Οι καλύτερες ερμηνείες του 2023

Για μια ακόμη χρονιά, προσπαθούμε να ξεχωρίσουμε τα πιο απολαυστικά περφόρμανς που είδαμε σε σινεμά και τηλεόραση – και όχι μόνο.
«Τι μπορεί να είναι σπουδαία ερμηνεία σήμερα;», αναρωτιόμαστε κάθε χρόνο μέσα από αυτή τη σταθερή αναδρομή, καθώς προσπαθούμε να ξεχωρίσουμε τα αγαπημένα μας μέσα από μια θάλασσα ταινιών, σειρών, memes και viral ποσταρισμάτων. Από την Sandra Huller ως κατηγορούμενη-αίνιγμα στη βραβευμένη με Χρυσό Φοίνικα Ανατομία Μιας Πτώσης, μέχρι τις εμφανίσεις του Martin Scorsese στα TikTok της κόρης του, έτσι και φέτος όπως κάθε φορά καταλήγουμε ότι: «Τις αγαπημένες μας ερμηνείες τις βρίσκουμε παντού και μπορεί να μοιάζουν με οτιδήποτε».

Από τη μεγάλη οθόνη μέχρι τη μικρή, κι από μια audiobook αυτοβιογραφία μέχρι ένα μουσικό λάιβ που εμπεριέχει ιδέες άκρως κινηματογραφικές, όλα αυτά περφόρμανς είναι, ερμηνείες. Και, με τον τρόπο τους η κάθε μία, μας καθήλωσαν.
Αυτή είναι μια λίστα των κορυφαίων φετινών ερμηνειών– σε ό,τι format κι αν τις απολαύσαμε.

Emma Stone, Poor Things

Η Emma Stone σε αυτή την ταινία παίζει μια ηρωίδα που μαθαίνει να περπατάει, να μιλάει, να σκέφτεται, να αγγίζεται, να κάνει σεξ, να καταλαβαίνει τον κόσμο, να αποκτά πολιτική συνείδηση, να θυμώνει, να συγχωρεί. Χρησιμοποιεί το σώμα της, την κινησεολογία της, τον τρόπο που μιλά και κινείται και κοιτάει, τον τρόπο που γελάει, τον τρόπο που αφουγκράζεται. Ρόλος μιας ολόκληρης ζωής.

Ryan Gosling, Barbie

Έχω ενστάσεις και για την ταινία και για τον Ken γενικότερα, αλλά –καλώς ή κακώς– ο Gosling ως Ken πήρε την ταινία μαζί του κι έφυγε. Αστείος και απλά undeniable.

Michelle Williams, The Woman in Me (audiobook)

Αφού η Michelle Williams δε μπορεί να κερδίσει Όσκαρ (ή Νόμπελ) για την ερμηνεία της στο audiobook του memoir της Britney Spears –ειδικά τον τρόπο με τον οποίο ερμηνεύει τον Justin Timberlake και μετέπειτα τον τρόπο που κοροϊδεύουν τον Justin Timberlake– τότε το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να την συμπεριλάβουμε σε αυτή τη λίστα.

Benoit Magimel, Στη Φωτιά

Για δεύτερη σερί χρονιά στις κορυφαίες ερμηνείες, o Magimel μαγειρεύει με μια πληγωμένη ορμή στο Στη Φωτιά του Tran Anη Hung, έχοντας ανοίξει την καρδιά του προηγουμένως στην Juliette Binoche – τώρα, μαγειρεύει για εκείνη, για να της αποδείξει ότι την αγαπάει. Δεν διαθέτει το elegance εκείνης, αλλά μαγειρεύει με πείσμα και πάθος. Ο άνθρωπός μας.

Emma Corrin, Murder at the End of the World

Ντετέκτιβ σε whoddunit που δεν αποπνέει βεβαιότητα και κύρος, παρά προσκαλεί με ενσυναίσθηση, σκαλίζοντας ενστικτωδώς τη διαδρομή της έξω από έναν αρτηριοσκληρωτικό κόσμο. Μαγνητιστικό περφόρμανς.

