Ο Dominique Wilkins και μερικά πράγματα που του έμαθε η ζωή
Συναντήσαμε τον Hall of Famer του ΝΒΑ στην Costa Navarino με αφορμή την καλοκαιρινή λειτουργία του ΝΒΑ Basketball School που επέστρεψε για δεύτερη χρονιά.
- 2 ΙΟΥΛ 2024
Νοσταλγία και ενθουσιασμός. Νοσταλγία κυρίως για τους μπαμπάδες, τους συνοδούς, όσους τέλος πάντων είναι πάνω κάτω γύρω εκεί στα 40, 40plus και ενθουσιασμός για τα πιτσιρίκια, που είτε προπονούνται στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ της Costa Navarino είτε έχουν ενημερωθεί ότι ένας από τους σπουδαιότερους που έπαιξε ποτέ μπάσκετ στην ιστορία του αθλήματος θα βρίσκεται σε λίγη ώρα μαζί τους και έτσι θα έχουν τη δυνατότητα να τον δουν δίπλα τους, να κάνουν high five, να ακούσουν μία συμβουλή από τον ψηλό αυτό κύριο που μπορεί να είναι πλέον 64 και να έχει μια μικρή ελαφριά κοιλίτσα, κάποτε όμως ήταν αυτός κι ο Jordan· αυτοί που έκαναν τον κόσμο να σηκωθεί από τη θέση του κάθε φορά που έκαναν το ένα εντυπωσιακό κάρφωμα μετά το άλλο.
Αλλά ναι. Νοσταλγία. Ήμουν 12 όταν ο Dominique Wilkins ήρθε στην Ελλάδα για να παίξει στον Παναθηναϊκό και πήγαινα κι εγώ στα ανοιχτά γήπεδα προσπαθώντας να μιμηθώ κάποια από τις κινήσεις του. Να σουτάρω και να φωνάξω «Ντομινίκ» την ώρα που η μπάλα θα έφευγε από το χέρι μου και προσευχόμουν να βρει διχτάκι.
Ο “Nique” στην Ελλάδα ήρθε μια εποχή που οι σούπερσταρ από την άλλη όχθη του Ατλαντικού δεν έκαναν τόσο εύκολα το ταξίδι για την Ευρώπη. Τουλάχιστον όχι τόσο εύκολα όσο γίνεται σήμερα.
Ο Dominique μπαίνει συνοδευόμενος από τη γυναίκα του. Φορά ένα T-shirt των Ατλάντα Χοκς, της ομάδας που σύνδεσε το όνομά του τα χρόνια που μεσουρανούσε στο ΝΒΑ, πάει στο κέντρο του γηπέδου και όλοι μαζεύονται γύρω του. Για την επόμενη μία ώρα το γυμναστήριο του ανήκει. Δίνει συμβουλές, κάθεται σε μια καρέκλα και απαντά στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων και του κοινού, υπογράφει αυτόγραφα, μπλούζες, μπάλες.
Έχει να επισκεφτεί τη χώρα μας πολλά χρόνια. Είναι απροσποίητα χαρούμενος και φαίνεται ότι απολαμβάνει τη στιγμή. Εξηγεί πώς πήρε το παρατσούκλι του ως “Human Highlight Film”, κάνει πλάκα με τα παιδιά, αποδεικνύει γιατί ήταν μία από τις πιο αγαπητές κι επιδραστικές φιγούρες στην ιστορία του NBA.
Κάποιος τον ρωτά τι συνέβη το 1988, σε έναν από τους καλύτερους και πιο συναρπαστικούς διαγωνισμούς καρφωμάτων στην ιστορία του NBA. «Με έκλεψαν», λέει γελώντας «επειδή [ο διαγωνισμός] λάμβανε χώρα στο Σικάγο». Για την ιστορία Wilkins και Jordan εκείνη την περίοδο της ιστορίας ήταν οι πιο θεαματικοί στον κόσμο. Στον τελικό, λοιπόν, παρά τις φανταστικές προσπάθειες του Wilkins, ο Jordan κέρδισε τελικά τον διαγωνισμό, αλλά η αναμέτρηση αυτή έχει μείνει στην ιστορία ως μια από τις πιο αξέχαστες και συναρπαστικές στιγμές του NBA.
Ο Dominique Wilkins ήταν ιδιαίτερα γνωστός για την εκρηκτική του ικανότητα στο κάρφωμα, μιλάμε άλλωστε για έναν από τους πιο επιθετικούς και δυναμικούς παίκτες της εποχής του. Μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση, ο Wilkins συνέχισε να ασχολείται με το μπάσκετ ως παράγοντας και πρεσβευτής των Atlanta Hawks. Είναι επίσης ενεργός σε διάφορες φιλανθρωπικές δραστηριότητες και παραμένει μια σημαντική προσωπικότητα στον κόσμο του αθλητισμού.
