Η Αλεξάνδρα Εφραίμογλου έμαθε στους Έλληνες τον ακροβατικό διάδρομο
Η 20χρονη πρωταθλήτρια μάς μίλησε για τη μεγάλη της επιτυχία και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε μέχρι να ανέβει στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Τραμπολίνο που έγινε πριν λίγο καιρό στην Πορτογαλία.
- 18 ΑΠΡ 2024
Η Αλεξάνδρα Εφραίμογλου δεν ονειρευόταν πάντα να γίνει χρυσή πρωταθλήτρια Ευρώπης στον Ακροβατικό Διάδρομο, αφού ακόμα και η ενασχόλησή της με το άθλημα -παρόλο που ξεκίνησε στα 8 της μόλις χρόνια- ήταν τυχαία. Μια επίσκεψη στο γυμναστήριο για να δει μια φίλη της που έκανε τραμπολίνο, την έκανε κι εκείνη ν’ ασχοληθεί με το άθλημα, ένα άθλημα που όπως παραδέχεται, δεν της άρεσε ποτέ πραγματικά πολύ. Όλα άλλαξαν όταν σε ένα καλοκαιρινό καμπ την είδε ο προπονητής της και της πρότεινε να ξεκινήσει να ασχολείται με τον ακροβατικό διάδρομο.
Ερωτεύτηκε το άθλημα σχεδόν με την πρώτη ματιά και 12 χρόνια μετά ανέβηκε στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Τραμπολίνο που έλαβε χώρα στις αρχές Απριλίου στην Πορτογαλία.
Η Αλεξάνδρα Εφραίμογλου έφτασε στη μεγαλύτερη διάκριση της καριέρας της επικρατώντας στον τελικό, που είχε δύο σκέλη: Στο πρώτο σκέλος πήρε την υψηλότερη βαθμολογία μεταξύ των οκτώ φιναλίστ με 26.300 βαθμούς και στη συνέχεια, στην τελική τετράδα, συγκέντρωσε 26.200 βαθμούς, υπερισχύοντας στην ισοβαθμία με την Πορτογαλίδα Μαριάνα Κασκαλιέιρα, η οποία κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο. Την τριάδα του βάθρου συμπλήρωσε η Γαλλίδα Μαέλ Ντουμίτρου-Μαρέν με 24.700 βαθμούς.
Εμείς συναντήσαμε την Αλεξάνδρα Εφραίμογλου στο γήπεδο του Αστέρα Πεύκης όπου και προπονείται και με τη χαρά ακόμη ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της, μάς μίλησε για τη μεγάλη της επιτυχία που ουσιαστικά σύστησε στους Έλληνες τον ακροβατικό διάδρομο, για τις δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει μέχρι σήμερα, αλλά και για τα όνειρα που κάνει για το μέλλον της.
Ασχολούμαι με τον αθλητισμό από μωρό. Ξεκίνησα από την κολύμβηση με τη μαμά μου μέσα στην πισίνα, γιατί ήταν και αυτή πρωταθλήτρια στην κολύμβηση, οπότε μας έβαλε από νωρίς στον αθλητισμό. Λίγο αργότερα άρχισα να κάνω τραμπολίνο και μετά σε ένα καλοκαιρινό καμπ με είδε ο προπονητής μου και μου πρότεινε να ασχοληθώ με τον ακροβατικό διάδρομο. Το ερωτεύτηκα από την αρχή. Είχα δει πιο πριν και άλλα κορίτσια που έκαναν ακροβατικό διάδρομο και μου φαινόταν απίστευτο το πως μπορούσαν και έκαναν αυτά τα πράγματα. Είπα από μέσα μου ότι μια μέρα θα μπορώ να τα κάνω κι εγώ.
Μου φαινόταν πάρα πολύ εντυπωσιακό ως άθλημα. Η ταχύτητα, η ένταση, το πώς γυρνάνε στον αέρα και πραγματικά όταν τα κάνεις όλα αυτά, είναι ακόμα πιο μοναδικό το συναίσθημα. Εκείνη την ώρα υπάρχει μεγάλη αδρεναλίνη, ένταση, αλλά και φόβος που στην πραγματικότητα σε ξυπνάει. Είναι ένα άθλημα που δε βαριέσαι εύκολα, γιατί υπάρχει συνέχεια κάτι νέο που πρέπει να μάθεις.
Η πρώτη μου μεγάλη επιτυχία ήταν το 2019 στο Τόκιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της ηλικιακής κατηγορίας μου. Βγήκα τρίτη και πήρα το πρώτο μου μετάλλιο σε μεγάλη διοργάνωση. Εκεί κατάλαβα ότι μπορώ να κάνω ακόμα περισσότερα πράγματα και ότι είμαι στο επίπεδο που είναι και οι μεγάλες αθλήτριες του εξωτερικού.
