Doctor Who: Η νέα εποχή μιας κλασικής σειράς (είναι η παλιά)

Ήμασταν όλοι το ίδιο έκπληκτοι με τον Doctor.

Στο τέλος των περιπετειών της 13ης ενσάρκωσης του εμβληματικού ήρωα της αγγλικής, οικογενειακής sci-fi σειράς, συνέβη ό,τι πάντοτε. Η Doctor της Jodie Whittaker έφτασε στο τέλος της διαδρομής της και ξεκίνησε η διαδικασία της αναγέννησης. Τότε που κάθε μόριο της ύπαρξης αυτού του πλάσματος αναγεννάται, δημιουργώντας κάτι που είναι ολοκαίνουριο, αλλά ταυτόχρονα και παλιό όσο το ίδιο το σύμπαν.

Αυτό είναι το μεγάλο concept που έχει βοηθήσει το Doctor Who να γίνει το διαχρονικότερο σόου της παγκόσμιας τηλεόρασης, με περιπέτειες που ξεκινούν το 1963 και φτάνουν μέχρι σήμερα. Κάθε λίγα χρόνια, όταν το απαιτεί η περίσταση (ή οι συνθήκες, ή η ιστορία, ή τα συμβόλαια των ηθοποιών, ή οι θεαματικότητες, ή απλά η έμπνευση), ο Doctor φτάνει στο τέλος της διαδρομής του. Σκοτώνεται, θυσιάζεται, χτυπάει, πέφτει.

Και ξανασηκώνεται. Με άλλο πρόσωπο. Με άλλο μυαλό. (Αλλά με τις ίδιες παθιασμένες καρδιές. Ναι, έχει δύο.) O Doctor είναι νεκρός – ζήτω ο Doctor. Ο νέος ήρωας είναι για δραματικούς σκοπούς ένας νέος χαρακτήρας, όμως κουβαλά εμπειρίες και αναμνήσεις όλων των προηγούμενων. Το νεότερο και το πιο γερασμένο πλάσμα του σύμπαντος, την ίδια στιγμή.

Με αυτό τον τρόπο, το Doctor Who έχει συντηρηθεί για δεκαετίες επίκαιρο, αντιδρώντας πάντα στις τάσεις και τις ευαισθησίες της κάθε εποχής, αλλάζοντας πρόσωπα, αλλάζοντας στόχους, αλλάζοντας ακόμα και δομή επεισοδίων και σεζόν. Αλλά στην καρδιά του παρέμενε πάντα προσηλωμένο σε ένα πράγμα: Τις ανοιχτόκαρδες περιπέτειες ενός πλάσματος για το οποίο δεν υπάρχουν όρια και περιορισμοί, και που με ενθουσιώδες βλέμμα και με αγνά συναισθηματικό τρόπο εξερευνά το σύμπαν και την Ιστορία.

Φέτος, συνέβη όμως κάτι περίεργο. Και πρωτόγνωρο. Στην 60ή επέτειο της σειράς, μπορούν ακόμα πράγματα να γίνονται για πρώτη φορά.

 

Για την 60ή επέτειο, το BBC και ο νέος διεθνής παρτενέρ του, δηλαδή η Disney (που απέκτησε τα εκτός Αγγλίας δικαιώματα της σειράς, εξ ου και στην Ελλάδα πλέον το βλέπουμε μέσω Disney+), έφεραν πίσω στο σόου δύο πρόσωπα που το σημάδεψαν σε αυτή την αναβίωσή του για τον 21ο αιώνα. (Η σειρά είχε αρχικά κοπεί στα ‘80s και επέστρεψε το 2005, όχι όμως ως reboot αλλά ως συνέχιση.) Πίσω από τις κάμερες, βασικός σεναριογράφος αναλαμβάνει ξανά ο Russell T. Davies, θρύλος της αγγλικής τηλεόρασης με σειρές σαν το It’s a Sin και το Queer as Folk. Ο Davies είχε αρχικά αναβιώσει τη σειρά, πιλοτάροντάς τη για τις πρώτες 4 από τις σύγχρονες σεζόν της, πριν παραδώσει τα ηνία.

Μαζί του, επέστρεψε κι ο David Tennant, δηλαδή η κατά πολλούς πιο αγαπητή σύγχρονη ενσάρκωση του Doctor. Πώς; Γιατί; Κανείς δεν ξέρει. Όταν η 13η Doctor, εκείνη της Jodie Whittaker (μετά από τρεις ατυχώς μετριότατες σεζόν) έφτασε στο τέλος της διαδρομής της, αντί το πρόσωπό της να δώσει τη θέση του παραδοσιακά σε κάποιο καινούριο, αντ’αυτού είδαμε να εμφανίζεται ξανά ένα απόλυτα γνώριμο: Εκείνο του Tennant, δηλαδή του 10ου Doctor.

