Queuing: Πόσο έτοιμοι είμαστε για την κουλτούρα της ουράς στην πόλη μας
Υπάρχουν άνθρωποι που είναι διατεθειμένοι να περιμένουν όσο χρειαστεί και άλλοι που όχι μόνο δεν το σκέφτονται αλλά θεωρούν μάλιστα την όποια αναμονή εντελώς ανασταλτικό παράγοντα.
- 21 ΣΕΠ 2024
Η πρώτη φορά που περίμενα σε ουρά για να πάρω κάτι να φάω ήταν στην καντίνα του σχολείου. Αναμενόμενο, καθώς όλες οι τάξεις του δημοτικού περίμεναν να εξυπηρετηθούν από δύο ανοιχτά παραθυράκια.
Η επόμενη φορά – στην ενήλικη ζωή μου – που βρέθηκα να περιμένω στην ουρά ήταν στο Λονδίνο. Το μαγαζί δεν έκανε κρατήσεις, η ουρά ήταν αρκετά μεγάλη αλλά υπήρχε οργάνωση και τάξη. Ακολούθησαν κάποιες ακόμα φορές – όλες σε ταξίδια – προκειμένου να δοκιμάσω πάση θυσία αυτό που ήθελα. Κάποιες φορές με επιτυχία, άλλες πάλι όχι. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι διατεθειμένοι να περιμένουν σε ουρά και άλλοι που όχι μόνο δεν το σκέφτονται αλλά θεωρούν μάλιστα την όποια αναμονή εντελώς ανασταλτικό παράγοντα. Ή ακόμα και ντροπή.
Ο λόγος που περιμένουμε σε ουρές μπορεί να εξηγηθεί μέσα από την ψυχολογία. Η Dr. Gail Saltz, κλινική αναπληρώτρια καθηγήτρια Ψυχιατρικής, εξηγεί στο Medium ότι η πρόσβαση ή η γεύση από κάτι που είναι δύσκολο να αποκτηθεί, μας δίνει με έναν τρόπο το δικαίωμα να καυχηθούμε, που κατά κάποιο τρόπο ενισχύει τον αυτοπροσδιορισμό και τον εγωισμό μας.
«Όταν σας ζηλεύουν, βελτιώνεται η αυτοεκτίμησή σας», λέει η Saltz. Η «ψυχολογία του όχλου» είναι ένας άλλος λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι περιμένουν στην ουρά για δημοφιλή τρόφιμα. Το να είμαστε μέρος μιας ομάδας, ένας κυνηγός τάσεων, μας κάνει να νιώθουμε την αίσθηση του ανήκειν, κάτι που οι περισσότεροι άνθρωποι επιθυμούν σε έμφυτο επίπεδο.
Θα έλεγε κανείς ότι στην Αθήνα δεν είμαστε διατεθειμένοι να περιμένουμε αρκετά για το φαγητό, το ποτό ή τον καφέ μας. Υπάρχει το αίσθημα της βιασύνης αλλά και μια ροπή στο να θεωρούμε ότι ο δικό μας χρόνος είναι πιο σημαντικός από του διπλανού μας. Φαντάζομαι θα έχετε νιώσει την καυτή ανάσα του ατόμου πίσω σας, που δεν κρατάει ούτε τις τυπικές αποστάσεις, από το σούπερ μάρκετ μέχρι – αφήνω κενό για να το συμπληρώσετε μόνοι σας.
Άρχισα να παρατηρώ όμως περισσότερες ουρές εν μέσω πανδημίας, όταν υπήρχε αναγκαστικά συγκεκριμένος αριθμός ατόμων που μπορούσε να εισέλθει στο κατάστημα. Προσωπικά ήταν και το δικό μου βάπτισμα του πυρός για να περιμένω με μεγαλύτερη άνεση στην ίδια μου την πόλη, ειδικά όταν γνώριζα πώς αξίζει τον κόπο.
Σε μία πρόσφατη δημοσκόπηση που έκανα σε φίλους και συναδέλφους, για το αν είναι διατεθειμένοι να περιμένουν σε ουρά, σχεδόν όλοι ήταν αρνητικοί. Θα το έκαναν ωστόσο σε μία άλλη πόλη, με μερικούς να θεωρούν ότι υπάρχει καλύτερη οργάνωση με αποτέλεσμα να εξυπηρετούνται πιο γρήγορα. Κάποιοι απάντησαν ότι θα επέστρεφαν μια άλλη φορά, ενώ άλλοι δήλωσαν ότι δεν θα περίμεναν πουθενά ούτε για εστιατόριο με αστέρι Michelin.
Συχνά ωστόσο το να περιμένεις σε μία ουρά έχει να κάνει και με το είδος του φαγητού, την ώρα που χρειάζεται να ετοιμαστεί και με το γεγονός ότι δεν σε εξυπηρετούν αυτοματοποιημένες μηχανές αλλά άνθρωποι. Στην περίπτωση τώρα των εστιατορίων, που δεν ακολουθούν τακτική κρατήσεων, «φροντίζω να πηγαίνω νωρίτερα πριν ανοίξει η κουζίνα για να πιω έναν καφέ, οπότε όταν έρχεται η ώρα του φαγητού, έχω τραπέζι», λέει ένας συνάδελφος. Ένα ακόμα tip για να μην περιμένεις αρκετά είναι να αποφεύγεις τις ώρες και μέρες αιχμής. Η καλή διάθεση επίσης μετράει πάντα.