Λίγο μετά το τέλος του event για το NBA Basketball School, που βρίσκεται για δεύτερη χρονιά στην Costa Navarino (27 Μαΐου με 15 Σεπτεμβρίου) με ένα δυναμικό πρόγραμμα για επίδοξους παίκτες μπάσκετ όλων των ηλικιών. Με αυτή την αφορμή, λοιπόν, της καλοκαιρινής λειτουργίας, η Costa Navarino υποδέχτηκε για το 4ημερο 23-26 Ιουνίου τον -9 φορές NBA All-Star και Greek League Hall of Famer- Dominique Wilkins.
Οι δυο μας είχαμε 10 λεπτά για να μιλήσουμε για μπάσκετ, για την Ελλάδα, για μερικά πράγματα που του έμαθε η ζωή σε αυτά τα 64 χρόνια που ίπταται στη Γη και φυσικά για να νοσταλγήσουμε.
Έφυγα από το σπίτι στα 16 μου. Είχε φύγει ο πατέρας μου και η μητέρα μου μεγάλωνε 8 παιδιά. Ο μόνος τρόπος που είχα για να βοηθήσω ήταν να φύγω. Ευτυχώς πήγαν όλα καλά.
Μου δόθηκε η ευκαιρία να παίξω το σπουδαιότερο άθλημα στον πλανήτη από πολύ νωρίς στη ζωή μου. Για μένα ήταν η ευκαιρία μου για να επιτύχω, να έχω τη δυνατότητα να κάνω πολλά πράγματα στη ζωή μου. Ένα από αυτά ήταν το να έρθω στην Ελλάδα, στο τελείωμα της καριέρας μου ή ακόμα και τώρα που είμαι πάλι εδώ, με άλλο ρόλο, και καθόμαστε και μιλάμε. Το μπάσκετ που έδωσε την ευκαιρία να κάνω πολλά υπέροχα πράγματα.
Άρχισα να μαθαίνω την business πλευρά πριν αποσυρθώ. Η επιχειρηματική είναι εντελώς διαφορετική. Θέλει περισσότερη σκέψη. Επίσης, χρειάζεται και τύχη. Αλλά μου αρέσει, την απολαμβάνω.
Η παραγοντική πλευρά είναι εντελώς διαφορετική, μου φαίνεται ευκολότερη γιατί δεν χρειάζεται να ανταγωνιστείς στο παρκέ. Έχει τις δυσκολίες της βέβαια αφού οι επιλογές σου επηρεάζουν τη ζωή των ανθρώπων, ειδικά όταν πρέπει να πάρεις αποφάσεις για το χτίσιμο μιας ομάδας. Υπάρχει διαφορά, όμως στο τέλος της ημέρας είναι το ίδιο πράγμα. Έχει να κάνει με το να βάζεις τα σωστά κομμάτια μαζί και αυτά να δουλέψουν.
Το παιχνίδι έχει αλλάξει εδώ και αρκετό καιρό. Δεν είναι τόσο σκληρό όσο ήταν και παίζεται περισσότερο στην περίμετρο. Δεν υπάρχει τόσο το all around, το μέσα έξω της δικής μου εποχής. Το 3αρι δεν είναι απλά ένα 3αρι, κάνει τόσα πράγματα μέσα στο γήπεδο. Όπως και το 4αρι. Αν έπαιζα τώρα, θα έκανα καριέρα ως Power Forward.
Σήμερα θα έβαζα σίγουρα πάνω από 30 πόντους σε κάθε παιχνίδι.
Ποιος μου μοιάζει στο γήπεδο; Νομίζω θα ήταν συνδυασμός παικτών. Σίγουρα ο Vince Carter που ήταν πολύ αλτικός, ο τρόπος που πηδούσε στον αέρα και έκανε επίθεση στο καλάθι, είναι ένας που μπορώ να πω ότι μου έμοιαζε.
Αν θες να τα καταφέρεις στη ζωή και όχι μόνο σαν αθλητής πρέπει να έχεις αυτοπεποίθηση και να πιστεύεις στον εαυτό σου. Να είσαι έτοιμος να θυσιάσεις πολλά πράγματα και να μην αφήσεις ποτέ κανέναν να σου πει ότι δεν μπορείς να τα καταφέρεις. Κανένας στόχος δεν είναι άπιαστος αν δουλέψεις σκληρά και πιστέψεις στον εαυτό σου.
