Η Kate Winslet το κάνει να μοιάζει εύκολο
Μία αποκλειστική συζήτηση με την Kate Winslet για το The Regime, όσα έμαθε από τον Peter Jackson, και τις γυναικείες ιστορίες που έχουν «γαμημένη σημασία».
- 4 ΜΑΡ 2024
Σύμφωνα με τη δική μου, άκρως αντιεπιστημονική έρευνα, την Kate Winslet την αγαπούν κάπως όλοι.
Η καθολική απήχησή της δεν είναι μοναδική. Όλοι αγαπούν τον Tom Hanks και, πριν το χαστούκι που διέσχισε τον πλανήτη, τον Will Smith. Όμως αυτό είναι σχεδόν πιο λογικό. Ό,τι έκαναν εντός οθόνης, εδραίωνε τη φήμη τους ως άλλους Jimmy Stewarts.
Υποδύονται ήρωες πολέμου, υπερήρωες, ανιδιοτελείς μπαμπάδες, μικρά αγόρια παγιδευμένα σε σώματα μεγάλων ανδρών. Η Winslet από την άλλη, δεν φαίνεται να έχει απασχοληθεί ποτέ με το να είναι αρεστές οι γυναικείοι χαρακτήρες που επιλέγει.
Ο Τιτανικός τής συνέβη όταν ήταν 21, όμως ο ρόλος της Rose δεν έγινε ποτέ ο go-to τύπος γυναίκας που υποδύεται. Εκείνη παίζει τις έφηβες δολοφόνους, τις ευέξαπτες μυθιστοριογράφους, τις δεσμοφύλακες των Ναζί, τις εμπρηστικές σχεδιάστριες μόδας, και τις αγέλαστες παλαιοντολόγους. Τις κακές μητέρες και τις πικρόχολες συζύγους. Εάν ο Hanks και άλλοτε ο Smith αγαπήθηκαν εξαιτίας των χαρακτήρων που τείνουν να υποδύονται, η Winslet έχει αγαπηθεί παρά τους χαρακτήρες της.
Για τις γυναίκες που την έχουν θαυμάσει, ή και που έχουμε μεγαλώσει μαζί της σε πάρα πολλές περιπτώσεις, η Winslet έφτιαξε γρήγορα ένα μικρό, δικό της καταφύγιο στην οθόνη, μεγάλη και μικρή, απενοχοποιώντας την ύπαρξη της δύσπεπτης γυναίκας στην αφήγηση, κόντρα στη φυσική ζεστασιά που η ίδια αποπνέει.
To The Regime προβάλλεται αποκλειστικά στο Vodafone TV
Στην αληθινή ζωή, μάλλον κέρδιζε πάντοτε πόντους γιατί δεν είχε ποτέ της όρεξη να παραστήσει ότι είναι οτιδήποτε άλλο από μία ακατάστατη, γεμάτη ανασφάλειες γυναίκα που άρχισε να τις ξεφορτώνεται σιγά-σιγά, απλώς όπως συμβαίνει όταν περνάει η ζωή και δεν μπορείς άλλο να σκοτίζεσαι με τα πάντα. Και όχι με τον επιτηδευμένο κι-οι-σταρ-είναι-σαν-κι-εμάς τρόπο.
Με τον τρόπο που θα πιάσει πρόχειρα τα μαλλιά της μία γυναίκα μεγαλωμένη σε μικρή εργατική κοινότητα της Αγγλίας όταν ετοιμάζεται για τους δημοσιογράφους στο Zoom, ή με το γεμάτο ψίχουλα πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου της που δεν πρόκειται να καθαρίσει μέχρι ο γιος της να σταματήσει να τρώει το πρωινό του στον δρόμο για το σχολείο, όπως μοιράστηκε κάποτε σε συνέντευξη στον Guardian («θα χρειαζόταν φλόγιστρο για να τα ξεφορτωθείς»).
