Ο Zac Efron θα σε βγάλει knock out στο Iron Claw

Από την εναρκτήρια σκηνή του, έναν ασπρόμαυρο αγώνα πάλης βγαλμένο από το Raging Bull, το Iron Claw θέτει το σκηνικό για μία οικογένεια που αναβαθμίζεται αλλά και καταστρέφεται από την ανταγωνιστικότητα της επαγγελματικής πάλης.

Ο πατέρας Fritz (ο Holt McCallany σε μία ερμηνεία-σπουδή στον υπολογιστικό πατερναλισμό) είναι ένας αυστηρός δάσκαλος, του οποίου η ιδέα για την υποστήριξη των αγοριών του είναι να τα βάλει αντιμέτωπα μεταξύ τους με στόχο την έγκρισή του. «Σας βάζω όλους σας σε κατάταξη, το ξέρετε αυτό», τους ανακοινώνει από νωρίς. «Όμως η κατάταξη μπορεί να αλλάξει».

Είναι σαφές ότι βλέπει τον Kevin και τους υπόλοιπους ως προέκταση της δικής του αποτυχημένης καριέρας στην πάλη: Οι επιτυχίες τους είναι δικές του και ανάθεμα αν δεν κάνει ό,τι μπορεί για να κρεμάσει μία ζώνη παγκόσμιου πρωταθλήματος στο σπίτι του ράντσου που μοιράζεται με τα αγόρια του και τη σύζυγό του Doris (Maura Tierney).

Είναι απειλητικός, λεκτικά προσβλητικός συχνά, κάποιες φορές και σωματικά. Είναι επίσης αστείος και στοργικός, ένας ενθουσιώδης μέντορας. Τα παιδιά διαισθάνονται, από νωρίς, ότι η επιδίωξη για τη ζώνη θα είναι η καταστροφή τους, όμως δεν μπορούν να ξεκολλήσουν από όλη την οικογενειακή τους δυναμική. Και να μπορούσαν, δεν θα το ήθελαν.

DSC05950.ARW

Μεταξύ των κατατάξεων και τη λεπτή χειραγώγηση του πατέρα τους όμως, βρίσκεται η βαθιά, διαρκής αγάπη που τρέφουν τα αδέρφια το ένα για το άλλο, την οποία ο Durkin ξεδιπλώνει με αξιοσημείωτη γοητεία. Υπάρχει απόλαυση και νόημα στους σαματάδες και στη συντροφικότητα των γιων, καθώς και ομορφιά, θερμότητα και μελαγχολία στη σπαρακτικά φευγαλέα σωματική τους τελειότητα.

Ο κάθε αδελφός βρίσκεται σε μία κλίμακα μεταξύ των δικών του ονείρων και των ονείρων του πατέρα του: Τα ολυμπιακά όνειρα του Kerry (που προδόθηκαν από την απόφαση του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών να αποσυρθεί από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1980 λόγω της εμπλοκής της ΕΣΣΔ στο Αφγανιστάν), ή η αγάπη του Mike για τη μουσική.

Ο David δεν έχει τη μυική δύναμη του Kevin ή τη φιλοδοξία του να ακολουθήσει τα βήματα του πατέρα του, όμως ο Fritz σημειώνει το ταλέντο του στις ερμηνευτικές πτυχές της πάλης. Είναι όλοι τους θύματα της χειραγώγησης του Fritz, όπως και η Maura της Tierney – εκπληκτική και εκείνη ως μητριάρχισσα με τόσες πολλές απώλειες, που δεν μπορεί να φέρει τον εαυτό της να φορέσει το ίδιο μαύρο φόρεμα στην κηδεία ενός ακόμη παιδιού της.

Ως η αποφασισμένη, οξυδερκής και ειλικρινής Pam, η Lily James – σε μία κινηματογραφική χρονιά ισχυρών γυναικών που συντηρούν ισχυρούς άνδρες πίσω από την κουρτίνα – δίνει μία αναζωογονητική, εσωστρεφή ερμηνεία, και η σκηνοθεσία του Durkin στις σκηνές της έχει την ανάλογη προσεκτική ισορροπία.

