Ο Ορέστης Χαλκιάς δεν θεωρεί τίποτα δεδομένο. Σε ένα χρόνο από τώρα μπορεί να μην τον θυμάται κανείς.

Θυμάσαι πότε άρχισες να υποψιάζεσαι ότι θες να γίνεις ηθοποιός; Συνέβη ξαφνικά κι εμφατικά ή σε βάθος χρόνου;
Έπαιξε ρόλο το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσα. Με τους γονείς μου (σ.σ. Κώστας Χαλκιάς, Όλγα Αλεξανδροπούλου) στο συγκεκριμένο επάγγελμα, τα ερεθίσματα ήταν πάντα εκεί. Δηλαδή δεν ξέρω αν μου δόθηκε καν η επιλογή. Όταν είσαι παρών από μικρός σε όλη αυτή τη διαδικασία της προετοιμασίας ενός ηθοποιού, δημιουργείται στο κεφάλι σου ένας μαγικός κόσμος του οποίου τελικά θέλεις να γίνεις μέρος. Αυτό συνέβη και σε μένα σε πολύ μικρή ηλικία. Είμαι σίγουρος ότι συνέβη νωρίτερα και από τη Β’ δημοτικού που είπα για πρώτη φορά με σιγουριά ότι θα γίνω ηθοποιός.

Φαντάζομαι ότι οι γονείς σου δεν είχαν πρόβλημα.
Όχι, δεν προσπάθησαν ποτέ να με αποτρέψουν. Τους βγήκε μόνο μια προστατευτικότητα του στιλ «μα βρε παιδί μου δε βλέπεις πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση». Αλλά νομίζω ότι χαίρονταν εξαρχής. Και ακόμη χαίρονται.

Εφόσον το κατάλαβες από τόσο μικρός, αισθανόσουν διαφορετικός από τους υπόλοιπους συμμαθητές και φίλους; Κάπως σαν τη μύγα μέσα στο γάλα της παιδικής κανονικότητας;
Όχι, γιατί ακριβώς επειδή η υποκριτική ήταν ήδη κομμάτι της ζωής μου, δε μου φαινόταν ξεχωριστή επιλογή. Μου φαινόταν σαν άλλο ένα επάγγελμα κι αυτό. Ακόμη και ως παιδί σκεφτόμουν ότι θέλω να κάνω αυτό το επάγγελμα για να ζήσω, να είναι η δουλειά μου. Δεν είχα δηλαδή στο μυαλό μου ότι θέλω να κάνω τέχνη και τέτοια. Μου άρεσε όλη αυτή η λειτουργία του ηθοποιού που έβλεπα μέσω των γονιών μου, ήθελα να το κάνω κι εγώ. Τόσο απλά. Στη σχολική μου παρέα όλοι ακολουθήσαμε τελείως διαφορετικά μονοπάτια. Ποτέ δεν ένιωσα ότι είμαι «αλλού». Ούτε με αντιμετώπισαν έτσι οι φίλοι μου. Άλλος έγινε μαθηματικός, άλλος αρχιτέκτονας, ο καθένας διάλεξε την καριέρα που ήθελε και με πίστη και προσήλωση την ακολούθησε. Είχαμε όλοι όνειρα, ο καθένας τα δικά του και σε καμία περίπτωση δεν ένιωσα να μου φέρονται κάπως. Ή εγώ να βλέπω κάπως αυτό που επέλεξα να κάνω.

