«Βγάζω λάθος κάθε διάγνωση»: Οι 42 μέρες σε κώμα δεν λύγισαν τον Γιάννη Κολέτσο
Ξυλοκοπήθηκε έξω από κλαμπ, του έδιναν ελάχιστες πιθανότητες για να ζήσει και μόλις ξύπνησε του είπαν πως δε θα περπατήσει ξανά. Αυτή είναι η ιστορία του Γιάννη Κολέτσου.
- 11 ΑΠΡ 2024
Τα κομμάτια που συμπληρώνουν μέρα με τη μέρα το ψηφιδωτό που αποκαλούμε ζωή, είναι οι μικρές, απλές καθημερινές μας στιγμές. Άλλωστε, το μεγαλύτερο μέρος της το περνάμε κάνοντας απλά πράγματα, κινήσεις εντός προγράμματος που περιλαμβάνουν από αγορές στο σούπερ μάρκετ ή μια βόλτα με το κατοικίδιό μας μέχρι μια δύσκολη άσκηση στο γυμναστήριο ή μια έξοδο στο κλαμπ της περιοχής μας.
Βέβαια, όπως επιμένει να μας υπενθυμίζει το ταξίδι μας στον υπαρκτό κόσμο, αλλά και η ίδια η Ιστορία, η καθημερινότητά μας επηρεάζεται από τον παράγοντα της τύχης και, φυσικά, του απρόβλεπτου. Έτσι, μια έξοδος με τους φίλους μας στο κλαμπ της περιοχής, παρά τα αρχικά μας σχέδια για ένα «χαλαρό ποτό», μπορεί να κρατήσει για 42 ημέρες σε κώμα. Στην περίπτωση του Γιάννη Κολέτσου, τουλάχιστον, αυτό συνέβη.
Ο Γιάννης Κολέτσος, κόντρα στις πιθανότητες και τις πρώτες εκτιμήσεις των γιατρών, μετά από πολλά χειρουργεία και πολλές ώρες αποκατάστασης που συνεχίζονται μέχρι και σήμερα, όχι μόνο έζησε, αλλά πλέον, περίπου πέντε χρόνια μετά τον ξυλοδαρμό του έξω από νυχτερινό κέντρο του Βόλου, ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία και στέλνει το δικό του μήνυμα σε όσους ξέμειναν από ελπίδα. Αυτή, είναι η ιστορία του.
Το βράδυ που του άλλαξε τη ζωή
Ξαφνικά, από τη μία στιγμή στην άλλη, όλα άλλαξαν. Η διασκέδαση, η μουσική, η ευθυμία, έδωσαν τη θέση τους στο ξαφνικό σοκ και τα χτυπήματα που, όπως αποδείχθηκαν στην πορεία, ήταν σοβαρά.
Ήμουν ένας άνθρωπος με δίψα για ζωή. Υπερβολικά κοινωνικός με πολύ μεγάλο κύκλο γύρω μου, διασκέδαζα και απολάμβανα κάθε στιγμή στο έπακρο. Θετικός και ονειροπόλος, καταπιανόμουν με ό,τι με ευχαριστούσε και τη συγκεκριμένη περίοδο έτοιμος για νέα ξεκινήματα σε όλους τους τομείς.
Όλα έγιναν πολύ γρήγορα στις 19 Σεπτεμβρίου του 2019. Έξω από το νυχτερινό μαγαζί που διασκεδάζαμε και για ασήμαντη αφορμή, ένα άτομο επιτέθηκε λεκτικά σε έναν φίλο μου και στη συνέχεια πιάστηκαν στα χέρια. Η νύχτα δεν θα τελείωνε έτσι. Πήγα να βοηθήσω, αλλά τελικά χτυπήθηκα και εγώ.