Στο δικό μας Zoom, ευχαρίστησε αμέσως έναν δημοσιογράφο από το Christchurch της Νέας Ζηλανδίας που είχε μείνει ξύπνιος για να της μιλήσει σε ώρα Λονδίνου. Στα 17 της είχε μπει σε ένα αεροπλάνο και είχε πετάξει στη Νέα Ζηλανδία για το Heavenly Creatures του Peter Jackson και της Fran Walsh. Η ταινία θα κατέληγε υποψήφια για Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου.
«Δεν υπάρχει ούτε μία μέρα στην καριέρα μου που να μην αισθάνομαι απίστευτη ευγνωμοσύνη για τον Peter και τη Fran, γιατί πρέπει να είδαν κάτι σε μένα όταν ήμουν ένα μικρό τίποτα, πραγματικά τρομοκρατημένη, χωρίς να ξέρω ειλικρινά τίποτα για το πώς να παίξω στον κινηματογράφο», είπε στη διάρκεια της κουβέντας μας.
«Δεν είχα ιδέα. Τα έκανα όλα μονομιάς. Ήταν η αρχή της καριέρας μου, οπότε πρέπει να τους ευχαριστήσω για τα πάντα. Δεν έχω λόγια για το πόσα έμαθα. Έμαθα για τις λεπτές αποχρώσεις. Έμαθα να είμαι μέλος μίας ομάδας που εν τέλει είναι απίστευτα σημαντικό για μένα. Αυτό στ’ αλήθεια το έμαθα από τον Pete και τη Fran».
Η σημασία της ομάδας είναι έκδηλη. Η Winslet μιλούσε πάντοτε για τις δουλειές της στον πληθυντικό, ως αποτέλεσμα ενός συνόλου. Όπως όντως είναι. Το ίδιο συνέβη σε όλη τη διάρκεια της κουβέντας μας για τη νέα της σειρά, αν και η αδυναμία της για τον συμπρωταγωνιστή της, Guillaume Gallienne, τον σύζυγό της στη σειρά, δεν κρυβόταν με τίποτα. Φοράει ακόμα ένα κολιέ που της χάρισε και μας το δείχνει στην κάμερα.
«Ένιωσα πραγματικά ευλογημένη που πέρασα τόσο πολύ χρόνο μαζί του. Ήταν έξι μήνες. Μου λείπει κάθε μέρα. Θα ήθελα πολύ να είχε κρατήσει περισσότερο το γύρισμα, ακριβώς επειδή ο Guillaume ήταν τόσο υπέροχος».
Για καλό και για κακό, έμαθε και κάτι ακόμα από τον Peter Jackson. Έναν σκηνοθέτη διαβόητο για την ανάγκη του να πειράζει τις δημιουργίες του παρά την κυκλοφορία τους.
«Θυμάμαι όλη την εμπειρία σα να ήταν χθες. Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω πίσω και να τα ξανακάνω όλα από την αρχή, γιατί θυμάμαι όταν είδα την ταινία και να σκέφτομαι ότι θέλω να πάω πίσω. Ότι πρέπει να πάω πίσω για να τα αλλάξω όλα και να τα κάνω καλύτερα. Δεν έχασα ποτέ αυτό το συναίσθημα.
Όταν βλέπω το τελικό αποτέλεσμα σε οτιδήποτε κάνω, σκέφτομαι ότι θέλω να το ξανακάνω. Οπότε κατηγορώ τον Peter γι’ αυτό, επειδή μου έμαθε το πώς να ανεβάζεις το επίπεδο όσο πιο ψηλά μπορείς. Με έμαθε επίσης ότι πάντα θα αισθάνεσαι ότι θα μπορούσες να τα είχες κάνει όλα καλύτερα. Αυτό το πήρα 100% από εκείνον».
Με το The Regime του HBO που προβάλλεται αποκλειστικά από το Vodafone TV, η Winslet θα προσθέσει άλλη μία Δύσκολη Γυναίκα στο παλμαρέ της.