Τα ρωτάω όλα αυτά γιατί θέλω να καταλάβω αν η συνειδητοποίηση από τόσο μικρή ηλικία ότι θες να γίνεις ηθοποιός και το κατά πόσο αυτό επηρέασε τις σχέσεις με τους γύρω σου, μακροπρόθεσμα σε βοήθησαν ώστε να μπορείς να διαχειριστείς σήμερα την ξαφνική αναγνωρισιμότητα, δηλαδή μια κατάσταση που εκ των πραγμάτων σε διαφοροποιεί από τους γύρω σου τουλάχιστον σε ένα πρώτο επίπεδο καθημερινότητας.
Ισχύει αυτό που λες όμως όχι εξαιτίας της ίδιας της επιλογής που έκανα μικρός, αλλά εξαιτίας της επαφής με το αντικείμενο. Δουλεύοντας στο θέατρο στη Θεσσαλονίκη ήξερα εξαρχής ότι πρέπει να είμαι «στρατιώτης», πολύ πειθαρχημένος λόγω των υποχρεώσεών μου απέναντι σε έναν οργανισμό. Δηλαδή κάποιοι παράγοντες ενδεχομένως όχι τόσο καλλιτεχνικοί, με οδήγησαν σε μια καλλιτεχνική πειθαρχία. Για παράδειγμα, κάποτε κάπνιζα. Ήξερα ότι δε μου κάνει καλό και αποφάσισα να το κόψω για τη δουλειά μου. Επίσης, δεν ξενυχτάω για να είμαι καλός στη δουλειά μου. Όλα αυτά με έκαναν σιγά-σιγά να καταλάβω ότι κάνω ένα επάγγελμα σχεδόν αθλητικό. Σήμερα δε μου κάνει εντύπωση που με αναγνωρίζουν, γιατί συνεχίζω να λειτουργώ με τον ίδιο τρόπο. Αυτό που κάνω έχει αντίκτυπο σε περισσότερο κόσμο και έτυχε να είμαι σε μια παραγωγή που ταξίδεψε και ο κόσμος την αγκάλιασε, όμως για μένα δεν αλλάζει κάτι. Χαίρομαι προφανώς που μοιράζονται τόσοι τη χαρά τους μαζί μου, αλλά εγώ πάλι θα κοιμηθώ νωρίς, πάλι θα κάνω τις πρόβες που πρέπει, γιατί η υποκριτική είναι ένα επάγγελμα διαρκείας. Είναι σαν μια επένδυση που έχω κάνει και στην οποία θα πρέπει να δίνω συνέχεια κι άλλο μέχρι να πεθάνω. Αλλιώς δεν θα μου δώσει τίποτα πίσω.

Οι γονείς σου σε γαλούχησαν έτσι;
Μάλλον γιατί ανέκαθεν ήταν πολύ προσηλωμένοι. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Σε ένα χρόνο από τώρα μπορεί κανείς να μη θυμάται τον Ορέστη Χαλκιά. Εγώ όμως θα πρέπει να συνεχίσω να είμαι στρατιώτης.

Μα δεν το διασκεδάζεις καθόλου; Και δε σε επηρεάζει με κανένα τρόπο συμπεριφορικά αν έρθει κάποιος στο δρόμο να σου μιλήσει;
Κοίτα, μέχρι στιγμής δεν έχει συμβεί κάτι ενοχλητικό. Κάθε εμπειρία είναι ευγενική, μπορεί να θέλουν να βγούμε μια φωτογραφία, και νομίζω ότι οφείλω να το κάνω. Προς το παρόν όλο αυτό δημιουργεί μια χαρά. Δείχνει ότι κάναμε κάτι που άγγιξε πολύ κόσμο. Δεν νομίζω ότι είμαι άνθρωπος που μπορεί να κόψει το νήμα με τους ανθρώπους. Αφού κάνω ένα επάγγελμα που είναι τελείως κοινωνικό. Απευθύνεται στον κόσμο. Όπως λοιπόν μετά από μια παράσταση θα μου δώσει κάποιος το χέρι του και θα μου πει συγχαρητήρια, έτσι είναι και όταν περπατάω στο δρόμο και ζητήσει κάποιος να βγούμε φωτογραφία γιατί του αρέσει η σειρά.

Υπήρξε κάποια συγκεκριμένη στιγμή που να κατάλαβες ότι έχεις αλλάξει πίστα ως προς τη δημοφιλία σου;
Κακά τα ψέματα, στο 8ο επεισόδιο, γύρω στα μέσα Δεκεμβρίου, με το «Τυχερό αστέρι» άλλαξε, όπως λες, η πίστα. Έβγαινα έξω και δεν μπορούσα να κρυφτώ πουθενά. Προφανώς δεν έχει δει όλος ο κόσμος το Maestro. Αλλά δεν έπαιζε τότε να βγω έξω και να μη μου μιλήσει έστω ένας. Έτσι κατάλαβα κι εγώ ότι κάτι γίνεται.

Το ήξερες από πριν το «Τυχερό αστέρι»;
Βέβαια, αν και δεν μπορώ να πω ότι το άκουγα συχνά. Δεν είναι τέτοια τα ακούσματά μου. Προτιμώ πιο σκληρό ροκ και μέταλ.

