Βασκικά καλησπέρα σας: Όσα κρατάμε από τον θρίαμβο των Ισπανών στο Euro

Τα λέγαμε πριν τον τελικό και τα είδαμε στον αγωνιστικό χώρο του Olympiastadion το βράδυ της Κυριακής. Από τη μία πλευρά, μια ομάδα που για να βρεθεί εκεί απέδωσε εξαιρετικό ποδόσφαιρο, πέταξε έξω τους Ιταλούς, τους οικοδεσπότες Γερμανούς και τους Γάλλους και από την άλλη, μια φοβική ομάδα, που ίδρωσε για να ξεπεράσει τους Σλοβάκους και τους Ελβετούς και έμοιαζε σε κάθε παιχνίδι να αποδίδει πολύ κάτω από τον πήχη του τεράστιου ταλέντου της.

Ισπανία εναντίον Αγγλίας και αν και το ποδόσφαιρο, όπως και η ζωή, σπάνια είναι δίκαιο και σε έναν μεγάλο τελικό, όσα έχουν γίνει μέχρι τότε μικρή σημασία έχουν, τελικά δικαιώθηκε ένα σύνολο που από την αρχή του τουρνουά εμφανίστηκε για να παίξει, είχε ένα συγκεκριμένο πλάνο στο γήπεδο και έμοιαζε με όαση σε ένα συνολικά μέτριο Euro.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Οι Ισπανοί κατέβηκαν στο Βερολίνο ως το φαβορί, οι Άγγλοι από την άλλη έκαναν αυτό που ήξεραν καλά από την αρχή της διοργάνωσης. Ο Gareth Southgate εμφάνισε την ίδια συντηρητική ενδεκάδα, αφήνοντας στον πάγκο τον Cole Palmer και τον Ollie Watkins και βασικά περίμενε, δίνοντας την μπάλα στα πόδια των Φούριας Ρόχας.

Για ένα ημίχρονο, το πλάνο έδειχνε να αποδίδει, με τα πρώτα 45 λεπτά να μη μας προσφέρουν σχεδόν τίποτα από άποψη θεάματος. Η Αγγλία είχε κλειδώσει την Ισπανία και περίμενε εκείνη τη μία στιγμή που θα της έδινε το γκολ. Πλάνο γι’ αυτό δεν είχε βέβαια, παρά μια λογική τύπου «τόσους παιχταράδες έχουμε, κάποιος θα τη βάλει».

Το γρήγορο γκολ των Ισπανών στο δεύτερο μέρος με τη συνεργασία των πιτσιρικάδων Nico Williams και Lamine Yamal χάλασε τα σχέδια των Τριών Λιονταριών και έσωσε το παιχνίδι, αφού τους ανάγκασε να εμφανιστούν. Ο Southgate έκανε τις κλασικές του αλλαγές, ο Palmer χρειάστηκε μόλις τρία λεπτά για να βρει το πρώτο του γκολ στο τουρνουά και μόλις το παιχνίδι ήρθε στα ίσα, οι Άγγλοι επανήλθαν στις εργοστασιακές ρυθμίσεις, αφήνοντας τον έλεγχο στους Ισπανούς και δείχνοντας να περιμένουν την παράταση.

Και φυσικά, τιμωρήθηκαν. Άλλη μια εξαιρετική συνεργασία των Ισπανών με αποδέκτη τον Oyarzabal τους έδωσε ξανά το προβάδισμα, τους χάρισε το 4ο Euro της ιστορίας τους και απέδωσε δικαιοσύνη. Η ομάδα που απέδωσε συνολικά το πιο όμορφο ποδόσφαιρο, κέρδισε μια ομάδα που είχε ίσως την περισσότερη ποιότητα και δεν είχε τον τρόπο να τη διαχειριστεί.

Μόλις 12 χρόνια μετά το τελευταίο τους Euro, οι Ισπανοί έδειξαν ότι έχουν ακόμα τον τρόπο να κυριαρχούν και να κερδίζουν, όσο παράγουν και φανταστικούς νέους ποδοσφαιριστές. Οι Άγγλοι από την άλλη, έγιναν η πρώτη ομάδα που χάνει δεύτερο σερί τελικό, όμως κακά τα ψέμματα, για το φετινό δεν μπορούν να γκρινιάζουν και να τα βάζουν με τη μοίρα τους. Και μόνο η παρουσία τους στον τελικό, μοιάζει με υπέρβαση βάση της εικόνας τους σε όλη τη διοργάνωση.

Ωραία τα αστεία για την loser νοοτροπία, την κατάρα του Harry Kane και τα συναφή, όμως το χαλινάρι του Southgate ήταν αυτό που έδειχνε να περιορίζει τους Άγγλους. Την ίδια στιγμή, ο Βάσκος De La Fuente, ο οποίος στηρίχτηκε και σε πληθώρα ποδοσφαιριστών από τις επίσης βασκικές Real Sociedad και Athletic Bilbao, παρουσίασε μια μοντέρνα ομάδα που ήξερε τι θέλει στο γήπεδο και ανταμείφθηκε.

Με κολώνα τον MVP και βιονικό Rodri και όλο το μέλλον μπροστά της, η Ισπανία μοιάζει έτοιμη να μείνει στην κορυφή. Η Αγγλία, η οποία εκτός απροόπτου θα συνεχίσει με τον Southgate πάλι, πρέπει να δει τι θα αλλάξει, για να μην πάει χαμένη η πιο ταλαντούχα ίσως γενιά της ιστορίας της.

Το Euro 2024 μπαίνει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας ως μια διοργάνωση με μέτριο θέαμα, κουρασμένους και άκεφους ποδοσφαιριστές, φοβικούς προπονητές και όαση την Ισπανία, η οποία έσωσε το ποδόσφαιρο και έκανε τους πάντες να την παραδεχτούν. Και είναι πάντα ανακουφιστικό στο τέλος να κερδίζει το ποδόσφαιρο.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