Η σειρά δημιουργήθηκε από τον Will Tracy που συνυπέγραψε το καυστικό σατιρικό The Menu, ενώ έχει γράψει και σενάρια για το Succession. Το The Regime έχει περισσότερα κοινά με κωμωδίες όπως ο Θάνατος του Στάλιν του Armando Iannucci, και η Winslet είναι ξεκαρδιστική σε βαθμό που πρέπει να το δεις για να το πιστέψεις. Όχι γιατί δεν της το ‘χεις. Όχι βέβαια. Απλώς η κατάστασή της στη σειρά είναι στ’ αλήθεια ανεκδιήγητη.
Οι ομιλίες της καγκελαρίου Elena Vernham που υποδύεται προς τους πολίτες της αρχίζουν με το «αγάπες μου», μιλάει επίσης στον νεκρό πατέρα της, τον ιδρυτή του δεξιού πολιτικού τους κόμματος, τον οποίο διατηρεί σε γυάλινο φέρετρο σαν τη Χιονάτη, ενώ σε ένα επίσημο συμπόσιο, ανεβαίνει στη σκηνή για να τραγουδήσει παράφωνα το καραόκε If You Leave Me Now του Chicago, με τον σύζυγό της στα πλήκτρα.
Η σειρά βέβαια δεν λέγεται άδικα The Regime. Καθώς προχωράει, βλέπουμε ότι πίσω από την ανοησία της Elena κρύβεται μία θανάσιμη θέληση για εξουσία. Ένα από τα χαρίσματα της Winslet είναι να το κάνει να φαίνεται αβίαστο καθώς βυθίζεται στους χαρακτήρες, και εδώ, χωρίς να κλείνει ποτέ το μάτι στην κάμερα, κάνει την Elena μία γυναίκα που πιστεύει τα ίδια της τα ψέματα και τις αυταπάτες της. Στο μυαλό της τής αξίζει να είναι δικτάτορας. Και τι κακό έχει αυτό;
«Πρέπει να είμαι ειλικρινής, ήταν πραγματικά μεγάλη πρόκληση. Επειδή υπάρχει τόση πολυπλοκότητα σε αυτήν. Φοράει μάσκα όλη την ώρα. Τα πάντα πάνω της είναι μία βιτρίνα. Είναι ψεύτικα. Είναι ένα είδος επινόησης άλλων εκδοχών του εαυτού της, που σχεδόν φιλοδοξεί να είναι. Και στην πραγματικότητα, κάτω από όλα αυτά, είναι ένα υπανάπτυκτο, συναισθηματικό, εύθραυστο, ευάλωτο, φοβισμένο κοριτσάκι μερικές φορές.
Όμως έχει αυτό το είδος της γυναικείας δύναμης που χρησιμοποιεί και νομίζω καταχράται επίσης μέσα στις δυναμικές των τειχών του παλατιού, επειδή δεν μπορεί να βγει έξω. Φοβάται τόσο πολύ τον κόσμο. Ήταν λοιπόν πολύ μεγάλη πρόκληση, αλλά και τεράστια διασκέδαση, επειδή το σενάριο ήταν τόσο καλό και είχα όλους αυτούς τους άλλους υπέροχους ηθοποιούς για να παίζω μαζί τους κάθε μέρα. Και όλοι μας μείναμε πραγματικά ενωμένοι και κάναμε αυτή τη σειρά να ζωντανέψει».
«Διαβάζοντας το σενάριο, συνειδητοποίησα ότι δεν είχα ξανασυναντήσει έναν τέτοιο χαρακτήρα», συνέχισε. «Ένιωσα ότι είναι τόσο πρωτότυπη και μοναδική. Απλά έπρεπε να την κάνω δική μου. Έτσι, πραγματικά επικεντρώθηκα στο να γεμίσω αυτά τα γιγάντια παπούτσια της, και προσπάθησα να της δώσω πολύ φως και πολλή σκιά, δίνοντας στον εαυτό μου όσο το δυνατόν περισσότερες ευκαιρίες για χιούμορ.