Ήμουν χαλαρός και δεν πρόλαβα καν να αντιδράσω. Φύγαμε θολωμένοι για τα σπίτια μας, καθώς δεν φέραμε ούτε γρατζουνιά. Εγώ άρχισα να νιώθω έντονες ενοχλήσεις εσωτερικά του κεφαλιού μου, αλλά και αναπνευστικά. Με το κινητό στο χέρι για να καλέσω βοήθεια και κατευθυνόμενος προς στον καναπέ, έπεσα σε κώμα. Ήμουν 28 χρονών τότε.
Ένας κίνδυνος με διάρκεια, ένα καθημερινό άγχος που βάραινε όσους τον έβλεπαν σε κώμα για πάνω από ένα μήνα και μια αγωνία για το πότε επιτέλους θα ξυπνήσει. Τελικά, ο Γιάννης Κολέτσος τα κατάφερε. Άνοιξε τα μάτια του. Αυτό ήταν το πρώτο σημαντικό βήμα από τα πολλά που θα ακολουθήσουν.
Όλοι, τόσο οι γιατροί όσο και γονείς μου, έδειχναν χαρούμενοι αλλά κυρίως σοκαρισμένοι. Ξέφυγα από τον κίνδυνο την 37η μέρα και από τότε περίμεναν με αγωνία το πότε θα ξυπνήσω και σε τι κατάσταση.
Μόλις ξύπνησα, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι πως πρόκειται για έναν πολύ ζωντανό εφιάλτη και ξανακοιμήθηκα. Στο δεύτερο ξύπνημα, έπαθα μεγάλο σοκ καθώς μπορούσα να κουνήσω μόνο τα μάτια μου και έβλεπα ελάχιστα λόγω μέθης και βλάβης του οπτικού συστήματος.
Θεωρώ ότι πρόκειται για θαύμα και πως πολύ μεγάλο ρόλο είχε και η επιστήμη. Η δύναμη της θέλησης φάνηκε όσο ήμουν 12 ώρες σε κώμα. Βρισκόμουν μόνος στο σπίτι. Πάλευα με εσωτερική αιμορραγία και επιληπτικές κρίσεις, οπότε αποδείχθηκε ότι σαν οργανισμός ήμουν δυνατός. Και πνευματικά δυνατός μπορώ να πω.
Fake it until you make it, λένε και ο Γιάννης Κολέτσος έκανε ακριβώς αυτό, αλλά για εντελώς διαφορετικό λόγο από αυτόν που ίσως έχουμε στο μυαλό μας. Παρά τους δικαιολογημένους του φόβους λόγω των πολλών χειρουργείων, έδειχνε δυνατός για να κρατήσει τους δικούς του ανθρώπους μακριά από τις -επίσης δικαιολογημένες- φοβίες τους.
Νομίζω τα χειρουργεία που έχω κάνει είναι κάπου στα 17. Με θυμάμαι να μπαίνω έντρομος στο προτελευταίο χειρουργείο που θα μου άνοιγαν πάλι το κεφάλι. Έκανα υπομονή μέχρι να μπω για να μην τρομοκρατηθεί η μάνα μου. Μέσα στο χειρουργείο τρόμαξαν να με συνεφέρουν.
Γενικά το δούλεψα πολύ με μένα. Όφειλα να φαίνομαι δυνατός έξω, να δείχνω άνετος για να μην ταράζονται οι άνθρωποί μου, ώστε να φανούν όλα κάπως διαχειρίσιμα. Έκλαιγα όταν ήμουν μόνος και ηρεμούσα. Χρειάζεται να ξεσπάσεις μερικές φορές για να είσαι ψύχραιμος. Μπορώ να πω ότι αυτό ήταν το μόνο που με τρόμαξε γιατί φοβήθηκα μην πέσω σε κώμα. Στο τελευταίο δε που ήταν πάλι σοβαρό, ρίξαμε πολύ γέλιο με το προσωπικό.
