Derrick Rose, οι δρόμοι θα σε θυμούνται για πάντα
Ο Derrick Rose αποσύρθηκε από το μπάσκετ στα 35 του αλλά όσοι τον ζήσαμε στα prime του, δεν θα ξεπεράσουμε ποτέ τα όσα έκανε ο νεότερος ever MVP το 2011.
- 26 ΣΕΠ 2024
Μπορεί ένας αθλητής που δεν κατέκτησε ποτέ το πρωτάθλημα, που δεν ήταν ποτέ ο καλύτερος σε κάποια κατηγορία και που για 12 χρόνια έπαιζε σχεδόν μόνιμα τραυματίας, να θεωρείται θρύλος του αθλήματος; Ο Derrick Rose έπαιξε τρία μόλις χρόνια σύμφωνα με τις δυνατότητές του και πρόλαβε να κυριαρχήσει στο NBA, γρήγορα όμως κατέληξε να μείνει στην ιστορία, ως ένα από τα μεγαλύτερα what if.
Σήμερα, ο Rose ανακοίνωσε ότι αποσύρεται από το μπάσκετ μέσα από ένα συγκινητικό γράμμα που φαίνεται δημοσιευμένο σε μια εφημερίδα που κρατά αρχοντικά αποχαιρετώντας την «πρώτη του αγάπη».
Το γράμμα του Derrick Rose
«Σε ευχαριστώ, πρώτη μου αγάπη. Με πίστεψες στα σκαμπανεβάσματα και τα σκαμπανεβάσματα, η σταθερά μου όταν όλα τα άλλα έμοιαζαν αβέβαια. Μου έδειξες τι σημαίνει πραγματικά αγάπη. Μετέτρεψες το γήπεδο σε καταφύγιο μου, σε ένα σπίτι όπου μπορούσα να εκφραστώ ελεύθερα. Έκανες κάθε πρωινό και κάθε ξενύχτι που περνούσαμε μαζί να αξίζει κάθε σταγόνα ιδρώτα.
Μου υπενθύμισες ότι μπορούσα πάντα να βασίζομαι σε σένα, ότι σε κάθε στιγμή αμφιβολίας θα μου έδειχνες τι είμαι ικανή να κάνω. Μου σύστησες νέα μέρη και πολιτισμούς που ένα παιδί από το Σικάγο δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί. Μου έμαθες ότι κάθε ήττα ήταν ένα μάθημα και κάθε νίκη ένας λόγος για να είμαι ευγνώμων. Μου πρόσφερες σοφία που δεν αφορούσε μόνο το παιχνίδι, αλλά τη ζωή, την πειθαρχία, τη σκληρή δουλειά, την επιμονή.
Μου έδειξες ότι το πάθος είναι κάτι που πρέπει να αγαπάς, εξασφαλίζοντας ότι θα ρίχνω την καρδιά μου σε κάθε ντρίμπλα, σε κάθε σουτ, σε κάθε παιχνίδι. Μου στάθηκες δίπλα μου ακόμα και όταν ο κόσμος φαινόταν εναντίον μου, άνευ όρων, περιμένοντας να σε σηκώσω. Μου έδωσες ένα δώρο, τον χρόνο που περάσαμε μαζί, ένα δώρο που θα αγαπώ για το υπόλοιπο της ζωής μου. Μου είπες ότι δεν πειράζει να πω αντίο, διαβεβαιώνοντάς με ότι θα είσαι πάντα ένα κομμάτι μου, όπου κι αν με πάει η ζωή.
Για πάντα δικός σου, Derrick Rose».
Ο Rose αν και ταλαιπωρήθηκε όσο λίγοι από τους τραυματισμούς και κατέληξε πριν από λίγες ημέρες να κοπεί από το ρόστερ των Μέμφις Γκρίζλις τρέφει μοναδικά συναισθήματα για το άθλημα. Άλλωστε ακόμη και όταν έπεφτε ξανά και ξανά, πάντα έβρισκε τη δύναμη να επιστρέψει.
Derrick Rose, ένας μύθος του Σικάγο
AP Photo/Charles Rex Arbogast
Ο Derrick Rose γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1988 και μεγάλωσε στο Ίνγκλγουντ, μια από τις πιο κακόφημες γειτονιές του Σικάγο. Είναι ο τέταρτος γιος της Brenda Rose, ενώ πληροφορίες για τον πατέρα του δεν έχουν γίνει γνωστές. Τα τρία αδέρφια του ήταν ταλαντούχοι μπασκετμπολίστες και μπόρεσαν να τον κρατήσουν μακριά από τις κακές παρέες της γειτονιάς.