Πραγματικά, ελπίζω να αποδώσω την ιδιόρρυθμη, πιο σωματική πλευρά της. Έχει τόσες πολλές ανασφάλειες και τόσα τραύματα από το παρελθόν που ήθελα να μεταφερθούν στο πώς φαίνεται και στο πώς συμπεριφέρεται στους ανθρώπους, ενώ ταυτόχρονα αλλάζει και συνεχώς. Ήθελα το κοινό να νιώθει ότι είναι σε ένα μόνιμα ασταθές έδαφος μαζί της, με τον ίδιο τρόπο που υποτίθεται ότι νιώθει η χώρα της. Δεν ξέρεις ποτέ τι θα κάνει στη συνέχεια. Πραγματικά προσπάθησα να την κάνω όσο πιο μοναδική και ασυνήθιστη μπορούσα».
Το Regime γυρίστηκε εν μέρει στην Αυστρία, στο χρυσοποίκιλτο, πολυτελές παλάτι Schönbrunn, την ιστορική θερινή κατοικία των Αψβούργων. Στο φόντο διακρίνονται βουνά, όμως η γεωγραφία είναι λιγότερο σημαντική από τη γεωπολιτική. Με τη χώρα της να βρίσκεται αρχικά οικονομικά υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ, η Elena αρχίζει να παίζει το χαρτί Ανατολής εναντίον Δύσης, και προσπαθεί να συνεργαστεί με την Κίνα.
Καθώς η ιστορία συνεχίζεται και η ίδια γίνεται όλο και πιο ανισόρροπη, η σειρά ισορροπεί επιδέξια ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, προσκρούοντας ελαφρώς σε συσχετισμούς του πραγματικού μας κόσμου. Ο Stephen Frears (The Queen) σκηνοθέτησε τα επεισόδια ένα, δύο και τέσσερα, και η Jessica Hobbs (The Crown) τα υπόλοιπα τρία, με τους δυο τους να μας παρασύρουν ομαλά σε έναν στρεβλό κόσμο που παρακολουθεί τον δικό μας.
Από όλες τις πρόσφατες επανεκκινήσεις franchise του 20ού αιώνα, ανάμεσα στις πιο τρομακτικές είναι ο λαϊκιστικός αυταρχισμός. Παίζεται σε αίθουσες σε πολλές ηπείρους, από ευρύ φάσμα ερμηνευτών, καλλιεργώντας μία φανατική βάση οπαδών. Η ιστορία επαναλαμβάνεται στην πραγματική ζωή ως τραγωδία.
Εμπνεύστηκε από κάποιο αληθινό πρόσωπο λοιπόν για την Elena;
«Δεν θα μπορούσα να τη συγκρίνω με κανέναν άλλο. Και νομίζω ότι επειδή η σειρά είναι φανταστική και διαδραματίζεται σε μία φανταστική μικρή χώρα, ήταν σημαντικό για εμάς να βασιστούμε στον παραλογισμό που είχε τεθεί από το λαμπρό πλαίσιο των σεναριογράφων, καθώς τα επεισόδια γράφτηκαν πριν μπούμε οι ηθοποιοί στο παιχνίδι. Οπότε όλη αυτή η δουλειά, η έρευνα και το παρασκήνιο, είχαν ήδη γίνει από τους δημιουργούς.
Ήταν τόσο διασκεδαστικό για εμάς το να δημιουργήσουμε αυτά τα διαφορετικά στρώματα σε εντελώς παρανοϊκούς χαρακτήρες, που ζουν σε ένα απομονωμένο, περίεργο κενό αέρος όπως είναι στ’ αλήθεια οι τοίχοι του παλατιού σε αυτό το αυταρχικό καθεστώς. Θεέ μου, ήταν θεοπάλαβο αλλά και πολύ διασκεδαστικό».