Η αποκατάσταση συνεχίζεται και θα συνεχιστεί μέχρι να πετύχω τον στόχο μου. Αν δεν κουραστώ, δεν σταματάω. Με εξιτάρει το γεγονός που βγάζω λάθος κάθε διάγνωση.
Σε κάθε αντίδραση, υπάρχει συνήθως και το στοιχείο της παιδικότητας. Σκεφτείτε πώς συμπεριφέρεται ένα παιδί που του λένε πως δεν μπορεί να κάνει κάτι. Φυσικά και θα το κάνει. Το ίδιο έκανε και ο Γιάννης. Κόντρα σε όλες τις πιθανότητες, πάτησε στα πόδια του.
Γενικά κλαίω εύκολα. Συγκινήθηκα πολύ, έκλαιγα από χαρά όταν πάτησα στα πόδια μου. Δεν είναι και το πιο σύνηθες να σου λένε ότι δεν θα περπατήσεις ξανά και να το ζεις. Επίσης, είμαι και πολύ σκουντούφλης. Προφανώς και έπεσα και πόνεσα τις πρώτες φορές, αλλά συνέχισα να κλαίω υπερβολικά χαρούμενος στο πάτωμα.
Την τύχη την καθορίζουμε εμείς. Αν είσαι καθαρός μέσα σου και δεν μεμψιμοιρείς, θα σου έρθουν όλα όσα πραγματικά θες. Εγώ ήμουν ένα πταίσμα σε όλα αυτά που συμβαίνουν. Θα πω ότι νιώθω ευλογημένος που σε όλο αυτό δεν ήμουν μόνος.
Δύο δικαστήρια έχουν λήξει υπέρ μας και είμαστε στην αναμονή του τρίτου. Όλα βαίνουν καλώς.
Η ζωή του Γιάννη Κολέτσου σήμερα
Σε ρυθμούς κανονικότητας, ένα καθημερινό πρόγραμμα που θυμίζει το πρόσφατο παρελθόν μαζί με νέες προκλήσεις και ενδιαφέροντα. Ο Γιάννης Κολέτσος μπορεί να μεγάλωσε (από πολλές απόψεις), όμως νιώθει καλά με αυτό, όπως και με την ηρεμία που πλέον θεωρεί αρετή.
Είναι για μένα γεγονός ότι στέκομαι πιο δυνατός από ό,τι φανταζόμουν και αυτό μου δίνει θάρρος να συνεχίζω. Επίσης, είναι πολύ σημαντικό να περικλείεσαι από άτομα που σε αγαπάνε και σε στηρίζουν. Εμένα αυτά τα δύο κομμάτια είναι η ιστορία μου όλη.
Σήμερα, οι παθητικές θεραπείες έχουν δώσει τη σκυτάλη στην ενεργητική ενδυνάμωση. Οι προπονήσεις μου είναι στην πισίνα και λόγω έντονου ζήλου δικού μου αλλά και της γυμνάστριάς μου οι αποδόσεις είναι πάνω από το μέσο επίπεδο. Μιλάμε πλέον για αθλητικές επιδόσεις και αποθεραπεία αντί για απλή θεραπεία.
Προς το παρόν δεν δουλεύω εντατικά παρά μόνο στο διαφημιστικό κομμάτι που το βλέπω σαν χόμπι. Θέλω να φτάσω στο στόχο μου και μετά θα διαχειριστώ αυτό το κομμάτι. Όταν δεν είμαι για προπόνηση ή αποθεραπεία, παρακολουθώ τη σχολή προπονητικής που βγάζω και κάποιες μέρες βρίσκομαι με φίλους ή διαβάζω κάποιο βιβλίο.
Ε, μεγαλώσαμε και λίγο. Το μήνυμά μου; Είναι πολύ σημαντικό στη ζωή μας να είμαστε έτοιμοι και συνάμα θετικά διακείμενοι να διαχειριστούμε κάθε κατάσταση. Η ηρεμία και η υπομονή είναι σπουδαίες αρετές.
