10 άγνωστα facts για τα 40 χρόνια του Indiana Jones and the Temple of Doom

«Τύχη και δόξα, μικρέ. Τύχη και δόξα». Το Indiana Jones and the Temple of Doom του Steven Spielberg επισήμως πια συναρπάζει το κοινό εδώ και 40 χρόνια, και το αηδιάζει με μυαλά πιθήκων, ξεριζωμένες καρδιές και μαύρη μαγεία.

Ακολουθούν 10 fun facts που ίσως δεν γνώριζες για το Indiana Jones and the Temple of Doom.

1. Οι πρώτες ιδέες για το Indiana Jones and the Temple of Doom προήλθαν από το Raiders of the Lost Ark

Δύο εβδομάδες αφότου κυκλοφόρησε το Raiders of the Lost Ark την 1η Ιουνίου 1981 – και έγινε αμέσως επιτυχία – ο σκηνοθέτης Steven Spielberg συναντήθηκε με τον παραγωγό George Lucas για να συζητήσουν ιδέες για τη συνέχεια. Ο Lucas φέρεται να είπε στον Spielberg πριν γραφτεί το Raiders ότι είχε τρεις ιδέες για την ιστορία του Indy, όμως δεν του είχε πει την αλήθεια. Ήθελε απλώς να τον πείσει να υπογράψει για πιθανές συνέχειες.

Έτσι, οι πρώτες ιδέες που παρουσίασε ο Lucas για την ταινία που θα κατέληγε να είναι το Indiana Jones and the Temple of Doom αφορούσαν σκηνές που είχαν κοπεί από το Raiders, όπως η καταδίωξη με το αυτοκίνητο στο ορυχείο και οι σκηνές με την ελεύθερη πτώση.

Στο Raiders, η σεκάνς με το αυτοκίνητο του ορυχείου θα λάμβανε χώρα στην κορύφωση μετά το άνοιγμα της Κιβωτού και θα έδειχνε τον Indiana Jones και τη σύντροφό του, Marion Ravenwood, να φορτώνουν την Κιβωτό σε ένα αυτοκίνητο του ορυχείου για να διαφύγουν, με τους υπόλοιπους Ναζί να τους καταδιώκουν. Η σεκάνς με τη σχεδία στο Raiders θα λάμβανε χώρα πριν ο Indiana φτάσει στο Νεπάλ για να συναντήσει τη Marion, και θα περιελάμβανε τον Indy να χρησιμοποιεί τη σχεδία ως αλεξίπτωτο – μόνο που θα προσγειωνόταν στα χιονισμένα Ιμαλάια και θα κατέβαινε μέχρι το μπαρ της Marion μετά το σαμποτάζ στο αεροπλάνο από τους Ναζί. Τροποποιημένες εκδοχές και των δύο σεκάνς κατέληξαν στο Temple of Doom.

2. Η θεματική έμπνευση για την ταινία ήταν σκοτεινή και πολύ προσωπική

Με μια προτεινόμενη πλοκή που περιλαμβάνει παιδιά-σκλάβους, ανθρωποθυσίες και σατανικές λατρείες, το Indiana Jones and the Temple of Doom είναι σαφώς πιο σκοτεινό σε τόνο από τον προκάτοχό του – και έτσι προοριζόταν να είναι. Ο Lucas ήθελε μία καταθλιπτική ατμόσφαιρα παρόμοια με εκείνη που επικρατούσε στο sequel του Star Wars, το Empire Strikes Back. Εκ των υστέρων, ο ίδιος και ο Spielberg απέδωσαν τα εξαιρετικά σκοτεινά θέματα του Temple of Doom στους γάμους τους που είχαν διαλυθεί. O Spieberg χώρισε με την ηθοποιό Amy Irving και ο Lucas με τη μοντέρ Marcia Lucas περίπου την ίδια εποχή που ετοιμαζόταν η ταινία.

Αυτό που είχαν στο μυαλό τους ήταν τόσο σκοτεινό, στην πραγματικότητα, που ο σεναριογράφος της ταινίας Raiders of the Lost Ark, Lawrence Kasdan, απέρριψε την πρότασή τους να γράψει τη δεύτερη ταινία. «Απλά πίστευα ότι ήταν φρικτό. Είναι τόσο κακό», δήλωσε αργότερα. «Δεν υπάρχει τίποτα ευχάριστο σε αυτό. Νομίζω ότι το Temple of Doom αντιπροσωπεύει μία χαοτική περίοδο στη ζωή και των δύο, και η ταινία είναι πολύ άσχημη και κακόβουλη».