Με την μπάντα σου τι παίζατε στη Θεσσαλονίκη;
Ήμασταν επηρεασμένοι από μεγαθήρια τύπου Motorhead και AC/DC. Μερικοί φίλοι μου έχουν πει ότι το “I want to break free” των Queen που λέω στο Maestro, είναι σαν εκτέλεση Judas Priest, επειδή έχω πιο λεπτή φωνή, πιο κοντά στον Rob Halford. Τρελό κομπλιμέντο! Λατρεύω τους Judas Priest. Για να καταλάβεις, επειδή είμαι διαρκώς σε κίνηση, μερικές φορές είναι σαν να ξεχνάω ποιος είμαι, δεν ξέρω πώς να το πω, μην το πάρεις υπαρξιακά. Άμα ακούσω όμως Judas Priest ή Helloween, θυμάμαι ποιος είμαι. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και λέω: Μια χαρά είσαι! Αγόρασα και εισιτήριο για τη συναυλία των Helloween το καλοκαίρι αλλά τελικά θα έχω πρόβα εκείνη τη μέρα.

Δεν άκουγες Τρύπες μεγαλώνοντας στη Θεσσαλονίκη;
Άκουγα αλλά επειδή είμαι πιο μικρός δεν έζησα στα καλά της όλη αυτή τη σκηνή, να είμαι δηλαδή πιτσιρικάς και να πηγαίνω να δω live τις Τρύπες. Παραήμουν μικρός γι’ αυτό που έζησαν τα ξαδέρφια μου που είναι 8-10 χρόνια μεγαλύτεροι. Η Θεσσαλονίκη πάντα είχε τρομερή μουσική σκηνή και πέρα από τα γνωστά, ιστορικά ονόματα. Θυμάμαι τότε που είχαμε τη μπάντα υπήρχαν πάρα πολλές ακόμη, κάναμε συνέχεια συναυλίες και μικρά φεστιβάλ. Εμείς μάλιστα είχαμε καθιερωμένο να παίζουμε κάθε Μεγάλη Τετάρτη γιατί είχαμε ένα τραγούδι που λεγόταν “Jesus rides a Harley” που έλεγε ότι και καλά ο Ιησούς είναι ένας από εμάς, rock n’ roll κλπ. Τώρα όλο αυτό είναι έτοιμο για #cancelorestis, ε;

Με την πίστη τι σχέση έχεις;
Τη σέβομαι αλλά δεν είμαι εκεί. Όλα αυτά που υποτίθεται ότι είπε ο Χριστός -να αγαπάμε, να σεβόμαστε, να μοιραζόμαστε- είναι σωστά. Με τον τρόπο που όλο αυτό το καπηλεύτηκε η εκκλησία έχω ζήτημα. Δεν είμαι αντιχριστιανός, αλλά με την εκκλησία δεν τα πάω καλά. Με απωθεί, να πω την αλήθεια.

Έπαιξε ρόλο το ότι μεγάλωσες σε μια πόλη που η εκκλησία λύνει και δένει;
Ισχύει αυτό για τη Θεσσαλονίκη, αν και λόγω ηλικίας δεν μπορώ να πω ότι το βίωσα πρακτικά, δεν ένιωσα ότι η εκκλησία επηρεάζει τη ζωή μου.

Έχεις δει το Succession;
Όχι ακόμη αλλά ξέρω ότι πρέπει, μου το λένε όλοι.

