Οι Ιάπωνες έχουν λέξη για το «μοναχικό στόμα». Ναι, καλά διαβάσατε
Το kuchisabishii περιγράφει κάτι που έχουμε αισθανθεί σχεδόν όλοι και έγινε ακόμα πιο έντονο στην καραντίνα.
- 28 ΔΕΚ 2022
Έχεις πιάσει ποτέ τον εαυτό σου να θέλει να τσιμπήσει κάτι, ακόμα κι αν δεν πεινάς, ακόμα κι αν έφαγες το πιο λουκούλλειο γεύμα μόλις πριν μια ώρα. Αν έχεις βρεθεί σε αυτή την κατάσταση, τότε θα να ξέρεις πως αυτό που σου συμβαίνει έχει όνομα. Όχι ελληνικό, αλλά γιαπωνέζικο και λέγεται kuchisabishii και στην κυριολεξία σημαίνει «μοναχικό στόμα».
Το kuchisabishii, που εκτός από μοναχικό στόμα, μεταφράζεται και ως «η επιθυμία να έχεις ή να βάλεις κάτι στο στόμα σου», χρησιμοποιείται ως επί το πλείστον για να περιγράψει αυτό που αισθανόμαστε όταν θέλουμε να φάμε κάτι επειδή βαριόμαστε, αλλά δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με το φαγητό. Οι Ιάπωνες τη χρησιμοποιούν και για να περιγράψουν το πως αισθάνεται κάποιος που είναι στη διαδικασία διακοπής του καπνίσματος.
«Δεν έχω υπάρξει ποτέ καπνιστής», λέει ο Shek Matz, ένας δάσκαλος αγγλικών στην Ιαπωνία, «αλλά όσοι καπνίζουν λένε πως όταν προσπαθούν να το κόψουν, αισθάνονται ένα κενό που το κάλυπτε και πρακτικά το τσιγάρο. Δηλαδή, δεν υπάρχει κάτι πια εκεί που υπήρχε το τσιγάρο τους και έτσι το στόμα τους αισθάνεται μοναξιά, δηλαδή kuchisabishii». Είναι περίπου η αίσθηση που έχουν και τα μωρά όταν προσπαθούν οι γονείς να τους κόψουν την πιπίλα.
Μάλιστα, στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου χρησιμοποιούν το kuchisabishii και στα εστιατόρια. Έτσι, αν βρεθείτε σε κάποιο μαγαζί στο Τόκιο, μπορεί ο σερβιτόρος να σας φέρει μερικά μικρά πιάτα για να ικανοποιήσετε το μοναχικό στόμα σας, μέχρι να έρθουν τα όσα έχετε παραγγείλει.
Το kuchisabishii γνώρισε μέρες δόξας κατά τη διάρκεια των lockdown για την Covid-19. Όλοι περνούσαμε άπειρες ώρες στο σπίτι, βλέπαμε ελάχιστα έως και καθόλου φίλους και γνωστούς και κάποια στιγμή εξαντλήσαμε όλα τα βιβλία και τις ταινίες που μπορούσαμε να διαβάσουμε και να δούμε. Άρα, τι έμενε; Η βόλτα στο ψυγείο που κατάφερνε έστω και για λίγο να γεμίσει όχι μόνο το κενό που αισθανόταν το στόμα μας, αλλά και αυτό που αισθανόμασταν μέσα μας.
