5 ιδέες που θα σε βγάλουν από το σπίτι το Σάββατο και την Κυριακή

Μια βραδιά γεμάτη μουσική, μία ταινία που εγείρει συζητήσεις γύρω από την ψυχοσύνθεση του ανθρώπου, μια θεατρική παράσταση για την εξουσία, ένα κάλεσμα για βιβλιοφάγους και μια έκθεση που αγγίζει όλες τις αισθήσεις μπαίνουν στη λίστα με τις προτάσεις του Σαββατοκύριακου. Βγες έξω.

Αισθηματική Αγωγή

Σπύρος Χυτήρης

Τα Παιδιά της Παλαιότητας, Melentini, Tango with Lions και Λάμδα συναντιούνται στη σκηνή του Gagarin για ένα βράδυ Αισθηματικής Αγωγής. «Μουσική που τρέχει με χίλια χιλιόμετρα την ώρα, σ᾽ εκείνο το γαλαζοπράσινο αυτοκίνητο που μας πάει στην Ύδρα, με τη σαμπάνια μέσα στα νερά, Εσύ κι Εγώ, με το μυαλό πυραυλοκίνητο, με τα κύτταρά μας όλα σ᾽ ένα Σιαμαίο Σύστημα, αψηφώντας νόμους και συμβάσεις, χρόνια και αιώνες αψηφώντας, έχοντας διαλύσει την έννοια του μήκους, έχοντας καταργήσει χιλιομετρικές αποστάσεις, διακτινισμένοι από του Έρωτος την πανίσχυρη έλλογη λογική που είναι ο αδυσώπητος φονιάς της φουκαριάρας σύνεσης, γι᾽ αυτό πάμε μπροστά την ταινία στο διαστημικό κασετόφωνο, πάμε μπροστά, με κόλπα αεροπλανικά, στο τραγούδι που ψάλλουν τα Παιδιά της Παλαιότητας, στον παλλόμενο θούριο με τον παραπλανητικό τίτλο Τα Πληγωμένα Μηνύματα Αναθεωρημένα, ακούγοντας τους στίχους που γράφουμε με χρυσοκόκκινο, σαν τα μαλλιά Σου, σπρέι στους τοίχους έξω από το Λούβρο, τους στίχους, που συνοδεύει ένα ιδιοφυές ταξίμι, Είδα στον ύπνο μου πως πέθανα, πάλι, / μα ήταν ωραία αυτή τη φορά· μια μέρα θα λογαριαστούμε καθαρά» γράφει στο μανιφέστο της βραδιάς, ο Ίκαρος Μπαμπασάκης.

Στο πατάρι του gutenberg

unsplash

Ο Ορφέας Απέργης, ποιητής, δοκιμιογράφος, μεταφραστής και performer και ο book lover Γιάννης Καλογερόπουλος δίνουν ραντεβού στο πατάρι του gutenberg με αφορμή το βιβλίο του Kevin Barry, Νυχτερινό πλοίο για Ταγγέρη. Το βιβλίο του Ιρλανδού συγγραφέα κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2019 και μπήκε στη μακρά λίστα του Booker Prize για το έτος 2019.

Σ’ ένα λιμάνι της Ανδαλουσίας, δυο παλιοί φίλοι, άνθρωποι του υποκόσμου, περιμένουν με αγωνία ένα πλοίο από την Ταγγέρη. Μια χαμένη αγάπη, μια κόρη εξαφανισμένη…, η ζωή τους έχει έρθει τα πάνω κάτω – άραγε, υπάρχει κάτι που μπορεί ακόμη να σωθεί; Κατά την πολύωρη αναμονή τους ανατρέχουν στο κοινό τους παρελθόν, σε ιστορίες βίας και ρομαντισμού, σε λάθη, έρωτες, αμοιβαίες υποχωρήσεις και προδοσίες. Ένα ταξίδι στην άβυσσο της ψυχής που θυμίζει το Περιμένοντας τον Γκοντό του Μπέκετ.

Σινεμά με τον Φρόυντ

unsplash

Για έβδομη χρονιά, η Ελληνική Ψυχαναλυτική Εταιρεία διοργανώνει μία σειρά κινηματογραφικών προβολών με τίτλο «Σινεμά με τον Φρόυντ», που πραγματοποιείται και φέτος σε συνεργασία με τον Κινηματογράφο Τριανόν. Την Κυριακή 22/1 θα πραγματοποιηθεί η προβολή της ταινίας Tokyo story του Yasujiro Ozu (1953) καθώς επίσης και μία συζήτηση με τους Μαρία Παραδείση, ιστορικός κινηματογράφου, και Νίκου Λαμνίδη, ψυχαναλυτής, την οποία θα συντονίζει η Λίζα Νικολοπoύλου.

Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι από την επαρχία ξεκινά να επισκεφτεί τα μεγαλύτερα παιδιά του καθώς και τα εγγόνια του, τα οποία θα γνωρίσει για πρώτη φορά. Τα παιδιά, μέσα στην πολυάσχολη καθημερινότητά τους, δυσκολεύονται να βρουν χρόνο και χώρο για τους γονείς. Εκείνοι από την πλευρά τους δυσκολεύονται να παρακολουθήσουν τον σκληρό ρυθμό της σύγχρονης ζωής. Οι γονείς γυρνούν σπίτι. Ένα αναπάντεχο, όμως, γεγονός θα αναγκάσει τα παιδιά να κάνουν το ταξίδι της επιστροφής στο πατρικό τους.