Εκεί λοιπόν παίζουν δύο συνάδελφοί σου εντελώς διαφορετικής σχολής ο καθένας. Από τη μία ο Αμερικανός Jeremy Strong που υιοθετεί τη λεγόμενη «Μέθοδο», οπότε δεν βγαίνει από το ρόλο του ακόμη και μετά το cut, με αποτέλεσμα οι σχέσεις του με το υπόλοιπο καστ να είναι τεταμένες. Και από την άλλη ο Βρετανός Brian Cox, μπαρουτοκαπνισμένος σε θεατρικές σκηνές που λέει ότι πριν και μετά τη δουλειά η ζωή οφείλει να συνεχίζεται κανονικά. Ποια σχολή σου είναι πιο οικεία;
Προς τη δεύτερη κλίνω. Προσπαθώ να είμαι καλός στη δουλειά μου και πάω παρακάτω. Αν μια δύσκολη σκηνή απαιτεί πολλή συγκέντρωση, μπορεί να κατευνάσω λίγο τον χαβαλέ μέσα μου. Αλλά πιο πολύ μου αρέσει να σπάω πλάκα, να γελάμε όλοι μαζί, και όταν πατηθεί το Rec να κάνουμε τη δουλειά μας. Δεν είναι τυχαίο που ο Cox τα λέει αυτά προερχόμενος από τη βρετανική θεατρική σχολή. Έχουν δει πολλά τα μάτια του για να φτάσει σε αυτό το συμπέρασμα. Νομίζω ότι κι εμείς στην Ελλάδα έχουμε καλή καλλιτεχνική εκπαίδευση. Πηγαίνουν φίλοι μου στο εξωτερικό για μεταπτυχιακά και αυτά που τους λένε εμείς εδώ τα έχουμε κάνει στο πρώτο έτος της σχολής. Πέρα από το πόσο αναγνωρίζεται η δουλειά μας από το κράτος, κάτι που είναι μια άλλη ιστορία, η εκπαίδευση μας είναι πολύ δυνατή. Είναι πολύ αυστηρά τα πράγματα. Δεν μπορείς να λείψεις. Σχεδόν δε δικαιούσαι να αρρωστήσεις. Πρέπει να είσαι εκεί όλη μέρα. Αυτό σε σκληραγωγεί. Σε προετοιμάζει για μια ανελέητη αγορά εργασίας. Μπορεί ακόμη και η μάνα σου να πεθαίνει κι εσύ να πρέπει να πας να παίξεις στην παράσταση. Μπορεί να παίξεις με τον θάνατο της μάνας σου στην πλάτη.

Σε άδειο θέατρο έχεις παίξει ποτέ;
Μια και δυο; Προφανώς νιώθεις καλύτερα όταν υπάρχει κόσμος που ανταποκρίνεται, αλλά όταν είμαι πάνω στη σκηνή δεν μπορώ να κάνω λιγότερο τη δουλειά μου αν δεν έχει κόσμο. Δεν ξέρω καν πώς να το κάνω. Θα βγω και θα κοπανηθώ. Δεν έχω κάποιο ποτενσιόμετρο που ρυθμίζει το gain μου. Με κόσμο ή χωρίς οφείλεις να είσαι στρατιώτης, να κάνεις αυτό που σου έχει πει ο σκηνοθέτης.

Ως ηθοποιός, τι σου δίνει η τηλεόραση, πέρα από την αναγνωρισιμότητα, που δεν σου δίνει το θέατρο και το αντίστροφο;
Είναι και τα δύο μαγικά πεδία. Η τηλεόραση σου δίνει μια τρομακτική ετοιμότητα. Όταν κληθείς να παίξεις πρέπει να είσαι εκεί, γιατί η στιγμή θα καταγραφεί για πάντα και πρέπει να φέρεις ένα σωστό αποτέλεσμα. Δεν είμαστε σε μια χώρα που μπορείς να κάνεις πέντε μήνες πρόβα. Ο χρόνος στην τηλεόραση είναι πολύ λίγος. Γι’ αυτό σε προπονεί ώστε να μπορείς να μπαίνεις γρήγορα σε μια κατάσταση που στο θέατρο θα τη δούλευες μήνες. Από την άλλη στο θέατρο έχεις την πολυτέλεια να ερευνήσεις και να κάνεις λάθη μέχρι να φτάσεις εκεί που πρέπει να φτάσεις.

Στο θέατρο πώς καταλαβαίνεις ότι έχει πάει καλά η ερμηνεία σου; Από τις κριτικές;
Δεν ασχολούμαι με τις κριτικές. Θα σου πει ο σκηνοθέτης αν ήσουν καλός ή όχι.

Σου έχει τύχει να νομίζεις ότι έχεις παίξει καταπληκτικά, είτε στην τηλεόραση είτε στο θέατρο, και ο σκηνοθέτης να έχει άλλη άποψη;
Εννοείται. Όχι καταπληκτικά, αλλά να νομίζω ότι είμαι επαρκής και ο σκηνοθέτης να μου λέει ότι ενεργειακά είμαι χαμηλά. Αν και αυτό με την ενέργεια δεν μου συμβαίνει συχνά γιατί γενικά είμαι στα κάγκελα.