Ακόμα και ο Lucas μετάνιωσε κάπως για το πόσο σκοτεινή ήταν η ταινία τους, λέγοντας στο περιοδικό Empire: «Εν μέρει ήταν ότι εγώ περνούσα ένα διαζύγιο, ο Steven είχε μόλις χωρίσει και δεν ήμασταν σε καλή διάθεση, οπότε αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι λίγο πιο αιχμηρό. Τελικά κατέληξε πιο σκοτεινή απ’ ό,τι νομίζαμε ότι θα ήταν. Μόλις βγήκαμε από την κακή μας διάθεση, η οποία κράτησε για ένα ή δύο χρόνια, το κοιτάξαμε και είπαμε, “μμμμμ, σίγουρα το πήγαμε στα άκρα”. Αλλά αυτό θέλαμε να κάνουμε, καλώς ή κακώς».

3. Οι σεναριογράφοι και οι σκηνοθέτες εμπνεύστηκαν από το κλασικό Χόλιγουντ

Αφού ο Kasdan αρνήθηκε να ασχοληθεί με την ταινία, ο Lucas πλησίασε τους Willard Huyck και Gloria Katz, το ζευγάρι που είχε γράψει μαζί του το American Graffiti. Μόλις αποδέχθηκαν, το δίδυμο πήρε την κύρια έμπνευσή του για την ιστορία από την ταινία της RKO του 1939 με πρωταγωνιστές τους Cary Grant και Douglas Fairbanks Jr, το Gunga Din. Σε εκείνη την ταινία, τρεις τυχοδιώκτες του βρετανικού στρατού πολεμούν μία δολοφονική αίρεση που ονομάζεται Thuggee στην αποικιακή Ινδία.

Οι δημιουργοί διαμόρφωσαν τη νέα τους γυναικεία πρωταγωνίστρια, την πριμαντόνα τραγουδίστρια Willie Scott, κατά την ερμηνεία της Katharine Hepburn στο έργο του σκηνοθέτη John Huston και την ερμηνεία της Irene Dunne στο έργο του Victor Fleming (ο Spielberg θα έκανε αργότερα remake αυτής της ταινίας το 1989 και θα την ονόμαζε Always). Για το χιούμορ στην περίφημη σεκάνς του δείπνου, οι δημιουργοί της ταινίας βασίστηκαν στους Abbott & Costello και στη σειρά ταινιών τους.

4. Ο οσκαρικός Ke Huy Quan που έπαιξε τον Short Round ανακαλύφθηκε τυχαία

Ο Spielberg και ο υπεύθυνος κάστινγκ Mike Fenton δυσκολεύονταν να βρουν τον κατάλληλο νεαρό ηθοποιό για τον Short Round, οπότε έκαναν ανοιχτή πρόσκληση για κάστινγκ σε ένα δημοτικό σχολείο του Λος Άντζελες. Τελικά ανακάλυψαν τον μετέπειτα οσκαρικό Ke Huy Quan του Everything Everywhere All at Once (και πρωταγωνιστή του Goonies, επίσης παραγωγή Spielberg), αλλά όχι απευθείας. Η μητέρα του Quan έφερε τον μεγαλύτερο αδελφό του για να διαβάσει για τον ρόλο του Short Round, όμως κατά τη διάρκεια του δοκιμαστικού ο μικρότερος Ke άρχισε να λέει στον αδελφό του τι να κάνει, γεγονός που τράβηξε την προσοχή των παραγωγών Kathleen Kennedy και Frank Marshall. Του ζήτησαν λοιπόν να κάνει τη δική του μαγνητοσκοπημένη οντισιόν για τον Spielberg. Ήταν τόσο καλή που κάλεσαν τον νεαρό να περάσει από οντισιόν με τον ίδιο τον Indy, τον Harrison Ford.

Επειδή ο νεαρός Βιετναμέζος επίδοξος ηθοποιός δεν μπορούσε να διαβάσει πολύ καλά αγγλικά, ο Spielberg αποφάσισε να τον αφήσει να αυτοσχεδιάσει κατά τη διάρκεια της οντισιόν, λέγοντάς του να παίξει χαρτιά με τον Ford και σταδιακά να συνειδητοποιήσει ότι τον είχαν εξαπατήσει.

Ο Spielberg δήλωσε: «Μου άρεσε πολύ η προσωπικότητα [του Quan]. Νόμιζα ότι ήταν σαν ένας 50χρονος άνδρας παγιδευμένος στο σώμα ενός 12χρονου». Ο Quan εξήγησε αργότερα γιατί δεν πτοήθηκε παρά το γεγονός ότι δεν είχε καμία εμπειρία, λέγοντας: «Δεν ήξερα ποιος ήταν ο Steven, ο George ή ο Harrison. Δεν είχα δει το Raiders Of The Lost Ark και δεν ήξερα καν ότι αυτό ήταν συνέχειά του. Μετά τα γυρίσματα, ο Steven μου έδειξε όλες τις ταινίες του».