Με διεισδυτική ευαισθησία, χωρίς συναισθηματισμούς και πρόθεση να κατακρίνει ή να συγχωρέσει, ο Όζου πραγματεύεται προσφιλή του θέματα: τη διάλυση της οικογένειας, το χάσμα των γενεών που δε γεφυρώνεται, την ξέφρενη πορεία ενός κόσμου που αλλάζει συνεχώς και όπου δεν υπάρχει χώρος και χρόνος συνάντησης με τον εαυτό και με τους άλλους. Με κινηματογραφική λιτότητα, όπου η κίνηση έρχεται από τα άτομα ή τη φύση, μέσα από τη σιωπή ή με λόγια απέριττα και υπαινικτικά που, όμως, λένε πολλά, χωρίς ήρωες αλλά με πρόσωπα διαχρονικά, ο σκηνοθέτης μετατρέπει μια φαινομενικά απλή ιστορία σε ένα αριστουργηματικό ταξίδι ματαιώσεων και απομυθοποιήσεων, ένα ταξίδι αναζήτησης αγάπης και νοήματος, όπως εκείνο της ζωής.

Pier Paolo Calzolari, demons and dew

Ο Pier Paolo Calzolari αναγνωρίζεται παγκοσμίως ως μία από τις πρωτοπόρες μορφές του κινήματος Arte Povera. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους εν ζωή σύγχρονους Ιταλούς καλλιτέχνες, η πρακτική του οποίου καλύπτει, μεταξύ άλλων, τη ζωγραφική, τη γλυπτική, τον ήχο, την περφόρμανς, την αρχιτεκτονική και το βίντεο. Η πρώτη του έκθεση στην γκαλερί Bernier/Eliades πραγματοποιήθηκε τον Νοέμβριο του 1978, ενώ ακολούθησαν ατομικές εκθέσεις το 1981, το 1984, το 1990 και το 2011.

Τα έργα του Calzolari φέρνουν την καθημερινή τελετουργία στο επίπεδο της αισθητικής εμπειρίας, σε μια οριζόντια σχέση με τον κόσμο και την ιστορία. Η δύναμή τους χαρακτηρίζεται από μοναδικά στοιχεία, όπως η αναζήτηση ενός κορεσμού των αισθήσεων που αγγίζει τα όρια της παραφροσύνης, ο τρόπος με τον οποίο κάνει ορατές τις αφαιρέσεις της σκέψης και την ουσία των πραγμάτων, η ιδιαίτερη προσοχή που επικεντρώνεται στην ευθραυστότητα των αντικειμένων και των υλικών.

Στη νέα του έκθεση στο Bernier/Eliades, ο καλλιτέχνης παρουσιάζει 20 νέα έργα στα οποία συνεχίζει να ενσωματώνει γλυπτικά στοιχεία από οργανική ύλη, όπως αλάτι, φτερά, πέταλα τριφυλλιού και κοχύλια. Η χρήση ακατέργαστων χρωστικών σκονών και τέμπερας σε εντυπωσιακά κορεσμένα χρώματα προσδίδει στα νέα αυτά έργα μια πληθωρικότητα που είναι ταυτόχρονα λαμπερή και αισθησιακή.

Ο τυχαίος θάνατος ενός Αναρχικού

Για δεύτερη χρονιά ανεβαίνει η παράσταση Ο τυχαίος θάνατος ενός Αναρχικού στο Θέατρο Γκλόρια, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Μέσα από μια έξυπνη και επίκαιρη κωμωδία, η εξουσία ξεγυμνώνεται και παρουσιάζονται τα «αδιάσειστα» στοιχεία που χρησιμοποιούνται για την ενοχοποίηση κάποιου. Ένα ανοιχτό παράθυρο στον έκτο όροφο μπορεί να αποτελέσει λύση όταν η ψυχραιμία χάνεται και ο θάνατος θα αρχειοθετηθεί απλώς ως «τυχαίος».

Ο Ντάριο Φο καταφέρνει να ξεσκεπάσει μέσα από το έργο του, τη δολοφονία του «αναρχικού σιδηροδρομικού» Τζουζέπε Πινέλι, που διαπράχθηκε από την ιταλική αστυνομία. Με σατιρικό και ειρωνικό τρόπο καταγγέλλει το τραγικό συμβάν, καυτηριάζει την κατάχρηση της εξουσίας και αν και γράφτηκε πριν από χρόνια για να ασκήσει κριτική στην ασύδοτη εξουσία του συστήματος δικαιοσύνης της Ιταλίας και της κυβερνητικής διαφθοράς, σήμερα, χρόνια μετά, ο θεατής δε θα δυσκολευτεί να βρει πολλές –πάρα πολλές- ομοιότητες με την Ελλάδα του σήμερα.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΕΞΟΔΟΣ

4 εκθέσεις φωτογραφίας που αξίζει να δεις στην Αθήνα