Ηλίας Λογοθέτης: Οι ταινίες, οι σειρές και οι παραστάσεις που θα θυμόμαστε

Κι αν φέρεις την εικόνα και τη φωνή του στο μυαλό σου, αυτό ήταν ο Ηλίας Λογοθέτης. Ένας γλυκύτατος άνθρωπος με πλατύ χαμόγελο -με τα πιο χαμογελαστά γαλανά μάτια-, πνευματώδης και συναισθηματικός, ένας σπουδαίος ηθοποιός που υπηρέτησε την τέχνη του με αξιοπρέπεια, φροντίδα και συναίσθημα, ένας άνθρωπος του θεάτρου που μπορούσε να παίξει κυριολεκτικά τα πάντα, από αρχαία τραγωδία, κλασικά αριστουργήματα της ελληνικής και της παγκόσμιας δραματουργίας, μέχρι επιθεωρήσεις και μουσικοθεατρικές παραστάσεις.

Ο Ηλίας Λογοθέτης έφυγε από τη ζωή χθες, Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου, στα 84 του χρόνια, με τον γιο του, τον ηθοποιό Αλέξανδρο Λογοθέτη να γνωστοποιεί την είδηση του θανάτου του.

Όπως ο ίδιος είχε εξομολογηθεί, όταν ήταν μικρός ήθελε να ασχοληθεί με την όπερα, στην οποία τον είχε μυήσει η μητέρα του, που ήταν σοπράνος. «Η κλίση μου ήταν μαθηματικά, όπερα και έρωτας. Να είμαι ερωτευμένος, να είμαι μαθηματικός και να τραγουδάω όπερα».

Ήρθε στην Αθήνα από τη γενέτειρά του, τη Λευκάδα, για να σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες στην Πάντειο και παράλληλα, να σπουδάσει όπερα στο Ωδείο Αθηνών. Τελικά, στα μέσα της δεκαετίας των 60s ένας φίλος του τον πήγε στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν, γιατί πίστευε ότι «αυτός ήταν ο προορισμός του», να γίνει ηθοποιός. Κι έγινε, ένας από τους σημαντικότερους του κινηματογράφου, της τηλεόρασης, πάνω απ’ όλα όμως του θεάτρου. Αν και η μεγάλη και η μικρή οθόνη ήταν εκείνες που του χάρισαν αναγνωρισιμότητα, το σανίδι ήταν εκείνο στο οποίο μεγαλούργησε, ξεδιπλώνοντας το πολύπλευρο ταλέντο του.

Αγαπημένος του ρόλος και μία από τις πιο εμβληματικές στιγμές της καριέρας του ήταν εκείνος του Σπούνερ στη Νεκρή ζώνη του Χάρολντ Πίντερ (1999-2001) στο Απλό Θέατρο. Την παράσταση μάλιστα είχε παρακολουθήσει το 2000 και ο ίδιος ο Βρετανός συγγραφέας, βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας, χαρακτηρίζοντας την ερμηνεία του Λογοθέτη ως σημείο αναφοράς στο ευρωπαϊκό θέατρο.

Μία ακόμα αλησμόνητη θεατρική του στιγμή, συγκεκριμένα η παράσταση-σταθμός της ζωής του ήταν εκείνη που έπαιξε πάνω από μία δεκαετία με τη σύζυγό του, Μαρία Ζαχαρή. Το αμάρτημα της μητρός μου του Γεωργίου Βιζυηνού, που έφερε επίσης και τη σκηνοθετική υπογραφή, έτρεξε για 13 ολόκληρα χρόνια σε παραγωγή της Θεατρικής εταιρείας «Ωδή». Όπως αναγραφόταν στο σημείωμα της παράστασης: «Το διήγημα του Βιζυηνού παρουσιάζεται χωρίς καμία απολύτως αλλαγή στη γλώσσα ή περικοπή του κειμένου. Έργο, γραμμένο από ένα συγγραφέα που πίστευε ότι το ζήτημα της γλώσσας “το περί νεοελληνικής γλώσσης ζήτημα είναι ουσιωδέστερον ακόμη και αυτού του ανατολικού ζητήματος” για το Έθνος μας».

Στον ρόλο του Βιζυηνού τον είδαμε το 2001 μέσα από την ταινία του Λάκη Παπαστάθη, Το μόνον της ζωής μου ταξείδιον. Στον κινηματογράφο ήταν μάλιστα που έκανε την παρθενική του εμφάνιση ως ηθοποιός και βραβεύτηκε για αυτήν. Ο πρώτος του ρόλος ήταν του αστυνομικού στην ταινία εποχής Βαβυλωνία του Γιώργου Διζικιρίκη το 1970. Για την ερμηνεία του απέσπασε το Β’ βραβείο ερμηνείας στο 11ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Ένα χρόνο μετά, συμπρωταγωνίστησε με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ στον Παπαφλέσσα, σε σκηνοθεσία Ερρίκου Ανδρέου.

Στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης τιμήθηκε ξανά για Τα Παιδιά της Χελιδόνας σε σκηνοθεσία Κώστα Βρεττάκου το 1987. Ένα χρόνο αργότερα, το 1988 συνεργάστηκε με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο στο βραβευμένο με Αργυρό Λιοντάρι Τοπίο στην Ομίχλη και το 1991 στο Μετέωρο Βήμα του Πελαργού.

Όσον αφορά τους τηλεοπτικούς του ρόλους, έπαιξε μέσα στις δεκαετίες σε δεκάδες σειρές: από το θρυλικό Μινόρε της Αυγής των Βαγγέλη Γκούφα και Φώτη Μεσθεναίου, τα Βαμμένα κόκκινα μαλλιά του Κώστα Κουτσομύτη και τον Καρυωτάκη του Τάσου Ψαρρά, μέχρι το Έτερος Εγώ: Νέμεσις του Σωτήρη Τσαφούλια το 2023, που αποτέλεσε τον τελευταίο ρόλο μίας σπουδαίας καλλιτεχνικής πορείας.