Οι Black Country, New Road για την Ελλάδα, την μετά-Wood εποχή και τον παράγοντα τύχη

Αν και οι συνεντεύξεις είναι προτιμότερο να γίνονται με τον παραδοσιακό τρόπο, δηλαδή από κοντά, με δύο κινητά να ηχογραφούν και ένα σημειωματάριο στα γόνατα γεμάτο με ερωτήσεις, οι υποχρεώσεις των μουσικών, ειδικά όταν έχεις να κάνεις με μια μπάντα από το εξωτερικό, κάνουν τη συγκεκριμένη δημοσιογραφική συνήθεια να μοιάζει αστεία. Γι’ αυτό όμως υπάρχει το διαδίκτυο, γι’ αυτό υπάρχει και το Zoom.

Στην περίπτωση των Black Country, New Road, βέβαια, δεν γινόταν διαφορετικά. Η απόσταση που μας χωρίζει είναι απαγορευτική και έτσι, το να ανοίξουμε απλώς την κάμερα του λάπτοπ και να συζητήσουμε, ήταν μία λογική εξέλιξη λίγο πριν έρθουν στην Αθήνα και το Floyd για το live τους στις 9/12, ένα live που, αν κρίνουμε από τις πρώτες αντιδράσεις, το περιμένουν όλοι πώς και πώς. Όχι μόνο το κοινό τους, αλλά και η ίδια η μπάντα.

Με αφορμή το live του indie rock συγκροτήματος στη χώρα μας, λοιπόν, μιλήσαμε με την Tyler Ηyde και τον Charlie Wayne σε μία συνέντευξη που, άσχετα αν έγινε με τη βοήθεια της οπτικής ίνας, μοιάζει αρκετά με συζήτηση που έγινε σε κάποιο μπαρ ή σε μία γραφική -από όλες τις απόψεις- καφετέρια με θέα την Ακρόπολη. Πίνοντας μπίρες, φυσικά.

Είστε στο Λονδίνο αν κρίνω από τη συννεφιά. Και Βρέχει. Και έχει υγρασία.

C: Ακριβώς έτσι! Δεν ξέρω αν βρέχει αυτή τη στιγμή, αλλά σίγουρα έχει βρέξει.

T: Για να σου πω την αλήθεια είναι λες και σε φτύνουν, έτσι νιώθεις όταν περπατάς.

Εδώ στην Ελλάδα πάντως έχει ήλιο και κάνει ζέστη…

T:Αυτό είναι τρελό. Πόσους βαθμούς έχει αυτή τη στιγμή;

Περίπου 23 βαθμούς Κελσίου. Πολλοί πάνε ακόμα στις παραλίες.

T: Θα είναι έτσι όταν θα έρθουμε στην Ελλάδα;

Πέρυσι τέτοια εποχή, είχε ακόμα ζέστη. Αν σκεφτείτε ότι τότε ήταν χειμώνας, ήταν αρκετά καλά. Λοιπόν, θα περάσω στις ερωτήσεις. Γυρίσατε από την περιοδεία σας πριν λίγες μέρες, σωστά; Πώς πήγε;

W: Ναι, πήγε πολύ καλά. Όταν με ρωτάνε και οι φίλοι μου τους λέω ότι είχε μεγάλη επιτυχία.

Τ: Οι περισσότερες εμφανίσεις ήταν εκπληκτικές, αλήθεια. Και ο κόσμος ήταν πολύ καλός μαζί μας. Κάναμε περιοδεία με λεωφορείο για πρώτη φορά. Στην αρχή ήμασταν κάπως αγχωμένοι για το αν πάει καλά όλο αυτό αλλά όπως αποδείχθηκε μας άρεσε πολύ να ταξιδεύουμε με αυτό τον τρόπο γιατί ξυπνάς το πρωί στην πόλη και μπορείς να κάνεις μια βόλτα μόνος σου για ώρες, να πας για φαγητό με τους υπόλοιπους της μπάντας. Η περιοδεία έγινε πιο «γεμάτη». Επίσης, η σύνδεση με την κάθε περιοχή είναι πιο έντονη. Οπότε όλα καλά, είμαστε μόνο λίγο κουρασμένοι.