Ο Παπακαλιάτης είναι αυστηρός σκηνοθέτης;
Είναι αλλά όχι με την έννοια ότι φωνάζει. Η αυστηρότητα του έγκειται στο πόσο προσηλωμένος είναι σε αυτό που ξέρει ότι θέλει να δει. Άρα το πλαίσιο είναι αυστηρό. Δημιουργείται μια συνθήκη που πρέπει να συμβάλλεις στο σωστό αποτέλεσμα. Δεν έχεις άλλη επιλογή. Αλλά σε κάνει να αισθάνεσαι ότι γι’ αυτό είσαι εδώ. Δεν αμφισβητείς τον εαυτό σου – κάτι που στο θέατρο κάνω πολλές φορές.

Δεδομένης της όλης συζήτησης που γίνεται τελευταία περί ορατότητας της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, προβληματίστηκες για το αν θα έπρεπε να υποδυθείς τον gay Αντώνη;
Γιατί;

Γιατί ίσως κάποιος να έλεγε ότι θα έπρεπε ένα gay ήρωα να τον υποδυθεί ένας gay ηθοποιός.
Και που ξέρουν αν είμαι straight ή gay;

Υπάρχουν και άλλες πτυχές της ορατότητας που δεν έχουν να κάνουν με σεξουαλικό προσανατολισμό. Για παράδειγμα, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα σήμερα με το να παίζεται ένας ανάπηρος χαρακτήρας από έναν αρτιμελή ηθοποιό;
Δεν είναι όμως και αυτό -ένας μη ανάπηρος να πείσει παίζοντας έναν ανάπηρο- η μαγεία της υποκριτικής; Όπως έκανε ο Eddie Redmayne που έπαιξε τον Stephen Hawking. Δεν είναι μαγικό αυτό που έκανε; Ο οποίος έφαγε και bullying για Το κορίτσι από τη Δανία.

Μπορώ να καταλάβω ότι υπάρχει μεγάλο ζήτημα όταν πρόκειται για trans ρόλους, ότι πρέπει να τους υποδύονται trans άτομα, όπως έγινε στη Στρέλλα. Ως ηθοποιός θα το έβλεπα σαν πρόκληση να υποδυθώ ένα trans ρόλο γιατί αυτή είναι η δουλειά μου. Το αν όμως γίνεται αποδεκτό από μια κοινότητα που έχει δεινοπαθήσει, φυσικά θα πρέπει να μπει στη συζήτηση και να επηρεάσει την απόφαση.

Όσον αφορά όμως την απόδοση gay ρόλων από straight άτομα ή το αντίθετο, σκέψου το εξής: Θα ρωτούσαν ποτέ σε μία οντισιόν έναν άντρα για τον ερωτικό του προσανατολισμό ώστε να παίξει ένα ρόλο; Ή αντίστοιχα μια γυναίκα; Θα με ρωτούσε ποτέ ένας σκηνοθέτης αν προτιμώ τα αγόρια ή τα κορίτσια; Κι αν είμαι bi; Θα μπορώ να παίξω ένα straight ή ένα gay;

Το σίγουρο είναι ότι αλλάζει η κοινωνία. Συνέχεια μπαίνουν στην εξίσωση καινούριοι κανόνες σε σχέση με το πώς πρέπει να απευθυνόμαστε. Καλό είναι αυτό. Ειδικά σε αυτή τη χώρα το έχουμε παρακάνει με τους χαρακτηρισμούς και το μπούλινγκ σε οτιδήποτε διαφορετικό. Είναι λογικό το διαφορετικό να πει: Ώπα ρε παιδιά, ηρεμήστε λίγο, χαλαρώστε. Στη φύση υπάρχουν πολλά παραδείγματα gender fluid καταστάσεων. Δεν μπορούν οι straight να νομίζουν ότι είναι το άλφα και το ωμέγα.

Είναι πάντως δύσκολη η ερώτηση σου. Σήμερα ό,τι και να πεις, το cancel σε περιμένει στη γωνία.

Έχεις άγχος μην τυχόν ακυρωθείς;
Τώρα το λέω μεταξύ σοβαρού και αστείου. Αλλά τα «Ορκ» ορμάνε. Όπως όρμηξαν και με έκραξαν γιατί είπα ότι ανήκω στη γενιά του Γρηγορόπουλου και η δολοφονία του μας έκανε αγρίμια. Αντί να ντρέπονται δηλαδή που κράζουν πιάνοντας στο στόμα τους κάτι ιερό όπως αυτό. Γιατί όταν είσαι 16-17 και δολοφονείται ένας συνομήλικός σου, παθαίνεις ζημιά. Όντως έγινε μια αληθινή μεταστροφή μέσα μας.