Martin Scorsese, Τα TikTok της Francesca Scorsese

Κανένας άνθρωπος φέτος δεν απόλαυσε περισσότερο τη φάση του από ό,τι ο Martin Scorsese στα βιντεάκια της κόρης του, είτε προσπαθούσε να μαντέψει τι σημαίνουν μοντέρνες φράσεις («Slay… that means it’s really good?»), είτε να παίξει με τον σκύλο του, τον Όσκαρ. Το ότι προσπαθεί πολύς κόσμος να τον παρουσιάσει ως έναν ξινό gatekeeping σνομπ… απίθανα πράγματα. Ένας ανεκτίμητος θησαυρός.

Nicolas Cage, Dream Scenario

Εφιαλτικό, υπαρξιακό καρτούν – μία στο τόσο ο Nicolas Cage θα δώσει μια φανταστική ερμηνεία (και) για τους ανθρώπους που δεν εκτιμούν όλες τις υπόλοιπες φανταστικές ερμηνείες που δίνει στο ενδιάμεσο κι αυτό είναι τόσο ευγενικό εκ μέρους του.

Jack Black, Peaches

Ό,τι κι αν πιστεύει κανείς για αυτό το bit (ή για την ταινία γενικότερα, την οποία βρήκα επιθετικά αδιάφορη), δεν χωρά αμφισβήτηση για το πόσο αφοσιωμένος είναι ο Jack Black στην ερμηνεία. Δηλαδή δείτε εδώ τι κάνει, κυλιέται στα πατώματα, φοράει πράσινο κουστούμι και eyeliner, χτυπά τα πλήκτρα και θρηνεί τον έρωτα που δεν έχει απάντηση. Κάποιες φορές το μόνο που έχεις εξάλλου να πεις είναι… peaches. Peaches, peaches. Peaches, peaches, peaches. Peaches…

Το καστ του Succession

Αυτή ήταν η τελευταία φορά που θα έπρεπε να καθόμαστε να συζητάμε ποιο από όλα τα μέλη του καστ δίνει την καλύτερη ερμηνεία παραθέτοντας πολύ σοβαρά επιχειρήματα για όλους και όλες. Συνήθως αυτά τα γκρουπαρίσματα ή το να βλέπεις βραβεία να προτείνουν το μισό καστ σε όλες τις ερμηνευτικές κατηγορίες, είναι απλώς τεμπελιά – αυτή είναι η σπάνια περίπτωση που πραγματικά οι πάντες έχουν claim στο #1. (Είναι ο Jeremy Strong φυσικά, αλλά λέμε τώρα.)

Mark Ruffalo, Poor Things

Στο hall of fame των Tεράστιος Μπουμπούνας ερμηνειών. Ο Ruffalo δίνει όλο του το είναι στην υπηρεσία μιας κωμικής ερμηνείας που διαθέτει και το σωστό επίπεδο βρωμιάς ώστε να κάνει την όλη του ύπαρξη (και παρουσία στο ταξίδι της Bella Baxter) απολύτως πιστευτή. Δεν το πιστεύω ότι χάσαμε τόσα χρόνια τέτοιων ερμηνειών αυτού του ηθοποιού για να τον βλέπουμε σαν CGI χλαπάτσα.

Penelope Cruz, Ferrari

Η όλη ιδέα της ταινίας αφορά το άψυχο κέλυφος που κατά βάση είναι ο Enzo του Adam Driver, περιτριγυρισμένος από ενοχές και φαντάσματα – είναι η Cruz λοιπόν που δίνει στην ταινία την αληθινή της δραματική, πονεμένη, οργισμένη καρδιά. Από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας της, σε έναν δύσκολο ρόλο που η Cruz ανεβάζει πιο ψηλά από ό,τι είναι γραμμένος.

Paul Giamatti, Τα Παιδιά του Χειμώνα

Λίγα πράγματα είναι πιο απολαυστικά από δύστροπους μαγκούφηδες σε Χριστουγεννιάτικες ταινίες κι ο Giamatti δίνει μια από τις κορυφαίες τέτοιες ερμηνείες έβερ στο νέο φιλμ του Alexander Payne. Θα τον βλέπαμε για ώρες να πετάει προσβολές σε επαρμένους προνομιούχους μαθητές κράζοντάς τους στα ελληνικά.