Αυτή θα ήταν και η επόμενη ερώτησή μου.

T: Ναι, αλλά όχι πνευματική κούραση γιατί περάσαμε τέλεια.

C: Είναι τρελό το πόση ενέργεια σου ρουφάει το ταξίδι. Προσπαθήσαμε να μειώσουμε όσο γίνεται το χρόνο που ήμασταν στο δρόμο. Κάναμε περιοδεία για τρεις εβδομάδες και το πρόγραμμα ήταν «γεμάτο». Εν τω μεταξύ λίγο πριν είχαμε γυρίσει από την περιοδεία στην Αμερική. Αλλά έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Συμφωνώ με την Tyler. Μόνο σωματικά είμαστε κουρασμένοι.

Μπορεί η περιοδεία να κάνει μια μπάντα -πώς να το πω- σοφότερη;

T: Να σου πω την αλήθεια δεν νιώθω σοφότερη.

W: Ίσως πιο χαζό…

Τ: Δε νιώθω σοφότερη, αλλά νιώθω ότι γέρασα μέσα μικρό χρονικό διάστημα. Αλήθεια δεν ξέρω, σίγουρα απέκτησα νέες εμπειρίες.

Είστε όλοι φίλοι μεταξύ σας. Επηρεάζει θετικά ή αρνητικά τη διαδικασία του γραψίματος; Την κάνει λίγο πιο εύκολη;

W: Ναι, γίνονται όλα πιο εύκολα. Για να μη σε βομβαρδίσω με πληροφορίες, να σου πω ότι είμαστε φίλοι για πολλά-πολλά χρόνια οπότε αυτή η σχέση φαίνεται και στο μουσικό κομμάτι. Έχουμε χτίσει γερά θεμέλια. Το πιο ωραίο από όλο αυτό είναι ότι έχεις την ελευθερία να πεις στον διπλανό σου ότι κάτι δεν έχει γίνει σωστά, να το αλλάξουμε, χωρίς να φοβάσαι μήπως παρεξηγηθεί. Είναι ωραίο αυτό και νιώθω τυχερός. Δεν το έχουν όλες οι μπάντες αυτό.

Θα σας πάω λίγο πίσω. Στο ξεκίνημα της μπάντας, «πέσατε» πάνω σε μία περίεργη φάση για την ανθρωπότητα. Ήταν κάτι σαν χαστούκι όλο αυτό;

W: Νομίζω όλοι νιώσαμε έτσι με την πανδημία και σίγουρα δεν εμφανίστηκε αυτό για να καθυστερήσει τη μουσική μας πορεία (σ.σ. γέλια). Εντάξει, ζήσαμε μια τρέλα και μας αποπροσανατόλισε ως μπάντα. Αλλά μιλάμε για ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους οπότε δεν νιώθουμε ως τα «θύματα» της πανδημίας. Σταδιακά μας βοήθησε όμως γιατί αυτός ο χρόνος έγινε δημιουργικός. Γράφαμε μουσική ενώ βρισκόμασταν σε απομόνωση και ίσως όλα να ήταν διαφορετικά για εμάς χωρίς την πανδημία.