Είναι ο Kevin του Efron όμως που κρατάει σφιχτό όλο το μείγμα, ένα εφηβικό είδωλο που παραδίδει μία ερμηνεία αξιοσημείωτης αυτοσυγκράτησης και αχαλίνωτης σωματικότητας.

Παρά τους μύες του Efron (και είναι πολλοί και πρησμένοι), η πραγματική ρώμη του χαρακτήρα του εντοπίζεται στη δύναμη ενός ανθρώπου του οποίου η διαύγεια επισκιάζεται από την παραπλανητική αίσθηση του σκοπού που του έχουν φορέσει. Ο Kevin είναι ο πιο αφοσιωμένος άνθρωπος στον πλανήτη Γη, κι όμως δεν έχει την παραμικρή ιδέα για τον λόγο που προσπαθεί να γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής ή για το τι πραγματικά τον εμποδίζει.

«Πώς γίνεται αυτό», ρωτάει τον πατέρα του όταν χτυπάει ξανά και ξανά η τραγωδία, αγνοώντας αδιαμαρτύρητα ότι εκείνη την ώρα κοιτάζει την απάντηση.

Τα εύσημα του φιλμ πρέπει να μοιραστούν. Ο κινηματογραφιστής της ταινίας, ο Mátyás Erdély, είναι γνωστότερος για το Son of Saul, κρατάει την κάμερα κοντά, σαν να τραβάει φωτογραφίες πορτρέτου. Η οικογένεια του Kevin είναι ολόκληρος ο κόσμος του, και όλα τα υπόλοιπα είναι σκηνικό. Οι αγώνες πάλης είναι πλαισιωμένοι σαν νεοκλασικοί πίνακες ζωγραφικής, με τα σμιλεμένα σώματα των περφόρμερ να παρουσιάζονται ως στιβαρές φιγούρες και τα πλήθη γύρω να εξαφανίζονται σε μια κατάμαυρη σκιά, ενώ η πλούσια φωτογραφία της φύσης από τον Erdély μετατοπίζεται σε πιο στοχαστικά πλάνα των ηλιοκαμένους αγρούς του Τέξας και κοντινά πλάνα από μελανιασμένα σώματα.

Οι δεκαετίες οικογενειακής αναταραχής που περνούν μέσα από δύο ώρες προβολής μοιάζουν με μαγικό κόλπο φτιαγμένο από εντυπωσιακό μοντάζ και έναν συνδυασμό μουσικής και soundtrack που παρασύρει.

Μία από τις πιο απολαυστικές και έντονες σκηνές πριν αρχίσει να ξετυλίγεται η τραγωδία είναι ένα μοντάζ με τον Kevin, τον David και τον Kerry να βγαίνουν στον αγώνα με τις γυαλιστερές, πολύχρωμες στολές τους, ενώ παίζει το Tom Sawyer των Rush. Το μοντάζ του Matthew Hannam επιτρέπει μεγάλη ρευστότητα, όμως ταυτόχρονα συμπιέζει τη χρονολογία αρκετά ώστε ίσως να προσκαλέσει σύγχυση.

Όποιος γνωρίζει ιστορία γύρω από την πάλη (ή τις πρεστίζ βιογραφίες) θα καταλάβει πού οδηγούν όλα αυτά.

Το Iron Claw βαδίζει αμείλικτα προς την κατεύθυνση του πόνου και της απώλειας που οι Von Erichs πιστεύουν ότι μπορούν να ξεπεράσουν στο ρινγκ της πάλης. Ωστόσο, η ματιά του Durkin στις λεπτομέρειες και την υφή που ντύνουν το μονοπάτι προς την καταστροφή, παρέχει ένα απαραίτητο αντίβαρο στο αναπόφευκτο. Η σιδερένια γροθιά της διαβρωτικής πατριαρχίας, της συναισθηματικής καταπίεσης και της άστοχης φιλοδοξίας κάνει την ιστορία ολοένα πιο απελπιστική και οδυνηρή.

Λαχταρά ένα ευτυχές τέλος το Iron Claw ωστόσο, ακόμα και αφότου το τέρας έχει καταβροχθίσει τον κόσμο του Kevin. Όσο ο ήρωας αναζητά να γίνει ανίκητος σωματικά, τόσο περισσότερο μεγαλώνει η ματαιότητα απέναντι στον αήττητο αντίπαλό του: τη μοίρα.