Ο πρωταθλητισμός έχει πολλές δυσκολίες. Έχουν υπάρξει στιγμές που έχω κουραστεί και έχω πει πως δε θέλω να το κάνω άλλο. Εκεί όμως είναι που πρέπει να βρεις τη δύναμη και τον λόγο για τον οποίο αγαπάς το άθλημά σου και να συνεχίσεις. Εγώ αγαπώ αυτή την αδρεναλίνη που διαπερνά το σώμα μου όταν βρίσκομαι στον ακροβατικό διάδρομο και μου αρέσουν πολύ και οι αγώνες και το αίσθημα του να ανήκεις σε μια ομάδα. Μαζεύεις εμπειρίες που κρατάς μια ζωή μέσα από αυτό.
Σίγουρα έχει χρειαστεί να κάνω πολλές θυσίες. Από διακοπές το καλοκαίρι μέχρι το να μη βγω ένα βράδυ με τους φίλους μου για να μπορέσω το επόμενο πρωί να πάω για προπόνηση. Δεν είναι πάντα εύκολο να ισορροπώ την προσωπική μου ζωή με τον πρωταθλητισμό, αλλά βάζω πάντα τα δυνατά μου.
Ο ακροβατικός διάδρομος είναι ένα πολύ δύσκολο άθλημα και εγκεφαλικά. Υπάρχουν πολλές αθλήτριες που κολλάνε και αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Εγώ ευτυχώς σε αυτό το κομμάτι έχω σταθεί σχετικά τυχερή. Βέβαια, ανά περιόδους έχουν υπάρξει στιγμές που έχω φοβηθεί και έχω κολλήσει, αλλά μέχρι τώρα από άποψη ψυχολογίας είμαι αρκετά καλά και ελπίζω να συνεχίσω να είμαι.
Την ώρα που ανέβηκα στο βάθρο απλά σκεφτόμουν όλη αυτή την προσπάθεια που κάνω δώδεκα χρόνια τώρα και το πόσες φορές είχα ονειρευτεί αυτή τη στιγμή που έγινε επιτέλους πραγματικότητα. Ένιωθα ότι επιτέλους ανταμείφθηκα.
Οι τραυματισμοί είναι ένα δύσκολο κομμάτι για τους αθλητές. Εγώ μπορώ να πω πως είμαι τυχερή γιατί δεν είχα ποτέ κάποιον σοβαρό τραυματισμό που να με κρατήσει μακριά από το άθλημα, αλλά με ταλαιπωρεί καιρό η μέση μου για παράδειγμα. Είναι ένα πόνος που σε ζορίσει και ψυχολογικά και σε βάζει να σκέφτεσαι το αν αξίζει αυτό που κάνεις, αλλά εκεί είναι που πρέπει να παραμείνεις δυνατός και να παλέψεις ακόμα περισσότερο.
Στην Ελλάδα δεν έχουμε τη στήριξη που θα έπρεπε από την πολιτεία. Δεν είναι πολύ αναπτυγμένο το άθλημα, δεν υπάρχουν πολλοί σύλλογοι και γυμναστήρια. Η πολιτεία μόλις πρόσφατα ξεκίνησε να με βοηθά για να μπορώ να κατεβαίνω στους αγώνες, αλλά μέχρι εκεί, τίποτα παραπάνω. Όλα τα άλλα προέρχονται από την οικογένειά μου και από τον σύλλογό. Μέχρι και πριν δύο χρόνια η οικογένειά μου πλήρωνε όλα τα έξοδα. Η ομοσπονδία τώρα τελευταία άρχισε να πληρώνει για τους μεγάλους αγώνες, αλλά την προετοιμασία στο εξωτερικό την πληρώνουν ακόμα οι γονείς μου.
Στην Ελλάδα δεν έχουμε ούτε ολόκληρο το όργανο. Μας λείπει ουσιαστικά το τρέξιμο, οπότε πρέπει να δουλεύουμε σε κομμάτια και έτσι δεν μπορείς να είσαι ποτέ σίγουρος αν μπορείς πραγματικά να εκτελέσεις το πρόγραμμα σου. Δηλαδή ολόκληρο το πρόγραμμα το κάνουμε στους μεγάλους αγώνες ή πηγαίνουμε στο εξωτερικό για προετοιμασία σε γήπεδα που έχουν ολόκληρο το όργανο.
Ελπίζω τώρα μετά το μετάλλιό μου κάτι να αλλάξει. Έστω και λίγο. Να αναγνωρίσουν τις προσπάθειές μας και να έχουμε μια παραπάνω στήριξη και έναν χώρο που να πληρεί όλες τις προϋποθέσεις ώστε να μπορούμε να προπονούμαστε χωρίς να χρειάζεται να ταξιδεύουμε έξω για να κάνουμε μια σωστή προπόνηση.