Κατέβαινες τότε στις πορείες;
Εννοείται! Δεν το πίστευα αυτό που είχε συμβεί. Συνειδητοποιήσαμε ότι η όποια αθωότητα νομίζαμε ότι είχαμε, δεν υπήρχε, δεν είχε νόημα. Γιατί μπορεί να βγεις στο δρόμο και να σε πυροβολήσουν. Κάθονται λοιπόν οι άλλοι και κράζουν επειδή εγώ απαντώ ειλικρινά. Γι’ αυτό δεν ασχολούμαι πια, δεν κάθομαι να βλέπω τα σχόλια. Με δηλητηριάζουν. Προφανώς έχω κάτι που πρέπει να δουλέψω: Με ενδιαφέρει δυστυχώς η γνώμη των άλλων. Όταν λοιπόν με τη δουλειά μου και τις πράξεις μου δεν πειράζω κάποιον και αυτός με κράζει, σκέφτομαι: Μα γιατί, ρε παιδιά; Ξέρω ότι αυτό πρέπει να σταματήσει μέσα μου γιατί ο κόσμος είναι τόσο κακός, ρε φίλε, μερικές φορές.

Έχεις σκεφτεί ότι μπορεί σε κάποια πηγαδάκια να λέγονται διάφορα για την επιλογή σου στον ρόλο του Ιππόλυτου που θα ανέβει στην Επίδαυρο το καλοκαίρι;
Σίγουρα θα λέγονται διάφορα. Όμως σε κάποιον που μπορεί να σκέφτεται ότι πήρα το ρόλο μόνο και μόνο εξαιτίας της επιτυχίας του Maestro, θα πω ότι όταν έκανα οντισιόν η Ευαγγελάτου δεν είχε δει καν τη σειρά. Με είχε δει σε μια παράσταση στο θέατρο Πορεία. Επίσης μου έκανε τρεις ωριαίες οντισιόν όπου με ξέσκισε. Η Κατερίνα είναι τόσο καλή στη δουλειά της, ποτέ δεν θα έπαιρνε κάποιον μόνο για να κόψει εισιτήρια. Επίσης δουλεύω δέκα χρόνια, είμαι πια 30 χρονών. Ο Ιππόλυτος είναι έφηβος. Το ότι τον έχει παίξει στο παρελθόν ο Χατζησάββας, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να τον παίξει και ένας νέος άνθρωπος. Εγώ αυτή τη στιγμή είμαι νέος και ταυτόχρονα έχω μια εμπειρία. Το Maestro ουσιαστικά είναι η δεύτερη δουλειά μου στην τηλεόραση. Στο θέατρο έχω κάνει 25 παραστάσεις από τα 18 μου. Γιατί να μη δοκιμαστώ στην Επίδαυρο; Αυτή την απάντηση θα έδινα σε κάποιον που θα είχε σε λογικό επίπεδο την απορία γιατί ο Χαλκιάς στον Ιππόλυτο. Στον άλλο που θα πει ότι ο Χαλκιάς είναι πυροτέχνημα, δεν θα πω το παραμικρό.

