Η δική μου Πλατεία Αττικής

Από τη μία, μια σειρά από νεοκλασικά και από την άλλη μια σειρά από ευφάνταστα γκράφιτι, από τη μία τα κλασικά καφενεία και από την άλλη οι θηριώδεις αστικές πολυκατοικίες. Και στη μέση, το σπίτι της γιαγιάς. Που παραδόξως έβλεπε πράσινο από το μπαλκόνι, με παράθυρα μονίμως ανοιχτά και μικρές, πήλινες γλάστρες να λιάζονται στο περβάζι.

Σήμερα, σ’ αυτό το σπίτι, τριαντάρης πλέον πατημένος, ξεκινάω εγώ τη δική μου διαμονή -τη λες και διαδρομή-, «αναχωρώντας» απ’ αυτήν την κουζίνα για νέες, γαστρονομικές περιπέτειες, εμπνευσμένες από διαφορετικές συναντήσεις πολιτισμών και ιστοριών. Συνοδοιπόρος στα ψώνια του νεοσύστατου νοικοκυριού μου, το νέο κατάστημα Lidl, που άνοιξε πρόσφατα, κυριολεκτικά δυο βήματα από το σπίτι, αλλάζοντας την καθημερινότητα για τα ψώνια της ημέρας -και της εβδομάδας- αλλά και την τσέπη μου.

Το σπίτι στην πλατεία, εκτός από διαρκές πέρασμα, ήταν για μένα πάντα και ένα γνήσιο παράδειγμα συμβατικής-αντισυμβατικής κουζίνας. Ένα «μουσείο» γεύσης. Και πώς αλλιώς θα γινόταν, αφού η γιαγιά είχε τις καλύτερες σχέσεις με όλα τα στριμωγμένα, στις γωνιές, μαγαζάκια που πουλούσαν κάθε λογής προϊόντα και υλικά. Από τα κρητικά της περιβόητης Ελένης από το Ηράκλειο, μέχρι τα ρωσικά του «Ανδρέα» και τον φούρνο του «Γιώργου» από την Αλβανία. Από όλους αγόραζε, πειραματιζόταν και έφτιαχνε γεύσεις παλιές και νέες, που με κάποιον τρόπο κατάφερναν πάντα να μυρίζουν «σπίτι».

Η Μάριαμ και ο Γιάννης, τα γειτονάκια μας, πάντα με περίμεναν στο κατώφλι για να φέρω την…μπάλα, την «επαγγελματική», και ένα εμβόλιμο φιλικό ημίχρονο λάμβανε χώρα στην πλατεία, πριν ακουστεί η φωνή της γιαγιάς που μας καλούσε για φαγητό. Ανεβαίναμε πού και πού πάνω μαζί και τρώγαμε τα φαγητά της γιαγιάς ήσυχοι και ευχαριστημένοι, καθισμένοι στις παλιές, ξύλινες καρέκλες με τις ψηλές πλάτες.

Τις καρέκλες τις κράτησα. Με μια αυτοσχέδια αναπαλαίωση στέκονται τώρα στη μεγάλη ροτόντα του σπιτιού, έτοιμες να φιλοξενήσουν τις καινούργιες μου παρέες. Μπορεί τώρα να έχω βρει μια σταθερή δουλειά, να έχω μετακομίσει μόνος μου και να νιώθω ανεξάρτητος, αλλά το σπίτι θέλει ακόμα δουλειά για να γεμίσει. Όπως και το ψυγείο. Μεγάλος φαν των Lidl ήδη από το πατρικό μου, στο άκουσμα του νέου καταστήματος στην περιοχή, ήρθε μαζί και μια αίσθηση ανακούφισης. Από τοπικά και ποιοτικά προϊόντα από κάθε γωνιά της Ελλάδας, γεύσεις αρκετά πιο ιδιαίτερες -διαφορετικές και πεντανόστιμες-, μέχρι κλασικές, αγαπημένες κουζίνες απ’ όλους τους τόπους της πατρίδας μας – όλα συναντιούνται στα Lidl και τώρα πια στο κορυφαίο σημείο πρωτόγνωρων συναντήσεων. Στη δική μου πλατεία Αττικής. Στο πιο σύγχρονο τραπέζι, στο σπίτι της γιαγιάς.

Εκεί, μέσα σ΄αυτό το εμπνευσμένο οξύμωρο, ξεκινούν από σήμερα οι μαγειρικές μου. Ποικιλίες ντόπιων τυριών συναντούν γλυκόξινα Μετσοβίτικα κους κους και φρέσκα ψάρια σμίγουν με φρέσκο σέλερι και λαχανικά στον φούρνο. Τα κρασιά λευκά και οι μπύρες παγωμένες από την πιο παλιά κατάψυξη που ακόμη ψύχει με εξαιρετικό σθένος. Burgers με πικάντικες σάλτσες συναντούν αμέτρητες εξάδες αναψυκτικών και σνακς από όλον τον κόσμο στις καλύτερες και πιο αφάνταστες τιμές.

Γεμάτο πορτοφόλι, γεμάτο ψυγείο, αλλά και γεμάτο σπίτι. Με φίλους, γεύσεις και νέα, πολλά ξεκινήματα. Με κουζίνες και ορέξεις που συναντιούνται, αλλά και συναντούν αναμνήσεις που ζωντανεύουν συνάμα με άλλες που μόλις τώρα δημιουργούνται. Σε ένα αυτοσχέδιο αλισβερίσι νοστιμιάς, νέας τροπής στη ζωή και φιλίας. Γιατί η φιλία περνάει πρώτα από το στομάχι και το πιο πετυχημένο, νόστιμο φαγοπότι και στην καλύτερη τιμή περνάει πρώτα από τα Lidl. Στην πλατεία Αττικής. Στη νέα μου γειτονιά, που πλαισιώνει την αίγλη του παρελθόντος με τη ζωντάνια του μέλλοντος στην πιο παλιά ξύλινη ροτόντα.