Kate Chastain, The Traitors (US)

Η βετεράνος του Below Deck μπαίνει στο καστ της 1ης αμερικάνικης σεζόν Traitors (το καλύτερο νέο ριάλιτι φορμάτ εδώ και χρόνια) χωρίς κανείς να της έχει εξηγήσει τι ακριβώς θα περιλαμβάνει η εμπειρία και το αποτέλεσμα είναι μια απολαυστική παρέλαση από outfits, mood swings, προσβολών και ύφους, στο πιο διασκεδαστικά ξεκάθαρο «βασικά δε ΘΕΛΩ να είμαι εδώ» περφόρμανς που έχει υπάρξει πρόσφατα σε ριάλιτι.

Kiefer Sutherland, The Caine Mutiny Court-Martial

Η εκπληκτική τελευταία ταινία του θρύλου William Friedkin έρχεται αρχές του ‘24 και στην ελληνική τηλεόραση (μέσω της COSMOTE), οπότε έχετε το νου σας μην χάσετε αυτή την καθηλωτικά θεατρική σπουδή της αλήθειας – με μια εκπληκτική ερμηνεία του φίλου Kiefer στο κέντρο της παράστασης. Το meltdown του στην κορύφωση του δράματος είναι από αυτά που τα κοιτάς με μισάνοιχτο στόμα και φοβάσαι (και ελπίζεις) πως δε θα τελειώσει ποτέ.

Sydney Sweeney, Reality

Η Sweeney παίζει την αφέλεια, το χιούμορ αλλά και τον ιδεαλιστικό δυναμισμό της Reality Winner καταφέρνοντας να βρει ανάπτυξη χαρακτήρα μέσα από την απλή ανάγνωση ενός transcript. Εντυπωσιακή ερμηνεία.

Jacob Elordi, Priscilla

Το Euphoria γενικότερα είναι μια σειρά που θα γεράσει σαν σάπιο ροδάκινο που το έχεις ξεχάσει στο μπαλκόνι εν μέσω καύσωνα, αλλά πάντως πρέπει να του το δώσουμε, έβγαλε αληθινά ταλεντάκια. Εκτός από τη Sweeney έδωσε κι ο Elordi φέτος το κάτι παραπάνω, παίζοντας τον Elvis του σαν απειλητικό σκιάχτρο – μια διαρκής, αποπνικτική παρουσία. Ό,τι ακριβώς είχα ανάγκη το Priscilla της Sofia Coppola για να λειτουργήσει.

Rosalía, Motomami World Tour

Η ισπανίδα σούπερ σταρ έδωσε περφόρμανς (χορευτικό, ερμηνευτικό) σε κάθε κομμάτι ενός σόου που ακροβατούσε ανάμεσα στο φουτουρισμό και την παράδοση, βάζοντας την οθόνη μέσα στην αφήγησή του και αγκαλιάζοντας την διαφορετικά στην οπτική του κάθε θεατή αναλόγως το πώς, που, και από πού κοιτάει. Κι η Rosalía ερμήνευε για τους πάντες.

Sandra Hüller, Ανατομία Μιας Πτώσης

Η ηθοποιός της χρονιάς. Με στιβαρό παρουσιαστικό και λόγο μας καθοδηγεί (και μας κρατά παγιδευμένους) σε ένα δάσος αμφιβολίας, δίχως ποτέ να ξεφύγει ούτε εκατοστό. Εντυπωσιακά αμφίβολη, εντυπωσιακά ακριβής.

Ayo Edebiri, Bottoms & Theater Camp & The Bear & Ηδεία Ανατολή

Όχι άκυρο, ίσως η Ayo Edebiri ήταν η ηθοποιός της χρονιάς. Θριαμβευτικά αυτοσχεδιαστική, η ανερχόμενη κωμικός κρατούσε τους πιο αστείους ρόλους στις δύο πιο μακράν αστείες κωμωδίες της χρονιάς (Bottoms, Theater Camp), παίρνοντας πάνω της και την 2η σεζόν του The Bear σα να ήταν βετεράνος, και με το κερασάκι στην τούρτα να είναι η kooky εμφάνισή της στο τριπαριστό ‘70s homage Ηδεία Ανατολή. Είναι απλά παντού αυτή τη στιγμή (δε συμπεριλάβαμε καν το voice acting της) και ζει τη στιγμή της. Όπως μας είπε σε συνέντευξη που θα διαβάσετε σύντομα, αυτή η χρονιά της ήταν κάτι σαν «μια sleazy, indie εκδοχή εκείνης της χρονιάς που είχε η Jessica Chastain» (το 2011). Είμαστε έτοιμοι για περισσότερο.