Φυσικά γαλουχήθηκε, βλέποντας τον Michael Jordan να αλλάζει την ιστορία του NBA και φυσικά όπως όλα τα παιδιά, ήθελε να του μοιάζει. Ο Derrick από το γυμνάσιο και μετά άρχισε να ξεχωρίζει. Ήταν ανάμεσα στους καλύτερους γκαρντ της γενιάς του και η φανέλα του με το Νο.25 αποσύρθηκε από το Simeon Career Academy.
Στη συνέχεια έπαιξε για μια μόνο σεζόν στο Πανεπιστήμιο του Μέμφις και δήλωσε συμμετοχή στο draft του 2008. Οι αγαπημένοι του Μπουλς βολόδερναν στην 11η θεση της Ανατολής και έτυχε να επιλέγουν το Νο.1 εκείνο το καλοκαίρι. Τότε λοιπόν έκαναν δικό τους ένα παιδί της πόλης, κάνοντας χαρούμενους όλους τους φίλαθλούς τους. Ο Rose από την πρώτη του σεζόν άρχισε να συγκρίνεται με τον Jordan, πετυχαίνοντας milestones που είχαν να συμβούν από την εποχή του.
Στο τέλος της πρώτης του χρονιάς αναδείχθηκε Rookie of the Year, όπως ακριβώς και εκείνος, ενώ στη δεύτερη σεζόν του έγινε All-Star. Ποιος ήταν ο τελευταίος All Star των Μπουλς; Σωστά κατάλαβες. Με τη σεζόν να ολοκληρώνεται στο 41-41 και τους Μπουλς να προκρίνονται για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στα Playoffs, όλοι ανέμεναν πώς και πως το επόμενο βήμα του.
Η μυθική MVP σεζόν του 2010-11
AP Photo/M. Spencer Green
Το καλοκαίρι που ακολούθησε ο Rose έπαιξε για την Team USA στο Παγκόσμιο Κύπελλο που κατέκτησε στην Τουρκία και η χρονιά στο NBA ξεκίνησε με δύο 40άρες στα πρώτα τρία παιχνίδια. Η συνέχεια ήταν εξίσου θριαμβευτική και οι Μπουλς με τον Tom Thibodeau στον πάγκο έγιναν μία από τις καλύτερες και πιο fun to watch ομάδες. Μαχητικοί σε κάθε αγώνα, οι Μπουλς του Derrick Rose βγήκαν πρώτοι στην Ανατολή βελτιώνοντας το ρεκόρ τους στο 62-20. Ήταν η πρώτη φορά που τερμάτισαν στην κορυφή και η πρώτη φορά που πέτυχαν πάνω από 60 νίκες από την εποχή MJ.
O Rose πήδαγε πάνω από όλους, πάταγε γερά, έσπαζε τη μέση του, σούταρε από μακριά, μοίραζε ασίστ και πετύχαινε buzzer beaters. Και ήταν μόλις 22. 3.000+ πόντους και 600+ ασίστ σε μια σεζόν είχαν γράψει μόνο ο Michael Jordan και ο LeBron James. Μέχρι το 2011 και τον Rose φυσικά. Τον Μάιο αναδείχθηκε MVP του πρωταθλήματος. Θα γινόταν ο δεύτερος MVP από τους Ταύρους στην ιστορία, αλλά αυτή τη φορά θα ξεπερνούσε το ίνδαλμά του.
Ο Derrick Rose σε ηλικία 22 ετών και 6 μηνών έγινε ο νεαρότερος MVP στην ιστορία, ένα ρεκόρ που κρατά ακόμα και για την ώρα μόνο ο Wembanyama μπορεί να απειλήσει τις επόμενες χρονιές. Ο Rose μέτρησε τότε εκείνη τη χρονιά κατά μέσο όρο 25 πόντους, 7.7 ασίστ, 4.1 ριμπάουντ και 1 κλέψιμο.
Στην ομιλία του αφού ευχαρίστησε όλους τους συμπαίκτες, προπονητές και φίλους για το βραβείο, άφησε για το τέλος το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής του. «Θέλω να ευχαριστήσω τη μαμά μου. Η Brenda Rose, η καρδιά μου, ο λόγος που παίζω με τον τρόπο που παίζω. Απλά τα πάντα. Απλά ξέροντας ότι τις μέρες που δεν έχω όρεξη να πάω στην προπόνηση ή περνάω δύσκολα, τη σκέφτομαι. Όταν έπρεπε να με ξυπνήσει, να πάει στη δουλειά και να βεβαιωθεί ότι είμαι καλά και ότι η οικογένεια είναι καλά. Αυτές είναι δύσκολες μέρες. Οι μέρες μου δεν θα έπρεπε να είναι δύσκολες γιατί μου αρέσει αυτό που κάνω και αυτό είναι να παίζω μπάσκετ. Έτσι, με κρατάς σε εγρήγορση κάθε μέρα και σε αγαπώ και εκτιμώ που είσαι στη ζωή μου».