Ο Ke Huy Quan και ο Harrison Ford στην πρεμιέρα του Indiana Jones and the Dial of Destiny, στο Dolby Theatre του Hollywood (Photo by Charley Gallay/Getty Images for Disney)

5. Όλες οι τοποθεσίες της ταινίας βρέθηκαν στην Ινδία, αλλά δεν γυρίστηκαν εκεί

Ο παραγωγός Robert Watts και ο σχεδιαστής παραγωγής Elliott Scott ταξίδεψαν στην Ινδία για να εντοπίσουν τους εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους της ταινίας, η οποία θα είχε προϋπολογισμό 28 εκατομμύρια δολάρια. Όλοι οι εξωτερικοί χώροι – συμπεριλαμβανομένου του παλατιού του μαχαραγιά, το οποίο θα γυριζόταν σε ένα υπάρχον παλάτι που ονομαζόταν Amer Fort – και οι περισσότεροι εσωτερικοί χώροι – συμπεριλαμβανομένου του παλατιού City Palace στην Τζαϊπούρ, το οποίο επίσης θα αντικαθιστούσε το παλάτι του μαχαραγιά – βρέθηκαν αρκετά γρήγορα. Η τοπική κυβέρνηση όμως απέρριψε τις άδειες τους, επειδή θεώρησε ότι το σενάριο ήταν προσβλητικό για τον ινδικό πολιτισμό.

Τότε η παραγωγή συμφώνησε αρχικά να αλλάξει τις τοποθεσίες του σεναρίου σε ένα πριγκιπάτο στα σύνορα της Ινδίας και διαβεβαίωσε ότι δεν θα χρησιμοποιούσε τη λέξη “μαχαραγιάς”. Η ινδική κυβέρνηση ωστόσο απαίτησε να εξετάσει και να εγκρίνει το τελικό cut της ταινίας, γεγονός που ανάγκασε τους Watts και Scott να τα μαζέψουν και να φύγουν.

Αργότερα η ομάδα αποφάσισε να γυρίσει σε ορισμένους εξωτερικούς χώρους στο Kandy, μια πόλη της Sri Lanka, ενώ άλλες σκηνές θα γυρίζονταν στο backlot της Paramount και θα επεκτείνονταν με τη χρήση matte paintings. Περαιτέρω εσωτερικοί χώροι, όπως ο ίδιος ο ναός, θα κατασκευάζονταν σε soundstages στα Elstree Studios στο Λονδίνο.

Μετά την κυκλοφορία του, το Temple of Doom απαγορεύτηκε στην Ινδία, όμως η απόφαση έχει έκτοτε ανακληθεί.

6. Το ανεκτίμητης αξίας φόρεμα της Kate Capshaw φαγώθηκε από ελέφαντα

Στην αρχή, η ηθοποιός Kate Capshaw δίστασε στην ιδέα να εμφανιστεί σε μία μεγάλου προϋπολογισμού ταινία Indiana Jones. Αντ’ αυτού ήθελε να επικεντρωθεί σε μικρότερες arthouse ταινίες. Αργότερα, η ηθοποιός παραδέχτηκε το λάθος της λέγοντας, «δεν με ενδιέφερε να κάνω κάποιο σίκουελ. Το εξέφρασα αυτό στον ατζέντη μου, ο οποίος, εκ των υστέρων, ήταν πολύ υπομονετικός και ανεκτικός με την κρίση και την αλαζονεία μου».

Εν μέρει, η Capshaw ανέλαβε τον ρόλο για να επιδείξει τις ικανότητές της στο τραγούδι και τον χορό στο εναρκτήριο νούμερο. Μελέτησε και έκανε πρόβες για ένα σόλο χορό κλακέτας με τον χορογράφο Danny Daniels επί μήνες πριν από τα γυρίσματα, όμως το κοκκινόχρυσο φόρεμα με παγιέτες που έφτιαξε ο σχεδιαστής κοστουμιών Anthony Powell ειδικά για την ταινία – ραμμένο εξ ολοκλήρου με παγιέτες της εποχής του ’20 και του ’30 – ήταν τόσο εφαρμοστό που η Capshaw δεν μπορούσε να χορέψει κλακέτες σε αυτό και έτσι ο σόλο χορός της απορρίφθηκε. Η σκληρή δουλειά της όμως δεν πήγε χαμένη. Τραγούδησε ακόμα και το κλασικό τραγούδι του Cole Porter Anything Goes εξ ολοκλήρου στα μανδαρινικά.