Γιατί συνέβη αυτό; Ή, όπως είπε κι ο ίδιος ο Doctor μόλις κατάλαβε πως μυστηριωδώς είχε φορέσει ξανά ένα από τα παλιά του πρόσωπα… “what?!”.

Η αλήθεια είναι πως το BBC είχε κάθε λόγο να θέλει κάτι τέτοιο: Ήταν ένας τρόπος να ανανεωθεί το ενδιαφέρον για τη σειρά μετά τη γενικότερη αδιαφορία απέναντι στις σεζόν που προηγήθηκαν (με βασικό σεναριογράφο τον Chris Chibnall), μέσω της επιστροφής του προσώπου και του δημιουργού που έχουν συνδεθεί με την περίοδο τεράστιας δημοφιλίας της σειράς, 15 χρόνια νωρίτερα.

Εντός της ιστορίας τα πράγματα είναι πιο μπερδεμένα, στην αρχή όλα παρουσιάζονται ως μυστήριο, αλλά έτσι κι αλλιώς ο Doctor Who του Davies δεν ήταν ποτέ αληθινό μυστήριο. (Σε αντίθεση με πολλές απολαυστικές ιστορίες που ακολούθησαν την περίοδο που ανέλαβε το σόου ο Steven Moffat του Sherlock, δημιουργικά η καλύτερη περίοδος της σειράς.)

Για αυτή λοιπόν την 60ή επέτειο, ο Davies έγραψε τρία special επεισόδια με τον Tennant ξανά στο ρόλο. Και μιλώντας για επανενώσεις, εκείνος βρέθηκε ξανά με τη λατρεμένη companion (ο Doctor πάντα έχει ανθρώπους να τον συντροφεύουν στις περιπέτειές του), την Donna της κωμικού Catherine Tate. Η Donna, μια φανταστική ηρωίδα σε μόνιμη κατάσταση εξαλλοσύνης, προερχόμενη από την εργατική τάξη, πέρασε μια σεζόν περιπετειών με το Doctor του Tennant (την 4η) πριν οδηγηθεί στο πιο αγνά τραγικό τέλος οποιοδήποτε χαρακτήρα για τις 9 πρώτες σεζόν της σειράς – στην 10η σεζόν ήρθε η Bill και… ουφ. Για άλλη στιγμή αυτό.

Ο Davies είχε δώσει έναν δακρύβρεχτο αποχαιρετισμό στον Doctor του Tennant κι ένα τραγικό φινάλε για την Donna κι αυτό εξαρχής εγείρει ζητήματα σε σχέση με αυτή την επανένωση. Μέσα από αυτά τα τρία specials, σα να έχει μαλακώσει από το πέρασμα των χρόνων, σα να το σκεφτόταν ενοχικά τόσο καιρό, αποφασίζει να σβήσει εκείνες τις δυσκολίες και να δώσει στους δύο αγαπημένους του ήρωες ένα νέο, πιο απαλό περίπου-φινάλε.

Είναι κάτι σαν ανθρώπινο έμφυτο ελάττωμα, αυτές οι αναβιώσεις, οι επιστροφές σε δύσκολες στιγμές τις οποίες θέλουμε να λειάνουμε με τον έναν τρόπο ή τον άλλον. Ας πούμε, χωρίς να μπούμε σε λεπτομέρειες, πως η βαρύτητα του αρχικού φινάλε αυτών των ηρώων προδίδεται από αυτή την επανένωση.

Όμως από την άλλη, σε ένα ευρύτερο σκεπτικό, το Doctor Who συμβολίζει αυτή την αισιοδοξία, την ελπίδα πώς πάντα όλα μπορούν να διορθωθούν. Έστω κι αν αυτό προέρχεται από μια ξεροκέφαλη εμμονή. Ένα άλλο χαρακτηριστικό της σειράς που εκπροσωπείται σε αυτά τα τρία specials: Το είδος των ιστοριών.

Παραδοσιακά, οι ιστορίες που βλέπουμε στο Doctor Who είναι αρχικά περιπέτειες στη σημερινή Αγγλία – όπου συνήθως ανοίγουν οι σεζόν, κι όπως γίνεται κι εγώ με το πρώτο από τα τρία specials, The Star Beast, για ένα τρομερά κιουτ πλασματάκι που έρχεται από το διάστημα έχοντας μια τρομακτική διαγαλαξιακή αστυνομία στο κατόπι του. Φυσικά, τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται, κι ο Doctor με την Donna θα πρέπει να ξεπεράσουν τους εαυτούς και τις δυνατότητές τους για να σώσουν τη Γη.