«Ήμουν πολύ τυχερή που το σενάριο ήταν τόσο δυνατό και που η ομάδα των σεναριογράφων είχε αναπτύξει έναν τόσο πλούσιο, ενδιαφέροντα, παράλογο, τρελό κόσμο μες στον οποίο θα ζούσαμε όλοι μας», τόνισε. «Η Elena είναι σαν να βλέπεις ένα τρένο εκτός ελέγχου, να ξεφεύγει από τις ράγες».
Η Winslet είναι η κυρίαρχη βασίλισσα των μίνι σειρών του HBO. Επαναπροσδιόρισε μία εμβληματική ηρωίδα στο Mildred Pierce του Todd Haynes πριν γίνει κουλ για τους αστέρες του Χόλιγουντ να κάνουν τηλεόραση, και εξαφανίστηκε πίσω από τη γκριμάτσα μίας ταλαιπωρημένης ντετέκτιβ στο Mare of Easttown, κερδίζοντας Emmy και για τους δύο ρόλους. Τη ρωτάω αν θεωρεί ακόμα ότι οι γυναικείοι χαρακτήρες στην τηλεόραση έχουν φέρει περισσότερα επίπεδα και ποικιλία.
«Πολύ καλή ερώτηση. Νομίζω γίνεται όλο και καλύτερο. Αισθάνομαι πολύ περήφανη που το 2010, όταν γύρισα το Mildred Pierce, ήμουν μία από τους πρώτους ηθοποιούς που έκαναν μικρά, μελετημένα, μικρότερα έργα στην οθόνη, επειδή ήταν η αρχή μιας εντελώς νέας εποχής, και αυτή η εποχή γίνεται όλο και πιο συναρπαστική.
Προφανώς με τις υπηρεσίες streaming τώρα υπάρχει τόσο πολύ περιεχόμενο, και λέω συνέχεια στους νέους ηθοποιούς ότι τώρα είναι απίστευτη περίοδος για να γίνει κάποιος ηθοποιός. Όταν ήμουν νεότερη υπήρχαν περιστασιακά μεγάλες ταινίες με κάποιους διαθέσιμους ρόλους, υπήρχαν περιστασιακά μικρές ανεξάρτητες ταινίες εάν υπήρχε χρηματοδότηση, και υπήρχαν τέσσερα τηλεοπτικά κανάλια σε αυτή τη χώρα και ίσως τηλεοπτικές διαφημίσεις, αν ήσουν τυχερή. Δεν υπήρχε αρκετή δουλειά για όλους, τόσο απλά. Τώρα υπάρχουν πάρα πολλές.
Για τους νεότερους ηθοποιούς, οι ρόλοι είναι διαφορετικοί και πολύ πιο συμπεριληπτικοί. Η ταυτότητα συζητιέται πολύ περισσότερο, η αναγνώριση των ανθρώπων και της καταγωγής τους, και της κληρονομιάς τους. Αυτά όλα ενσωματώνονται σήμερα στις αφηγήσεις που προβάλλονται στην τηλεόραση. Είναι συναρπαστική εποχή για τις ηθοποιούς που μπορεί να είναι μέρος του τηλεοπτικού μέσου, γιατί οι ιστορίες είναι τόσο πλούσιες».
Εκπαιδευμένη από τους δικούς της να μην περιμένει πάρα πολλά, δεν θορυβήθηκε ποτέ από τις αποτυχίες των πρότζεκτ της, που δεν ήταν λίγες την περασμένη δεκαετία. Επί χρόνια μικρότερη, βίωνε την έκπληξη όταν βρίσκονταν διαρκώς άνθρωποι να την πληρώνουν για να ακολουθήσει ένα πάθος που είχε δει τους παππούδες και τον πατέρα της να κάνουν από αγάπη.
Αυτοπροστατευτικά ίσως, προτιμάει να μένει στην προσωπική της εμπειρία σε μία δουλειά, και αυτή δεν αναιρείται από το box office ή τα νούμερα τηλεθέασης.
Αυτό που φοβάται, ακόμα τόσα χρόνια μετά, είναι να βρεθεί απροετοίμαστη.