Έχεις όμως κατά νου το ενδεχόμενο να κρίνει κάποιος την ερμηνεία σου στην παράσταση μη μπορώντας να βγάλει από το μυαλό του τη μεγάλη σου τηλεοπτική επιτυχία;
Φίλε, δεν γλιτώνεις από πουθενά. Και τέλειος να είσαι, και βραβεία να πάρεις, πάλι κάποιοι θα πουν ότι είσαι χάλια. Εδώ κολλάει αυτό που με ρωτούσες πριν σε σχέση με το αν με επηρεάζει η αναγνωρισιμότητα. Στην πραγματικότητα δεν πρέπει καν να με αφορά. Εγώ πρέπει να ανέβω στη σκηνή και να πω την ιστορία του Ιππόλυτου. Θα το κάνω όσο καλύτερα μπορώ. Έχω τη σωστή καθοδήγηση. Είναι άπειροι οι συντελεστές της παράστασης, δεν είμαι μόνος μου. Δεν νιώθω ότι έχω όλη την ευθύνη να ευχαριστηθούν οι χιλιάδες που θα έρθουν στην Επίδαυρο. Εγώ πρέπει να υπηρετήσω το έργο και το όραμα της Ευαγγελάτου. Από εκεί και πέρα, εννοείται ότι θα έρθουν κάποιοι μόνο και μόνο λόγω του Maestro. Μην ξεχνάς όμως ότι στην παράσταση είναι και ο Τσορτέκης, ένας τρομερός ηθοποιός εδώ και 30 χρόνια. Πηγαίναμε τις προάλλες στους Παξούς και στο καράβι πότε χαιρετούσαν εμένα, πότε τον Γιάννη – εκείνον μάλιστα και για το Maestro και για το “Αυτή η νύχτα μένει”. Εννοείται ότι κάποιος θα πάει στην Επίδαυρο για να δει τη Νίτσα (σ.σ. Κόρα Καρβούνη, επίσης θα παίξει στον Ιππόλυτο) και τον Γιώργη (σ.σ. Γιάννης Τσορτέκης) από το Αυτή η νύχτα μένει. Εννοείται ότι θα πάει να δει τον Αντώνη από το Maestro. Το θέμα είναι πώς εμείς δεν θα είμαστε αυτοί. Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τους λόγους για τους οποίους κάποιος έρχεται να δει μια παράσταση. Μου αρκεί που έρχεται. Στην τελική όταν ανεβάσαμε στο θέατρο Πορεία την παράσταση «Δόξα Κοινή» με ποιήματα της Σαπφούς, του Ελύτη, του Καβάφη, του Σολωμού, ας ερχόταν κάποιος λόγω του Maestro. Δεν με νοιάζει ο λόγος που θα σε κάνει να πας στο θέατρο. Αρκεί να πας.

Είσαι μικρός ακόμη αλλά να ξέρεις ότι όταν θα περάσεις το κατώφλι της μέσης ηλικίας θα αντιληφθείς ότι πολλές από τις μέχρι τότε επιλογές σου, σε μεγάλο βαθμό θα καθορίσουν και το υπόλοιπο μισό της ζωής σου. Για την ώρα όμως θέλω να μου πεις ποιο είναι το μεγαλύτερο ζόρι που τραβάτε εσείς οι millenials.
Νομίζω, ρε φίλε, ότι ήμασταν μια γενιά που πίστεψε ότι θα καταφέρει τα πάντα αλλά έφαγε δεκαπέντε σφαλιάρες.

Κάθε νέα γενιά αυτό πιστεύει. Και δεν τα έχεις πάει άσχημα μέχρι τώρα.
Ναι, αλλά το mindset είναι διαφορετικό. Δεν σκέφτομαι ότι έχω “γίνει”.

Έχεις τικάρει όμως κάποια κουτάκια: Καλοί ρόλοι, θέατρο, τηλεόραση, Επίδαυρος, αναγνωρισιμότητα.
Όλα αυτά τα βλέπω σαν φυσιολογική συνέχεια μιας σκληρής δουλειάς. Δηλαδή ακόμα και στο ΚΘΒΕ που ήμουν τόσα χρόνια, όπου υποτίθεται ότι υπάρχει ασφάλεια γιατί ξέρεις ότι αν καλύπτεις κάποιες προδιαγραφές δεν θα λήξει η σύμβαση σου, οντισιόν έκανα. Ποτέ δεν ήρθε ο σκηνοθέτης να πει ότι θέλει τον Χαλκιά. Προετοιμαζόμουν, έκανα οντισιόν, στενοχωριόμουν όταν δεν με έπαιρναν. Γι’ αυτό με τρελαίνει λίγο που κάποιοι μπορεί να με χαρακτηρίσουν πυροτέχνημα μόνο και μόνο γιατί με έμαθαν από το Maestro. Όμως έχω σκιστεί στη δουλειά μέχρι σήμερα. Από τα 9 χρόνια που ήμουν στο Κρατικό, τουλάχιστον τα 7 ήμουν πρωί βράδυ εκεί για πρόβες και παραστάσεις.