H χρονιά που πέρασα στην Ελλάδα ήταν από τις πιο σημαντικές της καριέρας μου. Μην ξεχνάς ότι ήμασταν η πρώτη ελληνική ομάδα που κέρδισε κύπελλο πρωταθλητριών. Με τον Γιαννάκη, τον πλέι μέικερ μας ήμασταν οι πιο μεγάλοι, είχαμε και νέα παιδιά τον Οικονόμου και τον Αλβέρτη, ήταν μαζί ο μας ο ψηλός, ο Βράνκοβιτς. Τα καταφέραμε γιατί πέρα από το ταλέντο καταφέραμε να γίνουμε γρήγορα ομάδα.
Στην Ευρώπη η πιο δύσκολη ομάδα που αντιμετώπισα ήταν σίγουρα ο Ολυμπιακός. Ήταν πολύ σκληροί. Και οι οπαδοί, άλλο πράγμα. Ήταν σαν να έβλεπες δύο στρατούς έτοιμους για μάχη. Ήταν ωραία. Οι οπαδοί τους ήταν τρελοί, το ίδιο όμως και οι δικοί μας οπότε ερχόταν λίγο η ισορροπία.
Ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς ήταν πολύ σκληρός προπονητής και περίεργος τύπος. Δεν πιστεύω ότι συμπαθούσε κανέναν. Ήταν όμως κι αυτός ένας εξαιρετικός προπονητής.
Ο αγαπημένος μου προπονητής ήταν ο Mike Fratello. Μου έμαθε πολλά για το παιχνίδι και οι περισσότερες επιτυχίες μου ήρθαν μαζί του.
Η καλύτερη ομάδα που αντιμετώπισα μάλλον ήταν οι Λέικερς στην κορύφωση τους και οι Μπουλς. Είναι δύσκολο πάντως να διαλέξω μία μόνο ομάδα γιατί στην εποχή που έπαιξα υπήρξαν τόσες πολλές και τόσο σπουδαίες. Οι Καβαλίερς, οι Νικς, οι Πίστονς, οι Σέλτικς.
Δ: Κάνοντας αυτό που ξέρει καλύτερα από τον καθένα, καρφώνει τη μπάλα στο καλάθι © AP Photo/John Bazemore
Κάθε βδομάδα αντιμετώπιζα μερικούς από τους καλύτερους small forwards που έπαιξαν ποτέ το παιχνίδι, οπότε δεν μπορώ να πω ότι φοβόμουν κάποιον ιδιαίτερα. Ωστόσο, υπήρχε ένας τύπος που με έκανε νευρικό: ο Bernard King. Αν δεν γνωρίζετε ποιος είναι, αξίζει να τον ψάξετε. O τύπος ήταν μηχανή. Δεν σταματούσε, ήταν απίστευτος. Είχαμε κάποιες σπουδαίες μονομαχίες μεταξύ μας, παίξαμε σπουδαία παιχνίδια. Αυτός ήταν που μου δημιουργούσε νευρικότητα. Δεν τον φοβόμουν, όμως πάντα το σκεφτόμουν όταν έπρεπε να τον αντιμετωπίσω.
Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Εννοείται αυτό. Οι Αμερικανοί εξακολουθούν να κυριαρχούν, οι Ευρωπαίοι όμως δεν έχουν πλέον κανέναν φόβο. Δε φοβούνται να έρθουν εδώ και να αντιμετωπίσουν τους καλύτερους του κόσμου. Και από αυτή την άποψη τα έχουν καταφέρει εξαιρετικά. Δες για παράδειγμα τον Γιάννη [Αντετοκούνμπο] ή τον Jokic.
Οι μέρες των καρφωμάτων μου έχουν περάσει. Μπορώ να καρφώσω ακόμα αλλά πρέπει να προετοιμάζομαι μία εβδομάδα.
Usain Bolt. Αυτός είναι που με έχει εντυπωσιάσει και δεν πιστεύω ότι θα βρεθεί κάποιος, τουλάχιστον σύντομα, να απειλήσει τα ρεκόρ του. Προέρχομαι κι εγώ από τον στίβο, πάντα με εντυπωσίαζαν οι αθλητές του στίβου, ποτέ δεν έχασα την επαφή μου.
Αν και γεννήθηκα στο Παρίσι και έζησα εκεί τα πρώτα 6 χρόνια της ζωής μου, η γαλλική κουζίνα δε μου αρέσει καθόλου. Είναι πολύ κρεμώδης για τα γούστα μου. Προτιμώ την Ιταλική, μπορώ να τρώω συνέχεια μπολονέζ. Mου αρέσουν όμως πολύ τα γαλλικά κρασιά.
Δεν καπνίζω. Μόνο ένα πούρο κάνω σχεδόν κάθε μέρα. Με χαλαρώνει.
Δεν θα άλλαζα τίποτε στην καριέρα μου. Νιώθω ότι αυτά που έκανα στη ζωή μου, ακόμα και τα λάθη μου, με βοήθησαν να χτίσω χαρακτήρα.