Jessica Chastain, Memory

Speaking of, η Jessica Chastain στη νέα ταινία του –κατά τα άλλα κακού– μεξικάνου σκηνοθέτη Michel Franco δίνει μια από εκείνες τις ερμηνείες που τις κοιτάς για όση ώρα είναι στην οθόνη (όλη την ταινία δηλαδή) και δεν έχεις πολλά να πεις πέρα από τα σφίξεις τα χείλη και να κάνεις σιωπηλό καταφατικό νεύμα. Σπουδαία δραματική ερμηνεία δίχως εγωισμό ή ευκολίες ή παραφουσκωμένες κορυφώσεις – σε ένα ρόλο που σίγουρα θα μπορούσε να είναι όλα αυτά και κάτι ακόμα.

Warren Beatty, Dick Tracy Special: Tracy Zooms In

Η χρονιά ξεκίνησε με τον Warren Beatty να παραδίδει ένα μονόπρακτο one man show, από αυτά τα πράγματα που νιώθεις ότι τα ονειρεύεσαι ενώ τα βλέπεις (κι ότι έχεις πυρετό ενώ δεν έχεις). Φτιαγμένο απλώς και μόνο για να μην του λήξουν τα πνευματικά δικαιώματα του Dick Tracy, ο Beatty παίζει τον εαυτό αλλά και τον fictional Dick Tracy που είχε παίξει στην ταινία του 1990, σε μια σειρά παρεξηγήσεων και παράθεσης απόψεων πάνω στην ορίτζιναλ ταινία (αλλά και το μέλλον) μέσω zoom. Παραιτούμαι, αφήστε τον να κρατήσει τα πνευματικά δικαιώματα για πάντα, τι άλλο να κάνει;

Chris Pine, Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves

Μια πολύ αστεία ερμηνεία σε μια αναπάντεχα έξυπνη κι αστεία ταινία. Τίποτα παραπάνω από αυτό. Μπράβο σε κάθε εμπλεκόμενο.

Rachel McAdams, Are You There God? It’s Me, Margaret

Μια φανταστική ιστορία ενηλικίωσης με μια φανταστική Rachel McAdams ως κατανοητική-αλλά-περίπλοκη μητέρα. Σε κάποιο παράλληλο σύμπαν το Χόλιγουντ έχει απλά αποφασίσει πως αυτός είναι ο ρόλος για τον οποίο θα δώσει Όσκαρ στην McAdams, όπως συχνά συμβαίνει σε αυτή την κατηγορία. Δυστυχώς όχι στο δικό μας.

Marshawn Lynch, Bottoms

Ο πιο κουλ NFL παίχτης της γενιάς του γίνεται αβίαστα, σα να μη συμβαίνει τίποτα, κι ένας τρομερά κουλ αυτοσχεδιαστικός κωμικός. Τον είδαμε στο μόνο καλό επεισόδιο του Murderville του Netflix και τον απολαμβάνουμε κι εδώ ως καθηγητή που δε δίνει μία μέχρι που βρίσκει τον εαυτό του άτυπο μέρος του fight club των κοριτσιών του σχολείου. Fun fact: Ο Marshawn Lynch είναι ο μόνος άνθρωπος στην ιστορία που έχει κερδίσει Super Bowl και υποψηφιότητα για Indie Spirit Award. Δεν το έχω ψάξει αυτό φυσικά αλλά απλά αποκλείεται να έχει ξανασυμβεί.

Robert De Niro και Leonardo DiCaprio, Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού

Σα να μη συμβαίνει τίποτα, ο De Niro κι ο DiCaprio δίνουν ερμηνείες-highlight καριέρας στο νέο Scorsese…

Lily Gladstone, Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού

…και σα να μη συμβαίνει τίποτα φεύγεις από την ταινία και σκέφτεσαι την Lily Gladstone, για τις στιγμές που κυριεύει την οθόνη και –εξίσου– για τις στιγμές που λείπει από αυτήν.