Αν σκεφτούμε ότι έχετε μόνο λίγα χρόνια μαζί ως μπάντα, έχετε ήδη καταφέρει να αποκτήσετε τεράστιο fanbase. Περιμένατε να γίνει τόσο γρήγορα;

Τ: Όχι. Βασικά δεν ξέρω. Παίζουν ρόλο και οι συγκυρίες, παίζει ρόλο και η τύχη. Υπάρχουν και μπάντες που είναι πολύ καλές και ίσως δεν τους δόθηκε ποτέ η ευκαιρία ή η κατάλληλη δισκογραφική. Αυτό που εκτιμώ στα άτομα που μας ακούνε, είναι ότι έρχονται μαζί μας άσχετα με τον πιο δρόμο θα επιλέξουμε. Δεν είμαστε και η ίδια ομάδα πλέον. Αλήθεια, νιώθω τυχερή. Μπορεί να δουλεύουμε πιο σκληρά από ποτέ, αλλά η τύχη και η υποστήριξη που έχουμε από όλους έχουν κάνει τη διαφορά. Με ακούς που μιλάω τόσο για την τύχη αλλά έχω τους λόγους μου. Κυκλοφορήσαμε τον πρώτο δίσκο μας εν μέσω πανδημίας. Εν τω μεταξύ είχαμε υπογράψει λίγο πριν τον κορονοϊό. Ακόμα και η διαδικτυακή υποστήριξη από τη νέα γενιά… Εντάξει ακούγομαι σαν boomer τώρα, αλλά μας κράτησαν όρθιους σε μια δύσκολη περίοδο.

Διάβαζα τα σχόλια κάτω από την ανάρτησή σας για το live στην Αθήνα. Όντως, η νέα γενιά θα είναι εκεί. Για πρώτη φορά στην Ελλάδα λοιπόν… Τι γνωρίζετε για τη χώρα μας εκτός από την κουζίνα της και τον ζεστό καιρό;

C: Ξέρω ότι σας αρέσουν τα αγάλματα. Έχω σπουδάσει κλασική ιστορία για το πτυχίο μου οπότε είμαι απίστευτα ενθουσιασμένος που έρχομαι στην Ελλάδα, ειδικά στην Αθήνα. Δεν μπορώ να περιμένω.

T: Για την ακρίβεια η Ελλάδα είναι η αγαπημένη μου χώρα στον κόσμο. Οι γονείς μου την επισκέπτονταν πριν καν γεννηθώ. Συνήθως πάμε στα νησιά, όχι τόσο στην Αθήνα και ναι, επιβεβαιώνω ότι το φαγητό είναι εξαιρετικό, όπως και η ζωή.

C: Έχετε και μία μπίρα που δυστυχώς δεν τη βρίσκουμε στην Αγγλία. Ποιες προτείνεις να δοκιμάσουμε όταν έρθουμε;

Θα σου πω αργότερα, όταν δεν ηχογραφώ. Αλλά έχουμε καλές μπίρες. Μας αρέσουν, όπως αρέσουν και στους Άγγλους.

T: Εγώ δεν μπορώ να πιω μπίρα. Με φουσκώνει. Τι θα μου πρότεινες;

Εξαρτάται πώς θες να γίνεις…

Εντάξει, αλκοολούχο αλλά να είναι και γευστικό.

Ε, είμαστε γνωστοί για το ούζο. Προτείνω το τσίπουρο όμως. Και αφού το λύσαμε αυτό, πάμε στις ερωτήσεις που οφείλω να κάνω. Έχετε εντοπίσει διαφορές από το πρώτο σας άλμπουμ στο δεύτερο και από το δεύτερο στο νέο σας υλικό μετά την αποχώρηση του Isaac Wood; Τι έχει αλλάξει στον τρόπο που γράφετε;

C: Γράφουμε σχεδόν με τον ίδιο τρόπο, όπως κάναμε πάντα. Κάποιος φέρνει τον «σκελετό», μια ιδέα και μετά ο καθένας θα πάρει το χρόνο του να δει πώς θα κινηθεί. Είναι σαν να ολοκληρώνουμε ένα παζλ. Η διαφορά τώρα είναι ότι έχουμε περισσότερα άτομα που τραγουδούν και αυτό είναι ωραίο.

