Μουσική, πολιτική, visuals – Οι Massive Attack δεν χαρίστηκαν πουθενά
Να μιλήσουμε για τα visuals; Για τον τεράστιο Horace Andy; Για το δίδυμο των Massive, τους Young Fathers, την Deborah Miller ή την αξεπέραστη Elizabeth Fraser;
- 18 ΙΟΥΛ 2024
Στο τέλος του live, μία κοπέλα που ήρθε στην Αθήνα από την Κρήτη και θα επέστρεφε με το πρώτο πλοίο πίσω στη νησί, δήλωσε ενθουσιασμένη. Το εσωτερικό ταξίδι, οι λίγες ώρες στη ζεστή -από πολλές απόψεις- πρωτεύουσα και η άμεση αναχώρησή της, μεταφράζει το αίσθημα που είχε δημιουργηθεί από την ανακοίνωση της ζωντανής εμφάνισης των Massive Attack και μετά: Ανυπομονησία. Προσκολλημένο πάνω σε αυτό το αίσθημα ήταν και ένα μεγάλο «δεν υπάρχει περίπτωση να τους χάσω».
Οι Massive Attack ήταν αναμφίβολα ένα από τα σημαντικότερα -αν όχι το σημαντικότερο- ονόματα του συναυλιακού μας καλοκαιριού και μετά από διάφορες τρικλοποδιές της τύχης τα προηγούμενα χρόνια, το 2024 ήταν αυτό που τους έφερε κοντά μας. Αναπόφευκτα, η περιέργεια για το πώς θα είναι το live τους, ήταν μεγάλη, όπως συμβαίνει άλλωστε με κάθε μεγάλο όνομα που παίζει στη χώρα μας.
Οι περισσότεροι, μάλλον για να μπουν στο mood αλλά και να βρουν την κατάλληλη θέση, βρέθηκαν στην Πλατεία Νερού από νωρίς. Δεν απογοητεύτηκαν. Το αντίθετο.
Οι Mount Kimbie που ανέβηκαν στη σκηνή του Release Athens με το δυνατό πρώτο φως, αλλά και οι Beak του Geoff Barrow (Portishead) με τον πειραματικό, σκοτεινό σε πολλά σημείο ήχο τους, δε λειτούργησαν ως ένα απλό χαλί που στρώνεται ώστε να υποδεχθεί την μπάντα που βγαίνει τελευταία. Αποδείχθηκαν κάτι περισσότερο, με τον κόσμο να περνάει καλά και να ανεβάζει στροφές για το τελικό οπτικοακουστικό act.
Πριν περάσουμε σε αυτό, ας μοιραστούμε μερικές πρώτες σκέψεις που έγιναν στην κλασική αναγνωριστική βόλτα πριν ανέβουν οι Massive Attack στη σκηνή. Κοιτάζοντας γύρω του κάποιος, μπορούσε να καταλάβει πολύ εύκολα ότι ο κόσμος τους περίμενε πώς και πώς να ακούσει το εναρκτήριο μπάσο. Είχαμε να τους ακούσουμε 14 ολόκληρα χρόνια από κοντά, οπότε ήταν απόλυτα λογικό.
Αυτό που αξίζει να σημειωθεί, ωστόσο, είναι κάτι άλλο. Αν και το fan base των Massive Attack στην Ελλάδα -και υποθέτω και στον υπόλοιπο κόσμο- είναι περισσότερο έμπειρο μουσικά (από το 1988 παίζουν άλλωστε), στην Πλατεία Νερού βρέθηκαν πολλοί που το μουσικό τους ταξίδι βρίσκεται σε εξέλιξη.
Η κοπέλα από την Κρήτη που αναφέρθηκε στην αρχή του κειμένου, νεαρή σε ηλικία, ανήκει στη δεύτερη κατηγορία κι όμως, τα κομμάτια τους παίζουν συνεχώς στα ακουστικά της. Αυτό είναι ένα απλό παράδειγμα για να τονίσουμε τη σημασία της διαχρονικότητας, μια διαχρονικότητα που χαρακτηρίζει τους Massive Attack. Φάνηκε στο χειροκρότημα, που λένε. Φάνηκε επίσης στις αντιδράσεις του κοινού σε κάθε τους κομμάτι, άσχετα αν ήταν downtempo (γι’ αυτά τους αγαπήσαμε) ή πιο ανεβαστικά.
Να μιλήσουμε για τα visuals για τα οποία φημίζονται; Να μιλήσουμε για το τι έγινε μόλις μπήκε το πρώτο «δυνατό» κομμάτι της λίστας το οποίο δεν ήταν άλλο από το Risingson; Μήπως χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις για το δίπολο 3D-Daddy G; Οι Young Fathers; O τεράστιος Horace Andy που σταματάει το χρόνο και γίνεται όλο και καλύτερος; Για τον πανικό που επικράτησε μόλις η Deborah Miller τραγούδησε το “Unfinished Sympathy” ή το “Safe From Harm”, μήπως; Για πολλά μπορούμε να γράψουμε, αλλά σταθούμε στην εξαιρετική Elizabeth Fraser.
Τραγούδησε το “Black Milk“, το “Teardrop“ (ναι, έγινε χαμός), το “Group Four“, όμως η πραγματική ανατριχίλα, το σημείο που όλοι σίγησαν και αφέθηκαν, ήταν μόλις τραγούδησε το “Song to the Siren“, μια διασκευή του κομματιού από Tim Buckley. Δύσκολα μπορεί να βρει κανείς λόγια για να περιγράψει την αντίδραση του κοινού που απλώς κοιτούσε τη σκηνή και τις γιγαντοοθόνες μπας και συνειδητοποιήσουν τι συμβαίνει. Μαγική, αξεπέραστη Elizabeth Fraser.
Last but not least, αν και δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο -ειδικά τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Το live βασίστηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου στην επικαιρότητα, τα όσα βιώνει ο λαός της Παλαιστίνης, της Ουκρανίας, ο σύγχρονος άνθρωπος από τους γρήγορους ρυθμούς και τις επιλογές της άρχουσας τάξης σε αυτό που ονομάζουμε κοινωνία. Υλικό για όλο αυτό το political video art που εμφανίστηκε μπροστά μας, είχαν αρκετό. Και δεν χαρίστηκαν.
Όλα αυτά τα χρόνια, από τη δημιουργία τους ακόμα, ποτέ τους δεν φοβήθηκαν να πάρουν θέση σε πολιτικά και μη ζητήματα. Αυτό ήταν και είναι οι Massive Attack και γι’ αυτό σε κάθε τους live θα ψάχνεις για λίγα ελεύθερα τετραγωνικά.
