Τα καλύτερα πιάτα που φάγαμε τον Ιούνιο στην Αθήνα
Από νησιώτικους χταποδοκεφτέδες και τραγανά κεφτεδάκια μέχρι σουβλάκι με σάλτσα και γλυκά rolls, αυτά είναι όσα ξεχώρισαν τον μήνα που πέρασε.
- 30 ΙΟΥΝ 2024
Καμία σημασία δεν έχει αν θα φας σε ένα τραπέζι στρωμένο με λευκό τραπεζομάντηλο ή ακουμπισμένος σε έναν πάγκο, σχεδόν όρθιος. «Ήταν νόστιμο αυτό που έφαγες; Το ευχαριστήθηκες;».
Αυτά είναι τα σημαντικά ερωτήματα που πρέπει να θέσεις στον εαυτό σου για το φαγητό, όπως έχει πει και ο Anthony Bourdain. Έξι χρόνια τώρα, οι τελευταίες ημέρες του Ιουνίου είναι άτυπα αφιερωμένες σε εκείνον, αφού μετά τον θάνατό του, μερικοί στενοί του φίλοι, όπως ο Eric Ripert και José Andrés, ονόμασαν την 25η του μήνα, “Bourdain Day”.
Αν είσαι από εκείνους που δίνουν λίγη παραπάνω σημασία στο σκηνικό γύρω σου – από το design και τη θέα μέχρι την εξυπηρέτηση, τότε θα ανέβεις χωρίς δεύτερη σκέψη στον τελευταίο όροφο του Divani Palace Acropolis, εκεί όπου το bar restaurant του ξενοδοχείου προσφέρει μία γαστρονομική εμπειρία με πρώτο πιάτο την Ακρόπολη.
Morfination Planet
Τα πιάτα τιμούν την παραδοσιακή ελληνική γαστρονομία, εκτελεσμένα με σύγχρονη δημιουργικότητα, τα κρασιά αναδεικνύουν τον ελληνικό αμπελώνα και τα signature cocktails εμπνέονται από τα μοναδικά ελληνικά προϊόντα, όπως το παλαιωμένο τσίπουρο και το λικέρ κουμκουάτ.
Έχοντας τσεκάρει λοιπόν όλα τα κουτάκια για μία ωραία γαστρονομική εμπειρία, στο τέλος έχεις πολλά να θυμηθείς. Ένα από αυτά είναι και το μελωμένο γιουβέτσι σκορπίνας, που μαζί με τους χταποδοκεφτέδες αποτελούν τα highlights του καταλόγου.
Από τα ψηλά στα χαμηλά και συγκεκριμένα στην αυλή του οινομαγειρείου Τριφύλλι στους Αμπελόκηπους, για νόστιμα κεφτεδάκια. Για πάνω από μισό αιώνα, το μαγαζί παραμένει ίδιο, από τη μία η σάλα με τα βαρέλια, τα τραπέζια και το ανοιχτό κουζινάκι κι από την άλλη η εσωτερική αυλή. Μια σειρά από γλάστρες με φροντισμένα φυτά κρύβει τελείως τη θέα στον δρόμο. Αν σηκώσεις το βλέμμα ψηλά, συναντάς καρφί τον αττικό ουρανό, κάτι που σου δίνει για λίγο μια αίσθηση ελευθερίας. Τέσσερα πράγματα έχει όλα κι όλα το μαγαζί – εκτός από τα κεφτεδάκια και τις φρέσκες τηγανητές πατάτες, τα άλλα δύο είναι ο μπακαλιάρος – σκορδαλιά και το συκωτάκι.
Ένα ακόμη τίμιο μαγαζί είναι το Κοχύλι, που για το σουβλάκι του πάνε μέχρι τον Κορυδαλλό όσοι δεν υπολογίζουν αποστάσεις προκειμένου να βρουν μια ποιοτική εκδοχή του εθνικού μας street food, χωρίς προκάτ υλικά. Η παραγγελία είναι μία: τυλιχτό με μπιφτέκι, ντομάτα, κρεμμύδι και τη δική τους κόκκινη σάλτσα.
Πατάτες δεν βάζουν μέσα αλλά εδώ είναι χειροποίητες και αξίζει να πάρεις μία μερίδα για τη μέση. Το ιδανικό είναι να βρεις τραπέζι έξω, να σε πιάνει το αέρακι που φυσάει όσο πίνεις την μπύρα σου. Είναι πολύ ευγενικοί οι άνθρωποι που εργάζονται εδώ, κι αυτό έχει επίσης τη σημασία του.
«Το φαγητό είναι κοινό έδαφος», έχει πει ο Αμερικανός συγγραφέας και μάγειρας James Beard. Μικρή σημασία είχε λοιπόν αν η Khane Habdulla μιλούσε ελληνικά. Η εμπειρική μαγείρισσα από το βόρειο Ιράκ, που ζει πια στη χώρα μας, μαγείρεψε συνταγές της πατρίδας της στο Dopios, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Μαγειρικής Cooking #WithRefugees.
Φάγαμε κίμπε με κρούστα ρυζιού, γεμιστά με μοσχαρίσιο κιμά και μαϊντανό και ντολμά, δηλαδή γεμιστές πιπεριές, κολοκύθια, κρεμμύδια και αμπελόφυλλα. Δεν είχα καμία εικόνα για το Ερμπίλ (κι εξακολουθώ να μην έχω), τη γενέτειρα της Khane, αλλά αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι το φαγητό της έμοιαζε οικείο, μαμαδίστικο. Ακόμα κι αν η ίδια βρέθηκε στην κουζίνα του αθηναϊκού εστιατορίου μόνο για δύο ημέρες, μας έδωσε ένα πολύτιμο μάθημα: να τρώμε με ανοιχτή καρδιά.
Για να μη μείνεις όμως με την όρεξη, στον Αιγύπτιο στην Ηλιούπολη τρως κίμπε, τραγανά φαλάφελ και άλλες αιγυπτιακές λιχουδιές που μαγειρεύει ο Ατέφ Ραντουάν από την Αλεξάνδρεια.
Από το φθινόπωρο του 2021 που άνοιξε το Williwaw στην Κυψέλη, αρκετά μαγαζιά ακολούθησαν με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μία νέα πιάτσα γύρω από την οδό Κερκύρας. Αυτό το όμορφο café που το όνομά του είναι εμπνευσμένο από έναν ναυτικό όρο του 18ου αιώνα κι έχει για logo του έναν ανεμοδείκτη, έχει τον τρόπο του να σε ταξιδεύει.
Αφενός με τον καφέ του (με ποικιλίες από Βραζιλία και Κολομβία μέχρι Κένυα και Αιθιοπία), και αφετέρου με τις χειροποίητες λιχουδιές του. Ρολά κανέλας, buns κάρδαμο, cheesecake, μηλόπιτα και τιραμισού είναι μερικά από όσα βρίσκεις καθημερινά, μαζί με σάντουιτς και φυσικούς χυμούς. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά τα rolls και τα buns είναι το αντίδοτο στα νωχελικά πρωινά του Σαββάτου όταν ξεμένεις στην πόλη.