Δίνει τον καθένα ξεχωριστά περισσότερη ελευθερία;

C: Ναι! Όλοι μας έχουμε περισσότερες επιλογές και περισσότερες ευκαιρίες. Έχει ενδιαφέρον γιατί όταν φέρνει κάποιος ένα νέο κομμάτι, το καταλαβαίνεις ότι είναι δικό τους. Η πρόκληση μετά είναι να δούμε πώς θα πάρουμε εμείς μέρος σε αυτό και να το κάνουμε να ακούγεται λες και θα μπορούσε να το έχει γράψει ο οποιοσδήποτε από εμάς.

T: Μπορείς να ακούσεις τη φωνή του άλλου και μέσω του μουσικού οργάνου που παίζει. Δεν είναι κάτι εξωγήινο αυτό που κάνουμε. Πολλοί μιλούν με αρνητικό τρόπο για όλο αυτό, το πώς συμμετέχουμε όλοι, αλλά έτσι ήμασταν πάντα.

Συνεχίζω με μερικές ακόμα βαρετές ερωτήσεις που όμως πρέπει να τις κάνω.

T: (σ.σ. γέλια) Έτσι σε θέλω!

Την πιο περίεργη στιγμή σας πάνω στη σκηνή και μία που δεν θα ξεχάσετε ποτέ.

C: Έχουν γίνει πολλές μαλακίες…

T: Ξέρεις κάτι; Σε αυτές τις ερωτήσεις πάντα σκέφτομαι ότι κακώς δεν γράφουμε τις περίεργες στιγμές μας για να τις θυμόμαστε. Αλήθεια δεν θυμάμαι.

C: Μπορούμε να σου πούμε για τις στιγμές που δεν θα ξεχάσουμε όμως. Έχουμε παίξει μπροστά σε απίστευτους ανθρώπους.

T: Όταν παίξαμε για πρώτη φορά στην Ιαπωνία. Αυτό δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ. Έκλαψα στο τέλος, δεν κατάφερα να τελειώσω το τραγούδι. Μάλλον γιατί ενώ δεν μιλούσαμε την ίδια γλώσσα, υπήρχε τρομερή σύνδεση. Μπορεί να ακούγομαι σαν μαλακισμένη τώρα, αλλά όντως η τέχνη μπορεί να φέρει τον κόσμο κοντά. Μετά σκεφτόμουν πώς φτάσαμε να παίζουμε στην Ιαπωνία;

C: Ισχύει, τρομερό συναίσθημα. Εγώ ένιωσα έτσι όταν παίξαμε στο Glastonbury. Και να σου πω κάτι; Παίξαμε κάπως μέτρια θυμάμαι. Σκεφτόμουν όμως «πώς στο διάολο φτάσαμε να παίζουμε εδώ;»

Και κάτι που μόλις μου ήρθε. Ακούσατε το νέο κόμματι των Beatles; Πώς σας φάνηκε;

T: A, ναι, το άκουσα τη μέρα που κυκλοφόρησε. Πρέπει να το ακούσω ξανά, να το σκεφτώ καλύτερα.

C: Δεν είμαι μεγάλος θαυμαστής της τεχνητής νοημοσύνης στη μουσική. Νομίζω ότι θα ήταν προτιμότερο να αφήσουν το κομμάτι στο παρελθόν. Αυτό που με ενόχλησε περισσότερο ήταν η παραγωγή, κυρίως τα ντραμς. Δεν μοιάζει με Beatles. Είναι αυτό που είναι: ένα τραγούδι από τα παλιά που πειράχτηκε στο σήμερα. Η μελωδία είναι ωραία, όμως κάτι είναι περίεργο σε όλο αυτό. Και το video clip είναι επίσης περίεργο.

Διάθεση εισιτηρίων:
• Τηλεφωνικά στο 11876
• Online www.more.com / www.floyd.gr
• Φυσικά σημεία: Καταστήματα Νova, Public, Media Markt, Ευριπίδης, Yoleni’s και Viva Spot Τεχνόπολης
Floyd live music venue : Πειραιώς 117, Γκάζι, Αθήνα, πλησίον του Στ. Μετρό Κεραμεικός. Τηλ: 210 3450817