Τελικά, οι Μπουλς έφτασαν ως τον τελικό της Περιφέρειας, αλλά οι Χιτ του LeBron James και του Dwyane Wade ήταν άλλο επίπεδο.
Το μεγαλύτερο what if του NBA
AP Photo/Noah K. Murray
Τη χρονιά που ακολούθησε το NBA ταλαιπωρήθηκε από το lockout των παικτών του και οι μέσοι όροι του Rose μειώθηκαν μόλις αυτό τελικά ξεκίνησε. Αυτό δεν πτόησε όμως τους Μπουλς που με ρεκόρ 50-16 τερμάτισαν και πάλι στην πρώτη θέση. Ένας τραυματισμός του Derrick Rose στο πρώτο παιχνίδι των Playoffs ήταν καθοριστικός για τη συνέχεια της σεζόν.
Ο MVP τους αποχώρησε από τον αγώνα με πόνους στο γόνατο ένα λεπτό πριν το τέλος της αναμέτρησης. Οι Μπουλς παρότι κέρδισαν το πρώτο παιχνίδι, έχασαν για τη συνέχεια της σεζόν τον Rose και τελικά αποκλείστηκαν με 4-2 από τους 8ους Φιλαδέλφεια Σίξερς. Το αγαπημένο παιδί της πόλης έπαθε μπροστά στο κοινό του, την πρώτη ρήξη χιαστών.
Τα χρόνια που ακολούθησαν ο Rose πολλές φορές έμοιαζε να επιστρέφει, συγκινούσε το κοινό, που πάντα είχε στο μυαλό του το 2011 και τελικά έπεφτε πάλι κάτω. Ξανά και ξανά. Τον Ιούνιο του 2016 έφτασε η ώρα να εγκαταλείψει την αγαπημένη του πόλη για να μετακινηθεί στους Νικς.
Ακολούθησαν οι Καβαλίερς και οι Τίμπεργουλβς και κάποια επικά ξεσπάσματα από εκείνον. Στις 31 Οκτωβρίου του 2018 στην πρώτη του εμφάνιση ως βασικός με τους Τίμπεργουλβς πέτυχε 50 πόντους, στο Career High του. To ΝΒΑ υποκλίθηκε αμέτρητες φορές σε εκείνον, αλλά οι τραυματισμοί σε αγκώνα και γόνατο, του στέρησαν την ευκαιρία να μείνει υγιής για καιρό.
Μετά τη Μινεσότα, ήρθε η ώρα των Ντιτρόιτ Πίστονς, της Νέας Υόρκης (ξανά με τον Tom Thibodeau) και τελικά των Μέμφις Γκρίζλις. Κάθε φορά που επέστρεφε στο Σικάγο, ο κόσμος του επεφύλασσε standing ovation, ενώ την εποχή που πρωταγωνιστούσε ξανά με τους Νικς, δήλωνε ότι δεν ένιωθε πια ότι έχει να αποδείξει κάτι. Σε ένα δικό του ξέσπασμα σχετικά με την κατάστασή του, δήλωνε: «Ακούστε τι σκέφτομαι για όλα αυτά: Μπορείτε να έχετε την άποψή σας για μένα, ότι είμαι αποτυχημένος, ότι δεν μπορώ να παίξω, ότι δεν μπορώ να σουτάρω, μπορείτε να σκεφτείτε αυτό και εκείνο. Δεν πειράζει, δεν το παίρνω κατάκαρδα. Αν έτσι αισθάνεστε, έτσι αισθάνεστε, δεν έχω πρόβλημα με αυτό. Αλλά την ίδια στιγμή δε χρειάζομαι τη γαμημένη την έγκρισή σας.
Ξέρω ποιος είμαι και τι είδους παίκτης είμαι. Αυτό πρέπει να γίνεται σεβαστό, όπως ακριβώς σέβομαι και το αντίθετο. Έτσι αισθάνομαι γι’ αυτό. Μπορώ ακόμα να παίζω, κάποιοι νομίζουν ότι είμαι σε αναπηρικό καροτσάκι. Με όλους τους τραυματισμούς που είχα, από σωματικής άποψης, το ιατρικό επιτελείο δε μπορούσε καν να πιστέψει την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι αυτή τη στιγμή, παρά τα όσα έχω περάσει».
Από τότε είχε φανεί ότι η αντίστροφη μέτρηση είχε ξεκινήσει. Ο Derrick Rose δεν έγινε ποτέ εκείνος που θα οδηγούσε το Σικάγο στο πρωτάθλημα, αλλά έμεινε τελικά στην ιστορία ως αυτός που δεν το έβαλε ποτέ κάτω και κόντρα σε όλα, έκανε για 15 χρόνια αυτό που αγαπούσε στο υψηλότερο επίπεδο. Και οι δρόμοι του Σικάγο θα τον θυμούνται για πάντα.
