Ο Γιάννης Νιάρρος έφτιαξε την πιο παλαβή θεατρική παράσταση της σεζόν

Στους word of mouth Παίχτες του Γιώργου Κουτλή, από τις πιο επιτυχημένες παραστάσεις των τελευταίων ετών, σάρωσε τη σκηνή κρατώντας έναν από τους τέσσερις ρόλους του σπιντάτου θιάσου. Στη θεατρική μεταφορά του Σπιρτόκουτου του Γιάννη Οικονομίδη και μάλιστα, υπό τη μορφή μιούζικαλ που παίχτηκε στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, έγραψε τη μουσική και τους στίχους και ανέλαβε τη σκηνοθεσία.

Είχαν προηγηθεί οι παραστάσεις στις οποίες έλαμψε το πολύπλευρο ταλέντο του πάνω στη σκηνή: Στέλλα Κοιμήσου σε σκηνοθεσία του Οικονομίδη για το οποίο τιμήθηκε με το θεατρικό βραβείο Δημήτρης Χορν, Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου και Life Before Grammys, ένα μουσικό stand up comedy για έναν νέο καλλιτέχνη που αναζητούσε τη μουσική του ταυτότητα. Ποιο είναι τώρα το επόμενο βήμα του Γιάννη Νιάρρου;

Η πιο προσωπική του δουλειά στο θέατρο. Στην οποία προφανώς και υπάρχει ζωντανή μουσική, αλλά και μπόλικη τρέλα, μα κυρίως απενοχοποίηση από κάθε πρόθεση να ειπωθούν βαρύγδουπα πράγματα.

Είδαμε τον Γιάννη Νιάρρο στην πιο παλαβή θεατρική παράσταση της σεζόν

Μαζί με δύο μουσικούς, τον Γιάννη Παπαδόπουλο (keyboards) και τον Δημήτρη Κλωνή (τύμπανα) που παίζουν ζωντανά επί σκηνής και τον συντροφεύουν στην ερμηνεία του, παρουσιάζει το ΝΥΞ, Λος Ιστορίας Περίεργας στο Θέατρο Σημείο.

Είναι ο ηθοποιός, ο σκηνοθέτης και ο δημιουργός της παράστασης (για το κείμενο και τη σκηνοθεσία συνεργάστηκε με την ηθοποιό Χαρά-Μάτα Γιαννάτου), που είναι επηρεασμένη από το κίνημα του ντανταϊσμού και βασισμένη σε κείμενα του Αργεντινού συγγραφέα Julio Cortasar (Κουτσό) και του Πάνου Κουτρουμπούση (Εn αγκαλιά de Κρισγιαούρτι y otros ταχυδράματα y otros historias περίεργες), συγγραφέα, μεταφραστή και εικαστικού, που έγραφε σουρεαλιστικά ταχυδράματα, παραλλαγμένες στιγμές της καθημερινής πραγματικότητας με επιρροές από κόμικς, sci-fi και horror. Μάλιστα, εικονογραφήσεις και βιβλία του εκτίθενται και πωλούνται μετά το τέλος κάθε παράστασης στο φουαγιέ του θεάτρου.

Παρακολούθησα το ΝΥΞ ένα βράδυ Δευτέρας σε ένα κατάμεστο Σημείο, με τους θεατές στην πλειοψηφία τους να είναι νεαρής ηλικίας (ενδεικτικό του μεγάλου γκελ που έχει ο Γιάννης Νιάρρος στο νεανικό κοινό, αλλά και του ότι οι νέοι από τις εποχές της πανδημίας και μετά γεμίζουν τα θέατρα όσο ποτέ άλλοτε). Τι είδα; Βασικά, ας πούμε τι δεν είδα: μία συγκεκριμένη ιστορία με γραμμική αφήγηση, με αρχή, μέση και τέλος, με έναν συγκεκριμένο ήρωα, με μία επιτηδευμένη καλαισθησία, με υψηλά νοήματα που θέλει να μεταδώσει, με προβληματισμούς που θέλει να τρυπώσει στο μυαλό.