Τώρα που η σκληρή, όπως λες, δουλειά αποδίδει σημαντικούς καρπούς, είναι πιο τρομακτικό το ενδεχόμενο μιας μελλοντικής απόρριψης;
Σίγουρα. Ξέρεις τι έγινε στον Ιππόλυτο; Μετά την πρώτη οντισιόν, χτυπιόμουν, έλεγα: Έχασες την ευκαιρία σου. Αλλά υπήρξε και δεύτερη οντισιόν, μετά από την οποία είπα: Κάτι έκανες, αλλά δεν ήταν αρκετό. Αλλά υπήρξε και τρίτη οντισιόν! Και τα έδωσα όλα. Κακά τα ψέματα, όσο κι αν λέω μερικές φορές στον εαυτό μου να ξεκολλήσει, ότι δεν έγινε και τίποτα με μια απόρριψη, αυτή η δουλειά είναι βαθιά συναισθηματική. Οι ηθοποιοί έχουμε μια άλλη σχέση με το συναίσθημα. Στη χρήση του, στο πώς το φέρουμε, στο πώς μπορούμε να μπούμε πιο εύκολα σε μια κατάσταση. Εξαιτίας της εκπαίδευσης, όχι επειδή έχουμε χάρισμα, καμία σχέση. Όπως κάποιος σπουδάζει μαθηματικά, έτσι κι εμείς σπουδάζουμε τα εκφραστικά μας μέσα. Το ταλέντο είναι μια ευκολία που δεν αρκεί. Μας το έλεγαν και στη σχολή: Έναν απίστευτα ταλαντούχο αλλά τεμπέλη θα τον ξεπεράσει σίγουρα ένας πολύ λιγότερο ταλαντούχος αλλά δουλευταράς. Είναι όπως ο λαγός και η χελώνα. Η χελώνα θα τερματίσει.

Τόση ώρα δεν έχουμε πει τίποτα για τη Μαρία Καβογιάννη.
Την απίστευτη Μαρία Καβογιάννη! Είμαι πολύ τυχερός που συνεργαστήκαμε και στη Ζωή. Είτε παίζουμε, είτε μιλάμε, είναι τέλεια, ρε φίλε, η Μαρία. Κάτι τέτοιοι άνθρωποι είναι οι φάροι στη δουλειά μου. Γιατί στην πραγματικότητα οι ανθρώπινες σχέσεις είναι το άλφα και το ωμέγα. Μια παράσταση θα είναι καλή επειδή θα είναι καλές οι σχέσεις ανάμεσα στους συντελεστές, όχι επειδή παίζει ο πιο ταλαντούχος και γαμάτος που όμως δε μιλιέται.

Επειδή αυτή η συνέντευξη λογικά θα υπάρχει για πάντα online, θες να στείλεις ένα μήνυμα στον μεγαλύτερο εαυτό σου και να δεις αν θα επαληθευτεί στο μακρινό μέλλον;
Το μόνο που θα ήθελα για μένα είναι κάποτε να με θυμούνται. Δηλαδή αυτά που θα κάνω στη ζωή μου να έχουν μία σημασία. Να μπορεί να πει κάποτε κάποιος: Αυτός ο Χαλκιάς ήταν καλός ηθοποιός. Έτσι λίγο, ρε παιδί μου. Γι’ αυτό θέλω να είμαι υγιής και λειτουργικός, να κάνω το καλύτερο δυνατό. Αλήθεια, αποκλείεται οι άλλοι να έχουν μεγαλύτερες απαιτήσεις από αυτές που έχω εγώ από τον εαυτό μου.

Τα σκουλαρίκια πότε θα τα βγάλεις;
Ποτέ! Είναι κάπως σαν τα μαλλιά του Σαμψών για μένα. Είναι η σύνδεση μου με τον μεταλά εαυτό μου. Αφού Judas Priest ακούω, σου λέω. Θα ήθελα πολύ κάποια στιγμή να τραγουδήσω το “In the still of the night” των Whitesnake.

Κρίμα που δεν κολλάει καθόλου το metal στο Maestro, ε;
Δική μου ιδέα ήταν πάντως το “I want to break free” όχι μέταλ, αλλά ό,τι πιο κοντά στη μέταλ ψυχή μου.

***

Η σειρά «ΖΩΗ» προβάλλεται από το ΑΝΤ1+.
Ο Ιππόλυτος του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Kατερίνας Ευαγγελάτου ανεβαίνει στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου στις 7-8 Ιουλίου.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

«Όταν ο Willem Dafoe μού είπε ότι του άρεσε το Inside βούρκωσα»: Ο Βασίλης Κατσούπης στο OneMan