«Πάντα φοβάμαι. Υπάρχει πάντα νευρικότητα. Είχαμε ένα τεράστιο καστ ηθοποιών και ήμασταν όλοι πολύ φοβισμένοι. Ήταν ένα τόσο εύγλωττο δημιούργημα, τόσο καλά γραμμένο, με χιούμορ απίστευτα έξυπνο και τόσους πολλούς διαλόγους. Θέλαμε πραγματικά να το κάνουμε σωστά και με την τηλεόραση κάποιες φορές δεν έχεις τόσο πολύ χρόνο κατά τη διάρκεια της ημέρας για να γυρίσεις όσες λήψεις θα ήθελες, οπότε πρέπει να είσαι στ’ αλήθεια έτοιμη.
Ξαφνικά έπρεπε να τα κάνουμε όλα πολύ γρήγορα, να ξαναδούμε και να επανασχεδιάσουμε κάτι σύντομα, να δοκιμάσουμε κάτι άλλο επειδή η ιδέα που είχαμε δεν ήταν τελικά καλή. Μερικές φορές απλά έπρεπε να χρησιμοποιήσαμε το μυαλό μας με πολύ γρήγορους τρόπους, σε σχέση με χαρακτήρες και διαλόγους που ελπίζαμε ότι θα έφερναν τις στιγμές που πραγματικά θέλαμε να φέρουμε, προκειμένου να κρατήσουμε την αφήγηση ξεκάθαρη, αστεία και ενδιαφέρουσα. Υπάρχει πάντα αυτό το στοιχείο, αλλά στη τηλεόραση είναι τέσσερις φορές περισσότερο».
Όσο για τον έρωτα με την πρώτη ματιά που είχε με το Regime, αυτός είχε απολύτως να κάνει με το γεγονός ότι ο άνθρωπος στην πολιτική εξουσία ήταν γυναίκα.
«Όταν διάβασα αυτό το σενάριο, το ότι είναι γυναίκα ξεπηδούσε από τη σελίδα. Είναι μία γυναίκα που προσπαθεί να διοικήσει τη μικρή της χώρα. Δεν τα καταφέρνει πάντα σωστά. Στην πραγματικότητα, τις περισσότερες φορές τα κάνει όλα πολύ, πολύ λάθος. Τρέφει προφανώς αυταπάτες. Πάνω απ’ όλα, εκτίμησα το γεγονός ότι, ναι, αυτός ο ρόλος γράφτηκε και δημιουργήθηκε για να τον παίξει μια γυναίκα, και ότι ήμουν εγώ που την έπαιξα. Ένιωσα τόσο ενθουσιασμένη, τρομοκρατημένη και ευγνώμων.
Ο χώρος αλλάζει πολύ, γιατί νομίζω πως ως κοινό κλίνουμε πια περισσότερο προς τις ιστορίες με γυναικείους χαρακτήρες, και νομίζω ότι είναι εξίσου σημαντικό ότι σταματάμε να τους βάζουμε ετικέτες. Δεν μιλάμε απαραίτητα πια για κάποια ταινία για μία φεμινίστρια, ή μια πρωτοπόρο της εποχής της.
Δεν θα χρησιμοποιούσαμε καν αυτές τις λέξεις για τους άνδρες. Οπότε τώρα νιώθω ότι πρέπει να μπούμε σε αυτή τη νέα φάση, όπου πραγματικά θα κάνουμε απλώς ιστορίες για τις γυναίκες γιατί έχουν στ’ αλήθεια γαμημένη σημασία, ok; Είμαστε καταπληκτικές και πολυδιάστατες. Οπότε ας συνεχίσουμε να φτιάχνουμε ιστορίες που άλλες γυναίκες θέλουν να ακούσουν. Πιστεύω ότι υπάρχει αλλαγή, ότι το ρεύμα παίρνει άλλη φορά, όμως πρέπει να συνεχίσουμε να το κρατήσουμε ίσιο».
Το The Regime προβάλλεται αποκλειστικά στο Vodafone TV.