Margot Robbie, Asteroid City

Ένας απειροελάχιστα μικρός, cameo ρόλος που ξεκλειδώνει ολόκληρο το πολύπλοκο (κατασκευαστικά και συναισθηματικά) οικοδόμημα του θαυμάσιου φιλμ του Wes Anderson, η Robbie μιλά στον χαρακτήρα του Jason Schwartzmann (που έχει ξεχάσει το κίνητρό του, στοιχειωμένος από μια ξεχασμένη αγάπη) και καταφέρνει με λιγοστές φράσεις και έναν διάλογο από τα απέναντι άκρα του κάδρου, να γεφυρώσει την απόσταση ανάμεσα στο βίωμα και τις ιστορίες που λέμε για να το επεξεργαστούμε. Μια από τις ομορφότερες κινηματογραφικές στιγμές της χρονιάς.

Natasha Lyonne, Poker Face

Ο ρόλος που γεννήθηκε για να παίξει η Lyonne, ένας βραχνός από τα τσιγάρα σύγχρονος Columbo, που αλωνίζει την αμερικάνικη ύπαιθρο ξεδιαλύνοντας μυστήρια της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης. Πανέμορφο. Μακάρι να κρατήσει για 28 σεζόν.

Teo Yoo, Περασμένες Ζωές

Μια ερμηνεία υποτιμημένης σωματικότητας στο αισθηματικό δράμα της χρονιάς, ένας ηθοποιός που κρατά το σώμα του διαρκώς σε μια τέτοια ένταση που νιώθεις ότι θα εκραγεί. Συνεπές με την διαδρομή του χαρακτήρα του και με ένα ταξίδι όπου ποτέ δεν –πρέπει να– αφήνει τα συναισθήματά του ελεύθερα.

Tilda Swinton, The Killer

Το φανταστικό crime νουάρ του Fincher ακολουθεί βασικά από τον εκτελεστή του Fassbender καθώς περνάει από την μία τοποθεσία (και στόχο) στον άλλο, μια σειρά από ανώνυμα πρόσωπα – κι ανάμεσά τους, για κάποιο λόγο, μια ολόκληρη Tilda Swinton, να παραδίδει έναν από τους πιο απολαυστικούς μονολόγους της χρονιάς στη μία μεγάλη σκηνή της. Μερακλίδικο.

Όλο το ensemble β’ ρόλων, Oppenheimer

Είναι πολύ μεγάλη τέχνη το να φτιάχνεις ένα καστ γεμάτο από «α! είναι αυτός ο τύπος!» φάτσες σε σημείο που σχεδόν να πανηγυρίζεις για κάθε ηθοποιό που εμφανίζεται. Με το Οπενχάιμερ ο Nolan τελειοποιεί τη συγκεκριμένη τέχνη, από τους πιο ζουμερούς β’ ρόλους όπως του Robert Downey Jr. (που όπως κι ο Ruffalo στο Poor Things μας θυμίζει για πόσα πράγματα είναι ικανός) μέχρι περαστικούς καρατερίστες (σαν τον David Krumholtz) κι από αγαπημένες παλιόφατσες που επιστρέφουν όμορφα ωρισμασμένες (Josh Hartnett) μέχρι ηθοποιούς που χρησιμοποιούνται πρακτικά σαν jump scare (Casey Affleck). Σπουδαίο καστ, από τις κρυφές δυνάμεις μιας ταινίας μεστής από την αρχή το τέλος της.

Cillian Murphy, Oppenheimer

Βέβαια μετά υπάρχει κι ο Cillian Murphy, τον οποίο η κάμερα κοιτά επί τρεις ώρες, κι ο οποίος καλείται να βρει ανθρωπιά και τραγωδία μέσα από ένα τόσο περίπλοκα και έντεχνα κατασκευασμένο δημιούργημα όπως αυτό. Ερμηνεία καριέρας, ξεκάθαρα.

Και ο Robert Pattinson ως ο Ερωδιός

Πάντα μερακλής κι ο Pattinson, δίνει ένα voice acting στην αγγλική μεταγλώττιση του νέου Miyazaki που ακούγεται σα να είπε στον εαυτό του «έχεις μια ευκαιρία να “παίξεις” Miyazaki, το καλό που σου θέλω να τα δώσεις όλα». Για μια ακόμα φορά, μπράβο του.