Δεν πήγαινα άλλωστε εξαρχής με το σκεπτικό ότι θα παρακολουθήσω κάτι τέτοιο. Στο δελτίο Τύπου, το ΝΥΞ, Λος Ιστορίας Περίεργας (όπου Νυξ, η θεότητα της νύχτας κατά την ελληνική μυθολογία) περιγράφεται ως «ένα αξεδιάλυτο μείγμα πραγματικότητας και φαντασίας, ένα συνειρμικό ντόμινο που οδηγεί σε ένα κειμενικό και ηχητικό σύμπαν» και σχετικά με τον ήρωα αναφέρεται ότι «όταν σβήνει το φως και τα βλέφαρα φοράνε μια ωραία μαύρη κουκούλα, ο άνθρωπος επί σκηνής -του κεφαλιού μας- περιπλανιέται σε ένα σύμπαν σκοτεινό και φωτεινό, γελοίο και τραγικό, βαθειά επιφανειακό, με καύσιμο την πλήξη και τη ματαιότητα».

Στην πράξη, είναι ό,τι λέει ο τίτλος του. Μία σουρεαλιστική παράσταση με τρελές, σύντομες ιστορίες -σαν να διαβάζεις σουρεάλ διηγήματα- και παλαβούς ήρωες που βγάζουν πηγαίο γέλιο -μα πόσο ανάγκη το έχουμε- και τον Γιάννη Νιάρρο με τρομερή εκφραστικότητα, πλαστικότητα στις κινήσεις και εναλλαγή φωνών, να τους ζωντανεύει στη σκηνή. Να μοιάζει με καρικατούρα και να παίζει από τον επιθεωρητή Ανεξιχνίαστο που καλείται να εξιχνιάσει μία υπόθεση με δεκάδες πτώματα ενώ κάνει ντους και τραγουδάει Sinatra και Aerosmith, μέχρι έναν τύπο που παραγγέλνει flat white και λεμονάδα με τζίντζερ, αλλά και μία παρέα έφηβων εξωγήινων που σνιφάρουν αντιύλη, ταξιδεύουν στον χωροχρόνο και βρίσκονται ξαφνικά στην Αρχαία Αθήνα μετά το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου. Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να πούμε περισσότερα. Όπως δεν έχει γενικά νόημα να βρεις νόημα σε αυτό που είδες.

«Ας σταματήσουμε να φοβόμαστε αν το κοινό “θα πιάσει το νόημα”», είχε δηλώσει ο ίδιος μιλώντας στο News247. Το επιβεβαιώνει και κατά τη διάρκεια της παράστασης, όταν κάποια στιγμή ακούγεται να λέει: «τόση ώρα βλέπετε μία επιφανειακή παράσταση με μένα να λέω μαλακίες σε έναν ρόλο, που είναι μη ρόλος», αλλά και όταν ανοίγει ένα πλαστικό κουτί και «τα παιδιά του» τον ρωτούν: «Μπαμπά, μπαμπάκα, ποιο ήταν το νόημα;».

Το ΝΥΞ δεν αποσκοπεί στο να πει μια ιστορία γεμάτη νοήματα, τροφή για σκέψη για τον θεατή. Κι αυτό από μόνο του λειτουργεί απενοχοποιητικά τόσο για τους πάνω, όσο και για τους κάτω από τη σκηνή.

Το ΝΥΞ μοιάζει να είναι το ρίσκο που ο Γιάννης Νιάρρος δεν φοβήθηκε να πάρει: να κάνει το θέατρο που του αρέσει και όπως αποδεικνύεται, του ταιριάζει απόλυτα. Έπαιξε και κέρδισε.

***

ΝΥΞ, Λος Ιστορίας Περίεργας

Σύλληψη-Κείμενο-Σκηνοθεσία: Γιάννης Νιάρρος

Συνεργασία στη Δραματουργία/Σκηνοθεσία: Χαρά-Μάτα Γιαννάτου

Μουσική σύνθεση: Γιάννης Παπαδόπουλος, Δημήτρης Κλωνής

Ηχοληψία, Ηχητικός Σχεδιασμός: Γιώργος Μιζήθρας

Real time video: Βασίλης Μάλαμας

Σκηνικά-Κοστούμια: Τζίνα Ηλιοπούλου, Λίνα Σταυροπούλου

Σκίτσα παράστασης: Πάνος Κουτρουμπούσης

Παίζουν: Γιάννης Νιάρρος, Γιάννης Παπαδόπουλος (keyboards), Δημήτρης Κλωνής (Tύμπανα)

Graphic Designer: Mαρία Γιαρμενίτη

Promo video: Γιάννης Gismo Μπερέρης