Στη συνέχεια, βλέπουμε περιπέτειες εποχής, όπου ο Doctor συναντά κάποια διάσημη ιστορική φιγούρα, από το Shakespeare ως τον Dickens κι από τον Churchill ως την βασίλισσα Ελισσάβετ. Ή, στο άνοιγμα του δεύτερου special, τον Νεύτωνα, σε ένα πολύ χαριτωμένο μικρής σημασίας στιγμιότυπο που κλείνει απλώς το μάτι σε αυτού του τύπου τις περιπετειες της σειράς.

Τέλος, έχουμε τις περιπέτειες σε κάποιο μακρινό μέλλον ή/και μέρος. Εδώ, στο πολύ καλό Wild Blue Yonder, ο Davies απομονώνει την Donna και τον Doctor (αφού γνωρίσαμε όλη της την οικογένεια στο πρώτο επεισόδιο) σε ένα διαστημόπλοιο στο άκρο του σύμπαντος, όπου οι δύο ήρωες θα πρέπει να ξεγελάσουν και τους ίδιους τους εαυτούς τους αν θέλουν να σταματήσουν δύο φονικά όντα ακαθόριστου όγκου και άσβεστης δίψας για καταστροφή.

Αν αυτοί είναι οι τρεις βασικοί τύποι τοποθέτησης ιστορίας, το τρίτο special εκπροσωπεί το μπόνους ξεχωριστό επεισόδιο κάθε σεζόν: Εκείνο όπου ο Doctor αντιμετωπίζει κάποια μεγάλη του νέμεση, έναν απειλητικό εχθρό που προσπαθεί να τον σβήσει από τον χάρτη. Εδώ τον ρόλο κρατά ο Toymaker του Neil Patrick Harris, ένα πανίσχυρο ον που αψηφά του κανόνες του σύμπαντος, έχοντας φτάσει στον κόσμο μας χάρη σε μια απερισκεψία του Doctor.

Το επεισόδιο περιλαμβάνει πολλές εκφράσεις αυτού του μαγικού sci-fi της σειράς που φλερτάρει τελικά περισσότερο με το fantasy ή ακόμα και με το παραμύθι, παρά με την επιστημονική φαντασία. Τελικά, αυτή η σύγκρουση δεν αποτελεί παρά την αφορμή για την επόμενη αναγέννηση που περιμέναμε – η επιστροφή του Tennant δε θα μπορούσε να κρατήσει και για πολύ, παρόλο που η σειρά βρίσκει τρόπο να κρατήσει την πόρτα ανοιχτή για την επιστροφή του.

Όμως τώρα, μετά από αυτά τα τρία επεισόδια-γέφυρα, έχουμε τη νέα αναγέννηση και άρα το νέο (κι αυτή τη φορά είναι όντως νέο) πρόσωπο του Doctor – δηλαδή τον Ncuti Gatwa του Sex Education, που από τις πρώτες κιόλας στιγμές στο ρόλο μοιάζει έτοιμος να απογειώσει τον χαρακτήρα σε νέα ύψη. Με ένα vibe ατημέλητου καρτούν γεμάτου όρεξη, θα πάει μακριά σαν ξεναγός μας σε διαστημικές περιπέτειες τα επόμενα χρόνια.

Εν τέλει, ο ρόλος αυτών των τριών specials, ήταν να καθαρίσουν την αύρα του σόου (ας το θέσουμε έτσι), να τραβήξουν την προσοχή παλιών και νέων θεατών χάρη στην παράξενη επιστροφή του Tennant και να παραδώσουν τη σκυτάλη. Το πετυχαίνει μέσα από μια τριπλέτα επεισοδίων που αγκαλιάζουν το χιούμορ, το camp, την αγωνία, μα πάνω από όλα το συναίσθημα – γιατί το Doctor Who είναι η πιο ανοιχτά, αναπολογητικά συναισθηματική σειρά στην τηλεόραση εδώ και χρόνια.

Κλείνει λογαριασμούς κι ανοίγει άλλους, αλλά βασικά στρώνει το χαλί για να υποδεχθεί τον νέο Doctor. Πρώτα με ένα Χριστουγεννιάτικο special που έρχεται σε λίγες μέρες, κι έπειτα με την νέα, πλήρη σεζόν του Ncuti Gatwa στο ρόλο. Η νέα εποχή περνάει μέσα από την παλιά γιατί, τελικά, έτσι είναι γραμμένο πως θα συμβαίνει πάντα με το Doctor Who. Μια σειρά όπου το νέο και το παλιό συνυπάρχουν. Ένας ήρωας διαρκώς καινούριος, διαρκώς κλασικός.

Δεν υπήρξε, ούτε υπάρχει τίποτα άλλον σαν αυτόν στην παγκόσμια τηλεόραση. Ας το (ξανα)απολαύσουμε.