερα», είπα. «Δίκαια το κέρδισαν». Δε θέλω να παίζουν αντίπαλοι η Αργεντινή με την Ολλανδία. Ή, τουλάχιστον, να μη βλέπω εγώ τα ματς αυτά.
*O Γιώργος Κεντρωτής είναι συγγραφέας, ποιητής και μεταφραστής. Το τελευταίο του βιβλίο Ποδήλατα και ποδηλάτες: Περι μεταφράσεως ο λόγος κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Gutenberg.
Το δραματικό Αργεντινή-Αγγλία του 1998, για τον Στέλιο Δημόπουλο
Αρχές καλοκαιριού 1998: Καφενείο στη Γραμμενίτσα Άρτας Ο πατέρας μου πίνει μπύρα και δίπλα του εδράζεται μεζές από την κόλαση: Kαλαμάρι, γαύρος, ντομάτα και ο μαγαζάτορας έχει βάλει να παίζει το μουντιαλικό Αργεντινή-Αγγλία.
Δεν έχω ιδέα από ποδόσφαιρο, είμαι εκεί ως ένα μικρό αμούστακο βλαχάκι που ακόμη δεν τολμάει να πιει μπύρα. Μέχρι τη στιγμή που βιώνω το απόλυτο χωροχρονικό ρήγμα. Ο David Beckham βγάζει μια διαγώνια ψηλοκρεμαστή λόμπα, το παιδί-θαύμα του Βρετανικού ποδοσφαίρου, Michael Owen, κάνει ένα διαστημικό κοντρόλ με το πλάι του παπουτσιού, η μπάλα κατεβαίνει, ο Zanetti πάει να πρεσάρει, ο Owen πιάνει φωτιά, τρέχει σαν το διάολο το μισό κέντρο αντέχοντας στο πρέσινγκ, στέκεται όρθιος προσπερνώντας τον Zanetti, αλλά μετά βρίσκεται απέναντι στον Ayala -δύο φορές πιο ψηλός και δυνατός από τον ίδιο,- τον οποίο επιλέγει να «ξεράσει» με ένα άνοιγμα της μπάλας στα δεξιά με υπερφυσική ταχύτητα και ένα τελείωμα στα αριστερά των διχτύων που έστειλε όλον τον πλανήτη για παγωτό.
Μετά, το δράμα συνεχίστηκε, ο Beckham αποβλήθηκε και οι Αργεντινοί προκρίθηκαν στα πέναλτι, αλλά για εμένα, αυτό το γκολ και αυτό το ματς με έριξαν στην πανέμορφη αγκαλιά του ποδοσφαίρου. Μια αγκαλιά με δύναμη, πίεση, συναίσθημα, αγωνία, αισιοδοξία και απαισιοδοξία.
Μια ποιητική αθλητική διάσταση, όπου όλα μπορούν να συμβούν.
Ο Στέλιος Δημόπουλος είναι ηθοποιός. Πρωταγωνιστεί στις θεατρικές παραστάσεις Ο Γάμος στο Θέατρο Επί Κολωνώ και Κωλόκαιρος στο Θέατρο Τζένη Καρέζη.
Ο Νο 1 προορισμός για αυτό το Μουντιάλ είναι τα super market Μασούτης! Βρες σε προσφορά τα αγαπημένα σου Snack / Μπύρες/ Καταψυγμένες πίτσες και διοργάνωσε μοναδικές βραδιές για σένα και την παρέα σου.