Το κοστούμι της Capshaw είναι, επίσης, μία άλλη ιστορία, ιδίως κατά τη διάρκεια μίας σκηνής στη ζούγκλα όπου εμφανιζόταν ένας πεινασμένος ελέφαντας. Η Willie, ο Indiana Jones και ο Short Round ιππεύουν έναν ελέφαντα προς το παλάτι και όταν σταματούν για να κατασκηνώσουν, η Willie κρεμάει το φόρεμά της για να στεγνώσει. Σε μία στιγμή εκτός σεναρίου, ο ελέφαντας άρχισε να τρώει το φόρεμα κατευθείαν από το κλαδί, σκίζοντας ολόκληρη την πλάτη του. Ο Powell, ο οποίος αργότερα έσπευσε να αποκαταστήσει το φόρεμα με το χέρι, συμπλήρωσε την αίτηση ασφάλισης του ρούχου αναφέροντας «το έφαγε ελέφαντας».

Kate Capshaw In 'Indiana Jones And The Temple Of Doom' — Η Kate Capshaw σκηνοθετείται από τον Steven Spielberg (Photo by Paramount/Getty Images)

7. Ο Harrison Ford τραυματίστηκε σοβαρά στα γυρίσματα, όμως η παραγωγή συνεχίστηκε

Κατά τη διάρκεια της παραγωγής στη Σρι Λάνκα, ο Harrison Ford τραυμάτισε έναν δίσκο στη σπονδυλική του στήλη ενώ καβαλούσε έναν ελέφαντα, ο ηθοποιός όμως αποφάσισε ότι δεν ήταν κάτι σημαντικό και συνέχισε τα γυρίσματα. Πίσω στο Λονδίνο, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της σκηνής όπου ένας Thuggee στήνει ενέδρα στον Indy στο δωμάτιό του στο παλάτι, ο Ford έπεσε κατά λάθος ανάποδα πάνω στον κασκαντέρ του επανατραυματίζοντας τον δίσκο. Τότε χρειάστηκε να επιστρέψει στις ΗΠΑ για επείγουσα χειρουργική επέμβαση, αφήνοντας ολόκληρη την παραγωγή χωρίς τον πρωταγωνιστή της επί εβδομάδες.

Η παραγωγή σταμάτησε για μία εβδομάδα για λόγους ασφάλισης, όμως ο ανήσυχος Spielberg ήθελε να συνεχίσει. Έπεισε τους επικεφαλής της Paramount ότι μπορούσε να γυρίσει έξυπνα γύρω από τον Ford ώστε να καλύψει τον χαμένο χρόνο, οπότε χρησιμοποίησε τον κασκαντέρ, τον Vic Armstrong – που έμοιαζε εκπληκτικά με τον πρωταγωνιστή – για να απαθανατίσει τον χαρακτήρα από πίσω στην ήδη προγραμματισμένη σεκάνς μάχης μεταξύ του Indiana Jones και του βασικού αφέντη των σκλάβων. Όταν ο Ford ανάρρωσε πλήρως, ο Spielberg γύρισε τα πλάνα που κοιτούσαν προς τα εμπρός στη σεκάνς, και η σκηνή μονταρίστηκε απρόσκοπτα στο τελικό μοντάζ με 80% τον Armstrong και 20% τον Ford.

Ο Spielberg μπόρεσε επίσης να γυρίσει τις σκηνές χορού για την εναρκτήρια σεκάνς που δεν περιλάμβανε την Kate Capshaw, καθώς ο Ford ανάρρωνε.

8. Το αρχικό μοντάζ του Temple of Doom ήταν πολύ γρήγορο

Τα περισσότερα αρχικά μοντάζ ταινιών έχουν μεγάλη διάρκεια και πρέπει να μαζευτούν προσεκτικά στην αίθουσα του μοντάζ. Όταν όμως ο Spielberg έδειξε για πρώτη φορά το πλήρες ακατέργαστο μοντάζ του Temple of Doom στον Lucas, συμφώνησαν και οι δύο ότι παραήταν γρήγορο. Σύμφωνα με τους κινηματογραφιστές, η διάρκεια του πρόχειρου cut της 1 ώρας και 55 λεπτών περνούσε τόσο γρήγορα και ήταν τόσο γεμάτo δράση που – κατά τη γνώμη τους – δεν θα έδινε χρόνο στο κοινό να αναπνεύσει.

Ο Spielberg παρήγγειλε λοιπόν νέα εξωτερικά matte paintings που θα παρουσιάζονταν ως παρεμβολές μεταξύ των σκηνών. Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, αυτά θα του επέτρεπαν ένα επιπλέον beat ώστε να αφήσει την αφήγηση να ξεκουραστεί πριν προχωρήσει ξανά. Μπορείς να δεις ένα από αυτά τα matte paintings όταν ο Short Round κρυφοκοιτάζει γρήγορα μέσα από ένα παράθυρο στο Pankot Palace πριν ο Indy πέσει σε ενέδρα στο δωμάτιό του. Τα matte paintings πρόσθεσαν τρία λεπτά επιπλέον στην ταινία και έκαναν τον μαγικό αριθμό της τελικής διάρκειας 118 λεπτά. Ο Spielberg τα αποκάλεσε αργότερα «παροχή οξυγόνου για το κοινό».

Temple of Doom — Photo by Paramount/Getty Images

9. Ο Ben Burtt πήγε στη Disneyland για τα ηχητικά εφέ

Ο sound designer Ben Burtt έχει εργαστεί σε κάθε ταινία Indiana Jones και σε κάθε ταινία Star Wars μέχρι σήμερα, και είναι υπεύθυνος για μερικούς από τους πιο εμβληματικούς κινηματογραφικούς ήχους, συμπεριλαμβανομένων των ηχητικών εφέ για το φωτόσπαθο.

Για το Temple of Doom, ο Burtt και ο ηχολήπτης του, Gary Summers, αντιμετώπισαν μια δύσκολη πρόκληση, καθώς έπρεπε να βρουν τα κατάλληλα ηχητικά εφέ για τη σεκάνς με το βαγόνι του ορυχείου. Για να πετύχουν τα σωστά στριγκλίσματα και κρότους από τα βαγόνια, τους δόθηκε πρωτοφανής πρόσβαση στη Disneyland. Οι δύο τους ανέβηκαν στα rides και ηχογράφησαν κάθε τρενάκι του πάρκου, χωρίς τον λευκό θόρυβο και την απανταχού παρούσα μουσική που λειτουργείται κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Για πρόσθετα ηχητικά εφέ – όπως οι θόρυβοι των εντόμων στη σκηνή με τα έντομα – ο Burtt επαναχρησιμοποίησε τους ήχους του να περνάει τα δάχτυλά του μέσα από ένα casserole τυριού που είχε φτιάξει η γυναίκα του (ο οποίος είχε χρησιμοποιηθεί στο Raiders ως ήχος των φιδιών που γλιστρούν) και πρόσθεσε επίσης τους ήχους του εαυτού του να τραβάει το τσόφλι από βραστά αυγά.

10. Το Temple of Doom ήταν εν μέρει υπεύθυνο για την αξιολόγηση PG-13

Μία ταινία που περιλαμβάνει έναν άνδρα που αφαιρεί την καρδιά από έναν άλλο πολύ ζωντανό άνδρα, ο οποίος στη συνέχεια κατεβαίνει σε μία καυτή λίμνη λάβας για να πεθάνει, να βαθμολογείται από την Αμερικανική Ένωση Κινηματογραφικών Ταινιών με τη φιλική προς την οικογένεια σήμανση “PG”. Οι γονείς και οι θεατές έμειναν έκπληκτοι από τη βία στο Indiana Jones and the Temple of Doom, αλλά αυτή η πτυχή της ταινίας δεν ήταν αρκετή για να δικαιολογήσει μία αξιολόγηση R (η οποία θα ακρωτηρίαζε μια ταινία τόσο πολύ βασισμένη στο παιδικό κοινό στο οποίο απευθυνόταν).

Μόλις προέκυψε διαμάχη σχετικά με τη βία στο Temple of Doom, ο Spielberg έγραψε στον τότε πρόεδρο της MPAA, Jack Valenti, προτείνοντας μία ενδιάμεση βαθμολογία για ταινίες παρόμοιου είδους. Ο σκηνοθέτης πρότεινε τέσσερα νέα πιθανά παραδείγματα, όπως “PG-13”, “PG-14”, “PG-2” ή “R-13”, τα οποία θα περιόριζαν ή θα επέτρεπαν σε ορισμένα μέλη του κοινού την είσοδο μεταξύ ταινιών με βαθμό PG και R. Ο Valenti έθεσε σύντομα σε ισχύ το νέο σύστημα, χαρακτηρίζοντας το Red Dawn του σκηνοθέτη John Milius με την πρώτη βαθμολογία PG-13.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